No light, no light in your bright blue eyes

Tussen de begroeiing door staarde twee donkere ogen door. Een zucht gleed over zijn lippen, de tijd vloog snel voorbij zeker en vooral omdat hij er vandaag op uit was gestuurd om de boel hier in de gaten te houden, ondertussen was de avond ook al weer aangebroken. Om eerlijk te zijn zat hij liever in de hoofdstad, daar was veel meer trafiek van mensen. Iets wat zijn interesse ook meer kon vasthouden, al mocht hij niet klagen. Daechir mocht al blij genoeg zijn dat hij een opdracht had gekregen om te vervullen. Want hoewel ze een grote familie waren wist hij goed genoeg dat een aantal van de elven hem nog steeds wantrouwde. Puur omdat hij niet zoals al de rest lichte haren en ogen had. Al trok hij zich daar in wezen niet heel veel van aan. Hij kon dat wantrouwen niet de wereld uit helpen en dat was ook zijn opdracht niet. Nee, zijn doel was het doel van the Brotherhood. Daarin waren ze wel eensgezind, anders zou hij hier ook niet staan. Kalm wreef hij door zijn zwarte haren die inmiddels in de war waren geblazen door de wind. Het klimaat hier dit gebied lag hem veel meer dan zijn vroegere woonplaats.

Zonder nog verder na te denken over zijn oude woonplaats ging hij terug verder met wat hij hoorde te doen. Zeker op tijd genoeg want hij spotte een vreemde. Of althans vreemd voor hem, het zou kunnen dat het individu hier al was geweest maar even goed herkende hij hem niet. Op ruime afstand bleef hij de man volgen, over de hangbruggen heen. Natuurlijk zou hij uiteindelijk gespot worden, maar op dit moment was dat ook iets wat hij weer had gepland. Daechir wilde weten wie de persoon was, niet alleen voor de veiligheid van de stad maar evengoed van zichzelf of van de andere elven die hij hoorde te beschermen.

No light, no light in your bright blue eyes

Het feit dat Daechir momenteel niet eens probeerde om onopvallend te handelen vertelde genoeg. Een vampier die rondneusde in Forlindon was gevaarlijk, de gedachte alleen al dat een van zijn vrienden ten prooi zou vallen aan hem. Nee, hij moest weten waarom hij hier rond wandelde, wat zijn bedoelingen waren. Zo kon hij tenminste een gecalculeerde beslissing maken over wat hij zou gaan doen. Natuurlijk zou hij Oropher gaan waarschuwen eenmaal hij had vastgesteld wat de bedoelingen van de persoon waren, maar voor nu moest hij gewoon afwachten. Dat was dan ook een van de enige redenen waarom hij zich niet betrapt voelde toen de koele stem van de persoon weerklonk. Toch schoot zijn hand kort naar het heft van zijn zwaard, gewoonte.

Binnen de kortste keren had de vampier zich bijna vlak onder hem gevestigd. Gelukkig was hij ver genoeg van de stad vanaf. Nee, hij zou niet de dommerik zijn die een vampier de stad in zou leiden zonder gegronde reden. Dat was nog een reden extra waarom iedereen hem zou nakijken. Liever niet dus, want hij had er al meer dan genoeg. Geruisloos stond hij op van de gehurkte houding waarin hij was gaan zitten, en sprong hij soepel naar beneden om enkele meters naast het nachtwezen te landen. ‘Die redenen bepaal ik wel, vampier.’ Sprak hij op een kalme toon. Een vijandige houding aan nemen bij deze ontmoeting zou niet slim zijn. Zeker niet. Hij wilde nog niet eindigen als een of andere snack. Daarvoor had hij nog teveel om te verwezenlijken. ‘Dus, waar ga je heen?’ Er brak zelfs een kleine glimlach door, kleintje maar hoor stelde echt niet veel voor. Daechir rechtte zijn rug en bekeek de man van kop tot teen. In eerste instantie leek het zo dat hij niets kwaad in de zin had, maar hij moest goed opletten. De vampier was snel, sneller als hem. Waarschijnlijk ook slimmer, maar hij zou zich niet zo maar laten doen.

No light, no light in your bright blue eyes

‘Wat stel je voor dat ik je anders noem dan?’ Sprak hij op een luchtig toontje. Daechir hield zichzelf liever aan de feiten, de persoon die voor hem stond was een vampier dat viel niet eens te ontkennen. Zijn voornaamste taak was erachter komen wat hij hier kwam doen. Als het puur was om te jagen dan verkeerde de inwoners van Forlindon in groot gevaar, de mensen en de elven. Want hoewel zij de opperhand hier toch nog wel handen in het gebied, waren ze eveneens de grootste prooi van vampiers. Dus, het was bijna van levensbelang dat hij er zou achter komen wat de reiziger hier te zoeken had.

Het was pas wanneer hij een duidelijke vraag aan hem had gestuurd dat de ander hem pas aan keek. De manier waarop de vreemde hem aankeek deed hem uiteraard niet veel. Hij had al hardere blikken te verduren gekregen van zijn familie. ‘Voor mij persoonlijk niet. Maar hogere instanties verwachten van me dat ik uitzoek wat vreemden hier komen zoeken.’ Sprak hij op diezelfde luchtige toon. Het was algemeen geweten dat de Brotherhood in deze kontreien de scepter zwaaide om het zo te stellen. Dat moest door deze reiziger ook geweten zijn, maar het boezemde hem duidelijk geen angst in. Natuurlijk was dat ook niet nodig, zijn familie en hij wilden niet regeren door angst. Vrede scheppen was hun voornaamste doel, een doel dat de persoon voor hem duidelijk in gevaar dreigde te brengen.

Dat hij zichzelf rustig probeerde te houden in de buurt van de vampier was niet onlogisch. Uiteraard kon Daechir niets doen aan zijn hartslag, nee dat was waarschijnlijk wel iets wat de man al had opgepikt. ‘Je moest eens weten.’ Doelend op het feit dat hij oorspronkelijk van veel verder kwam. Met dat de man naar voren stapten deed Daechir wijselijk enkele passen naar achter, maakte zichzelf klaar om een gevecht aan te gaan als dit nodig bleek. ‘We zijn nooit helemaal alleen.’ Natuurlijk was hij niet zo idioot om alleen naar toch wel een uithoek van de jungle te komen. Nee, hij had de andere op de hoogte gesteld en enkele hadden zich verspreid over het gebied dat hij vandaag het zijne had mogen noemen.

No light, no light in your bright blue eyes

’Daar rekenen ze op.’ Sprak hij luchtig. Daarmee duidend op het feit dat hij niet alleen was. Nee, ze vertrouwden hem niet genoeg om hem er alleen op uit te sturen. Iets wat deels voor hun eigen safety was. Als een soort verzekering. Waar ze zaten wist hij niet, dat ze aanwezig waren al dan niet veraf was zeker een feit. Koeltjes wreef hij over zijn kaak, het was niet moeilijk om te ondervinden wat de vreemde hier kwam doen. De rust verstoren, iets wat hem ook al gelukt was. Al sprak hij momenteel enkel en alleen over zijn innerlijke rust. ’Waarschijnlijk boeit het je niet. Maar om het civil te houden, ik ben Daechir.’ Simpel voorstellen, al zou de man hem er waarschijnlijk om af kraken. Maar veel deerde het hem niet. Nee, dit was allemaal deel van een spelletje. Een twistziek spel wat mogelijk zou leiden tot een gevecht, tenzij de man wat anders besloot. ‘Het verbaasd me om je hier te zien om eerlijk te zijn. We zien hier niet veel wezens van de nacht.’

Dat de andere lette op zijn omgeving was hem niet ontgaan, zeker niet. Maar hij kon het hem ook niet kwalijk nemen. Tot zover had hij hem hier nog nooit gezien, wat dit land vreemd maakte voor hem. Dan was het eerste wat hij zou doen ook de omgeving afspeuren naar mogelijk gevaar. Al was het enige gevaar hier de man die voor hem stond en vise versa. Niet dat het zo zou overkomen op de man. Nee, waarschijnlijk zag de vampier hem enkel en alleen als een leuk tussendoortje. Of nouja, leuk dat viel nog te betwisten. Maar gewoon een tussendoortje. Kwalijk nemen kon hij het hem niet, elfenbloed was duizend keer meer speciaal dan dat van enig mens. Zijn woorden zorgden er kort voor dat zijn mondhoek omhoog trok. ‘Keuze is er altijd genoeg voor je neem ik aan?’ Klonk het vragend, al was het niet zeker dat er een antwoord zou komen.

Daechir richtte zijn blik uiteindelijk weer op de man. Het was moeilijk om te voorspellen wat hij zou doen. Als hij zou aanvallen, zou Daechir het mogelijk niet overleven. Maar hij wist evengoed dat de kansen van de man ook kleiner waren, gezien hij zijn wapen snel kon trekken en hem neer zou kunnen halen of hem zou kunnen afwenden. Het was te zien hoe de omstandigheden verder gingen.