Images du futur

De riemen die van de kar naar Sleipnir liepen, stonden strak. Het grote, bonte paard trok kalm en zonder moeite de kar voort. Ada zat op die kar te genieten van het zonlicht dat op haar kortgeschoren hoofd viel. Ze hield van de zon. Achterin de kar had ze een hele hoop kleren liggen. Nu het weer beter was had ze uit allerlei fijne stofjes jurken en hemden kunnen maken. Van alles was er wel wat: hemden uit goedkoop stof, hemden uit zijde, jurken met een subtiele print, blauwe jurken, paarse jurken, korte jurken, lange jurken, ... Ada wist dat Rhoynar een goede plaats was om haar spullen te gaan verhandelen. Waar er water was, waren er altijd veel mensen. Waar veel mensen waren, was veel werk. En waar veel werk is, zijn er veel nieuwe kleren nodig. De jongedame met het kortgeschoren haar reed in stilte verder.

Na een drietal uren verder gereden te hebben, kwam ze aan in een dorpje. Ze reed tot in het midden van het dorpje en stapte daar uit haar kar. Aan de teugel begeleidde het meisje haar paard naar een stal, waar ze de riemen los deed en hem afzadelde. De kar liet ze voor de deur van de stal staan. Ze rolde de rand van haar lange, lichtbruine jurk om tot het een rok was die tot aan haar knieën kwam en liep de stal binnen. Daar droogde ze Sleipnir af met droog hooi en gaf ze hem voedsel. Na dit gedaan te hebben liep ze het gebouw binnen dat bij de stal hoorde. Een inn dus, merkte ze al snel op. Ze huurde er een kamer voor een nacht en betaalde voor de stal.

Ada had een poosje vrij genomen. Ze zou straks wel haar spullen verkopen, als de mannen terug waren van het werk. Wie weet kon ze dan ook nog jaaggereedschap verkopen. Ze wandelde door het dorpje heen en bekeek de mensen de er woonden. Ze zagen er wel vriendelijk uit, maar sommige mensen keken haar wat vreemd aan door de metalen ringen in haar neus en door de bolletjes aan weerszijde van haar neusbrug. Ze was er zelf helemaal gewoon aan. Ze zag het als een eerbetoon aan haar thuis: Vanaheim. Na rondgelopen te hebben, liep ze terug naar haar kar. Ze haalde er een houten tafelblad uit en zette daar haar tafeltje mee op. "Wil je me helpen?" vroeg ze aan een voorbijganger terwijl ze naar haar kar knikte. Ze had veel kledij die er op gelegd moest worden, en hulp vragen kon nooit kwaad.

Ze was niet op het beste moment aangekomen in het dorpje want de mannen waren nog aan het werk en de op de straten liepen vooral kinderen rond die samen aan het spelen waren. De moeders zaten thuis en waren aan het koken want het zou niet meer heel erg lang duren voor de mannen naar huis kwamen en dan waren er hongerige magen te stillen. Ze had de omgeving verkend door rond te wandelen in het dorp. Ze voelde zich hier wel goed, er hing een leuke sfeer in het dorp ook al wierpen sommige mensen haar dan vreemde blikken toe. Dat deed haar vrij weinig vermits ze altijd al trots geweest was op zichwelf en haar uiterlijk.

Na even door het dorp gedwaald te hebben, keerde ze terug naar haar kar waar ze een houten tafel uit haalde en die opzette naast haar kar. In haar kar lagen een hele hoop kleren en ze kon best wel wat hulp gebruiken met die uitstallen op de tafel. Er kwam op dat moment ook iemand voorbij en aan die persoon vroeg ze vriendelijk of die haar wou helpen. Ze was blij toen ze hem maar natuurlijk hoorde zeggen. Ze glimlachte en knikte hem dankbaar toe toen hij een stapeltje kleren oppakte en die neerlegde op de tafel. Zelf deed ze dit ook. Ze keek op van haar tweede stapel kleren toen ze de man hoorde zeggen dat het een aanzienlijke hoeveelheid was. Bescheiden glimlachte ze terug. "Een mens moet ergens de kost mee verdienen", sprak ze terwijl ze de kleren neerlegde en wat begon te ordenen op de tafel.

Toen de stapeltjes allemaal mooi op de tafel lagen en ze alles netjes geordend had, keek ze de man aan. In tegenstelling tot haar bleke huid had hij een donkerdere huid en bruine ogen. Ze vroeg zich af waarom hij in Rhoynar was want het leek niet alsof hij hier woonde, maar daar kon ze ook niet over oordelen natuurlijk. Hij kon verhuisd zijn of gewoon aan het reizen zijn, zoals zijzelf. "Dank u zeer", zei ze met een glimlach waarna ze haar hand uitstak. "Ik heet Ada, mocht u willen mag u een kledingstuk uitkiezen en meenemen want ik kan u op geen andere manier bedanken voor de hulp die u mij geboden hebt."

Nadat ze hulp gevraagd had met het uitladen van haar wagen, had ze al haar kledingstukken netjes tentoongesteld en klaargelegd voor de verkoop. Ze hoopte dat de mensen van dit stadje haar spullen waarderden en wouden aankopen, anders moest ze verder reizen en dubbel zo veel verkopen. Ada had tegen de man gezegd dat ze toch ergens haar kost mee moest verdienen en had naar hem gelachen toen hij haar hoofdschuddend gelijk gaf.

Het haast kale meisje bedankte de man en stelde zich voor. Ook zei ze dat de man een kledingstuk uit mocht kiezen als hij wou. Kalm zei hij dat ze zich geen zorgen moest maken en dat hij nietshoefde voor zijn hulp. Hij vroeg of ze de kleding zelf gemaakt had. Ze knikte. "Ja, dat is mijn beroep. Kleding maken en dan vervolgens rondreizen om het te verkopen." Ze glimlachte. "Maar ik maak ook jagersuitrusting en -middelen, want met kledij alleen overleef ik niet."

De man zei dat ze een getalenteerde dame was, wat haar bescheiden naar beneden deed kijken. "Dank u", sprak ze. Ze keek toe hoe hij tussen de kleren heen keek en alles netjes terug op zijn plaats legde. Dat apprecieerde ze enorm. Ze was al in stadjes geweest waar ze haar kledij van de stoffige bodem kon gaan oprapen. Of waar de kleren met scheuren er in terug gelegd werden. Hoe je in drie seconden een scheur maakt in een jurk, is haar nog altijd een raadsel. De priester legde nu en dan een kledingstuk over zijn arm en keek dan verder.

Met een glimlach op zijn lippen vroeg hij hoeveel de kledingstukken zouden kosten. Ze boog wat voorover en keek wat hij allemaal aan haar toonde. "Vier zilverstukken. En dat hoop ik ook! Hopelijk kan het iemand helpen die het nodig heeft." Ze glimlachte. Ada volgde zelf geen geloof, maar ze was altijd al gefascineerd door het principe en de goedheid van de meeste priesters en mensen binnen een geloof. Ze hadden altijd zo veel over voor andere mensen en waren een waar voorbeeld voor hoe naastenliefde toegepast moest worden. "Waar is uw kerk?" vroeg ze hem toen, geïnteresseerd in zijn geloof en de plaats waar het uitgeoefend kon worden.