winter winds [open]

Ze kon het niet laten om iets te opgemerkt een zucht over haar lippen te laten glijden. Haar rode lokken zaten opgestoken in een knot met enkele eigenwijze plukken die naar beneden vielen over haar schouders. Een bontkraag zat strak rond haar schouders heen die overging in een lange dik gestoffeerde jurk om haar te beschermen van de kou.

Duizend maal had ze al gehoord dat het hier helemaal niet zo koud was. Maar voor haar was het vele malen kouder dan het zuiden waar zij vandaan kwam. Opgegroeid in D’auvergne had ze toch heel wat andere temperaturen gekend dan hier in het hoge noorden. Nog een van de dingen die bij het lijstje kon van absolute haatelementen voor het eilandje Nordshal. Natuurlijk, de mensen waren aardig. Of tenminste, ze deden allemaal vreselijk aardig om haar het naar haar zin te maken. Maar ze wist wel beter. Ze zag door de glimlachjes en warme woorden heen. Niemand moest haar hier, niemand wou de zuidelijke dame hier behalve dan misschien Duncan en die wou haar net even te graag hier.. Ze zou het nooit lang kunnen uithouden in dit land en iedereen wist het. Het zou haar zelfs niet verbazen als ze onderling weddenschappen hadden ingesteld over hoe snel ze hem zou smeren. En ze moest toegeven dat ze elke dag dichterbij kwam op het eerste de beste schip dat ze zag springen om gewoon maar even een seconde weg te zijn van het eilandje dat haar gevangenis leek te zijn.

Verzonken in haar eigen gedachtes realiseerde Gwen zich niet dat ze wat afwezig voor zich uit stond te staren voor een kraampje. De koopman probeerde ondertussen haar lady aan te spreken in de hoop dat hij nog iets van een goede koop kon maken, maar deze leek niet te vallen voor zijn trucjes.

Het was elke dag hetzelfde hier, dezelfde routine die zich af leek te lopen zonder echte veranderingen. Jarenlang had Gwen gehoopt op een leven dat zou veranderen in avontuur. Opzoek naar haar vader, er achter komen wat haar leven werkelijk zou betekenen. Inplaats daarvan zat ze hier vast, 21 jaar, uitgehuwelijkt aan een man die ze nauwelijks kende en vrij zeker wist dat ze hem niet eens wou leren kennen. Haar leven was juist begonnen en was nu alweer afgelopen leek het wel.
De sombere gedachte lag als een deken om haar heen, drukte haar omlaag en dit leek meerdere mensen op te vallen. Haar lady naast haar haalde geschrokken adem in reactie op een onbekende stem. Een die haar direct en vrij onbeschoft had aangesproken. Met een strakke bijna emotieloze blik keek Gwen omhoog, de jonge man aanstarend die haar zo had durven aan te spreken.

”Oh excuse me?” Sprak ze haar hoofd net even ietsje rechter optrekkend terwijl ze naar hem toe draaide haar armen over elkaar slaand. ”I had forgotten a lady is to always smile. To make sure any random man can enjoy the sight.” Bitter sprak ze hem toe terwijl ze op hem af stapte, een glimlach op haar lippen liet glijden en een halve buiging richting hem maakte. ”Better hmm?”

Ah, hij was niet zo blij met haar antwoord. De gezichtsuitdrukking was bijna genoeg voor haar om een grijns op haar lippen te werken maar ze hielt zichzelf netjes stil en keek hem recht aan. ”Not quite local. Just been here for a little while.” Reageerde ze koeltjes op zijn woorden. Ze had nog altijd nou niet al teveel zin in dit soort mannen met hun belachelijke gedrag. Maar goed, het was beter dan de emotieloze idioterie van Duncan en zijn ‘mannen’. Ze raakte gefrustreerd van de wereld van Nordshal. Wat zou kunnen betekenen.. ”But that must mean you are not from around here hmm. Care to tell me where you are from?” Vroeg ze een iet wat uitdagend grijnsje op haar lippen vormend terwijl ze de man aan bleef kijken. Haar ogen gefocust op de zijne.

Business hmm.. Waarom klonk dat toch absoluut niet als iets waar ze in verzijld wou raken. Maar aan de andere kant. Ze wist absoluut zeker dat wat deze man aan het doen was vele malen interesanter zou zijn dan alles wat heel Nordshal haar te bieden had. Dus misschien zou ze maar even stom zijn, misschien zou ze maar even toehappen. Puur om te zien waar het haar zou brengen. "Would there be any.. chance I may be able to assist you on that business as fiance to the lord of Nordshal." Ze bracht haar positie subtiel in het gesprek met een kleine glimlach op haar warme lippen. "Nordshal is my home. Or well I am to see it as my home. I am from d' Auvergne myself. That is my home. It will always be."

Gwen kon niet ontkennen dat haar intresse voor de man gepiekt was. Een subtiel grijnsje op haar lippen terwijl ze haar armen losjes over elkaar had geslagen was al genoeg om aan te geven dat ze een stuk meer ontspannen was. Hij had zijn gedrag ook aangepast, wat alleen maar beter voor haar uitkwam. Als ze niet zo boos en kortaf hoefde te doen kwam dat alleen maar leuker over. En voelde zij zich ook nog eens beter.

Het antwoord dat hij een klein probleem had viel even koud op haar dak en ze kon het niet helpen om een wenkbrauw op te trekken en een kleine 'oh' van haar mond te laten rollen. Echter kwam er al gouw uit dat hij toch maar wat graag entertainment wou hebben in de komende 24 uur wat haar even liet lachen terwijl ze knikte. "I can not show you much entertainment wise around here. Not only am I simply not acustomed to this place yet.. but I fear their may be nothing entertaining about Nordshal at all!" Het glipte er bijna uit voor ze het door had en de roodharige vrouw schoot in de lach bij haar eigen niet al te subtiele woorden. Even vluchtig keek ze in het rond of ze niet gehoord was. Haar toekomstige man zou er vast niet al tte blij mee zijn als zijn lady zo over zijn dorp sprak..