War and peace

Een kleine delegatie van belangrijke mensen had haar vergezeld naar de woestijnstad in Valyria. Het was de eerste keer voor de jonge Lady dat ze zo ver buiten haar veilige muren was getreden. Haar vader had haar nooit meegenomen naar dit soort gelegenheden, in tegenstelling tot haar broers die hem wel altijd mochten vergezellen. Het had alleen maar tot gevolg gehad dat er nu een Lady aan het hoofd van de noorderlijk gelegen stad stond die een redelijke achterstand had als het om dit soort politieke bezoeken ging. Ze vond het in het begin moeilijk om zichzelf een goede houding te geven, maar ze moest toegeven dat de gastvrijheid van de hoofdstad en diens bijbehorende royals haar aangenaam was meegevallen. Ook haar eigen mensen zorgde ervoor dat ze zich niet volledig vreemd voelde in dit verre land.

Toen ze de hal binnen was komen lopen had ze hem al zien staan aan het andere eind. De man was de trouwste adviseur en beste vriend van haar vader geweest. Freyja vertrouwde de elf dan ook volledig. Ze had niet het idee dat Naeberos het ooit verkeerd met haar voor had gehad en tot nu toe had hij zichzelf al een meerdere keren nuttig bewezen. Ze kon zich nog herinneren hoe hij de vampier had aangepakt tijdens één van hun vele wandelingetjes door Hillerod. Hij beschermde haar en diende als een vertrouwingspersoon voor lastige zaken. Onbewust was ze hem gaan associeren met een soort vaderfiguur waar ze altijd op terug kon vallen. Freyja was dan ook best blij dat hij erop had gestaan met haar mee te komen naar Archeon. Op deze manier had ze altijd iemand waar ze een gesprek mee aan kon knopen en die haar een beetje deed denken aan thuis. Haar pas was rustig terwijl ze hem naderde en naast hem stopte. Haar blauwe ogen gingen naar het uitzicht wat ze hadden door dit grote raam. Archeon was een prachtige stad. Er waren veel meer kleuren dan in Hillerod. Het enige nadeel was de brandende zon. Haar huid had nog altijd een iets rode kleur, lichtjes verbrand. Normaal was haar huid aan de bleke kant, een reden waarom ze redelijk snel gevat was voor de hete zonnestralen.

“Goodmorning, Naeberos,” begroette ze de man terug met een kleine glimlach terwijl ze kort naar hem omhoog keek, alvorens ze haar ogen weer op de stad voor hen richtte. Het was nog altijd een beetje wennen aan de kledij van het zuiden. Normaal droeg ze dikke mantels met wolvenbond op haar schouders. Nu had ze een dunne, paarse stof om haar lichaam heen. Haar armen waren van een nog dunnere stof en doorzichtig, terwijl bloemen in andere pastelkleuren nog net iets meer sfeer gaven aan het kledingstuk. Haar haren hingen zoals altijd losjes over haar schouders, ze had er nog snel een borstel doorgehaald voordat ze haar kamer had verlaten. “Yes, I did,  thank you for asking.” Ze knikte een keer kort met haar hoofd. “I hope you did so as well?” Hij zag er ook anders uit in het dunne gewaad. Een stuk sierlijker, meer zoals een elf hoorde te zijn misschien.  

Met haar handen ineengeslagen stond ze naast hem. Het lengteverschil tussen hen was haar door de tijd heen al gewoon geworden. “It’s strange indeed, but I kind of like it.” Een kleine glimlach speelde rond haar lippen terwijl ze keek naar het uitzicht wat het raam te bieden had. Het was niet vaak dat Naeberos veel over dit soort onderwerpen sprak. Altijd moest ze zichzelf eraan herinneren dat hij niet uit het noorden kwam, al was zij niets anders gewend dan de kleine sneeuwvlokjes in zijn spierwitte haar. Eigenlijk wist ze niet veel van de elf, behalve dat hij een familie had die hij achter had gelaten. Ondanks dat vroeg ze er nooit naar. Haar vader had hem vertrouwd en daarom zou zij dat ook doen. Ze zag het als het enige beetje advies wat haar was nagelaten, een bepaalde persoon in wiens handen ze haar leven zou durven te leggen.

Hij vroeg haar hoe het gesprek met de koning geweest was. Freyja had hem aangekeken, maar richtte haar ogen nu weer op het raam en liet een zachte zucht over haar lippen rollen. “We had a good conversation,” zei ze met een kleine knik van haar hoofd, waarna ze nadacht over wat ze hem nog meer zou kunnen vertellen. Haar woorden waren misschien niet wat de elf direct had willen horen, maar de gangen van dit paleis waren geen geschikte plaats om dit soort zaken te bespreken. “And I’m sure we did good by visiting Archeon,” voegde ze nog toe aan haar eerdere woorden, waarna ze hem kort aankeek vanuit haar ooghoek.

“I thought you’d never ask,” zei ze met een kleine grijns terwijl ze diep ademhaalde en in beweging kwam. Rustig nam ze de arm aan die hij haar had aangeboden. De tuinen waren misschien een betere plaats om dit gesprek voort te zetten, al moest ze toegeven dat ze niet gerust was op zijn reactie straks. Er waren bepaalde dingen ter sprake gekomen tijdens haar bezoek aan Larethian die Naeberos misschien iets minder op prijs zou stellen. Freyja probeerde zich dan ook zo goed als dat mogelijk te ontspannen, zodat hij het niet op zou merken en ze iets langer de tijd had om na te denken over de manier waarop ze hem het nieuws zou gaan brengen. Uiteindelijk bleef zij hier wel de lady en was het haar eigen keuze geweest om deze deal te maken. De elf bleef echter ook haar adviseur, misschien wel de persoon die het dichtst bij haar stond en wiens advies ze normaal zonder de mokken opvolgde.