Atonement

Het gebeurde niet vaak dat de jonge vrouw Nordshal verliet, maar zo af en toe was het toch even nodig. Moest ze weg uit de roedel, even op adem komen en nieuwe gezichten zien, voor ze helemaal panisch werd van elke dag hetzelfde, elke dag weer… Zoals altijd als ze vertrok had ze een sjaaltje rond haar nek, welke de littekens die hierover liepen verborgen hield. Ze hield er niet van als dit het eerste was wat mensen zagen. Ze deed zich liever… normaal voor. Als een mens, hoe walgelijk het idee ook was.

En zo had ze haar weg gevonden naar een café genaamd Tikki Totlood. Ze had betere namen gehoord in haar leven, maar hey. Ze had gehoord dat dit café er al veel langer was, dus ze hadden toch iets goeds moeten doen. Zelfs al was dat goede waarschijnlijk niet de naam. Echter… Had ze ook meer mensen verwacht toen ze naar binnen stapte. “Dat is veel belovend,” verzuchtte ze, terwijl haar blik viel op iemand die duidelijk op zoek was naar iets. “Ehm?” Ze hief een wenkbrauw, hopende dat deze vreemdeling haar kon vertellen of dit café altijd zo verlaten was, of dat ze gewoon een paar minuten geduld moest hebben.

Hij kon geen vragen beantwoorden die niet gesteld werden. Een diepe zucht werd geslaakt en ze hief een wenkbrauw terwijl ze de man aankeek. Hij leek ouder dan zij, al leek zij sowieso jong en werd ze maar zelden juist geschat. Ze wilde een vraag stellen, maar voor ze had besloten hoe ze deze verwoorden zou, had de man zich van haar weggedraaid. Haar hoofd hield ze een tikkeltje scheef, terwijl haar blik de man volgde naar de toonbank.

“Wel, als er niemand is,” sprak ze kalmpjes, voor ze zichzelf op de toonbank zette en er met een soepele beweging overheen ging. Ze had er ook omheen kunnen gaan, maar, kom op zeg… Wat was daar nou leuk aan? “Wil je nog wat drinken?” vroeg ze kalmpjes, terwijl ze om zich heen keek. Nou… waar had ze zin in?

Boonwater it is. Emilia pakte een glas en vulde deze, voor ze hem op de balie zette en een keer goed rondkeek, voor ze een willekeurig drankje in haar eigen glas besloot te gieten, een slok nemend en even bedenkend of ze het nou echt wat vond, of dat het haar niet zo beviel. Maar, het was… decent. Een aparte smaak, dat zeker. De weerwolf tikte even een keer op de balie en keek om zich heen, een snack pakkend en haar tanden er gulzig in zettend terwijl haar blik de man volgde. Hij was ook een vreemde, of niet?

Toen de deur werd geopend, hoorde Emilia het ook. Hoe haar gehoor het eerder had kunnen missen was waarschijnlijk te danken aan de grotere interesse in iets te eten, een neus die sterker was dan haar gehoor. Maar, nu haar maag gevuld werd, logen haar oren niet. Ze hoorde wat. Ze had alleen maar weinig zin om op onderzoek uit te gaan, dus nam ze nog een hap en keek ze Beometh met een volle mond aan toen deze vroeg hoe het stond met haar moreel kompas. Ze slikte het eten door en keek er even met een frons aan. “Dat ligt eraan,” sprak de jonge vrouw betwijfelend. “Maar ik vind het geen probleem om er niet te gaan kijken.” Als hij wilde, dan zou ze mee gaan. Maar ze had niet zo’n zin in de held uithangen als ze er niets voor terug zou krijgen.