Het werd de bank dus. Allison leek overal oké mee te zijn, wat een beetje vreemd was, maar Kaz was gewoon te dronken om te beseffen wat er eigenlijk gaande was. Hij liet zich uiteindelijk languit neervallen, op zijn slechte zij al leek de dronken dief daar niet meer op te letten, en kreunde toen het een schokgolf door zijn hoofd leek te sturen. ''I should really stop drinking.'' Mompelde hij, terwijl hij zich op zijn buik draaide.

Het duurde niet lang voordat Kaz al onder zeil was. De alcohol deed snel zijn werk en maakte hem vermoeider dan hij al was. Tegen de tijd dat Allison de bovenverdieping had bereikt, was Kaz allang weg. Zijn nachtrust was gevuld met vage schimmen en dromen. Personen die hij niet kon plaatsen en geluiden die hem niet bekend voorkwamen. Desondanks wist hij zijn roes uit te slapen ver nadat de zon opkwam.

Het was de hoofdpijn die hem wakker maakte, niet zozeer omdat hij uitgerust was. Het eerste wat hij dan ook deed was naar zijn hoofd grijpen en kreunen. Alles, maar dan ook alles deed pijn. Het voelde dan ook alsof hij weer helemaal van vooraf aan was begonnen, alsof het gisteren was geweest dat hij Lareth een bezoekje had gebracht.

Na de hoofdpijn kwam het licht. Het licht dat veel te fel was. Het resulteerde in Kaz die een kussen over zijn hoofd trok, in de hoop dat het weg zou gaan. Maar gepaard met de hoofdpijn, leek het minimaal te werken. De dief zuchtte geïrriteerd. ''Why the fuck do I keep doing this..'' Mompelde hij stik chagrijnig tegen zichzelf terwijl hij het kussen weer van zich afhaalde en in zijn ogen wreef. Niet dat dat hielp.

Het leek een paar minuten te duren voordat Kaz goed en daadwerkelijk leek opgestart. Zijn keel voelde gortdroog aan, maar zijn hoofd maakte overuren om de herinneringen van gisteravond op te halen. En boi, leek dat moeilijk. De hele tijd lag Kaz gefronst voor zich uit te staren, koortsachtig de puzzelstukjes in elkaar aan het zettend. Langzaam maar zeker leek alles op zijn plek te vallen. En met het laatste stukje, kwam de realisatie.

Met een ruk schoot de dief omhoog, keek voor zich uit en gromde. ''Fuck.'' Kwam er resoluut over zijn lippen. Hij had het weer geflikt hoor, het was hem gelukt om het weer te verkloten. En hoe. Nee, hij was het deze keer niet geweest toch? Hij herinnerde zich dat hij maar een glas had willen drinken. Maar Allison was maar bij blijven schenken en hij had gewoon door gedronken. En de reden leek nu pas binnen te komen. Zoekend gleden zijn ogen door de ruimte, tot ze uiteindelijk bij Allison vielen. In eerste instantie zei Kaz niets. Hij keek alleen heel erg boos. En teleurgesteld.

''You set me up.''

Hij zou het haar anders niet vertellen? Goh, hoe zou dat toch komen. Kaz probeerde de woede in zich te houden, probeerde om niet te exploderen en er een hele scène van te maken, maar dat werd verdomd lastig. Dit alles, Allison die zijn wonden had verzorgd na het hele gebeuren met Larethian, dat gedoe in de sneeuw, haar zorgzaamheid en alles, alles wat daarvoor was gebeurd, was gewoon een complete leugen. Dit was wel meer dan kwalitatief uitermate teleurstellend. Dit was gewoon fucking kut. Misschien nog wel erger. ''There was no reason to tell.'' Siste hij, de woede duidelijk hoorbaar in zijn stem. Het voelde alsof heel zijn lichaam klaar stond om Allison gewoon te bespringen en haar keel dicht te knijpen. Wat waren nu de voordelen geweest dat hij zich bij haar had gevoegd? Alleen maar meer drama. En hij had het kunnen weten vanaf het begin.

''You lied to me. All of this. A fucking lie.'' Kaz kon op zijn minst zeggen dat hij zich bedrogen voelde. En boven op dat alles, de boosheid, het bedrog en de manier waarop ze hem had gekwetst, lag wantrouwen. Heel. Veel. Wantrouwen. De dief hees zich omhoog van de bank, alle pijnlijke alarmbellen in zijn lichaam negerend. ''You never fucking cared. You used me.'' Zou dat betekenen dat hun.. Nee. Dat deed alleen nog maar meer pijn. Was hij werkelijk zo dom geweest en had hij geloofd dat Allison om hem gegeven had? Een ezel stoot zich niet aan dezelfde steen. Maar Kaz had het gevoel dat hij gewoon zijn been had gebroken toen hij er voor de tweede keer tegenaan stootte.

Zijn borst ging hevig maar langzaam omhoog en omlaag. Hij probeerde zijn kalmte te bewaren, maar het was zo lastig met de manier waarop ze zo voor hem zat. Zo starend naar het boek, alsof ze zich schuldig voelde. ''Drop the act.'' Siste hij woedend. Zijn ogen gleden even naar het glas water wat klaar gezet was. Really? Wat een sentimenteel gezeik. Het kostte hem heel veel moeite om het glas niet naar haar gezicht te smijten.

Ze wilde dat hij vertrok. En dat hoefde ze hem geen twee keer te zeggen. ''I hope you burn in hell Allison.'' Het kwam eruit alsof hij het meende. En op dit moment geloofde hij er ook in dat hij het meende. Het liefst zag hij het voor zich gebeuren. Het liefst zag hij hoe die perfecte haren van haar uit zouden vallen en hoe haar perfecte gezicht.. weet ik veel. Hij wilde haar gewoon uit zijn geheugen bannen. Met een paar stappen was hij bij de deur, had hij zijn schoenen aan en was hij buiten. De kou leek niet eens bij hem in de buurt te durven komen.
Kaz had geen enkel idee welke kant hij op ging. Zolang het maar weg van deze plek was. Weg van Allison. Het liefst voor altijd.