The song of angry men

Adrian had zijn blik op Larethian gericht en hield deze ook op hem gericht. Hij zou een eigen kamer krijgen, een kleintje, maar wel een eigen kamer. Dat was al iets. Hij zou wel niet terug geraken naar zijn eigen woning, tenzij hij waarschijnlijk op de voet gevolgd wordt door één van de Kings guards. Zijn blik ging even naar de deur, waar Benjen daarstraks door was verdwenen. Nu was het even stil, waardoor Adrian terug omkeek en de koning naar het schilderij zag kijken. Hij fronste toen Larethian er naar keek alsof er even niets anders bestond. Met dat de koning zich terug trok naar zijn tafel, draaide Adrian zich met hem mee en stelde hij uiteindelijk de gewaagde vraag.  "How did you knew Elise?" Adrian stond op een afstandje van de tafel stil en wachtte gespannen af. Hij had zijn moeder dan nooit gekend, maar hij wist hoe ze eruit zag en hij wilde dan ook weten waarom ze hier aan de muur hing.

De onschuldige vraag die hij gesteld had, werd behoorlijk serieus opgevangen. Hij had zelf gedacht dat dit schilderij ergens uit een opslagplaats was gehaald om deze ruimte te versieren, zoals wel vaker gebeurde, maar Larethian's reactie liet hem er anders over denken. Adrian's blik bleef op de man voor hem gericht terwijl hij met een argwanende blik werd aangekeken. Adrian bleef stil afwachten. Nu hij hier in het kasteel was, had hij zijn gedrag lichtjes aangepast. Op straat was hij altijd direct en had hij altijd wel iets te zeggen. De straat was dan ook langere tijd zijn vertrouwd terrein geweest, maar hier binnen de muren van het kasteel moest hij voorzichtiger zijn. Adrian's armen hingen langs zijn lichaam en even schuifelde hij met zijn voeten. Hij was iemand die bezig moest zijn, dingen moest doen. Die eigenschap zorgde er dan weer voor dat hij vaak onderweg was of recht stond. Hij stond momenteel al vele uren op zijn voeten. Het antwoord van Larethian, wat niet echt een antwoord was maar een teruggekaatste vraag, kwam als een verassing. "I only know that I'm bounded by blood." was zijn simpel antwoord. Ondanks dat hij zijn gedrag lichtjes had aangepast, bleef Adrian rechtuit maar ook vaag. Het was de waarheid met een grote strik er rond.

De reactie van de man voor hem, zorgde ervoor dat zijn eerdere vermoedens juist waren. De vrouw op het schilderij was inderdaad zijn moeder, maar waarom reageerde Larethian dan zo vreemd? Welke connectie had hij met de vrouw op het schilderij. "If you don't believe me, just take a look in my house. You can find her there." Hij vervloekte zichzelf al meteen toen hij dat gezegd had. Hij tuitte kort zijn lippen, waarna hij zijn blik wat ongemakkelijk van Larethian weg draaide. "So," mompelde hij, waarna hij naar de deur keek die de grens was tussen de gang en deze werkruimte. "Can I search my room?" Vroeg hij uiteindelijk, een ander gesprek uit de weg gaand. Iets hield hem tegen om dit gesprek te voeren, die waarschijnlijk uit zou lopen op iets waar hij niet voorbereid was. "I'll follow Benjen, so you don't have to panic." HIj ging ervan uit dat hij toch in de gaten gehouden werd, dus dan kon hij evengoed even open kaart spelen. Zijn nonchalante grijns, die hij eerder op straat had gehad, was weer even terug.

Larethian ging niet verder in op het schilderij, iets waar hij zelf wel opgelucht over was. Hij was er altijd van overtuigd geweest dat zijn moeder een arme vrouw was. Dat hij haar hier nu in een kasteel zag hangen, vertelde hem een heel ander verhaal. Dat was nog iets wat hij moest onderzoeken, want antwoorden kreeg hij niet. Wie was ze, waar kwam ze vandaan en waarom hing ze hier in deze ruimte? Misschien was het schilderij wel in tijden van oorlog hier beland, het zag er althans uit alsof het een oorlog had meegemaakt. Zonde.  But of course, I want my jester to be perfectly happy in the castle. My maidens will take you there. As Benjen has some other duties. Dat was natuurlijk altijd beter dan Benjen constant bij zich te hebben. Adrian zou hoe dan ook eerst heel wat dingen moeten observeren en mee volgen, voordat hij dingen kon doen. Hij kon terwijl ook onderzoek doen naar Elise. Adrian stapte al wat naar achteren en was klaar om de deur te openen. Zijn hand lag al op de deur om deze open te duwen, toen er nog iets gezegd werd. Make sure you will be back in time. I'd like some music when I am eating my dinner. "Ofcourse," Gaf hij als antwoord en duwde vervolgens de deur stevig open. Er stond meteen een guard voor zijn neus, waardoor Adrian kort zijn handen optilde. "He's fine."  stelde hij de man gerust en stapte vervolgens langs de man verder. Iets verder zag hij al een maiden staan, of iets in die aard. Larethian was voorbereid, dat moest hij wel toegeven. Misschien iets te goed voorbereid, wat niet bepaald een goed teken was voor hem.

Tussentopic: https://fallenskies.actieforum.com/t955-new-residence#10910

Ophelia, een maiden hier in het kasteel, had hem zijn kamer toegewezen. Het was geen al te grote kamer, maar had wel de luxe die je in een kasteel zou verwachten. Hij de kledij, die voor hem klaargelegd was, maar gewoon aangedaan. Hij was al blij dat het iets deftig was, en niet direct iets was waarmee hij uitgelachen zou worden. De 'jester-functie' had namelijk heel wat betekenissen. Ondanks dat hij niet geheel ontevreden was over de kleur van de kleren, was hij toch wat minder enthousiast over hoe ze eruit zagen en zaten. Het bovenstuk zat behoorlijk los, al zat de kraag nogal strak rond zijn nek, en was het bovenstuk nogal lang waardoor je bijna zou denken dat dit een kledingstuk voor een vrouw was. Was dit zijn eerste uitdaging of hoe zat het?! Gaf hem maar iets strakker met een simpele vest die hij zo kon uittrekken. Adrian trok wat aan de kraag, in een poging om het wat losser te krijgen. Daar moest hij binnenkort maar eens werk van maken. Nu was er geen tijd meer. "Rot kleren." siste hij geërgerd. Tot zover zijn mening over de kledij.

Omdat hij zo had lopen piekeren over de kledij, had hij amper tijd over gehad om na te denken over liedjes. Hij was namelijk niet iemand die veel liederen kende en dat terwijl hij een jester was. Oeps. Wel, dan zou hij ter plekke maar iets moeten verzinnen, Ophelia stond namelijk al aan zijn deur. Het was een hele weg die ze moesten afleggen, maar uiteindelijk waren ze er toch geraakt. Hij maakte aanstalten om de deur te openen, maar de wachters waren hem voor. De wachters keken hem trouwens behoorlijk nors aan voor wat hij wilde doen. Adrian wierp hen een even norse blik toe als antwoord en stapte uiteindelijk naar binnen. Larehian zat helemaal aan het einde van de lange tafel die in ruime ruimte stond. Adrian slenterde zijn richting uit, wat toch even duurde, zeker op zijn tempo. Ondertussen trok hij nog even aan zijn kraag. "Thanks for the clothes, they're very comfortable." mopperde hij terwijl hij bij het einde van de tafel aankwam. De sarcastische toon ontbrak natuurlijk niet. Hij zei dan wel wat er in hem opkwam, maar toch bleef hij gewoon staan waar hij stond. Het kwam niet in hem op om even gezellig mee aan de tafel te schuiven.

Clothes

Tussentopic: https://fallenskies.actieforum.com/t955-new-residence#10910 [Beëindigd]

Met dat hij aan zijn kraag trok, kwam de opmerking van Larethian bij hem binnen. Well look at you. Now you're the complete package. A honeyed voice and honeyed looks. Hij trok kort met zijn mond. Hilarisch... You're a perfect jester now. Er kwam verder niet veel reactie op de sarcastische opmerkingen van de King. De lichte bries die door de ruimte woei, liet de kaarsen flikkeren en zorgde hierdoor voor een kille en onvoorspelbaar schouwspel. De sfeer die in de ruimte hing, ging goed samen met de man voor hem. Adrian liet zijn hoofd wat zakken en fronste heel kort bij de volgende woorden die zijn oren bereikten. Terms. Wel, dat klonk niet zo goed in het vooruitzicht om deze positie in zijn voordeel te gebruiken. Hij stapte naar voren en zette zich met een plof neer op de stoel die hem aangewezen werd. Nu hij hier zo voor de mand zat, voor Larethian, vielen er enkele opvallende gelijkenissen met het portret hem op. Oogcontact vermeed hij dan bewust ook bewust door een korte blik op de ruimte te richten en vervolgens zijn ogen op de tafel te laten rusten. Hij wilde het niet geloven, al waren voor hem de gelijkenissen zeer duidelijk.

Aan de tafel kon je zien dat Larethian net gegeten had. De schotels waren niet meer volledig vol, maar waren bewerkt geweest. Met dat zijn blik op de tafel gericht was, bleef zijn blik bij het vleesmes hangen. Het lag aanlokkelijk dicht bij. Hij moest maar naar voren leunen en met één uithaal kon hij heel wat bereiken of uitlokken, het was maar hoe je het bekeek. As I said earlier, You cannot just go wherever your sly nose is wanting you to go. Adrian sloot kort zijn ogen en opende ze meteen weer, deze keer direct op Larethian gericht. Kort haalde hij zijn mondhoek op in een kleine grijns. Hij wist heus wel dat Larethian half en half iets wist, maar geen bewijzen had om hem te laten opsluiten. Alhoewel, een koning had eigenlijk niet eens eens deftige reden nodig om iemand op te sluiten. Jester of the king, dit kon je natuurlijk wel bezien als een opsluiting, men ontnam je dan ook deels je vrijheid, maar het nam voor Adrian toch enkele voordelen met zich mee. If I or one of my other servants ever catch you sneaking around. You will not be so glad with your staying inside my castle. You are free to leave the castle when I don’t need your service. But if I need you… Hij zou deze positie gebruiken, maar voor hij dit deftig kon doen, was het belangrijk om alles in kaart te brengen. Hij moest weten wie waar was op welk moment van de dag. If I need your service and you are not here. well.. we will see what happens then. Alleen dan kon hij toeslaan. "Ofcourse your Majesty," zei hij nonchalant en maakte een kleine buiging, voor zover dat ging al zittend op een stoel. "Just give me a call and I'll be there."