“Sometimes.” Het klonk bijna spottend, maar uiteindelijk slaakte de vrouw een diepe zucht. “As long as you’re sure no one comes through these doors…” Ze keek eventjes achterom. Allison was goed met een boog. Een bijna perfect schot, zelfs. Maar, wat verwachtte je anders in Falkreath. Ze had aardig voor zichzelf gejaagd, aangezien voedsel vaak duur was in het koude Falkreath. Maar in een gevecht was de blondine compleet nutteloos. Misschien moest ze maar eens wat lessen volgen… Hmm…

Toen de jongen sprak over een Shady Vendor, vertrok haar blik even. Echt waar, Kaz? Een zucht klonk en ze pakte zijn hand met haar vrije hand, om deze op de doek te leggen. “Keep light pressure on it,” sprak ze kalm. Echt niet dat ze zijn geld ging aanpakken. For the love of God, ze ging over de financiën van The Syndicate. Ze had niets te klagen. Zonder verder iets te zeggen, liep ze dan ook de deur uit. Nou, dit zou promising worden.

Shady was een understatement. Allison was blij veel van magie te weten en dan vooral dat ze wist dat deze vent niet dwars door haar kleren heen kon kijken, want daar leek het voor een moment wel op. Wie liep er dan ook hier meteen ontblote buik, proberend wat te kopen van iemand die eruit zag alsof hij zojuist uit de gevangenis was ontsnapt? Misschien moest ze maar iets verzinnen. Ze kon moeilijk haar boog overal mee naartoe nemen en iedereen neerschieten. Misschien een ander idee…

Uiteindelijk had de blondine toch haar spullen weten te krijgen. Voornamelijk bestond het uit zilverwater, wat verdovende middelen (waarvan hij de naam niet had gegeven, maar ze moesten het er maar mee doen), alcohol en nog wat… zooi. Eenmaal terug in het huis dumpte ze het allen op de tafel en keek ze Kaz met een fronsje aan. “Now, where does it hurt?” Een frons trok over haar gezicht. “Apart from the obvious.” Aka je hele gezicht.

Zijn been was geen verrassing. “We’ll have to check if you broke any ribs, or your damn leg, too then.” Allison fronste even. “Take off your damn shirt, or pull it up enough for me to have a look.” Ze kon hier niet te veel. Ze miste haar thuis. Ze wilde hem gewoon terug op zijn ene been krijgen, zodat ze hem af kon reizen naar Falkreath. Daar kon ze tenminste wat. Het verzamelen van alle ingrediënten die ze daar had binnen dit huis, zou immers langer duren dan de reis daarheen. Plus, daar waren de boeken met recepten. Wat moest ze met dit beetje alcohol en wat de fuck dat middeltje ook was? De jonge vrouw slaakte even een zucht. “We’ll either have to get you up and running soon so I can take you to my place, or I’ll get an actual doctor to look at you. Your choice.” Bij nummertje twee zou het heel veel huid op huid aanraking zijn en dan door iemand die hij niet kende.

Voor nu moest ze meer koude doeken hebben. IJs, het liefste. Maar dat zouden ze hier wel weer niet hebben. Kijk - nog een reden waarom Falkreath beter was. Met die gedachte stapte ze terug naar de keuken, zonder al te veel te zeggen. Koude doeken dan maar… Dan kon ze het in ieder geval na het schoonmaken allemaal koud houden om de zwelling… te verminderen. Voor zover ze nog konden. Het feit dat het eigenlijk viermaal daags moest met ijs, was echter een beetje onmogelijk hier.

Koude doeken en een fles alcohol. Want dat laatste ging hij nodig hebben. De pijnstilling die ze had, zou vast niet zo goed werken als dit, immers. En hij liet niet veel los zonder, dus dan moest het maar met. “Take this,” sprak ze dan ook, de fles alcohol voor zijn neus houdend. Ze pakte de doek die hij had gehad terug, gooide die op de tafel en keek even naar zijn neus, er héél voorzichtig met haar vinger langs gaand, voor ze een diepe zucht slaakte. “You might as well cover your whole fucking face,” bromde de vrouw, hem de doek overhandigend. Ze wist het niet meer. Over zijn ogen en neus? Dan moest hij hier maar gaan zitten drinken zonder dat hij wat kon zien. Helemaal prima. Naar zijn nek zou ze kijken zodra ze wist hoe het er daar beneden aan toe ging.

Haar blik gleed naar zijn buik en ze zuchtte. “Don’t freak out.” Makkelijker gezegd dan gedaan, maar hij moest het er maar mee doen. Ze legde haar hand over zijn ribben en ging hier voorzichtig langs, al wist ze dat ze op de pijnlijke plekken moest drukken omte zien of hier deuken of andere bewijzen waren dat het gebroken was. Want waar een dokter hier weinig aan kon doen en een gebroken of gekneusde rib zelf wel heelde… Als het ging splinteren en het kwam je longen in, dan was je zo, oh zo veel verder van huis.

Kaz zei niets, maar zijn lichaamstaal sprak voor zich. De plekken waar het ‘t meest zeer deed triggerden een reactie, maar zo gauw vond de vrouw niets wat al te verontrustend was. Goed. Hij zou er wel bovenop komen, maar… Dat betekende weken lang rust om te kunnen genezen. Dat zou de jongen nooit doen. Een zucht klonk en ze legde haar elleboog op zijn goede knie, om haar gezicht in haar hand te leggen en naar beneden te kijken. “The only way this will heal is if you allow yourself to rest. And I’m not speaking about a few days here.” Met wijs- en middelvinger gleed de vrouw voorzichtig over de littekens op zijn buik en er klonk nog een zucht. Ze wilde wat zeggen, maar ze besloot dat het hopeloos zou zijn en stond in plaats daarvan op, om nog een doek te pakken.

Ze moest hem echt gewoon in een laag sneeuw gooien want dit was hopeloos.

“I’m going to fucking chain you down if you don’t rest.” Haar woorden klonken serieus. Ze was niet echt van plan dat te doen, natuurlijk, maar ze zou het in overweging nemen. Iets zei haar namelijk dat ze het niet voor elkaar ging krijgen om Kaz te overtuigen rust te houden en het was… irritant. Ja, hopeloos irriterend. Waarom gaf zij meer om zijn gezondheid dan hij zelf deed? “Asshole.” Het was meer een klacht tegen zichzelf dan dat ze het echt tegen hem had, zacht gesproken. Ze was er niet eens zeker van of hij het horen zou. Ze gaf hem dan ook niet echt een waarschuwing voor ze een nieuwe, koude doek tegen zijn wang aan drukte en ze zuchtte even. “You don’t have any wounds or anything?” Want dan had ze in ieder geval dus toch geen alcohol nodig. Dan moest ze hem alleen zo ver krijgen om straks die pijnstillers te nemen. Al kon het ook zo zijn dat hij dáár voor een keer niet moeilijk over zou doen. Voor de verandering.

Ze vond het lang allemaal zo grappig niet als hij het leek te vinden. Was er iets serieus mis in zijn hoofd? Een zucht klonk. De zoveelste al vandaag. Toen ze dan ook zijn volgende opmerking hoorde, stond de blondine op. Ze deed een stap naar achteren en keek de jongen even aan, voor ze haar blik op de deur achter zich richtte. Vampire venom. Ze was hier toch zo klaar mee. Breathe in, wat een verschrikkelijke eikel was het toch. Breathe out, maar, ergens, was dat zo’n slecht idee nog niet. “Where did you get it?” vroeg ze, haar blik strak op hem richtend, terwijl ze nog altijd van hem af stond.
“I swear to God,” mompelde ze toen hij vertelde dat het vooral klappen waren geweest. Geweldig. “Literally all you can do is keep applying cold towels to it for now then and take those,” sprak ze, voor ze de pijnstillers van tafel pakte en ze zijn richting op gooide, voor ze weer richting de keuken liep. Dit keer voor een glas water, en dan niet alleen voor hem. Ze kreeg dorst van deze gast.

“What about the no more secrets?” Ze hief een wenkbrauw, de knul aankijkend. Ze hief echter maar haar schouders en besloot het hierbij te laten. Ze stond op het punt om hem persoonlijk ook eens even te wurgen, dus was ze net iets langer in de keuken gebleven dan nodig was, zelf een glas drinkend voor ze haar eigen glas nog een keer vulde, om met twee glazen water terug te komen in de woonkamer. Giet het niet over zijn gezicht heen. Maar ze kon doen alsof ze struikelde. Nee, Allison. Foei.
“You do know I was getting water for those, right?” vroeg ze, toen ze merkte dat hij de pijnstiller al had genomen. Met alcohol, nog wel. Wat was het toch een absolute…