The crownless, again shall be king

De blondharige man baande moeizaam een weg door de drukke menigte op het grootste marktplein dat d’Auvignon rijk was. Het was zaterdagochtend en dus gebruikelijk dat er dan markt was, waar uiteraard zowat driekwart van de bevolking in de stad op afkwam. Wat dat betreft was hij op de verkeerde plek op het verkeerde tijdstip. Afgezien van de immense drukte, bracht het hoge aantal burgers die om hem heen zwierven als een konvooi bijen rond een bloem, ook een groot voordeel met zich mee. Hij zou moeilijker gepakt of achtervolgd kunnen worden door handlangers van zijn vader, die waarschijnlijk zowat half het leger van Valance eropuit had gestuurd om hem te vinden. De ‘moordenaar’ van de koningin. Heel het koninkrijk dacht dat de Dauphin, de opvolger voor de troon, zijn bloedeigen moeder in koele bloeden had omgebracht. Het tegendeel was echter waar, hij had zijn moeder niet vermoord. Dat had de liefde van zijn leven, Faylice, gedaan. En waarom? Omdat ze haar jaloezie niet in bedwang had kunnen houden en niets liever dan wraak voor zijn huwelijk met Arwen had gewild, waarschijnlijk. Vestyn zag geen andere verklaring voor haar onvergeeflijke, helse daad.

Tussen zijn momenten van gepieker en plannen om zijn moeder te wreken door, had de voormalige Dauphin niet in de gaten dat hij voor de deuren van het koninklijk paleis was geëindigd. Hij was zo opgegaan in zijn eigen gedachten dat hij ogenschijnlijk niet de richting van zijn reis door de straten van de hoofdstad van Navarre uit het oog was verloren. Voor een moment liet hij zijn oceaanblauwe kijkers langs de immense poorten van het prachtige gebouw glijden. In een ver verleden had Faylice hier gewoond, dit moest ooit haar veilige thuishaven zijn geweest voordat ze door onbekende reden op de vlucht was geslagen en aan het hof van Avignon in Valance was geëindigd. Vestyn kon zich nog goed herinneren hoe hij zo zijn best had gedaan om de waarheid over haar verleden bij haar los te peuteren. Ondanks alle moeite die hij erin had gestopt, was het hem nooit gelukt om die volledig te achterhalen, slechts flarden waren aan hem toevertrouwd. Destijds had het de blondharige man niet veel gedeerd; hij hield onvoorwaardelijk veel van haar, ongeacht wie of wat ze was. De moord op zijn moeder had daar echter verandering in gebracht. Pas nu zag hij dat verblind was geweest van verliefdheid waardoor hij haar ware aard niet had gezien. Faylice Medici was een monster rechtstreeks gezonden vanuit de Hel om hem het leven ondragelijk te maken. En hoe ze daar wel niet in geslaagd was. De seconde dat zijn moeder stierf, was zijn hart tegelijkertijd met die van haar gestopt met kloppen.

Vestyn staarde opnieuw naar de halfgeopende poorten van het paleis. Zou hij de stap wagen om Fay d’r leven net zo miserabel te maken als dat van hem? Hij wist niet eens zeker of haar vader daar wel de oorzaak van was. Een laatste keer keek de man achterom naar het drukke straatleven in d’Auvignon, voordat hij de stap binnen de poorten van het kasteel zette. Een guard kwam op hem afgesneld en keek hem vragend met een dwingende blik in zijn ijskoude ogen aan. “I am here to see King Thriumph. Tell him I have an important message about the whereabouts of his daughter.”

Na enige tijd aan de poorten van het koninklijk paleis te hebben gewacht, werd de voormalige Dauphin van Valance eindelijk door vier guards van de king naar binnen geleid. Wat Vestyn vrijwel direct opviel was hoe streng hij in het kielzog gehouden werd, alsof hij een levensgevaarlijke crimineel was die vierentwintig uur per dag bewaking nodig had. Voor zover bij hem bekend was, wist Thriumph niet wie hij was of waar hij oorspronkelijk vandaan kwam. Maar zoals met alle kings en queens wist de blonde man ook dat ieder zo hun eigen trouwe voorraadje spionnen achter de hand had, en altijd meer wisten dan je in eerste instantie deed vermoeden. Zo ook bij Thriumph zou Ves op zijn hoede zijn, want uiteindelijk kende hij de man niet en dus ook zijn bedoelingen evenmin.

Tussen zijn denktrant in werd hij door de vier guards door de gangen van het kasteel geleid. Elke gang die ze passeerden leek op de vorige. Uiteindelijk kwamen ze uit bij een immense deur die, als hij het goed had, toegang zou verlenen tot de troonzaal van Thriumph. De blondharige man had het goed ingeschat; het was inderdaad de ruimte waar hij de king van Navarre zou ontmoeten.
De deuren werden voor zijn ogen geopend, een guard duwde hem naar binnen in de richting van de persoon die aan het eind van de hal op de troon gevestigd zat. Even slikte Vestyn de brok in zijn keel weg, evenals de plotseling opdoemende twijfel in zijn hart. Deed hij er wel goed aan om Fay zo te verraden? Ze had dan wel zijn moeder in koele bloeden vermoord, maar naar zijn idee was ze om belangrijke redenen haar thuisland ontvlucht die ze zelfs nooit met hem had durven delen. En nu hij de man die haar vader moest wezen, zo kil en ijzig in de grote troon zag zitten, deed het zijn beslissing nog meer aan het wankelen brengen.

Voor een seconde sloot Vestyn zijn oceaanblauwe kijkers, zich afsluitend van de wereld om hem heen, en zich compleet focussend op het uitschakelen van zijn gevoelens voor de donkerharige vrouw. Met het heropenen van zijn ogen, was hij ook de liefde voor haar verloren. Het gaf hem de vrijheid die hij nodig had om de eerste stap tot de wreking van zijn moeders dood te nemen. De voormalige Dauphin richtte zijn schouders op en stapte zelfzeker naar voren. Uit gewoonte maakte hij een lichte buiging voor de king, waarna woorden vanuit diens richting zijn kant opkwamen. “Oh, isn’t that the fallen Dauphin of Valance?” De vraag deed Vestyn voor een milliseconde verbaasd opkijken, maar algauw herinnerde hij zichzelf eraan dat Thriumph waarschijnlijk meer over hem wist dan hem lief was. “So, what is it you Tenebraes and the insane interest in my daughter?” antwoordde de donkerharige king vanaf zijn troon, waarbij zijn hoofd lichtelijk scheef werd gekanteld. Vestyn liet zijn blauwe kijkers op het gelaat van Thriumph rusten voordat hij zijn woorden aan hem bekend zou maken. “What do you mean by ‘Tenebraes’, if I may ask, my lord? As far as I am concerned, my half-brother is dead – or at least, heavily wounded in some hospital bed back in Valance.” begon de blondharige man op kalme toon, al was de haat die hij voor Ragnar voelde toch duidelijk voelbaar met elk woord dat over zijn lippen vloeide. “But I didn’t come here to discuss my half-brother with you. I came here, because I know exactly where Faylice hides out.” antwoordde Vestyn op eenzelfde rustige toon. Na een korte adempauze vervolgde hij, “She has been a guest at my court in Avignon for several months, but nobody knew exactly who she was and where she originally came from. Until last week, when one of my spies discovered her roots. I don’t know why she ran away from home, but I bet you want your only heir back.”