Toen ze zijn hand vastpakte, keek hij weer op. Zijn blik stond ernstig, misschien ook wel een beetje schuldig. Haar woorden brachten in ieder geval weer een beetje van de enthousiaste vlam terug die hij zo even nog zo duidelijk had voelen branden. Een zwakke glimlach verscheen op zijn gezicht. Het was niet meer die van eerst, maar het was tenminste een begin. ''Twenty years.'' Beantwoordde hij haar vraag terwijl hij zachtjes in haar hand kneep. De herinneringen die met die woorden naar boven kwamen drijven, waren alles behalve prettig. ''He recognized me. I didn't want to believe it at first because you know.. I clearly thought he was dead.'' En wie deed dat niet als ze twee dagen op het lichaam hadden rondgedreven dat niet meer leek te bewegen of te willen leven.

Kaz wist niet echt wat hij nu moest zeggen. Hij dacht veel te veel na over zijn woorden en nam ze steeds zorgvuldig in zijn mond voordat hij ze uitsprak. Hij wilde niet weer Allison's gezicht zien veranderen en het gevoel krijgen dat hij iets had verkloot. Kon ze niet voor een keer echt blij voor hem zijn? Ze leek wel haar best te doen, dus Kaz gaf het nog een kans. De glimlach op zijn lippen werd breder toen hij dacht aan de keer dat hij Mort had zien staan en hij hem vaag bekend voor was gekomen. ''Same hair, same eyes.'' Begon hij terwijl hij aan Mort dacht. Ja en het feit dat ook hij compleet onder de tatoeages leek te zitten. ''He is a little taller than me though, that sucks.'' Het verschil was nihil, maar het was Kaz opgevallen. Ze waren nog steeds letterlijk grote en kleine broer. Iets waar Kaz niet helemaal blij mee was, maar waar hij voortaan maar gewoon aan zou moeten wennen.

Wat vertwijfeld beet hij op zijn lip. Tja, hoe ging hij dat uitleggen. Kaz had Mort aardig wat verteld, maar lang niet alles. Dat voelde niet veilig en daarbij, ieder had geheimen die hij of zij voor zich hield. Wat onverschillig haalde hij zijn schouders op. ''Most of it, yes. I left out the whole thing with the king though.'' Wat was het nut van een spion als hij aan alles en iedereen vertelde dat hij een spion was? Daarbij, het leek hem niet iets wat hij Mort graag wilde laten weten. ''Told him about you.'' Voegde hij vervolgens nog met een schaapachtige grijns er aan toe. Langzaam leek het enthousiasme weer naar binnen te kruipen.

Die woorden. I'm so happy for you. Ze deden iets met hem, lieten de glimlach alleen maar verbreden en lieten hem zijn enthousiasme terugvinden. Zie je wel, ze kon wel blij voor hem zijn, ze kon wel inzien dat hij eindelijk iets goeds in zijn leven had gevonden. En ze leek blij voor hem. In zoverre dat ze in ieder geval naar hem kon glimlachen. ''Yeah, why shouldn't I? I mean.. aren't we like.. somewhat.. together?'' Naarmate hij verder praatte ging zijn stem steeds stiller en ongemakkelijker. Over die woorden had hij iets beter moeten nadenken.

Shit He fucked up again. Natuurlijk. Hij had helemaal niet zo mogen denken, hoe kwam hij er überhaupt bij? Zijn wangen namen een licht rozige kleur aan en wat ongemakkelijk staarde hij weg, zijn hand in zijn nek leggend. Hij had het gevoel alsof hij zo rood als een tomaat werd. ''I mean.. we don't have to be if you are.. you know, not comfortable with it.'' Struikelde hij verder over zijn woorden terwijl hij ineens heel geïnteresseerd naar zijn wandelstok begon te kijken, alsof hij er echt zeker van moest zijn dat die compleet schoon was.

Die woorden. Een rilling liep over zijn rug terwijl hij langzaam zijn wandelstok liet zakken. Met een verbaasde en ietwat onbegrijpende blik keek Kaz Allison aan. Dit klonk.. fake. Hij was niet iemand die mensen wilden, nee, ze zagen hem liever vertrekken. Kaz beet op zijn lip, niet zeker wetend wat te zeggen. Hij was helemaal niet goed in dit soort dingen en zou het waarschijnlijk ook nooit leren als het zo doorging. ''...Thanks?''

Oh shit, daar ging hij weer. Ietwat paniekerig staarde hij weg om vervolgens na een paar momenten weer terug naar Allison te kijken die nu afstand van hem had gedaan. Hij had het weer verkloot. ''I didn't mean it like that, I swear!'' Begon hij, lichtelijk overstuur. Jezus, de laatste week was echt niet goed voor hem geweest. Het voelde alsof alle emoties all over the place waren. Normaal wist hij zich altijd zo goed bij elkaar te houden, maar nu? ''I just.. don't know what to say.'' Kwam er vervolgens wat moeilijker uit. En alles wat hij zei leek toch niet goed te zijn.