Ada Leoving

"People have a right to violence, to rebel, to fight back."

ALGEMEEN
Naam: Ada Leoving
Betekenis ‘Ada’: adel
Bijnaam of alias: The bald seamstress
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 22 jaar
Verjaardag: 4 maart
Afkomst: Vanaheim, haar huis staat daar in de bergen, maar ze reist door heel het land om haar kledij te kunnen verkopen. Ze reist naar de plaatsen waar ze voordeel uit haalt.
Beroep: Naaister
Soort: Mens
Magie: Geen
Geaardheid: Heteroseksueel
Angsten: Grote vuren

FAMILIE
Moeder: Krémhild Landberht
Vader: Robrecht Leoving
Grootouders: Geen van allen ooit gekend
Broers/zussen: Geen
Huisdieren: Een bont paard genaamd Sleipnir. Een breed paard dat haar kar voorttrekt als ze reist.

UITERLIJK
Lengte: 1m72
Gewicht: 58kg
Bouw: Fijn gebouwde, smalle jonge vrouw. Haast op het randje van mager maar met een mooi gevormd lichaam maar wel met een relatief platte borstkas en achterwerk.
Oogkleur: Blauw
Haarkleur: Blond/bruin, maar ze verft het van tijd tot tijd
Haarstijl: Helemaal kortgeschoren of kaal
Huidskleur: Bleek
Tatoeages: Veschillende
Piercings: Septum piercing, neusvleugel piercing, bridge piercing, vele oorbellen
Littekens: Enkele kleine brandwonden, haast niet opmerkbaar

INNERLIJK
Beschrijving van het innerlijk/het gedrag/het karakter: Ada is zonder het zelf te beseffen niet de meest aangename persoon om mee om te gaan. Ze heeft geen kwade bedoelingen, maar ze verzet zich tegen zo veel als mogelijk is, wat er wel voor kan zorgen dat je principes lijnrecht tegenover de hare staan. Ze heeft het hart op de tong en denkt niet erg goed na voor ze iets zegt. Ze zal nooit expres moeilijk doen tegen een ander, maar het gebeurt automatisch (of als ze vindt dat de ander het aan het uitlokken is). De rest van haar karakter zal zich ontwikkelen in RPG posts.

GESCHIEDENIS
Ada is geboren in een huisje in de bergen in Vanaheim. Daar was ze omringd door liefde en geluk van twee ouders die hun best deden om de beste ouders te zijn die ze konden zijn. Van zodra het jonge meisje op haar beentjes kon staan, leerde haar ouders haar de soorten dieren herkennen. Ook leerde haar vader Robrecht haar jagen en overleven in het bos. Tegen de tijd dat het meisje vijf was kon ze al helemaal op haar eentje overleven in de wildernis. Ze had de kracht om dieren haar te doen vertrouwen. Niet aan de hand van magie, maar door haar puur hart te tonen. Haar moeder leerde haar hoe ze moest naaien en hoe ze prachtige jurkjes kon maken. Ook leerde Krémhild haar hoe ze kledij kon repareren en hoe ze een goede jagersuitrusting kon maken.

Van haar vijfde tot haar achtste hielp de jonge Ada haar ouders in hun jagersbedrijfje. Ze ging mee jagen en ging mee als haar vader ging ruilen of verkopen bij andere inwoners van het koninkrijk. Heel soms reisden de twee zelfs naar andere koninkrijken maar nergens voelde Ada zich zo thuis als in de bergen van Vanaheim. Die drie jaar waren enorm leuk maar aan alle mooie liedjes komt een einde.

Enkele maanden nadat het meisje acht geworden was, ontstond er een brand in de hut waar ze woonde. Doordat de brand 's nachts uitbrak, merkte ze het alledrie te laat. Ada werd wakker omdat ze slecht kon ademen en toen ze haar blauwe ogen opende zag ze dat hoge vlammen aan het plafond likten. Zo snel als ze kon wou ze haar ouders gaan wakker maken, maar die sliepen aan de andere kant van de muur van vlammen. Het meisje schreeuwde en schreeuwde tot haar stem schor was en uiteindelijk zag ze de wazige gestalten van haar ouders aan de andere kant van de muur. Haar vader Robrecht riep dat ze moest gaan, dat ze niet mocht wachten op hen. Met tranen in haar ogen luisterde ze dan maar naar haar vader en na een laatste blik op Robrecht en Krémhild geworpen te hebben, gooide ze zich door de voordeur uit, voor die verder in brand schoot. De eerste maanden waren heel erg eenzaam. Haar enige gezelschap was een hond die door de bergen heen aan het zwerven was en besloot dat hij het meisje best gezelschap kon houden. Ze moest improviseren om te overleven. Ze had een zeil nodig voor een tent en voor dat zeil had ze een dierenhuid nodig en voor een dierenhuid had ze een mes, pijl en boog nodig. Hiervoor had ze dan weer hout en een pees nodig en ga zo maar voort. Veel van haar spullen vond ze in het begin door ze te stelen maar gaandeweg lukte het haar om spullen met winst te verkopen en de rest van de spullen die ze nodig had eerlijk te kopen.

Tegen de tijd dat ze achttien was, was de zwervende hond al overleden. Ze had hem begraven en was verder gegaan met haar leven. Ze leerde de wereld van de volwassenen kennen en leerde ook dat het allemaal niet zo gemakkelijk was. Dit viel echter wel mee omdat ze het nooit makkelijk gehad had en al tien jaar alleen aan het rondzwerven was. Met hulp van wat mannen en vrouwen voor wie ze zou gaan jagen als ze haar hielpen, werd haar huis in de bergen eentje waarvan ze enkel had kunnen dromen. Ada wist al gauw dat ze veel rond zou gaan reizen, dus maakte ze een hek om U tegen te zeggen dat ze rond haar huis neerzette. Ook greppels en kuilen werden aangelegd zodat de jonge vrouw haar huis veilig achter zou kunnen laten als ze aan de andere kant van het land moest zijn.

Enkele jaren later kocht Ada een paard, want ze had Vanaheim nu wel gezien en wist dat ze meer kon verdienen als ze rond ging reizen om haar kledij en vlees te verkopen. Ze noemde het paard Sleipnir. Omdat ze goed was met dieren was er meteen een band tussen de twee. Ze voelden elkaar aan. Het duurde dus ook niet lang voor de jonge vrouw het paard als beste vriend ging beschouwen. Vanaf dat moment gingen ze samen rondreizen en waren ze samen benieuwd naar wat de toekomst brengen zou.