Re: Embrace the reckless

ma dec 18, 2017 6:19 pm

Violent delights have violent ends.

Weerwolven. Bijzonder veel wist hij er niet vanaf, behalve het voornaamste. Iedere maand zou ze tijdens de volle maan in een bloeddorstig beest veranderen dat een dreiging vormde voor iedere ziel op het eiland. Het was een klein detail dat ze de afgelopen twee weken maar even niet had genoemd, voor het gemak. Asher was er dan ook niet erg blij mee. Erg veel zin om onverwachts verslonden te worden door een gigantisch beest had hij niet. Normaal was hij al boos geworden, had haar zonder pardon van het eiland afgezet. Er leek echter iets te zijn wat hem tegenhield. Hij voelde zich nog bijzonder rustig, ondanks alles. Vreemd genoeg had hij het gevoel dat hiermee te leven viel, als ze maar even samen konden werken aan een oplossing. Er waren heel wat opties en met de juiste voorbereiding moest het allemaal te doen zijn. Tenminste, als ze de tijd hadden om zich voor te bereiden, een gedachte dat voor zijn vraag zorgde. Wanneer de eerste volle maan dan wel niet was. Het antwoord kwam als een gesmoorde fluistering. Vanavond.

Asher klemde zijn kaken op elkaar en keek vervolgens even bedenkelijk voor zich uit. Vanavond. De hele ochtend hadden ze hier gelegen, alsof zijn leven nu niet op het spel stond. “Tonight,” herhaalde hij op een donkere toon, met een humorloze glimlach op zijn gezicht. Hij draaide zich bij, om haar zo rechtstreeks aan te kunnen kijken. “And you conveniently waited until the very last minute to tell me.” Hij klonk allesbehalve tevreden. Het was bijna alsof ze het zo gepland had, wachten met haar kleine geheimpje tot het te laat was om er iets aan te doen. Tot hij moest kiezen tussen haar en zichzelf. Hij had geen idee of ze nou echt eerlijk tegen hem had willen zijn en gewoon te laat was geweest, of dat dit een of andere manipulatieve strategie was. Even keek hij haar aan in de hoop het uit te vinden. “How do you see this all play out?” vroeg hij haar toen, op achterdochtige toon. Hij kon haar ter plekke proberen te doden, iets waarvan hij niet wist of hij er wel tot in staat zou zijn. Die dag op de rots had hij het ook niet gekund. Ze zouden kunnen wachten tot vanavond, waarna hij zo goed als dood zou zijn. Of ze moesten samen tot een oplossing komen. Niet dat hij haar nu nog echt vertrouwde.

ma dec 18, 2017 8:09 pm

she's all alone in a sea of stars

and I would never grow tired of her

Vanavond. Dan zou de maan rond middernacht op haar volst zijn en zou het spookuur zou aanbreken. Als zij vanavond de kans kreeg om los over het eiland heen te zwerven, dan zou dat voor veel mensen nogal letterlijk kunnen worden. De nacht werd gezien als het tijdstip voor al het kwade. Ze wist dat zij ook onder dat rijtje viel. Ze was één van de vele monsters waar ouders hun kinderen over vertelde zodat ze geen domme dingen zouden doen.

Hij herhaalde haar woorden, al wist ze dat de donkere toon waarmee hij sprak en de eigenaardige glimlach op zijn gezicht weinig goeds voorspelde. Toen hij zijn hoofd haar kant op draaide en haar recht aankeek, sloeg ze haar eigen ogen neer. Wat paniekerig was haar hartslag wat gestegen, het was moeilijk om zichzelf een houding te geven in deze situatie. Het was te laat om haar ergens anders heen te brengen, het was te laat om een andere goede oplossing voor elkaar te krijgen. Daar was ze zichzelf maar al te goed bewust van. “I wanted to tell you..” mompelde ze zachtjes. Waarom had ze zo’n groot schuldgevoel jegens hem? Het was niet dat ze de laatste paar dagen echt de kans had gekregen om haar geheim te vertellen. Gisteren had ze wel andere dingen aan haar hoofd gehad, de dag ervoor had hij nog geprobeerd een einde aan haar leven te maken. En de eerste paar weken.. tsja. Toen was het niet echt bij haar opgekomen om hem te vertellen over dit alles. Ze voelde dat hij haar weer opnieuw aankeek, waarbij ze zichzelf zover wist te krijgen om kort haar ogen weer op hem te richten. Toen hij haar achterdochtig vroeg hoe zij erover dacht dat het vanaf nu zou gaan, haalde ze haar schouders op. “You have until midnight to put me down.” Haar stem kraakte een beetje en ze draaide zich om, om van het bed af te springen en de kamer uit te benen. Ze had geprobeerd om zo onverschillig mogelijk over te komen, maar dat leek niet echt te werken. Opeens was ze niet zo slaperig meer. Halverwege de woonruimte bleef ze stil staan, niet echt goed wetend waar ze heen moest gaan. Vervolgens knielde ze maar neer voor het uitgebrande haardvuur, al deed ze niet de moeite om het opnieuw aan te steken.

notes: none

∎ ◣ ◥

ma dec 18, 2017 9:30 pm

Violent delights have violent ends.

In geen tijden had hij zich zo naïef gevoeld als nu. Asher had haar in huis gehaald. Ze had hier voor twee weken gewoond, had van zijn geld geleefd, ze had zelfs bij hem in bed geslapen. En geen een keer had hij zich afgevraagd of zij een dreiging voor hem had kunnen vormen, in plaats van andersom. Met de tijd was hij haar zelfs gaan vertrouwen, iets waar hij zichzelf nu voor wilde afstraffen. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Als stadhouder was hij constant op zijn hoede voor mannen die op zijn positie aasden, vroeg hij zich constant af wie hij kon vertrouwen en wie niet. Blijkbaar was een aantrekkelijke vrouw meer dan genoeg om door zijn muren heen te prikken.

Zodra hij zijn blik weer op haar richtte, sloeg ze haar ogen neer. Hij voelde zich misselijk, beschaamd door zijn eigen stommiteiten. Sinds wanneer was hij zo zwak geworden? Zo gemakkelijk om te manipuleren? Ze begon zachtjes over hoe ze het hem had willen vertellen, wat alles alleen nog maar erger maakte. “Right, yeah, but you didn’t,” vervolgde hij, vele malen luider dan zij had gesproken. “And I know exactly why.” Ze wilde hem dood hebben. Hij was idioot genoeg geweest om een volkomen vreemdeling in zijn huis te laten en nog idioter om bijna voor haar gevallen te zijn. Niet een keer had hij gedacht dat ze hem serieus iets aan wilde doen. Op zijn volgende vraag antwoordde ze dat hij tot middernacht had, waarop ze direct van het bed afkwam en uit de kamer verdween. Asher keek haar met een verwilderde expressie op zijn gezicht na, voordat hij opstond en haar achterna stormde. Zodra hij haar weer bij de haard zag zitten, klemde hij zijn kaken op elkaar, liep naar haar toe en greep met volle kracht in haar haren om haar hoofd vervolgens zodanig bij te trekken dat ze wel naar hem moest kijken. Zijn stem klonk laag, dreigend. “I let you live here, eat my food, sleep in my bed, and all the while you’re planning to kill me?” Hij kon nog steeds niet geloven dat hij er op deze manier was ingeluisd. Asher vernauwde zijn ogen. “And then you have the audacity to put everything in my hands. As if it's all my fault.” Zijn ademhaling was gejaagd en even keek hij haar in stilte aan. “I won't be the one dying tonight.”

ma dec 18, 2017 10:27 pm

she's all alone in a sea of stars

and I would never grow tired of her

Ze had er spijt van dat ze het vredige momentje van eerder had verpest door hem de waarheid te vertellen. Want dat was haar enige intentie achter dit alles geweest, dat hij het verdiende om de lelijke waarheid over haar te weten. Het leek erop dat hij het alles behalve goed opvatte, wat ervoor zorgde dat haar maag zich om leek te keren.

Er was voor een moment een verwarde blik in haar ogen te zien. Dat was echter maar van korte duur, want ze meldde hem dat hij tot middernacht had om er een einde aan te maken. Een einde aan haar, aan het probleem. Niemand zou hem tegenhouden, niemand zou haar missen. En hij zou doen wat een Lord hoorde te doen, zijn eiland beschermen. Vervolgens werkte ze zich gehaast van het bed af, gooide de dekens die eerder op haar schoot hadden gelegen in de gauwigheid weg en verliet de kamer. In de woonruimte bleef ze eventjes stil staan, waarna ze ervoor koos om bij de haard neer te knielen. Ze keek naar het zwartgeblakerde hout, wat hij de vorige ochtend voor haar in stukjes had gehakt, als een soort vredesoffer. En nu hadden ze alweer ruzie. Tenminste, ze vermoedde dat het ruzie was. Omdat ze er veel te lang mee had gewacht hem de waarheid te vertellen over haar, over wie ze was. Voordat ze het goed en wel doorhad voelde ze hoe zijn vingers zich in haar bruine haren verstrengelde, om deze vervolgens stevig beet te pakken en haar hoofd in een pijnlijke beweging zo draaide dat ze hem aan moest kijken. Automatisch schoten tranen in haar ogen, maar ze weigerde om hem daar ook maar iets van te laten zien. Haar handen waren naar die van hem gegaan, om enigszins te proberen de kracht die hij op haar haren uitoefende wat af te laten nemen. Hij was boos.. en goed ook. “Kill you?” spuwde ze hem stomverbaasd toe, haar stem wat krachtiger dan eerder. Haar eigen temperament kwam zo langzaam maar zeker ook omhoog zetten. Hij vernauwde zijn ogen en ging verder. “Are you really that paranoid?” siste ze hem toe terwijl er een lichtelijk agressieve blik in haar ogen verscheen, haar gezicht verstrakte een beetje. Ze had een aantal minuten geleden al haar muren naar beneden gehouden, al haar maskers afgezet. Dat was hem niet bevallen, dus nu bemande ze zichzelf weer met alles wat ze had. Boze woorden, boze blikken, ze zou hem niet meer laten zien dat er ook maar iets was wat haar pijn deed, terwijl dat allemaal niet waar was. “Why do you think I said you have until midnight to put me down.” De laatste woorden kwamen er bijna grommend uit. Haar hart klopte in haar borstkas, terwijl ze haar nagels expres in zijn arm zette, aangezien hij haar haren nog altijd stevig vast had.

notes: none

∎ ◣ ◥

ma dec 18, 2017 11:01 pm

Violent delights have violent ends.

Het contrast was abnormaal. Zo rustig als ze er net bij hadden gelegen, zo verwilderd zagen ze er nu allebei uit. Zijn vingers waren verstrengeld in haar haren, waar hij met redelijk wat kracht aan had getrokken. Haar nagels vonden ondertussen hun weg in zijn huid, al trok hij zich daar door de woede vrij weinig van aan. Dat hij er normaal alles aan wilde doen om maar van haar af te blijven, om haar geen pijn te doen, leek hij op dit moment volkomen vergeten te zijn. Woede was een vreemd iets.

Ze klonk verbaasd, oprecht verbaasd, toen hij opperde dat ze hem had willen doden. Van de rust en stilte van net was niets meer over. Ze was weer haar vurige, opstandige zelf geworden. Als hij niet zo op hol geslagen was van woede, had hij het misschien wel weten te waarderen. Hij hield van het opstandige dat in haar zat, het was hetgeen geweest wat die eerste dag zijn aandacht had weten te trekken. Hem en vele anderen. Nu ergerde hij zich er alleen maar aan. Toen ze de vraag of hij nou echt zo paranoïde was naar hem toe siste, verzachtte zijn blik voor een fractie van een seconde. Paranoïde was een nare bijwerking van het stadhouderschap. Iedere persoon op het eiland zou een moord doen om zijn positie te bemachtigen, wat ervoor zorgde dat hij constant wantrouwen en achterdocht koesterde naar het kleine groepje mensen dat hij wel om zich heen tolereerde. Het was allemaal niet beter geworden toen Zypha zijn eerste kind op de wereld had gezet. Cres was zijn zwakke plek, een aansprakelijkheid. En hoewel hij haar voor geen goud zou willen missen, kon hij het niet helpen om zich ook constant zorgen te maken over haar veiligheid. Skaði’s volgende worden kwamen er bijna uit als een grom. Na een korte stilte verwijderde hij zijn hand uit zijn haar, die hij vervolgens lusteloos naast zich liet hangen. Ze moest haast wel weten dat hij niet in staat was om een einde aan haar leven te maken, ze had het die dag zelf gezien. “You know I can’t do that,” sprak hij vervolgens, op een veel zachtere, fragielere toon dan voorheen. Met een diepe zucht liet hij zich naast haar zakken, zijn ogen ook op het gedoofde vuur gericht. “You need to get out of here,” vervolgde hij toen. Niet zozeer omdat hij haar weg wilde hebben, meer omdat ze hier ook niet veilig was.

ma dec 18, 2017 11:32 pm

she's all alone in a sea of stars

and I would never grow tired of her

Ze voelde de neiging om zijn ogen uit te krabben, om hem net zoveel pijn te doen als hij haar nu deed. Maar aangezien ze niet echt de mogelijkheid had om overeind te komen of iets anders te doen dan hem aan te kijken plantte ze haar nagels maar stevig in zijn arm. Waar het opeens vandaan kwam dat zij hem zogenaamd wilde vermoorden wist ze oprecht niet, want dat waren nooit haar intenties geweest. Andersom wel, bijna had ze hem eraan herinnerd. Maar ze deed het niet. Ondanks dat ze boos was, ze deed het niet.

Terwijl ze nog altijd gedwongen was om hem aan te kijken, zag ze dat er iets in zijn blik verzachtte. Toch drong het niet helemaal bij haar binnen, iets wat misschien kwam door de woedde die hij had aangewakkerd door haar zo ruw te behandelen. Ze gromde hem dan ook toe dat ze niet echt verwachtte om degene te zijn die de nacht zou overleven, ze had wel door waar dit heen zou gaan. Als hij niet iets zachter had gekeken, had ze elk moment verwacht dat hij haar keel door zou snijden. Dan was het klaar. Dan hoefde ze niemands probleem meer te zijn. Er viel een korte stilte na haar laatste woorden, waarna ze plots voelde hoe hij zijn handen uit haar haren verwijderde. Haar eigen handen trok ze dan ook op hetzelfde moment terug, er was geen nood meer aan om hem nog verder te bewerken met haar nagels. Hij zou dat nooit kunnen doen. Ze voelde de drang om hem opnieuw uit te maken voor een lafaard, maar het was te danken aan de toon waarmee hij had gesproken dat de geharde expressie op haar gezicht ook iets verzwakte. Hij liet zich naast haar op de grond zakken. En daar zaten ze weer. Zonder iets te zeggen staarde ze hem aan, terwijl hij zijn ogen op de haard had gericht.

Hij zei dat ze hier weg moest. Ze voelde nog altijd een lichte vlaag van boosheid door haar aderen heen gieren, maar ze wist zich redelijk kalm te houden. “And then go where?” Het was niet dat ze ergens had om heen te gaan, hij wist dat dondersgoed. Ze had niets behalve dit verdomde eiland, dan hem. Daarbij, het was ook nog eens een belachelijk idee om nu nog het eiland te verlaten. “There is no place I can reach before midnight,” merkte ze vervolgens wat bitter op terwijl ze naar de pook greep die naast de haard stond en hiermee tegen de resten hout aan prikte, net iets harder dan normaal. Als hij haar nu op een schip zou zetten, zou ze daar veranderen en vervolgens de hele bemanning uitmoorden. De volgende ochtend zou ze wakker worden op een onbemand schip. Odin mocht weten wat er dan van haar zou worden. Nee, het was een onlogisch idee. De gedachte dat hij haar na de volle maan weg zou sturen stond haar ook niet echt aan. Toegeven dat ze niet weg wilde van dit eiland zou ze echter ook weer niet.

notes: none

∎ ◣ ◥

ma dec 18, 2017 11:56 pm

Violent delights have violent ends.

Ergens wilde hij dat ze iets terugdeed. Zodat hij het tegen haar kon keren. Zodat hij bewijs had voor zijn idiote claim dat ze al weken aan het plannen was hoe ze van hem af wilde komen. Zodat hij zich net iets minder schuldig hoefde te voelen wanneer hij haar pijn deed. Toch bleef het uit, buiten de nagels die met volle kracht in zijn polsen werden gedrukt. Veel stelde het niet voor vergeleken met wat hij haar eergisteren aan had gedaan. Hij wist niet waarom, de eerste dag dat hij haar had gezien, leek ze er geen moeite mee te hebben om fysiek geweld op mannen uit te oefenen. Ze had iemand in het water geflikkerd, Seton een flinke trap in zijn buik verkocht, om maar niet te spreken over het feit dat ze die laatste gezamenlijk de das hadden omgedaan. Op geweld had ze niks tegen, zo leek het, en Asher vroeg zich af waar zijn portie bleef. In zijn ogen had hij het zo onderhand ook wel verdiend.

Vanaf de zijkant voelde hij haar verwijtende blik, die natuurlijk geheel terecht was. Hij kon het echter nog niet aan om haar opnieuw te confronteren, dus bleef hij maar naar de haard staren, waar eigenlijk niets te zien was. Ze moest hier weg. Niet omdat zij een gevaar vormde voor het eiland, maar omdat hij een gevaar vormde voor haar. Sinds hij weer op de been was, was dit al de tweede keer dat hij haar pijn had proberen te doen. Hoe hard hij ook zijn best deed om zijn handen van haar af te houden, het ging telkens weer mis. Hij wilde er niet op wachten totdat het onomkeerbaar fout ging. Ze vroeg waar ze heen moest, er was geen plek waar ze nog voor middernacht aan zou kunnen komen. Ondertussen greep ze naar de pook en even deinsde hij een eindje van haar terug, bang dat ze het ding binnen een seconde in zijn keel had geduwd. “I mean after midnight,” reageerde hij uiteindelijk. “You’re not safe here.” Iets dat pijnlijk duidelijk was geworden in de laatste paar dagen. Ze was niet veilig, niet voor hem noch voor iedere andere man op het eiland. In stilte stond hij op. Hoe schuldig hij zich ook voelde en hoe erg hij zichzelf ook haatte, hij zat er alsnog niet op te wachten om neergestoken te worden met een haardpook. Zonder iets te zeggen, liep hij naar de keuken, waar zijn oude, vertrouwde vriend op hem stond te wachten. Het was zo makkelijk om weer terug te vallen op oude gewoonten.

Met de fles rum in zijn hand liep hij weer terug, de woonkamer door, rechtstreeks naar de slaapkamer, waar hij de deur achter zich sloeg. Moeite om het ding op slot te doen, deed hij niet. Hij hoopte dat het wel duidelijk was dat hij met rust gelaten wilde worden. Met een zucht belandde hij op het bed, in kleermakerszit, en liet zijn hoofd met een zachte bonk tegen het hoofdeinde van het bed aan vallen. Zonder al te veel moeite trok hij de dop van de fles, waarop hij een eerste slok nam. De alcohol zorgde voor een bekend, brandend gevoel in zijn keel en meteen voelde het alsof hij na een lange tijd weer thuis was gekomen. Als hij vanavond dan toch het loodje zou moeten leggen, zou hij dat in ieder geval niet nuchter doen.

di dec 19, 2017 12:31 am

she's all alone in a sea of stars

and I would never grow tired of her

Een antwoord op de retorische vraag waar ze dan wel niet heen moest kreeg ze niet. Ergens voelde ze haar woedde weer naar boven komen zetten. Was hij dan echt van plan om haar zomaar weg te sturen? Om haar weer terug te gooien in het wereldje waar hij haar een paar weken geleden juist uit had gehaald? Toen ze de pook beetnam, met de intentie deze eens goed in de resten hout te steken, zag ze hoe hij de afstand tussen hen in wat vergrootte. Ze vond het niet erg, of misschien dan een heel klein beetje wel, maar daar was ze nu te boos voor. Want ze voelde hoe haar temperament weer naar boven kwam zetten toen hij overeind kwam en naar de keuken verdween. Niet veel later kwam hij weer voorbij, een fles rum in zijn hand. Hij verdween in de slaapkamer, waarna er een korte stilte in het huis viel. Een kleine minuut bleef ze zitten, probeerde zichzelf rustig te manen, maar het lukte niet. Boos gooide ze de pook neer terwijl ze overeind kwam, nog altijd in niets meer gekleed dan zijn veel te grote shirt.

Met een woeste klap vloog de slaapkamerdeur open, in haar ooghoek zag ze nog net iets wits langs haar benen schieten, de woomruimte in. "I have nowere to go and you know that!" Haar volume had een nieuw hoogtepunt behaald na deze woorden. Voordat ze het goed en wel doorhad stond ze naast het bed, om de fles rum uit het niets uit zijn hand te slaan. Haar ademhaling was gejaagd en het vuur was weer teruggekeerd in haar ogen. Dat razende, bijna onnatuurlijke vuur. Het moest ermee te maken hebben dat het vlak voor de volle maan was, gezien ze haar temperament vaak nog wel redelijk in de hand wist te houden en haar zetten goed doordacht. Nu handelde ze echter uit pure razernij, pure frustratie. "You are the most arrogant, the most selfish person I've ever seen!" Opnieuw haalde ze naar hem uit, dit keer op zijn gezicht gericht, hard. Ze wilde dat hij wat terug deed, ze wilde dat hij haar opnieuw bij de haren zou grijpen. Dit keer zodat ze geen excuus hoefde te hebben om door te gaan. Om hem te geven wat hij verdiende. Ze voelde hoe haar lichaam trilde van woedde. "You cannot send me away when I fucking tell you about the thing I hate most about myself!" Opnieuw probeerde ze naar hem uit te halen, en opnieuw, en opnieuw. Ze had haar meest kwetsbare kant laten zien, en vervolgens had hij haar doodleuk de rug toegekeerd toen het te ingewikkeld werd. "There is no place in this world where I am safe!" schreeuwde ze hem vervolgens toe, compleet verloren aan de vele emoties die door haar lichaam heen gierden.

notes: none

∎ ◣ ◥

di dec 19, 2017 1:24 am

Violent delights have violent ends.

Het kwam als iets natuurlijks voor hem. Zodra dingen te complex werden, zocht hij wanhopig naar een uitweg. Het was de reden dat hij een slechte vader was, dat hij geen normale, gezonde relatie staande kon houden. Het was immers zoveel makkelijker om weg te lopen, om vervolgens op zoek te gaan naar iets nieuws, naar iets spannends, totdat ook dat weer volledig uitbrandde. Het was een vicieuze cirkel waar hij niet uit kon komen. Waar hij niet uit wilde komen. Zijn blik ging even naar de rode halen die nu over zijn pols liepen, waarna hij nog een teug van de rum nam. Het duurde hem altijd net iets te lang voor hij de effecten daadwerkelijk voelde. Geduld was nooit zijn sterkste kant geweest.

Zijn hart leek een nerveuze sprong te maken toen hij hoorde hoe de pook op de grond kletterde. Meteen voorspelde hij het ergste, en meteen had hij er spijt van dat hij de deur niet gewoon op slot had gedaan. De deur vloog niet lang daarna open, waarop de kat het meteen voor gezien hield. Verstandig beest. Al schreeuwend kwam ze naar hem toe en voor hij er erg in had, lag zijn geliefde fles op de grond, in een duizend scherven. Met wijd opengesperde ogen keek hij naar de vloeistof die zich nu over de vloer verspreidde, een beeld dat zijn hartslag met heel wat toeren opvoerde. Zijn geschrokken blik was nog steeds op de grond gefixeerd toen ze verder ging, waarop nog een uithaal volgde die hij niet aan had zien komen. Een stekende pijn verspreidde zich al snel over de zijkant van zijn gezicht, dat enigszins mee had gegeven met de klap. Asher deinsde als respons wat naar achteren, zodat hij op zijn knieën op het bed terecht kwam. Het zorgde er echter niet voor dat hij buiten haar bereik kwam. Ze schreeuwde weer naar hem, woorden die hij wel hoorde, maar die hij nog niet echt verstond. Hij wist wat ze zei, maar de lading ervan kwam nog niet volledig binnen. Opnieuw haalde ze naar hem uit, waarop hij een poging deed om haar bij een van haar polsen te grijpen, om haar zo het bed op te kunnen trekken en haar daar neer te houden. “I gave you everything,” gromde hij haar toe. Van het eten tot de kleren op haar rug, tot alle andere rotzooi die ze met zijn geld had gekocht. In het godvergeten noorden had ze nooit kunnen dromen om te leven zoals ze nu deed. “And I never expected anything in return.” Zijn ademhaling was weer behoorlijk versneld in het tijdsbestek van enkele seconden, iets dat nu ook hoorbaar was. “I don’t know what else it is that you fucking want from me.” Hij was niet op de wereld gezet om haar te beschermen, noch om haar te helpen met het verwerken van haar oneindige scala aan trauma's.

di dec 19, 2017 7:29 am

she's all alone in a sea of stars

and I would never grow tired of her

Het was alles behalve verstandig geweest om de pook neer te gooien en de slaapkamer binnen te stormen om de confrontatie aan te gaan. Een stroom van boze woorden verliet zonder veel moeite haar mond, terwijl ze de drang in haat arm niet kom weerstaan. Haar hand deed pijn van de impact, maar ze voelde zich tevreden gesteld toen ze het geluid van brekend glas tegen de muur hoorde. De fles spatte uit elkaar en de vloeistof die hij had willen drinken verspreidde zich over de vloer. Ze leek hem nogal overrompeld te hebben, want toen ze opnieuw naar hem uithaalde deed hij niets. Het enige wat er gebeurde was het geluid van haar platte hand op zijn gezicht, wat hij mee liet bewegen in de actie. Maar het was nog niet genoeg, nog lang niet. Want hij was een lafaard.

Terwijl ze doorging met het schreeuwen van alles wat er maar in haar naar boven kwam drijven deed ze pogingen om hem opnieuw te slaan, geen specifiek doel hebbende waar. Het enige wat haar woedde van haar verlangde was dat ze hem zou raken. Het feit bleef echter dat hij vele malen sterker was dan zij. Ze voelde hoe zijn vingers zich om haar pols klemde, waarna ze haar evenwicht verloor en hij haar op het bed trok. Haar rug kwam op de matras te liggen, haar handen door hem vastgepint zodat ze niet verder kon gaan met hem helemaal naar de hel slaan. Haar borstkas ging als een razende op en neer, terwijl ze haar handen tot vuisten had gebald. Hij had haar alles gegeven en niets terug verwacht. Het was waar. Ze liep rond in zijn kleding of in de kleding die met zijn geld was betaald. Ze at zijn eten op, sliep in zijn bed, had de vorige dag zelfs even mogen genieten van de bescherming tegen mensen die het slechter met haar voor hadden gehad. Toch was het nog niet genoeg. "I want you to fucking grow up!" schreeuwde ze hem toe terwijl ze meerdere pogigen deed om haar polsen los te krijgen, waarschijnlijk om weer verder te gaan met wat ze eerder aan het doen was geweest. "I want you to stop walking away when things get to hard or someone comes to fucking close to you!" Het volume van haar stem was nog altijd hoog, ondanks dat hij dichtbij genoeg was om het te kunnen horen. "And now don't say you didn't want anything in return. You are a man for Odins sake, I know how your fucking brains work," siste ze hem toe terwijl ze hem nog altijd woedend aankeek. Ze was vol in de verdediging geschoten. Dat er nog één ding was wat ze van hem verlangde op dit moment zei ze niet. Dat ze wilde dat hij zich voorover boog en zijn verdomde lippen op de hare zette, dat ze niet weg wilde omdat ze naast hem wakker wilde worden, dat ze hem wilde.

notes: none

∎ ◣ ◥

di dec 19, 2017 2:12 pm

Violent delights have violent ends.

Een seconde had hij de tijd om zichzelf te vervloeken vanwege het feit dat hij de deur niet dicht had gedaan. Vervolgens werd diezelfde deur met volle kracht opengeslagen en brandde de hel los. Er werd van alles naar hem geroepen en binnen een seconde stond ze naast het bed. Nog een seconde later spatte de fles met een luide klap kapot tegen de muur. Asher staarde verbijsterd naar de restanten van zijn fles rum, terwijl er ineens een irritante suis in zijn oren hing. Al snel verspreidde de vloeistof zich over de vloer. Er was niets meer van te redden. Voor hij het wist, kreeg hij nog een vlakke hand tegen zijn gezicht, iets dat hem wakker leek te maken uit de initiële shock.

Meerdere keren werd er naar hem uitgehaald, waarop hij een van haar polsen te pakken kreeg en haar zo op het bed kon trekken. Half om haar daar tot rust te kunnen manen, half omdat hij niet wilde dat ze in de scherven van de fles zou komen te staan. Ze kwam op haar rug op het matras te liggen, waarna hij de kans greep om haar handen tegen het bed aan te duwen. Hij zat immers niet echt te wachten op een extra klap in zijn gezicht. Terwijl hij haar toesprak, ging haar borstkas als een wilde op en neer. Asher’s hartslag en ademhaling bleven ondertussen niet ver achter. Het was een verhitte situatie en ze leken allebei even vergeten te zijn dat er andere prioriteiten waren dan ruziemaken. Toen hij uit wanhoop vroeg wat ze in hemelsnaam van hem wilde, kreeg hij een onverwacht antwoord toegeworpen. Er verscheen een diepe frons op zijn gezicht terwijl hij haar woorden aanhoorde. Soms was hij er heilig van overtuigd dat ze in zijn hoofd kon kijken, dat ze iedere gedachte die hij had kon lezen. Zijn grip op haar polsen verzwakte enigszins, terwijl zijn hartslag alleen maar omhoog leek te gaan. Op haar laatste opmerking leek zijn expressie even blanco te gaan. Automatisch trok hij een van zijn handen terug van de hare, om vervolgens een poging te doen haar volop in haar gezicht te slaan. “You don’t know me,” gromde hij haar op een lage toon toe. Zijn hand gleed opnieuw richting haar keel, waar hij eergisteren ook had gelegen, al zette hij er deze keer geen kracht op. Even gleden zijn vingers over de blauwe plekken die hij daar had achtergelaten. “Letting people come too close is a mistake.” Iets waar zo'n beetje iedere vrouw in zijn leven wel bewijs van was geweest. “I can't afford to make more mistakes.” Met een lege blik in haar ogen keek hij op haar neer, niet wetend wat hij moest doen. Hij kon haar niet doden. Hij kon haar niet eens wegsturen. Hij wilde terug naar vanochtend, toen er nog niets aan de hand was geweest. Rust en stilte, haar gezicht op zijn borstkas. Beter dan dat zou het toch niet worden.

di dec 19, 2017 4:45 pm

she's all alone in a sea of stars

and I would never grow tired of her

Hij had de grip op haar polsen iets verzwakt, maar haar handen had ze er nog niet terug mee gekregen. Een verbaasde uitdrukking verscheen op haar gezicht zodra hij plotseling één van haar polsen losliet. Uit verbazing liet ze deze op zijn plaats liggen. Ze zag de hand niet aankomen die een paar tellen later vol in haar gezicht sloeg. Haar hoofd bewoog mee in de beweging en ze voelde hoe een pijnlijke steek door haar hoofd heen gaan. Nog altijd verkeerde ze in staat van verbazing. Haar ogen waren gesloten geweest op het moment dat hij zijn hand neer had laten komen op haar wang, maar opende zich langzaam en staarde naar de muur. Een vochtige vloeistof kwam uit haar ogen zetten, het was namelijk geen aangenaam gevoel geweest, een hand zo hard op haar gezicht. Ze voelde een ijzeren smaak in haar mond, en realiseerde zich dat deze afwezig was van haar bloedneus. Ze kende hem niet. Hij had gelijk. Ze voelde hoe hij zijn hand opnieuw naar haar keel liet gaan, maar de druk die ze erop verwacht had bleef weg. Haar borstkas ging nog altijd als een razende op en neer, een combinatie van woedde, frustratie en spanning. Ze voelde zijn vingers die langs de ketting van blauwe plekken gleden die hij er een paar dagen geleden op achter had gelaten, elk moment verwachtte ze dat hij ze in haar luchtpijp zou drukken en af zou maken waar hij aan begonnen was.

Toen dat niet direct gebeurde draaide ze haar hoofd bij, om hem met een felle blik aan te kijken, dat ondanks dat haar zicht wat wazig was van de tranen die automatisch in haar ogen op waren komen wellen na de klap in haar gezicht. “No, no, you’re saying that so you don’t have to feel guilty about anything. You have no right to call me a mistake. You have no right!” Ze had geen idee meer wat ze nu precies aan het schreeuwen was. Hoe durfde hij haar een vergissing te noemen. Alsof ze een stuk vuil was wat hij perrongeluk had opgeraakt, na een paar weken zag dat het hem toch niet zo beviel en haar daarom maar gewoon keihard liet vallen. “You are just afraid from being human, is that it?” schreeuwde ze hem toe terwijl ze zich bedacht dat haar ene hand vrij was. Met een redelijke kracht ramde ze deze tegen zijn borstkas aan, immers zat hij bovenop haar.

“I hope you die from loneliness on this fucking island of yours,” beet ze hem toe. Eigenlijk meende ze helemaal niets van die woorden, maar ze had ze uit frustratie naar buiten gegooid. “And may the gods have everything but mercy for you.” Als ze dat wel had gewild, had ze hem gewoon nooit verteld over haar hele weerwolf probleem. Dan was hij vannacht gewoon wakker geworden met een hijgend beest wat zich over hem heen had gebogen. In plaats daarvan had ze hem erop vertrouwd dat hij wel raad zou weten. Dat hij na de vorige dag bereid was om haar te beschermen. Blijkbaar niet. Blijkbaar had ze een foute inschatting gemaakt.

notes: none

∎ ◣ ◥

di dec 19, 2017 6:32 pm

Violent delights have violent ends.

De klap kwam zelfs voor hem onverwachts. Binnen een seconde had hij zijn hand van de hare verwijderd en deze op volle kracht tegen haar gezicht aan laten komen. Zo hard dat haar ogen nu op de muur gericht waren en haar neus begon te bloeden. Even vroeg hij zich af wat hem in hemelsnaam bezielde. Hij werd constant heen en weer geslingerd tussen het idee dat hij haar absoluut niet wilde aanraken, dat hij haar wilde beschermen, en vervolgens was het niemand anders dan hijzelf die haar pijn deed. Toch zorgden haar woorden ervoor dat de drang om haar iets aan te doen constant weer aangewakkerd werd. Hij had zichzelf niet in de hand, zoveel was duidelijk.

Zachtjes liet hij zijn ene hand naar beneden gaan, om te rusten op haar keel. De blauwe plekken daar waren nog steeds goed zichtbaar en even probeerde hij zichzelf eraan te herinneren tot wat hij in staat was, in de hoop dat hij het niet verder zou laten komen dan het nu al was gegaan. Hij slikte even, liet zijn vingers over haar hals strijken op een bijna bezorgde manier. Vervolgens kantelde ze haar hoofd weer, om hem aan te kunnen kijken, waarop hij weer gebombardeerd werd met een arsenaal aan woorden dat hem opnieuw veel te persoonlijk werd. Ze vertelde hem dat hij dat soort dingen enkel zei zodat hij zich nergens schuldig over hoefde te voelen. Woorden die een knoop in zijn maag leken te veroorzaken. “Then why do I feel guilty about everything?” beet hij haar op een lage toon toe. Zijn blik stond boos en wanhopig tegelijkertijd, terwijl hij haar rechtstreeks aankeek. Het was een oprechte vraag geweest, op een bepaalde manier. Hij voelde zich constant schuldig over alles, al leek dat misselijkmakende gevoel nooit genoeg te zijn om ook daadwerkelijk iets te veranderen. Ergens had hij het gevoel gehad dat zij zijn laatste kans was om dingen goed te maken, maar het was zo overduidelijk mislukt. Opnieuw schreeuwde ze naar hem, en zodra hij zijn mond open wilde doen om iets terug te zeggen, kreeg hij een flinke stomp in zijn borstkas die hem tijdelijk van zijn adem leek te ontnemen. Hij hapte naar lucht terwijl ze hem toebeet dat ze hoopte dat hij hier alleen zou sterven, woorden die opnieuw weer veel te hard aankwamen. Toen ze over haar onzinnige goden begon, had hij er genoeg van.

Asher bewoog zich van haar en vervolgens van het bed af. Hij siste even van pijn toen hij contact maakte met het gebroken glas dat overal op de grond lag, maar het was niet iets dat hem nu nog tegen zou houden. “Well, your useless gods aren’t here to help you now,” zei hij, zachter en kalmer dan voorheen, waarna hij haar bij een van haar benen probeerde te grijpen voor ze er vandoor kon gaan. Hij probeerde haar naar zich toe te trekken, om vervolgens een poging te doen om haar opnieuw bij haar haren te grijpen, zodat hij haar op die manier de kamer uit kon loodsen. Richting de donkere, ondergrondse wijnkelder, die hopelijk bestand zou zijn tegen de aanwezigheid van een weerwolf. Ondertussen zou het ook een redelijke marteling zijn voor haar om vast te zitten in het donker.

di dec 19, 2017 7:28 pm

she's all alone in a sea of stars

and I would never grow tired of her

Het voelde alsof haar spieren voor een moment verlamd waren nadat hij haar een klap had gegeven. Ze staarde naar de muur, voelde hoe tintelingen door haar wang heen schoten en het leek eventjes alsof haar ademhaling geforceerd werd om te stoppen. Heel de wereld leek voor een moment stil te staan. Het gevoel van zijn vingers op haar nek trokken haar weer terug naar de realiteit. Ze verwachtte eigenlijk dat hij zijn vingers in haar luchtpijp zou drukken, maar dat gebeurde niet. Toch weerhield dat haar er niet van om door te gaan met het uitschreeuwen van nog meer frustraties. Net zoals twee dagen geleden, toen ze er ook op uit was om hem op zoveel mogelijk punten pijn te doen. Kon ze dat niet fysiek, dan werd het mentaal. Ze had haar hoofd weer naar hem toe gekanteld, waardoor ze hem recht in de ogen kon kijken.

Voor een kort moment was er een verbaasde blik in haar ogen te zien, toen hij haar op een lage toon toebeet waarom hij zich dan zo schuldig voelde over alles. Nee, het was geen antwoord wat ze van hem had verwacht. Het had het einde van deze hele discussie kunnen zijn. Ze had haar mond kunnen houden en hem alleen maar aan kunnen staren, terwijl het bloed nog altijd over haar gezicht droop en zich vermengde in de vochtigheid van haar tranen. Door deze combinatie leek het net alsof er een tranen van bloed langs haar wangen naar beneden rolde. Ze kon het niet, ze kon haar mond niet houden. Ze wilde hem dood – niet echt, maar ze wilde haar frustraties kwijt. Zelfs haar goden werden erbij gehaald, maar ook dat leek weinig impact te hebben op hem. Niet dat ze het verwacht had, maar oké.

Plotseling kwam hij van haar af, en ze nam van het moment gebruik om zich half overeind te duwen zodat ze in een bijna zittende positie terecht kwam. Ze hoorde het zachte geknars van glasscherven, waarschijnlijk was hij erin gaan staan. Uit het niets voelde ze hoe hij haar aan haar been vastpakte, om haar naar de rand van het bed te trekken. Haar hoofd kwam weer op het matras te liggen, terwijl ze verwoed een poging deed om hem te raken met haar voeten. De situatie was verloren toen hij weer grip kreeg op haar bruine haren. Ze voelde hoe haar voeten in de glasscherven terecht kwamen, voelde een onaangenaam puntje langs haar hiel snijden en was er bijna zeker van dat ze een bloedspoor achter zou laten, terwijl hij haar aan haar haren meetrok, de kamer uit.

Haar ogen werden iets groter toen ze zag waar hij haar naartoe sleepte. Vrijwel meteen begon ze meer kracht te zetten achter haar bewegingen, waarbij ze de pijnlijke sensatie van haar haren nog heftiger voelde. Onbewust sprongen de tranen in haar ogen, zowel omdat het meer pijn deed nu ze tegenstribbelde en omdat ze zich besefte wat hij van plan was om te doen. “You can’t lock me in there,” klonk haar stem, aardig wat levels zachter dan alles wat ze tot nu toe uit had gesproken. Ze voelde hoe haar ademhaling weer wat versnelde, paniekerig. “Please don’t,” kwam er nog wat zachter uit. Echter wist ze wel dat dit het enige was wat hij kon doen aan de hele situatie. Vannacht zou ze veranderen in een monster, zou ze slachtoffers maken, mits iemand haar daarvan kon weerhouden.

notes: none

∎ ◣ ◥

di dec 19, 2017 8:17 pm

Violent delights have violent ends.

Nog even tintelde zijn hand wat na van de klap, al merkte hij daar door de adrenaline maar weinig van. Hetzelfde gold voor de plek op zijn gezicht waar ze hem had geraakt. Er leek geen heldere gedachte meer in zijn hoofd te zijn. Het enige wat hij merkte, waren haar woorden en hoe boos deze hem maakten, al wist hij niet waarom. Hij kende haar net iets langer dan twee weken en toch wist ze precies hoe ze het bloed onder zijn nagels vandaan kon krijgen. Was hij zo voorspelbaar? Zo makkelijk?

Terwijl hij zijn vingers over haar hals liet glijden, was hij verwikkeld in een zoveelste tweestrijd. Diep van binnen wilde hij haar geen pijn doen, maar wat deed diep van binnen ertoe wanneer zijn acties duidelijk het tegenovergestelde demonstreerden? Het maakte niet uit dat hij haar eigenlijk op wilde pakken, vast wilde houden, zijn excuses aan wilde bieden totdat ze ziek zou zijn van zijn woorden als hij haar in de realiteit gewoon probeerde te wurgen. Wanhopig schreeuwde een stem in zijn hoofd tegen hem dat hij moest stoppen, dat hij weg moest gaan en haar de ruimte moest geven voordat het echt te laat was. Toen ze echter weer naar hem begon te schreeuwen, vloog iedere vorm van besef van wat hij aan het doen was het raam weer uit.

Zonder erover na te denken, kwam hij van haar af, waardoor hij regelrecht in het gebroken glas belandde. Hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij een sissend geluid liet horen, maar negeerde het voor de rest. Pijn deed het wel. Hij was er vrij zeker van dat het begon te bloeden, maar hij had op dit moment even andere zorgen. Met enige moeite wist hij haar naar zich toe te trekken, wat hem wel een flinke trap tegen zijn bovenbeen had gekost. Opnieuw haalde hij uit naar zijn haren, om haar vervolgens met zich mee te slepen, over de vloer van gebroken glas, naar de kelder toe.

Een aantal bebloede voetafdrukken volgden hen richting de keuken en vervolgens naar beneden, naar waar de kelder was. Ze stribbelde behoorlijk tegen toen ze doorkreeg waar ze heen gingen, wat zijn taak behoorlijk wat lastiger maakte. Hij moest tevens zijn best doen om haar smeekbedes te negeren. Hoe hij het ook wilde wenden of keren, de kelder was hoogstwaarschijnlijk de enige optie om haar tegen te houden. Hoe verder ze de trap afliepen, hoe donkerder het werd. De ruimte werd afgeschermd door twee flinke deuren, die beiden met een flinke balk afgesloten konden worden. Asher trok de deur achter zich dicht en draaide hem op slot toen ze beiden binnen waren. Vervolgens liet hij haar los. In het donker was ze amper te zien en toch wist hij zijn blik op haar te richten. "I'm sorry for all this," mompelde hij zachtjes, al was het goed hoorbaar in de holle ruimte. Hij wist dat ze het hier verschrikkelijk zou vinden, maar in zijn ogen zat er niks anders meer op.