The lambs have become lions

De wanhopige pogingen om haar om te toveren tot een echte viking waren tot nu toe niet bepaald succesvol geweest. Haar beide broers deden hun best als het ging om het leren van bepaalde technieken. Zo had Athelstan geprobeerd haar met een bijl om te laten gaan en had Morton haar een pijl en boog in de handen gedrukt. Echter faalde ze met beide wapens. Een bijl was veels te zwaar voor haar en ze had er de spiermassa en het uithoudingsvermogen niet voor. De pijl en boog vereiste meer kracht dan je zou verwachten.. en dan had je het nog niet eens gehad over de precisie die erbij kwam kijken. Meteen moest ze terugdenken aan het trainingsveld bij haar kasteel. Hoe ze hopeloos de ene pijl na de andere had afgeschoten, maar ze allemaal op de grond kletterde zonder in het doel te blijven hangen. Vervolgens had ze de boog neergegooid en het gelaten voor wat het was, niet de motivatie hebbende om door te zetten. De woorden van haar broer hadden er dan ook niet echt bij geholpen. Horen dat je een zwakkeling was, was voor haar niet de goede aanpak geweest. Ergens was ze dan ook bang dat het deze avond precies zo zou gaan. Dat ze zichzelf enorm voor schut zou zetten tegenover een mogelijke bondgenoot. Echter had hun goede gesprek deze ochtend haar overgehaald om toch in te stemmen met zijn aanbod, in de hoop dat iemand die buiten haar normale omgeving stond haar anders zou behandelen. Hij kwam immers uit een andere cultuur, vikingen waren wat dat betreft wel wat directer en ruiger.

Freyja kon het niet laten om hem te zeggen dat ze hem niet kon beloven dat ze hem niet zou verwonden. Niet dat ze dacht dat het echt zover zou komen, immers had hij voor grotere gevaren gestaan dan een onervaren Lady. Ze kon zich echter nog wel herinneren hoe ze in het noorden wel eens iemand verwond had tijdens het trainen, puur omdat ze zo onhandig was dat ze bewegingen maakte die anderen niet aan zagen komen. Zelf had ze ook geen idee wat ze deed, maar misschien dat de koning daar wat verandering in zou kunnen brengen. Als het hem niet zou lukken, dan was de kans klein dat een ander het wel kon. Een betere persoon die haar zijn kennis over wilde brengen was er waarschijnlijk niet. Een kleine grijns speelde rond haar lippen toen hij haar ervan verzekerde dat ze daar niet over na moest denken, gezien hij veel kon hebben. Freyja besloot hem maar op zijn woord te geloven, maar wachtte nog wel een moment voordat ze de eerste zet zou doen, toch nog iets voorzichtig. Haar aandacht werd kort getrokken door het glinsterende zwaard, wat een gouden gloed leek te krijgen van de Valyriaanse zon. Uiteindelijk haalde ze dan toch naar hem uit. Het was verreweg van perfect en dat kon je haar eigenlijk ook niet kwalijk nemen. In een soepele beweging blokkeerde hij haar aanval. Het geluid van ijzer tegen ijzer klonk over het trainingsveld heen, wat eerder nog stil was geweest, op het geluid van hun stemmen na. De roodharige vrouw klemde haar kaken lichtjes op elkaar toen hij een stap dichterbij deed en haar zwaard terug liet kaatsen. Automatisch deed ze een stapje naar achteren, iets uit haar evenwicht gebracht. Een lok rood haar schoof voor haar ogen, die ze vluchtig achter haar oor streek. Misschien was het handig geweest om haar haren vast te binden, maar dat was ze volledig vergeten. Het was duidelijk dat het zwaard nog geen deel van haar was geworden, iets wat gevorderde zwaardvechters altijd zeiden. Een zwaard was een verlengstuk van je arm, maar voor nu voelde het alleen maar als een onhandig extra gewicht waar ze mee in het rond zwaaide. Haar ogen werden weer op Larethian gefocust, die alweer klaar stond om haar volgende slag op te vangen. Echter nam ze heel even een moment om zijn houding te kopiëren, schoof haar voeten weer iets uit elkaar en rechtte haar rug iets meer, waarna ze het korte zwaard weer zijn kant op liet schieten. Opnieuw klonk het geluid van ijzer. Dit keer gaf ze hem echter niet de kans om haar weer uit evenwicht te brengen en trok ze haar zwaard terug, om een stapje naar voren te doen en meteen een tweede keer uit te halen, gericht op de arm waarin hij zijn zwaard vasthield. Ondanks dat ze zichzelf voor een deel had gecorrigeerd, waren haar bewegingen bij lange na niet zo vloeiend als die van hem.

Freyja kon zich nog herinneren hoe haar broers haar wel eens mee hadden genomen naar de hoogste toren van hun grauwe kasteel om haar de noorse zonsondergang te laten zien. Haar leven was net zo ongeroerd geweest als de vreedzame zon die wegzakte onder de horizon, om na een lange nacht aan de andere kant weer omhoog te komen zetten. De herinneringen aan haar jeugd waren degene die haar staande hielden nu alles opeens een minder rooskleurig leek te zijn dan ze vroeger had gedacht. Na zulke zonsondergangen hadden ze haar naar bed gebracht, om haar verhalen te vertellen over ruige vikings en hun veroveringen. Echter had Freyja daar nooit echt van gehouden, de verhalen hadden haar beangstigd en als haar moeder erachter kwam wat de jongens aan het doen waren werden ze altijd boos weggejaagd. Haar moeder was geen viking geweest, maar een vrouw uit het zuiden en met een andere kijk op de wereld. Ze vertelde haar roodharige dochter over prinsen op witte paarden en dat ze haar eigen op een dag tegen zou komen. Nu ze ouder was dacht ze met een glimlach terug aan die momenten, wetende dat ze alleen gebeurd waren om haar onschuldigheid te beschermen. Het was zeldzaam in het noorden, onschuldigheid van een kind, gezien de meeste veels te jong in de harde werkelijkheid werden gegooid. Ze had genoeg tijd gehad om een kind te zijn, maar die tijden waren over nu. Ze was oud genoeg om te weten dat het allemaal niet zo mooi in elkaar stak, dat de werkelijkheid hard was en er genoeg tegenslagen zouden komen. Toen ze de verantwoordelijkheden van een stadhoudster op haar schouders had gekregen was het allemaal snel gegaan. De levens van andere mensen hingen af van de politieke keuzes die zij maakte als leidster van haar volk. Ook de keuze om naar Archeon te komen zou ooit bepalend kunnen zijn, want wie weet wat de toekomst hen nog zou gaan brengen. Ze was zich ervan bewust dat haar stad kwetsbaar was, met een nieuwe stadhoudster die nog niet gewend was aan het regeren en die ook nog eens onvoorbereid op haar positie terecht was gekomen. Ze zou ergens moeten beginnen om sterker te worden. En dat ergens was hier in Archeon, vanavond. Niet alleen een bondgenootschap lag binnen handbereik, maar ook de vele kennis die de koning bereid was om met haar te delen. Iets wat ze op dit huidige moment aan het doen waren.

De roodharige lady kopieërde, grotendeels onbewust, zijn houding nadat ze voor de eerste keer naar hem had uitgehaald. Zonder al te veel moeite had hij haar aanval geblokkeerd en haar daarna weggeduwd. Hij had veel meer kracht achter zijn bewegingen dan zij had, maar dat was ergens ook wel logisch. Toen ze opnieuw de aanval inzette hoorde ze hoe hij kort wat bromde, iets wat haar aanspoorde om meteen een tweede aanval te laten volgen. Deze werd ook weer op een vloeiende manier afgeweerd, waarna hij haar liet weten dat het echter nog niet goed genoeg was. Freyja klemde haar kaken lichtjes op elkaar terwijl ze weer een paar stappen naar achter zette om zichzelf te herstellen. Ze bewoog wat met de vingers die zich rond het handsvat van het zwaard hadden geklemd en hield deze weer wat steviger vast. Haar hart bonste in haar keel terwijl de adrenaline door haar lijf gierde, iets wat ze nu toch wel begon te voelen. Met haar blauwe kijkers volgde ze de vloeiende bewegingen die hij maakte. Hij hief zijn zwaard wat omhoog en nodigde haar vervolgens uit om door te gaan met uithalen. Freyja hief haar zwaard ook iets op en zette haar benen weer wat uit elkaar, terwijl haar ogen zich lichtjes vernauwde bij de woorden die vervolgens uit zijn mond kwamen. Het waren niet alleen de woorden, maar ook de toon waarop hij ze uitsprak, die iets in haar leken te triggeren. “You’re not showing much agression yourself, your majesty.” Een twinkeling verscheen in haar blauwe ogen, eentje die er niet vaak in te zien was. Haar mondhoek trok lichtjes omhoog terwijl ze afwachtte toen hij zich wat meer naar haar toe bewoog, dit keer stapte ze niet terug. Zijn laatste woorden waren de laatste druppels om haar over te halen om opnieuw aan te vallen. “I won’t..” was haar reactie voordat ze weer naar voren stapte. Een zacht geluid, iets wat nog het meest weghad van een grom, kwam uit haar keel toen ze haar zwaard opnieuw zijn kant op slingerde. Dit keer zou ze zich niet na één of twee slagen weg laten duwen, deed ze haar uiterste best om wat meer kracht achter haar bewegingen te zetten. Als hij meer agressie wilde, dan zou hij het krijgen ook. Voor een moment liet ze zich dan ook meetrekken in het moment en liet haar zwaard meerdere malen tegen die van hem aankomen, terwijl ze probeerde hem achteruit te dwingen.

Freyja vroeg zich af hoelang het zou duren voordat de zon volledig achter de bergketens was gezakt en de duisternis over Archeon zou vallen. Ergens was ze ook benieuwd hoelang ze deze training dan nog vol zouden houden. Terwijl ze zich aan het voorbereiden was geweest had ze in haar achterhoofd gehouden dat ze vast niet heel lang bezig zouden zijn. Hij had misschien nog wel belangrijkere dingen te doen die avond dan een Lady uit het noorden leren hoe ze een wapen moest gebruiken. Het was nog altijd een vraag waarom hij de taak niet aan een ander had overgelaten, maar ze moest toegeven dat ze het niet erg vond om nog wat tijd met hem door te brengen. Hun gesprek in de ochtend was interessant geweest en wie weet wat deze avond nog zou kunnen brengen. Ze voelde zich op haar gemak bij hem, ondanks dat ze licht gespannen was geweest voor de training die komen zou.

In Hillerød waren ze altijd al op zichzelf aangewezen geweest. Skorravir had het altijd al voorzien op hun rijkdommen en daarbij konden ze dus maar weinig rekenen op de hoofdstad van Falkreath als bondgenoot. Dit was de reden geweest waarom haar vader altijd bondgenootschappen buiten het hoge noorden was gaan zoeken, net zoals de generaties rulers voor hem. Niet alleen politieke verdragen, maar ook economische deals werden gesloten om de welvaard van Hillerød te kunnen garanderen. Zo had hij een deal gesloten met de Lord van Isla de Juegas, die haar in het begin van haar periode als stadhoudster op was komen zoeken in het hoge noorden. En nu was ze hier, in Archeon, hopende dat ze daar iets uit kon krijgen waardoor haar adviseurs goedkeurend met hun hoofden zouden knikken. Maar ze deed het niet alleen voor de adviseurs die altijd over haar schouder mee leken te kijken, ze deed het ook voor zichzelf. Freyja wilde niet bekend gaan staan om het feit dat de noordelijke stad ten onder zou gaan door het slechte regeren van een jonge vrouw. Ze wilde haar vader trots maken, ondanks dat hij er niet meer was. Ze wilde bewijzen dat ze zelf dingen kon regelen voor haar stad, dat ze het waardig was om te staan waar ze stond. Natuurlijk was er niets liever wat ze wilde dan vrede, maar ze moest realistisch blijven denken. Er was de kans dat Skorravir dit als een goed moment zag om iets te laten gebeuren en mocht dat inderdaad zo zijn.. dan moest ze iets achter de hand hebben. Iemand die ze kon vertrouwen, een sterke bondgenoot die haar zowel mentale als materiële steun zou kunnen bieden, die haar dingen kon leren wat betreft de rang waarin ze terecht was gekomen en misschien.. heel misschien.. wel iemand waarbij ze niet hetzelfde politiek correcte toneelstukje op hoefde te voeren wat ze altijd deed. Het werd vermoeiend na de zoveelste keer, vermoeiend omdat je jezelf niet kon zijn in bepaalde situaties.

Geamuseerd trok ze haar mondhoek omhoog na zijn reactie. Een test. “Let me know afterwards if I succeeded or not.” Ergens was ze benieuwd wat voor test hij precies in zijn hoofd had, waar hij precies op lette en wat bepaalde of ze het wel of niet zou halen en natuurlijk ook de eventuele gevolgen die eraan zouden hangen. Een test had altijd een consequentie. In elk geval zou hij de agressie waarnaar hij had gevraagd krijgen, iets wat duidelijk werd toen ze opnieuw naar hem uithaalde, een twinkeling in haar ogen die aangaf dat hij iets in haar los had weten te maken. Ze zou zich niet meer inhouden en proberen te laten zien wat ze in huis had, alleen dan zou ze vooruitgang kunnen maken.

Nog een keer klonk er het geluid van ijzer wat tegen ijzer aan kletste en dit keer duwde hij haar niet meteen naar achteren. Freyja deed ook de moeite niet om zelf een stap terug te doen en hem er met de overwinning vandoor te laten gaan, dus zette ze zich schrap en spande haar armen nog wat meer aan. Haar ogen waren eerst op de twee zwaarden gericht, maar waren langzaam omhoog gekropen naar zijn gelaat. Hierbij moest ze haar hoofd een beetje oprichten, want ondanks dat ze best lang was voor een vrouw, zou ze hem in lengte niet kunnen evenaren. Ze voelde zijn warme adem langs haar zachte huid en voor een moment kon ze hem weer volledig in zich opnemen. De kleine details in zijn gezicht en de lok donker haar die net wat schever naar achter gestreken was vergeleken met de rest. Nog altijd had ze haar armen aangespand en drukte ze terug, terwijl hij zich ondertussen nog iets meer naar haar toe had gebogen om nog net iets meer kracht te kunnen zetten. Zijn gezicht kwam nog iets dichter bij de hare en ze haakte haar blauwe ogen in die van hem, waar ze zichzelf onbedoeld in verloor voor zolang het moment duurde. Ze zou liegen als ze zou zeggen dat ze het erg had gevonden dat hij zo dichtbij haar had gestaan. Freyja zette weer een kleine stap terug zodra hij hun zwaarden van elkaar los maakte, haar ogen nog altijd op die van hem gericht. Ze blies haar adem zacht uit tussen haar lippen, terwijl ze haar spieren eventjes ontspande om ze wat rust te gunnen. Kort brak ze daarna het oogcontact, al was het maar alleen om zichzelf weer te herpakken. “Am I doing any better already?” vroeg ze terwijl ze hem met een kleine grijns aankeek, om vervolgens haar zwaard weer omhoog te houden, gezien ze niet het idee had dat ze zouden wachten om te praten over haar eventuele voorderingen. Nee, ze waren net lekker bezig.

Ergens had het haar niet verbaasd dat hij dit alles als een grote test leek te zien. Hij wilde natuurlijk weten uit welk hout de lady was gesneden en Freyja vond het alles behalve erg om hem dat te laten ontdekken. Haar broers hadden ervoor gezorgd dat ze enigszins een basis had, al vergat ze de vele dingen die ze haar geprobeerd hadden te leren vaak voor het gemak. Misschien was ze wel gewoon te koppig geweest, had haar trots haar in de weg gestaan terwijl ze probeerden haar te laten zien waar ze de fouten maakte. Niet alleen was dit het geval geweest omtreft haar trainingen, maar ook in de adviezen die ze haar zo nu en dan hadden gegeven. Het advies om in het noorden te blijven had ze volledig in de wind geslagen. Een dergelijke reis naar Valyria maken was niet zonder gevaren. Het schip had in een storm terecht kunnen komen, ze hadden monsters op hun pad kunnen krijgen, vijandige schepen die hen ergens op zee op zouden wachten. Toch had ze het gedaan, met het idee in haar achterhoofd dat ze dit voor haar stad deed. Ze zou zien wat voor dingen er in het zuiden te halen vielen. Het was gedeeltelijk waar, die instelling. Freyja was echter wel zo egoïstisch dat ze het deels voor zichzelf had gedaan. Ze had de wereld willen zien. Wie weet stond morgen de Jarl voor haar stad en zou dat haar ondergang betekenen. Het leven was soms kort, iets waar haar broers en vader de perfecte voorbeelden van waren geweest. In tegenstelling tot haar moeder had ze het een stuk beter opgepakt. Ze sloot zichzelf niet op in haar kamer, om daar vervolgens weg te kwijnen in het medelijden met zichzelf. De lady had besloten het leven te nemen zoals het kwam, om open te staan voor alles zolang ze dat nog kon. Het leven als stadhouder was nu eenmaal niet zo zeker als sommige dachten. Uiteindelijk had je altijd wel vijanden en van veel wist je waarschijnlijk niet eens dat je ze had. Er zouden genoeg mensen zijn die het wel zagen zitten om alle rijkdommen in haar mijnen voor zichzelf op te eisen. Mensen die ze nog nooit in haar leven gezien had en die ze niet zou herkennen mocht ze hen tegen het lijf lopen. Ze herinnerde zich de woorden van haar broer. Dat hij vreesde voor haar veiligheid wanneer hij er niet was om haar te beschermen. Dat ze een zwakkeling was, een makkelijk doelwit voor ieder die foute intenties voor ogen had. Ze zou er niets tegen kunnen doen wanneer ze de verkeerde persoon tegenkwam. Ergens waren die woorden een directe aanleiding geweest om de reis te maken. Zodat ze hem kon laten zien dat ze zonder hem kon, ergens om hem pijn te doen, ergens om zichzelf te kunnen bewijzen dat ze niet zo hopeloos was als hij haar had laten voelen die dag. De spottende toon waarmee hij over Valyria had gesproken had haar dan ook geen seconde laten twijfelen over de bestemming van haar reis.

De koning liet haar weten dat hij na de training uitgebreid verslag zou geven over zijn belevingen. Freyja kon het niet laten om hem met een kleine grijns aan te kijken, hij had haar nu toch echt wel benieuwd gemaakt naar zijn manier van denken en beoordelen. Ze had geen idee waar hij precies op lette. Haar houding, haar vurigheid in het gevecht, maar dat zou ze vanzelf wel horen. De lady had het niet kunnen laten om een opmerking te maken over zijn eigen agressie, die hij niet bepaald naar haar toonde. Ze wist ook wel dat het alles behalve verstandig was en dat ze nog lang niet op het niveau zat dat ze daarmee kon dealen, maar goed. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze een man met volle overgave het gevecht in zou zien gaan. In het noorden had ze vaak genoeg ruige trainingen vanaf een afstandje bekeken. Het intrigeerde haar op een bepaalde manier en ergens was ze benieuwd hoe hij eruit zou zien wanneer hij zich liet gaan. Als koning was je immers politiek correct, speelde je een woordspelletje en manipuleerde zo hier en daar wat mensen voor zowel je eigen bestwil als die van het land waar je voor behoorde te zorgen.

Alle herinneringen werden naar achteren geduwd op het moment dat de twee zwaarden elkaar met een klap raakte, waarna beide niet van plan leken te zijn hun positie op te geven. Ze had zich allang terug moeten trekken, gezien ze wist dat hij haar gemakkelijk naar de grond kon werken als hij wilde. Het was niet dat het een spannende strijd was wie uiteindelijk de overhand zou hebben. Toch hielden ze deze positie aan, stond hij toe dat ze haar best deed om deze te winnen, iets wat vrijwel onmogelijk was. Het moment werd verbroken en ook Freyja deed een stap terug, een paar tellen nodig hebbende om zichzelf weer te herpakken. Er twinkelde iets in haar blauwe kijkers toen hij haar een goedkeurende grijns schonk, een bevestiging dat ze niet volledig nutteloos was. Wat dat betreft voelde ze meer voor de aanpak die de man voor haar had dan de koude aanpak in het noorden. Daar hadden ze van haar verwacht dat ze alles foutloos zou uitvoeren, waarna ze haar minachtend aankeken als dit niet zo bleek te zijn. Misschien was ze inderdaad te bescheiden geweest over haar skills, of ze had zichzelf gewoon onderschat. Larethian wist haar, in tegenstelling tot elk ander die geprobeerd had haar een wapen in de handen te drukken, te motiveren om haar best te doen. Een teken dat ze zich simpelweg op haar gemak voelde bij hem, niet dezelfde druk voelde om te presteren, ondanks dat ze die aan het begin van de avond wel op haar schouders had gevoeld.

De aanval werd opnieuw ingezet en Freyja verstevigde de greep om het handsvat van het korte zwaard weer een beetje. Ze moest ervoor zorgen dat hij niet de gelegenheid kreeg om haar te verrassen, al leek ze er moeite mee te hebben om zichzelf weer volledig te herpakken na net. Haar blauwe ogen werden iets groter toen ze het zwaard opeens in de richting van haar hoofd zag komen. Het was een zet die ze niet had verwacht, waardoor ze voor een moment geen idee had wat ze moest doen. Ietwat onhandig wist ze net op tijd weg te duiken voor het scherpe staal, wat nu ergens boven haar hoofd suisde. Het was allemaal een snelle beweging geweest. Tijdens haar instinctieve duik had ze niet op het korte zwaard gelet, wat ze nog altijd vast hield. Hij had haar laten schrikken en te laat had ze pas door wat ze had aangericht. Ze had het kleine zwaard, uit reflex, zijn kant op bewogen. Iets wat goed was wanneer het in het strijdveld gebeurde, maar niet tijdens een training. Haar ogen werden iets groter toen ze zag dat de verfijnde, blauwe stof van zijn kleding wat donkerder begon te kleuren. Geschrokken schoten haar ogen omhoog naar de man, nog niet helemaal beseffende dat zij het zelf was geweest die hem in zijn zij had geraakt. Misschien had ze verwacht dat hij de aanval had kunnen ontwijken of zijn zwaard er weer tussen had gezet, maar dat bleek niet het geval te zijn. Haar hart klopte als een bezetene in haar keel terwijl ze de grip op het korte zwaard wat verloor, waardoor het voorwerp op de grond kletterde. Het staal van haar zwaard had eveneens een rode kleur, die glinsterde in het laatste beetje zonlicht van de dag. Het was zijn bloed wat er vloeide, door haar toedoen.

Het pijnlijke geluid wat over zijn lippen kwam zetten deed haar onbewust terugdenken aan de raaf in Falkreath. Hoe ze het kermende dier in de sneeuw had gevonden nadat het tegen de ruit van haar kasteel aangevlogen was. Eerst had ze het dier zelf niet aan willen raken, had ze geprobeerd om haar broer zover te krijgen dat hij het ding uit zijn lijden verlossen, maar deze had haar woorden weggeworpen en haar achtergelaten. Het was een gênante vertoning geweest en ze was dan ook niet trots op zichzelf geweest. Hoe zwak ze op dat moment was geweest en het leven van het dier onnodig wat verlengd had, puur omdat ze het niet over haar hart had kunnen verkrijgen er een einde aan te maken. Ze had wel gemoeten toen Morton haar op die manier had laten staan. Uiteindelijk had ze het ding de nek om gedraaid, de eerste keer dat ze het leven van een wezen had genomen. Het was humaan geweest om het leven van de raaf te beëindigen, gezien het anders wel door een kat was gegrepen of door de vrieskou van de nacht was gestorven. Haar herinneringen aan de vogel werden weer wat vager, terwijl ze nog altijd met grote ogen naar de koning keek. De kleur in haar gezicht trok nog iets verder weg toen ze de vloed aan boze woorden hoorde. Haar adem stokte voor een moment in haar keel toen ze hem naar zijn zij zag grijpen, waarna hij zich naar de grond liet zakken. De paniek sloeg toe terwijl ze hem daar zo zag zitten, met zijn zwaard in de grond geprikt en zijn hand op de wond die hij door haar onhandigheid had opgelopen. Als ze nu ooit fatsoenlijk geleerd had om een wapen vast te houden, had ze zijn aanval nooit op zo’n onhandige manier vermeden. Het verbaasde haar wel enigszins dat hij haar nog geen nare verwensingen had gemaakt, al kon dat natuurlijk nog komen.

Freyja hield haar adem zowat in terwijl ze toekeek hoe hij met gesloten ogen op zijn zwaard leunde. Ze zou iets moeten doen, maar ze stond aan de grond genageld, niet goed wetende of hij überhaupt zou willen dat ze hem probeerde te helpen. Daarbij was haar hoofd volledig leeg en had ze geen idee hoe ze hem dan zou kunnen helpen. Haar zwaard was op de grond gekletterd en langzaam richtte ze haar ogen op het verdoemde voorwerp, waarvan het ijzer rood gekleurd was, een extra bevestiging dat deze het inderdaad had veroorzaakt. Ze had een koning op zijn knieën gebracht, iets waar hij waarschijnlijk alles behalve blij mee zou zijn. Een vleugje angst overviel haar dan ook, geen idee hebbende wat hij zou doen wanneer hij straks weer op zijn beide benen stond. Het zou hem immers, als koning zijnde, niet echt netjes staan als het woord zich zou verspreiden dat hij verwond was door een lady die amper een zwaard vast kon houden.

De woorden die haar vervolgens werden toegebeten maakte haar weer wakker uit de trance waarin ze zich kort had begeven. Ze keek hem nog altijd met haar grote, blauwe ogen aan, zoekende naar woorden om uit te brengen. “I’m so sorry,” klonk haar stem, wat zachter dan deze eerder had geklonken. “I didn’t mean to..” Ze staakte haar zin op het moment dat hij omhoog keek. De blik in zijn helblauwe ogen maande haar weer tot stilte, want ze keken alles behalve geamuseerd. Met enige moeite leek hij weer overeind te komen, ondersteund door het zwaard, zijn andere hand nog altijd op de wond. Nog altijd was Freyja niet van haar plaats gekomen. Haar ogen waren gericht op het bloed dat tussen zijn vingers door begon te sijpelen en op de tegels drupte. Zonder om enige bevestiging te vragen snelde ze naar voren, het gevoel hebbende dat ze toch enige vorm van hulp moest bieden, om niet volledig over te komen als een hulpeloos lammetje. Kort keek ze omhoog naar de man, die opeens niet zo lang meer leek nu hij naar voren geleund stond. Vervolgens richtte ze haar aandacht weer op zijn zij. Kort legde ze haar slanke vingers op zijn hand, maar toen ze de warme vloeistof ook langs haar vingertoppen voelde wist ze dat er meer nodig zou zijn om de wond te laten stoppen met bloeden. Ze hadden iets nodig om het te verbinden, maar er was niet echt iets in de buurt waarmee ze dat kon doen. Voorzichtig nam ze zijn bebloedde hand beet, om deze iets aan de kant te halen zodat ze de wond kon bekijken, maar al snel had ze haar conclusie getrokken en legde ze deze weer terug, om haar eigen hand terug te trekken. “It needs to get stitched up, before you loose too much blood.” Voor een moment was ze alle formaliteiten vergeten. Bezorgd keek ze naar hem omhoog, al verwachtte ze weinig positiefs terug van zijn kant. “I should’ve paid more attention..” mompelde ze terwijl ze haar ogen snel weer op de wond richtte, om hem maar niet aan te hoeven kijken. “I know how to fix wounds like that, if you would allow me to,” ze herinnerde zich er weer aan dat hij natuurlijk nog altijd van een hogere rang bleef, “your majesty.” Zeker de laatste woorden klonken nog wat zwakjes, ze was duidelijk geschrokken. Zowel van haar eigen onhandige daad als het feit dat hij haar op een sarcastische manier toe had gebeten. Natuurlijk had ze het nu helemaal verpest, want er was geen enkele man die het haar zomaar zou vergeven. Het was een deuk in zijn ego, een litteken oplopen wat hem aangedaan was door een jonge vrouw. Aandacht voor het zwaard op de grond had ze niet meer. Hij moest zo snel mogelijk naar binnen, want hoe langer de wond open bleef, hoe groter de kans op infectie was. De wond verloor tevens veel bloed, iets wat ook niet bepaald gunstig werkte.

Het warme bloed wat uit zijn wond droop kwam ook al snel tussen haar vingers door zetten terwijl ze een poging deed hem te helpen, waardoor ze al snel de conclusie kon trekken dat hij hechtingen nodig had. Nadat ze de wond kort had geïnspecteerd had ze wel gezien dat hij niet meteen dood neer zou vallen, ondanks dat het een alles behalve aangenaam gevoel moest wezen. De lange man maakte weer wat meer afstand tussen hen in en ze liet haar hand zakken, terwijl er een druppel bloed over haar vinger naar beneden rolde en van haar vingertop op de grond droop. Hij verzekerde haar dat het bloeden vanzelf zou stoppen, iets wat een kleine frons van haar kant opleverde. Waarschijnlijk niet. Ze wilde niet al te arrogant overkomen, dus slikte ze de woorden maar weer in.

Zijn woorden zorgde er ook niet bepaald voor dat ze zich enigszins beter voelde over het hele gebeuren. Ze had spijt dat ze hem om meer agressie gevraagd had terwijl ze er zelf alles behalve klaar voor was geweest. Misschien was hij ook iets te hard van stapel gelopen door haar niet tegen de target te laten vechten, iets wat eerst het idee geweest was. Ook was het misschien verstandiger geweest, dat wanneer hij het doelwit was geweest wat ze had moeten raken, hij haar een houten zwaard had gegeven zodat het onmogelijk was geweest dat er gewonden waren gevallen. Omdat ze niet wist wat ze anders nog moest zeggen en de stilte haar ook niet echt op haar gemak stelde opperde ze maar dat ze beter op had moeten letten. Ze was eigenlijk nog niet klaar geweest voor een nieuwe aanval, had zichzelf nog afgevraagd wat er zojuist gebeurd was terwijl hij haar kracht had uitgetest. Een zwaard richting haar hoofd geslingerd krijgen was niet iets wat ze daarna had verwacht, zeker niet omdat ze deze maar net had kunnen ontwijken. Hij leek zijn gedachten er ook niet helemaal meer bij te hebben, maar dat zouden geen woorden zijn die haar lippen zouden verlaten om hem ook als schuldige aan te wijzen. Haar woorden werden bevestigd en ze klemde haar kaken lichtjes op elkaar. Voorlopig nam ze zichzelf voor om hoop te houden dat ze niet alles van deze dag verpest had met haar actie en dat hij de woorden uitsprak gezien zijn toestand. Het was dan ook wel typisch Freyja om geschokt te zijn, maar niet zo erg dat ze zich om zou draaien en weg zou vluchten om hulp te gaan halen. Nee, hij was gewond door haar toedoen en ze bood dan ook aan om hem te helpen, mits hij dat toestond, gezien dat ook nog wel een redelijke deuk in zijn ego op kon leveren.

Freyja herinnerde zichzelf eraan dat ze toch wel enige formaliteiten moest tonen in het gezelschap van de koning, maar deze werden al snel weggeworpen. Hij verbeterde haar, zacht brommend, door zijn eigen naam te noemen. Het leek erop dat ze hem op dit moment niet meer formeel aan hoefde te spreken, wat haar toch wel lichtelijk verbaasde. Hij was de machtigste man van Fallen Skies, de hoogste persoon in rang en droeg het gewicht van de kroon op zijn hoofd. Ze was wel slimmer dan in tegenspraak te gaan, dus liet ze het maar voor wat het was. De roodharige lady richtte haar ogen kort op haar hand, die door de korte aanrakingen van eerder ook bebloed waren geraakt. Voor een moment keek ze naar de rode vloeistof die aan haar huid kleefde, waarna ze haar kijkers weer op Larethian richtte toen deze zijn stem weer liet horen. Hij vertrouwde erop dat ze wist wat ze deed, een bevestiging op het aanbod om hem te helpen met de hechtingen die in de wond moesten om de schade te beperken. Blijkbaar zouden ze naar zijn kamer gaan, waar ze waarschijnlijk wel het één en ander konden vinden wat van pas zou kunnen komen. De lady knikte kort en keek toe hoe hij in beweging kwam. “We’ll also need to use some of the latter for your wound. You never know what happened to that sword in the past.” Het was gewoon een manier om er zeker van te zijn dat de kans op een infectie redelijk klein werd, al bestond er natuurlijk nog altijd een kans. Ze zou in elk geval haar best doen om enigszins goed te maken wat ze had aangericht.

Voor een moment bleef ze staan en keek ze toe hoe hij zich moeizaam een weg in de richting van het kasteel begon te banen. Zijn zwaard was in het wapenrek gehangen en dat herinnerde haar eraan dat haar eigen nog altijd op de grond lag. Haastig plaatste ze deze ernaast, waarna ze hem volgde en zich al snel aan zijn zijde had gevoegd. Een aantal keer keek ze bezorgd naar de wond in zijn zij, die nog altijd aardig wat bloed leek te verliezen. Onbewust had ze haar handen afgeveegd aan haar kleding, waar nu ook wat rode vegen op te zien waren. Tijdens de tocht naar zijn kamer kwamen ze niemand tegen, een uitzonderlijk iets in een paleis wat zoveel bediendes en guards rond had lopen. Misschien was het maar beter ook, gezien hij er niet op zijn best bij liep. Freyja had haar twijfels of hij het wel zou halen tot zijn kamer en overwoog om voor te stellen elders hulp te gaan zoeken, maar besloot om het plan van Larethian te volgen. Zin in meer snauwende opmerkingen had ze namelijk ook niet, en hij had er waarschijnlijk ook weinig zin in om ze te geven. Of juist niet.

Het duurde even, maar toen waren ze dan toch nog bij zijn kamer aangekomen. Freyja liet hem eerst naar binnen gaan, zodat hij geen grote hoeveelheid bloed voor de deur van zijn kamer achter hoefde te laten. De sporen zo hier en daar op de trappen en door de gangen zouden waarschijnlijk al scheve ogen trekken, wanneer ze een plas bloed voor de kamer van hun koning zagen had ze al helemaal een probleem. Zin om hardhandig meegenomen te worden door een paar kingsguards had ze namelijk ook weer niet. Voor een moment twijfelde, maar omsloot met haar handen dan toch de deurknop, om de deur achter haar dicht te trekken. Haar blauwe kijkers bestudeerde de nieuwe ruimte kort. De kamer had een prachtig uitzicht, iets wat haar aan haar eigen deed herinneren, waar vanuit ze ook haar eigen stad kon zien. Het verschil was echter dat deze veel lichter was ingericht, met meer schilderijen aan de muren waar bij haar dierenvachten en andere noordelijke attributen waren opgehangen. Al met al straalde het finesse uit, iets wat wel bij een man als Larethian leek te passen. “Do you have any needle and thread here?” vroeg ze vervolgens om meteen ter zake te komen. Straks zou hij nog het één of ander oplopen omdat de wond niet op tijd gedicht was en dan zou zij de schuld krijgen. Niet dat ze alleen om haar eigen hachje gaf, want ze was ook bezorgd om zijn gesteldheid.

Het enige geluid was dat van hun voetstappen terwijl ze hun weg door de verlaten gangen van het paleis vonden. Die van hem klonken moeizaam, terwijl die van haar op een typische manier iets vluchtigs hadden. Echter kon ze hem met gemak bijhouden, gezien hij niet echt meer in staat leek te zijn om het tempo van zijn passen wat op te voeren. Het kon ook bijna niet anders, met de wond in zijn zij die nog altijd een flinke hoeveelheid bloed verloor. Ze blikte zo nu en dan naar de hand waarmee hij probeerde de wond dicht te houden, al zag het er niet naar uit dat het erg hielp. De rode vloeistof sijpelde langs zijn vingers en vond daarna een weg naar de grond, waar zich een spoor van bloedspetters bevond. Eenmaal bij de trappen aangekomen leek hij zich nog wat moeizamer voort te kunnen zetten en voor even was ze bang dat hij ergens midden op de trap in elkaar zou storten aan bloedverlies. Ze had geen idee wat ze moest doen, mocht dat gebeuren. Er waren geen andere mensen die hen hier te hulp zouden schieten, iets waarvan ze niet precies wist hoe ze zich erbij moest voelen. Aan de ene kant was het misschien wel goed en kon zijn ego enigszins gespaard blijven van verdere deuken, ze wist immers hoe mannen in elkaar staken. In het noorden had ze het al vaak genoeg meegemaakt dat haar broers te koppig waren geweest om hun wonden te laten verzorgen. Ze was opgegroeid in een gezin wat bijna alleen maar bestond uit mannen, dus over dat soort zaken durfde ze wel conclusies te trekken, al was geen enkele persoon hetzelfde. Het feit bleef dat Freyja nog een vreemdeling voor hem was, maar ze zou liegen als ze zei dat het ook echt zo voelde. De twee hadden een klik, iets wat ze zelf niet zou ontkennen, al vreesde ze voor wat er nog van over zou blijven na deze avond.

Haar blauwe kijkers vonden hun weg naar één van de vele ramen in het trappenhuis. De zon was verdwenen en de mengeling van kleuren in de lucht was aan het vervagen. Ze kon de omtrekken van de halfvolle maan zien die al snel de grootste bron van licht zou gaan worden. Er was geen wolkje aan de lucht, wat betekende dat het een heldere nacht zou worden waarbij je de sterrenhemel goed kon zien. In Falkreath hing er vaak bewolking waardoor de nachten nog donkerder en grauwer waren. Haar vingers streken over de leuning heen terwijl ze weer naar de man keek die haar voor was gegaan. Hij wist immers waar ze heen moesten, dus liet ze die taak maar aan hem over. Een kleine frons verscheen op haar gezicht toen ze iets aan haar hand voelde, het duurde een paar seconden voordat ze de link legde met zijn bebloede hand, waarmee hij zich waarschijnlijk kort omhoog had getrokken. De stilte die heerste hielp ook niet bepaald mee. Echter wist de roodharige lady ook wel wanneer het verstandig was om haar mond te houden en dit was precies zo’n moment. Ze wist niet of ze nog meer snauwende opmerkingen kon trekken, gezien ze toch wel aan waren gekomen bij haar. Freyja was een redelijk introvert persoon, ondanks dat haar nieuwsgierigheid dat soms niet zo liet overkomen. Ze was redelijk gevoelig en vond het alles behalve aangenaam wanneer anderen boos op haar waren. Aangezien alles de rest van de dag zo goed was gegaan was ze dan ook lichtelijk geschrokken van zijn reactie, al viel het nog mee dat hij haar niet voor alles had uitgemaakt wat er in zijn hoofd naar boven was gekomen op het moment zelf. Ze zou eigenlijk ook niet eens willen weten wat hij op dit moment wel niet van haar dacht, al vermoedde ze dat het alles behalve positief zou zijn.

Uiteindelijk wisten ze dan toch zijn kamer te bereiken en met enige twijfeling trok ze de deur zacht achter zich dicht. Haar ogen namen deze nieuwe ruimte kort in zich op. Het voelde wat onwennig om zich plotseling in zijn privé vertrekken te begeven. Ze had niet het gevoel dat ze hier hoorde te zijn als een simpele gast in zijn stad. Freyja bleef dan ook in de buurt van de deur hangen terwijl ze toekeek hoe hij zich naar de uitgestalde drankverzamling bewoog. Binnen een mum van tijd had hij een fles open en gooide aardig wat van de alcohol achterover. Ondertussen vroeg ze hem of hij naald en draad had, gezien ze het klusje van de wond hechten het liefst zo snel mogelijk achter de rug had. Terwijl hij naar een kast strompelde en deze open trok merkte ze het bloed rond zijn mond op, wat hem wat verwilderd over liet komen. De meeste andere ladies zouden verschrikt toekijken, maar Freyja had haar kalmere zelf weer gevonden. Ondanks dat het er best afschrikwekkend uitzag, leek het haar op die manier niet veel te doen. Hij was ook maar een mens. Er verscheen een doosje, wat hij op de tafel legde, om vervolgens weer naar de drank te grijpen. Freyja had zichzelf weer in beweging gekregen en stapte de kamer iets verder in, om haar heldere ogen vervolgens op Larethian te richten toen deze vroeg waar ze hem wilde hebben. Kort gingen haar ogen door de kamer, terwijl ze naar het doosje greep wat hij net op de tafel had geplaatst. ”That couch would be just fine..” mompelde ze terwijl ze naar de bank bewoog en zich daar neer liet zakken. Het doosje legde ze voor nu naast zich neer, waarna ze wachtte tot hij naast haar plaats had genomen en ze haar lichaam iets bij draaide. Voorzichtig vonden haar vingers weer hun weg naar de wond, om dit keer zijn shirt iets omhoog te trekken zodat ze de het beter kon zien. Ook deze bewegingen waren met de nodige precisie, immers was de bloederige stof aan zijn wond gaan kleven. ”Perhaps it’s for the best if you take this off, it will only hurt more when it’s in the way.” Dit was niet hoe ze haar bezoek aan Archeon had ingebeeld, alles behalve eigenlijk. De vrouw nam ondertussen de fles drank van hem over. Of hij nu wilde of niet, dat was waarmee ze zo direct zou beginnen.

Freyja had zichzelf op de bank geplaatst en had het doosje geopend, om hier inderdaad een naald en draad in te vinden. Ze was blij dat ze zichzelf nog enigszins nuttig zou kunnen maken door de wond die ze had veroorzaakt weer te dichten, ondanks dat het natuurlijk beter was geweest als zoiets was voorkomen. Het maakte eigenlijk weinig uit wie de schuldige was, maar wat wel uitmaakte was dat hij nu geen infectie of iets in die richting op zou lopen. Moeizaam wist hij zichzelf naast haar op de bank neer te zetten en hij leunde wat naar achter, om haar zo de ruimte te geven om naar de wond te kijken. De lady deed haar best om zo voorzichtig mogelijk te zijn met hem. Al snel meldde ze hem dat het misschien beter was als hij zijn gewaad uit zou trekken, dan zou ze beter bij de wond kunnen en was de kans kleiner dat er iets fout zou gaan. Ze rechtte haar rug weer en keek toe hoe hij de knopen van zijn gewaad los begon te maken. Voor het gemak richtte ze haar ogen op één van de schilderijen die in zijn vertrek hingen, om vervolgens haar aandacht weer terug naar hem te verplaatsen toen hij het kledingstuk uit had gewerkt.

Ze had de fles whiskey van hem overgenomen zodat hij zijn gewaad uit kon trekken en zodat ze meteen wat over de wond zou kunnen gieten wanneer hij er klaar voor was, maar dat zou nog iets moeten wachten. Hij merkte, nog altijd wat zuurtjes, op dat hij hoopte dat ze wist wat ze deed, gezien hij niet gespiest wilde worden door een naald. Freyja had haar woorden iets te snel klaarliggen en vergat hierbij de toon uit haar zin te filteren die ze misschien beter weg had kunnen laten. Ondertussen had hij alweer naar de fles drank gegrepen, maar even voelde ze de drang om deze net buiten zijn bereik te houden. Dat zou echter wel heel desastreus kunnen aflopen, dus deed ze het niet en overhandigde hem de whiskey weer. “If I wouldn’t know what I was doing, I wouldn’t have offered to do so in the first place.” Misschien was ze lichtelijk beledigd dat hij weinig vertrouwen leek te hebben in haar vaardigheden. Na haar redelijk gewaagde woorden blikte ze kort naar de man, ergens hopende dat hij er niet meteen weer met een bittere toon tegenin zou gaan. Ze gaf hem de kans om nog één laatste slok te nemen, waarna ze de fles weer terugpakte en weer wat beter ging zitten. “It’s going to sting a little,” waarschuwde ze hem terwijl ze hem nog kort aankeek, voordat ze haar aandacht op de wond richtte en langzaam wat van de alcohol over de snee goot. De kans was groot dat haar woorden zacht uitgedrukt waren, een beetje prikken was namelijk wel de meest luchtige benaming voor hetgeen wat hij nu zou voelen. Freyja trok de fles dan ook weer een beetje terug, om te zien hoe hij zou reageren op de pijn en hem eventueel een moment te geven voordat ze nog een scheutje over de wond zou gooien.

“You know, if someone would see you like this they’re going to think you commited some kind of messy murder.” Haar blauwe ogen waren kort van zijn wond, naar zijn bloederige handen en daarna naar het rode goedje rond zijn mond gegaan. Het was goed om hem met iets anders bezig te houden terwijl ze haar taak zou doen. Het hechten van een wond was nooit een pretje, of je nu een hoge koning of een boer was. Ze merkte dat de fles ook doordrenkt was geraakt in zijn bloed, net zoals haar eigen handen. Een lok van haar rode haren schoof kort achter haar oor vandaan en vluchtig stak ze deze terug, waarbij ze een veeg over haar eigen gezicht maakte. Opnieuw goot ze wat alcohol op de wond, waarna ze de fles aan haar andere kant neerzette. Net buiten zijn bereik, want misschien had ze straks het laatste beetje ook nog nodig.