Lost and found

Arawn waande zich met lome stappen de rivier in. Het was ondiep en de stroming was allesbehalve sterk, wat dit een perfecte plek had gemaakt om rivierkreeften te vangen. Een paar uur geleden had ze een val aangebracht voor de kleine beesten en nu was het tijd om deze te legen. Het water maakte haar kleren zwaarder, maar het deerde haar weinig. Ze stak haar polsen onderwater, op de tast voelde ze naar de houten val die ergens in het water moest hangen. Toen ze het uiteindelijk vond, maakte ze het los van het touw waaraan de val gebonden was en pakte het op. Ze inspecteerde de inhoud, haar expressie veranderde niet bij het zien van het grote aantal kreeftjes dat zichzelf in de val had gewerkt. Net zo langzaam als voorheen, zeulde ze de rivier weer uit. De kooi bracht ze naar de plek waar ze kortgeleden een klein kampvuur had gemaakt. Ze nam plaats op de grond, naast het vuur, en begon haar prooien aan een stok te rijgen en hield ze vervolgens boven het vuur. Het duurde niet lang voor de beesten stopten met bewegen en begonnen te verkleuren. Toen ze vond dat ze klaar waren, kraakte ze de schalen open en begon ze het malse vlees te eten. Hoewel in Mother’s Heart genoeg eten verkrijgbaar was op de markten, koos ze er toch vaak voor om zelf te jagen. Op een bepaalde manier vond ze dat het zo hoorde, dat ze zo in contact bleef met haar voorouders, en dat soort zweverige dingen.

Toen ze verzadigd was, gooide ze de overige rivierkreeften weer terug het water in. Ze hadden geluk gehad. Het vuur doofde ze met wat zand en al snel ging ze weer op weg richting Mother’s Heart, met enige tegenzin. Hoewel ze wist dat haar plichten in de hoofdstad ontzettend belangrijk waren, was ze toch liever in de ongerepte natuur van Vanaheim te vinden. Het was alsof ze hier hoorde. Het voelde goed om de drukte van de stad te ontsnappen. Hier kon ze ontspannen, hier vond ze zichzelf terug. Het was alsof de bossen en de rivieren haar wijzer en geduldiger maakten. De hoofdstad van Vanaheim lag op dit moment behoorlijk uit de richting. Soms liepen haar dwaaltochten een beetje uit de hand en op een gegeven moment begaf ze zich tientallen kilometers van huis. Niet dat ze het erg vond, maar ze moest wel terug zijn voor het geval Lexa haar nodig had. Haar benen droegen haar naar waar ze moest gaan, ze kende Mother’s Heart en omstreken als haar broekzak. Ze werd echter uit haar gedachten gewekt door een luid geblaf. Arawn keek om, om vervolgens een donkere hond te zien. Het beest leek duidelijk op haar gefocust, al had ze geen idee waarom. Ze was niet echt dol op beesten. Wat haar betrof, waren het allemaal óf voedsel, óf dreigingen. Haar hand ging dan ook richting het jachtmes dat aan de riem om haar heupen hing. Winter kwam er immers aan, en het pluizige vachtje van het beest voor haar zou dan vast van pas komen.