Stupid mutt

Nu ze zich bij Romeo's crew gevoegd had was ze er zeker van dat ze wel een paar dagen in Rhoynar zou verblijven. Vandaag was dan ook de bedoeling geweest om de omgeving rond Rhoynar een beetje te gaan ontdekken. In haar dierlijke gedaante had ze al enkele kilometers afgelegd met wat rust pauzes tussendoor. Nieuwsgierig trippelde ze verder. Alles was hier zo anders dan in Nymmerwell. De omgeving, de geuren, zelfs de bewoners. Of ze er ooit aan zou wennen wist ze niet, maar dat ze snel weer een bezoekje aan haar thuisland zou brengen was zeker.
Heel erg letten op waar ze nou precies heen ging deed ze niet, en zodra de omgeving langzamaan begon te veranderen begon ze te twijfelen of ze zich underhaupt nog wel in Rhoynar bevond. Ze vertraagde haar pas en nam een moment om de omgeving wat beter te bestuderen. Er hing hier een hele andere geur dan in het gebied waar ze de hele dag had rondgewandeld, zou het mogelijk zijn dat ze een grens was overgestoken..?
De duitse herder werd uit haar gedachten getrokken door het knappen van een takje onder een van haar poten. Misschien was die wake-up call ook wel nodig geweest, want al snel kwam er een hert haar richting op gestormd. Nog net op tijd wist ze op zij te duiken en een botsing te voorkomen. Verward keek ze het dier na, om vervolgens na zich weer omgedraaid te hebben oog in oog te staan met een ander. Een jonge vrouw met lang, blond haar bewapend met een mes. Heel vriendelijk zag ze er niet uit, wat ook wel logisch was na ze haar prooi had laten ontsnappen. Niet zo goed wetende wat te doen veranderde ze instinctief terug naar haar menselijke gedaante. "Uh, sorry van daarnet hé." Verontschuldigde ze zich met een scheve glimlach. Met haar hand wreef ze wat ongemakkelijk over haar achterhoofd, zichzelf afvragend in wat voor situatie ze zichzelf nu weer had gegooid.

Het beest keek haar enigszins geschrokken aan, waarna het al snel van vorm veranderde tot een persoon. Ze trok een wenkbrauw op, maar ergens verbaasde het haar niet. Het was niet gebruikelijk dat dit soort honden hier los rondliepen, en al helemaal niet dat ze zo lomp waren dat ze zoveel geluid maakten. Al vrij snel was duidelijk dat degene voor haar waarschijnlijk geen echte bedreiging zou vormen. "Je zag er als hond een stuk indrukwekkender uit." antwoordde ze koeltjes. Het mes stak ze terug in haar holster, dat zou ze met dit gezelschap voorlopig toch niet kunnen gebruiken. "Maar je hebt me wel mijn prooi gekost, waar ik niet echt blij mee ben," ging ze verder, "what the fuck was dat?" Los van het feit dat het hert was geschrokken, het was duidelijk dat deze persoon niet hiervandaan kwam. Wie weet wat er hier nog meer rondliep wat tussen flight or fight toch de andere optie had gekozen. Ze liet haar blik even glijden over degene die voor haar stond. Hij was zo klein, dat was helemaal niets geworden. "Waar kom je vandaan?" Ze was toch wel nieuwsgierig en daarbij verklaarde het misschien waarom hij niet om kon gaan met het grillige, bergachtige landschap van Vanaheim.

De vreemdeling leek niet heel blij te zijn met haar aanwezigheid, maar zodra ze het mes wegstopte voelde ze zich al niet zo bedreigd meer. Ergens verbaasde het haar ook wel. Ze had immers haar prooi weggejaagd, wat misschien wel haar enige kans was geweest op een avondmaal. "Vind je? 'T is maar net waar je van houdt." Antwoordde ze wat sarcastisch op het 'compliment', of was het een belediging? Nouja, het zal allemaal wel. "En oh, eh, sorry daarvoor. Ik lette even niet op.'' Om nou te zeggen dat ze eigenlijk stiekem een beetje verdwaald was leek haar niet slim. Ze had niet het idee dat deze dame uit was op wraak, maar je wist maar nooit. "Van een plek ver weg van hier in ieder geval." Antwoordde ze eerlijk. Nymmerwell lag hier zeker een eindje vandaan. "Maar wat die prooi betreft, staan we quite als ik je help een nieuwe te vinden? Deze indrukwekkende hond is toevallig best goed in het opsporen van dingen.'' Bood ze aan met een scheve grijns. Het was beter om zo min mogelijk vijanden te maken, in ieder geval tot ze zich wat meer op haar gemak voelde in de gebieden die ze nog ging ontdekken. Misschien kon ze ongelukjes als deze dan wel voorkomen in de toekomst.

Ze rolde even met haar ogen. Waar je van houdt. Sure. Whatever. En dat er niet was opgelet was Alison ook wel duidelijk, ja. Iets wat ze niet helemaal snapte, gezien het feit dat... hij of zij dus niet uit Vanaheim kwam. Zelf had ze dat zeker anders aangepakt. En God, die grijns. Wat had ze die graag van dat gezicht af gemept. Het was gewoon bloedirritant, om zo'n grijns te krijgen van iemand die net haar prooi had weggejaagd. "Nee, bedankt. Ik denk dat ik sneller vangst heb als je zo ver mogelijk uit mijn buurt blijft." zei ze bitter. Het was al erg genoeg dat ze dat ene hert had laten schieten, dat zou ze niet nog een keer laten gebeuren. "Als ik jou was zou ik vanaf nu wat voorzichtiger doen. Niet iedereen hier is zo goedgezind als ik." Ze had gewoon geen zin om haar tijd hier aan te verdoen, ze had nog een prooi te vangen. Daarom maakte ze aanstalten om weg te gaan. Mocht de vreemdeling nog meer van haar tijd vragen dan zou ze wellicht niet zo aardig meer zijn.

Grijnzend wachtte ze haar antwoord af, maar de grijns verdween al snel van haar gezicht toen ze deze gaf. Pff, dan niet joh. Dacht ze in zichzelf terwijl ze de blonde vrouw na keek. Waar had die last van? Oké, misschien had ze iets voorzichtiger moeten doen en haar prooi niet weg moeten jagen, maar ze had het in ieder geval geprobeerd goed te maken.
Een beetje afwezig maakte ze aanstalten om haar reis voort te zetten, totdat een zeker geluid haar aandacht trok. Zonder twijfel veranderde ze terug in haar dierlijke gedaante, om het geluid beter te kunnen opvangen. Het had geklonken als voetstapjes, maar niet echt het soort wat je dagelijks hoorde. Ze probeerde zich te focussen, maar kon het geluid niet meer horen. Hmm, vreemd. Om eerlijk te zijn vertrouwde ze het niet helemaal, maar wat deed je eraan. De Duitse herder wilde zich omdraaien om langzamerhand aan de terugweg te beginnen, maar had de kleine verrassing achter zich niet verwacht. Voor haar stond een klein.. beest? Het had wat weg van een puppy, maar was van paarsachtige kleur met twee kleine hoorns op de kop. Een beetje verward staarde Nyx het dier aan, waarna ze deze met haar poot aan de kant duwde om haar weg naar het schip terug te kunnen vinden. Het diertje leek het niet veel te interesseren en trippelde vrolijk achter haar aan na het overeind gekrabbeld was. Een beetje geïrriteerd hield ze het beest vanuit haar ooghoek in de gaten. Ze zat niet echt te wachten op een reisgenoot. In haar eentje werkte ze zich al genoeg in de problemen, kun je nagaan met zo'n klein.. ding  dat haar op de voet volgde. Ze had het nog enkele keren geprobeerd weg te duwen met haar poot, maar had er op een gegeven moment genoeg van. Zachtjes begon ze te grommen in de hoop dat het terug naar huis zou rennen, maar toen ook dat niet bleek te werken zat er niets anders op dan zo hard mogelijk te blaffen. Zoals verwacht werkte dat wel, en het beest sprintte er van door. Eindelijk.
Tevreden stapte ze verder, maar kreeg al snel spijt van haar beslissing. Niet ver van haar huidige locatie vandaan klonk een luide brul, vervolgd door het geluid van gigantische poten die over de verharde aarde snelde. Haar vermoedens werden al snel bevestigd toen ze een gigantisch monster vanuit de verte aan zag komen stormen. Een monster dat verdacht veel leek op.. oh. Blijkbaar had ze een moeder erg boos gemaakt door haar kind de stuipen op het lijf te jagen. Over haar volgende actie hoefde ze dan ook geen twee keer na te denken, en zo snel als ze kon sprintte ze verder het onbekende gebied in. Zonder achterom te kijken of te bedenken welke richting ze op ging rende ze door, tot ze in de verte een bekend figuur zag lopen. Toen ze dichterbij kwam merkte ze al snel dat het de vrouw van daarnet was. Ze was er vrij zeker van dat deze niet de behoefte voelde om haar nog eens te zien, maar misschien zou ze het fijn vinden om te weten dat er een monster deze kant op kwam stormen. Ze snelde haar kant op en haalde haar in, waarna ze voor haar ging staan en hard begon te blaffen als waarschuwing. Haar oren stonden naar achteren en haar blik wisselde tussen die van de vrouw en het gebied achter haar. Hopelijk begreep ze haar waarschuwing en maakte ze dat ze weg kwam. Tijd om terug te veranderen in haar menselijke gedaante had ze niet, dan zou dat beest haar geheid te pakken krijgen.