Sweet Disposition

De blinddate was niet de enige reden dat ze helemaal naar Navarre was afgereisd. Er stond ook een bezoekje op de planning aan d’Auvergne en de Tenebrae familie. Een familie die Daelorian nauwelijks kende, maar daar zou misschien na vandaag verandering in komen. Het was in het belang van Sundarin om goede handelsrelaties te vormen met andere steden en gebieden, en wellicht kon deze familie iets voor haar stad betekenen. Haar was in ieder geval ten gehore gekomen dat er genoeg handel te vinden moest zijn.

Vanuit haar rijtuig had ze de stad al liggen en daarmee ook het onderkomen van de familie. Chateau d’Auvergne heette het. Daelorian had nog enige moeite met de uitspraak van die naam. Al snel verruilde had zandpad zich voor een kiezelstenen pad. Een teken dat ze nu echt dichtbij kwam. Vrij snel reden ze het stadje in, maar al gauw werd duidelijk dat de stad geschikt was voor rijtuigen als de hare. Er zat niets anders op om de koets te verlaten en verder te paard te gaan. Gelukkig was aan alles gedacht en stond haar paard al klaar. Vanaf daar was het nog maar een eindje rijden tot het onderkomen van de familie. De weg ernaartoe benutte Daelorian door de stad en zijn mensen goed in zich op te nemen. Naar haar mening zag het er allemaal redelijk troosteloos uit. De manier waarop de mensen zich hier kleden was minder uitbundig en meer ingetogen dan ze gewend was. Ook de gebouwen vielen niet op en waren best wel eentonig, waar in Sundarin ze vaak rijkelijk versierd waren. Toch had ze nog steeds hoop op een goede afloop. Vanuit de verte zag ze de poorten van Chateau d’Auvergne al liggen.

[&Vestyn]

Twee benen droegen de blondharige man verwoed van zijn privévertrek naar de centrale zaal van het eeuwenoude, stenen kasteel dat sinds kort onder zijn eigendom viel. Gedurende zijn sprint van de slaapkamer naar de zaal, begroette hij nors hier en daar wat bediendes waarvan hij de gezichten nu al niet meer kon onthouden, laat staan hun namen. Eenmaal in de immense, kille ruimte nam Vestyn plaats op zijn gebruikelijke plek aan het hoofd van de lange, houten tafel die in het midden van de zaal stond. Vrijwel meteen nadat hij was gaan zitten, werd het ontbijt voor zijn neus neergezet door twee jonge bedienden. Gretig begon de blonde man aan zijn eerste maaltijd van die dag.

Na het ontbijt, wat hij overigens snel naar binnen had gewerkt, wenkte hij een van de nabije guards in de zaal. “Has the Lady of Sundarin arrived yet?” vroeg zijn stem, overigens niet al te vriendelijk aan de wachter. Na een korte ‘yes, my lord’ van diens kant, stond de blondharige lord op van zijn plek en zocht zijn weg door het doolhof van gangen richting de poorten van het chateau. Vestyn had zijn huiswerk gedaan op het gebied van de Rahaeris familie, maar aangezien ze van buiten Navarre kwamen had hij nog nooit direct contact met een van de leden gehad. Daar zou vandaag dus verandering in komen.

Eenmaal aangekomen bij de gietijzeren poorten van het chateau, zochten zijn oceaanblauwe ogen naar een exotische verschijning – of dat was wat de man verwachtte van iemand uit Valyria. Zijn verbeelding loog er niet om toen hij een nogal rijkelijk geklede vrouw in het vizier kreeg. Het kon niet anders dat zij het was. Vestyn liet de poorten, die toegang verleenden naar het kasteel, openen en stapte vervolgens richting de donkerharige vrouw toe. “Welcome to d’Auvergne, my lady.” Sprak Ves op beleefde toon, waarna hij een lichte buiging maakte en haar hand even in de zijn nam als teken van begroeting.

Wellicht oordeelde ze te vroeg en had deze stad meer te bieden dan dat er zichtbaar was met het oog. Het was in ieder geval een drukte van jewelste met allerlei ambachtslieden die druk bezig waren met hun dagelijkse bezigheden. Nijverheid was er zeker wel te vinden. Bovendien kon je niet ontkennen dat het chateau en de stad enigszins indrukwekkend waren als je aan kwam rijden. Door de ligging van de stad kon je de stenen muren al van mijlen ver aan zien komen.

Daelorian was aangekomen bij het chateau waar de stadhouder zich geresideerd was. Al vanaf de verte was haar oog op hem gevallen. Niet omdat de kledij die hij aan had een stuk opvallender en uitbundiger was dan dat van het gros van de bevolking hier, maar ook zijn voorkomen was opvallend. Het zou misschien kunnen komen door de gouden krullen die zijn hoofd sierden. Een uiterlijk kenmerk wat je zelden zag bij de bevolking van Valyria.

Eenmaal aangekomen stapte Daelorian van haar paard, die vrijwel meteen van haar werd overgenomen door een van haar bedienden. Nadat ze haar jurk weer in de juiste positie had getrokken, stapte ze op de stadhouder af die al bij de poort stond te wachten. ”Welcome to d’Auverge, my lady,” begroette lord Vestyn haar. Een hand werd naar haar uitgestoken en die nam Daelorian gretig aan. ”Thank you for having me here,” sprak ze om aan alle beleefdheidsvormen te voldoen. ”Good to finally meet you.” Natuurlijk had Daelorian zo haar voorbereidingen getroffen en had ze informatie verzameld over de familie en de huidige stadhouder. Desondanks was het toch altijd anders om de persoon face-to-face te ontmoeten.