Treystu aldrei vopnuðum manni

De reis richting het zuiden had lang geduurd. Dagen en misschien zelfs wel weken hadden ze op zee doorgebracht. Nacht na nacht, maan na maan leek voorbij te drijven. Uiteindelijk was het hen gelukt om in warmere gebieden uit te komen. Het was het gelukt om de zeeën richting het zuiden te trotseren en om huizen onderweg te plunderen. De schepen waren zo goed als afgeladen, klaar om weer richting het noorden te vertrekken. Maar hij had het commando om de zeilen te laten zakken nog niet gegeven. Nee, de hoofdstad van Rhoynar had zijn interesse weten te wekken. Het was de vrijheid waarmee mening mens leek te leven, de regels die bepaalde groepen voor zichzelf hadden opgesteld, en dan met name het goud wat hem ervan weerhield om het land te verlaten. En er was nog iets. Een zekere deal die hij vooraf uiterst secuur had weten uit te stippelen. Hoewel Vald nooit iets secuur deed. Was het deze keer anders verlopen. Niet alleen kwam zijn plundertocht goed uit voor zichzelf, hij had er ook iemand anders mee weten te helpen. En dat was nu precies de reden waarom hij op zijn paard was gesprongen en de tocht richting het kasteel dat hoog op een klif lag vandaag maakte. Hij kwam voor zijn aandeel in de buit. Zijn aandeel in het bloedvergieten van de vorige hertog.

Nogmaals spoorde hij de hengst aan en liet hij zichzelf daarna weer wat naar achteren in het zadel zakken. Op zijn blik was een diepe grijns te zien, een die vertelde dat hij hier niet met lege handen zou gaan vertrekken. Iets wat hij ook niet van plan was. Eenmaal aangekomen bij de poorten van het kasteel werd hij al snel tegengehouden door een aantal wachters. Wellicht was het handiger geweest om een aantal van zijn mannen met zich mee te nemen. Tyrr, had waarschijnlijk wel geweten wat hij met hen aan zou moeten. Maar voor nu was hij op zichzelf aangewezen. Ware het niet dat hij het voor eens in zijn leven wat anders moest aanpakken dan maar direct naar zijn bijl te grijpen.

Inmiddels had hij zichzelf van zijn paard af weten te werken en trok hij het dier aan de teugels met zich mee. Who are you and what business do you have at the castle, sir? vroeg een van hen. Het was een vraag waar hij zoveel antwoorden op kon bedenken, het simpelste zou zijn om zijn bijl richting het tweetal te gooien. Aangezien hij alles behalve zin had om zichzelf te moeten verantwoorden. Maar dan zouden zijn kansen om binnen te komen vrijwel 0 zijn. Dus besloot hij zichzelf nogmaals in toom te houden. Om na een kort moment van stilte zijn woorden te vormen. Jarl Ragnvald, I have an important meeting with the duchess of Rhoynar. bromde hij richting het tweetal.  En na enig getwijfel tussen hen beide besluiten ze de jarl dan ook voor te gaan het kasteel binnen.

Zijn bruine ogen lijken iedere steen in zich op te nemen. Dit kasteel was niet anders dan dat van Hillerod. Gebouwd om datgene wat zwak was te beschermen en om gevaar buiten de deur te houden. Het was zwak als je het hem vroeg, maar hij zou het deze keer wijselijk voor zich houden. Aangezien hij geen idee had waar de duchess op dit moment toe in staat was. Met wat trage passen weet hij uiteindelijk de zaal te bereiken waar hij geacht werd te wachten. Ietwat nukkig haalt hij dan ook zijn schouders op en laat zijn hand rond het handvat van de bijl rusten waarna hij zich traag door de ruimte beweegt wachtend op Allison.