I'll Be Good

Waar was hij eigenlijk mee bezig? Toen hij was vertrokken, had het allemaal een goed idee geleken. Praten met de Lady van Hillerod, een persoon waarover hij al enkele keren had gehoord de afgelopen tijd. Ze had behoorlijk een naam gemaakt van haarzelf; de negentien jarige die op de een of andere manier de nieuwe Lady werd over de stad die zoveel rijkdom had vanwege alle diamanten die ze daar produceerden. En ze had het nog redelijk goed gedaan ook. Zeker een persoon die hij aan zijn kant wilde hebben; want vier jaar later was hij nog steeds de lord van Nordshal, maar er zou ooit een tijd komen dat hij bondgenoten nodig had en alhoewel hij hoopte dat dit nog lang ging duren, wist je het maar nooit bij de Medici. Hij wilde graag dat Nordshal onafhankelijk werd, maar had op het moment niet veel te zeggen. Als Thriump besloot hem te zien als een vijand, dan zou dat betekenen dat Nordshal binnenkort niet meer van hem zou zijn. Hij wist immers dat de man beschikte over een redelijk leger en ook al kon hij met zijn mannen wel een klein leger aan, zou het waarschijnlijk uiteindelijk te veel worden, als de king zou besluiten de stad voor zichzelf te willen nemen. Duncan was dan ook waarschijnlijk niet echt het soort persoon die je zag als een Lord. Hij had nooit les gehad in het regeren over een plek, het was nooit zijn 'levensdoel' geweest om zo'n positie te beheersen. Alles wat hij wilde was een goed leven voor zijn soort, dat Nordshal weer in de handen was van een weerwolf. Maar ook van een persoon die de gewone man van Nordshal tevreden kon houden en die persoon hoopte hij te zijn.

Falkreath was koud. God, hij was de bergen gewend, maar hoe verder hij naar het koudste punt van Fallen Skies rees, hoe meer de koude wind hem opviel. Niet dat het hem erg veel deerde - hij kon wel tegen de kou. Nog een voordeel aan zijn weerwolf-zijn. Hun boot meerde aan aan de haven, waar hij zijn bruine kijkers even de tijd gaf om de plek in zich op te nemen. Hij richtte zich tot zijn mannen. "Feel free to find a place to warm up, drink and eat something. We will probably also need a place to sleep tonight, the ship would be too cold." Hij gaf zijn mannen wat munten, dat zou genoeg zijn voor wat eten en een slaapplek, als ze die in Hillerod aanboden. Hij had niet veel mannen bij zich, zag er niet echt de nood in om veel bescherming met zich mee te nemen. "Shouldn't.. someone accompany you, my lord?" Duncan grijnsde en schudde met zijn hoofd. "That wouldn't be necessary. I'm pretty sure I can handle this myself." Hij kwam hier immers niet als vijand; al wist hij natuurlijk niet hoe de Lady van Hillerod zou reageren en of haar banden met het oude Nordshal goed waren of niet. Maargoed, daar zou hij snel genoeg achter komen, niet waar?

Hij nam zijn tijd om naar het kasteel te lopen, liep rustig door de straten en kocht zelfs iets te eten aan een standje waar ze wat verkochten. Hij ging niet op een lege maag met de Lady spreken, uiteraard. Uiteindelijk naderde hij dan toch het kasteel. Hij vroeg zich af of Lady Skarsgard al had gehoord van de binnenkomst van een nieuw schip; die kans zat er immers groot in, al had hij niet veel guards gezien in de stad zelf. Bij het kasteel echter, waren er genoeg. Enkelen ervan naderden hem en aan hem werd gevraagd wat zijn reden was om hier in het buurt van het kasteel te zijn. Zijn blik gleed over de mannen heen, rustig.

"I would like to speak to Lady Skarsgård."

--

Freyja please!

Het was duidelijk dat hij dit soort dingen niet compleet gewend was. Voor een jongen die was opgegroeid in de bergen en nooit echt meer dan dat had gehad in zijn leven, lukte het hem echter nog goed tot nu toe om een stad te leiden. Hij had nooit een opleiding gehad tot en echt een fatsoenlijke adviseur was er niet echt geweest voor hem de afgelopen paar jaren. misschien was het het feit dat hij écht gaf om zijn bevolking, wat hem tot nu toe zover had gebracht. De man werd naar het kasteel gebracht door de paar guards die hem tegemoet waren gekomen en bracht ietwat ongemakkelijk zijn handen bijeen toen ze binnen waren gekomen. Zijn bruine kijkers namen kort de tijd om te hal in zich op te nemen:  de zaal was vrij leeg, maar de banners die aan de muren hingen trokken duidelijk zijn interesse. Het ware mooie banners en hij kon het symbool van Hillerod er gemakkelijk uithalen: de lynx. Daarnaast hing er hier en daar nog een vacht, iets wat hem inderdaad erg het gevoel gaf dat hij zich in een stad van Falkreath begaf. Mensen buiten zouden tijdens de winter waarschijnlijk een moord plegen voor zo'n vacht. Enkel om wat warmte te kunnen krijgen. Hij kon het begrijpen, de kou was altijd het ergste geweest in de bergen waarin hij was opgegroeid. Gelukkig hoefde hij daar niet langer meer bang voor te zijn, zijn lichaam bracht genoeg hitte met zich mee.

Haar stem bracht zijn aandacht naar de roodharige vrouw die nu de zaal binnenstapte. Aan haar overduidelijk rode kleur haar, kon hij direct ophalen dat ze Lady Skarsgard moest zijn: men had haar immers over haar uiterlijk verteld en hij moest toegeven, dat ze er mocht zijn. Echter liet de man zijn ogen niet over haar lichaam heen glijden, om haar nog eens goed te bekijken, aangezien hij het respectloos vond om zoiets te doen. Vooral omdat Lady Skarsgard nog maar negentien jaar oud was. In zijn ogen zou ze nog maar een kind zijn geweest, zou ze niet al enkele maanden de Lady van Hillerod zijn. Hij maakte een licht elegante buiging voor de vrouw en een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gelaat. "Lady Skarsgard, it's a pleasure to meet you. I hope I did not disturb you or anything." Kalmte leek van de man af te stralen, gepaard met een zekere vriendelijkheid, maar diep vanbinnen was hij toch wel een tikkeltje zenuwachtig. Niemand had hem ooit verteld hoe hij dit soort dingen het beste kon behandelen; heck, als het aan hem lag, besprak hij zijn contracten over een fles wijn of een goed paar glazen ale.

"I was hoping to discuss some matters about the relation between Nordshal and Hillerod." Hij had geen idee hoe de voormalige heersers en Hillerod overeenkwamen, al hoopte hij lichtelijk dat er in het verleden nooit problemen waren geweest. Hij had in al die jaren in de bergen gewoond en zijn familie ook, dus hij zou het werkelijk niet weten als er iets was gebeurd tussen de lords van Nordshal en die van Hillerod. "Making trustworthy allies in times like these, now Fallen Skies has been in peace for years and hopefully years to follow, would be a good decision." Hij hoopte dat de lady voor hem daar hetzelfde over dacht.