Coup de grâce & Valdimárr

Uiteraard paste de functie van gouverneur van Sunfall perfect bij hem. Nadat de stad slechts een paar dagen belegerd was door de vloot van Asher, had de oude regerende familie het opgegeven en was de functie aan hem overgedragen. Als een prachtig cadeautje, officieel gemaakt door een sierlijke handtekening op een stuk perkament. De oorspronkelijk machtigste familie van de stad was gevlucht naar een onbekende locatie en Jasper had zijn intrek genomen in de adembenemende villa die aan de rand van de stad lag. Alsof hij nooit iets anders gedaan had.

Het was een shock geweest, het verhuizen van de paar persoonlijke bezittingen die hij nog had in zijn huisje in Brightwater Keep naar het monumentale landhuis op Sunfall. De villa leek nog te groot, te uitgebreid, te mooi om echt van hem te kunnen zijn. Een aantal zware meubels die de familie in hun plotselinge vlucht van het eiland achtergelaten had stonden nog onaangeroerd door het huis verspreid. Het huis leek nog op een oeroud artefact, een teken van een vervlogen tijd: Jasper woonde er nog te kort om het naar zijn eigen hand aan te passen en was eerlijk gezegd nog te huiverig om de objecten aan te raken, alsof hij de harmonie in het huis niet wilde verpesten.

De eerste paar weken was Asher langsgekomen om hem de basis van het regeren uit te leggen (alsof het een eigenschap was die in een cursus geleerd kon worden): de handelscontracten werden getekend en bezegeld met opengetrokken flessen wijn en sterkere drank en de bevolking leek nog rustig te blijven onder de recent gewisselde heerser – alsof ook zij toe waren aan iets anders. De lord van Isla de Juegas was echter weer vertrokken naar zijn eigen eiland, slechts één boot van House Morrigan lag nog aangemeerd in de haven als een soort baken van veiligheid, mocht er nog iets misgaan. De vloot van Sunfall bestond immers uit handelsschepen die bijna niet ingezet konden worden voor zeeslagen.
En nu? Nu lag de complete verantwoordelijkheid voor de stad en het eiland bij Jasper – de kersverse gouverneur. Asher had hem al verteld dat het belangrijk was voor de kleinere steden om de contacten goed te houden – en wat was nou een betere aanleiding voor een gesprek met een andere stadhouder dan de recente wisseling van de macht op Sunfall? Hernieuwde samenwerking tussen de eilanden van Rhoynar, wellicht een stel contracten: er kon vast wat bereikt worden in één gesprek.

De lord – of ja, chief – waar zijn oog op was gevallen voor het eerste gesprek als heerser van Sunfall was Valdimárr Guðfriðr van Seere. Jasper had het eiland in het verleden ooit eens bezocht (in zijn ‘vorige leven’, zo leek het wel), en was altijd al verbaasd geweest over het feit dat de Chief het eiland dat vooral bestond uit criminelen en relschoppers zo… Onder controle wist te houden. Alsof hij het respect van het uitschot had weten te winnen. Jasper had in één van zijn eerste dagen als nieuwe gouverneur een bericht gestuurd naar Seere, waar een positief antwoord op was gekomen. En vanavond was het zover: het bezoek van Valdimárr aan Sunfall. Hij had een groep wachters gestuurd om de Chief op te halen: de villa was immers een heel stuk verwijderd van het stadscentrum.

Jasper had net plaatsgenomen aan het bureau van donker mahoniehout in de werkkamer van de villa toen één hij een van de wachters in de deuropening zag staan, geflankeerd door een man die ongetwijfeld de heerser van Seere moest zijn. ’Good evening, Chief Guðfriðr,’ begon Jasper, zijn lippen opgetrokken in een grijns, hopend dat hij zijn naam goed uitgesproken had. ’It’s an honour to meet you.’ Met een wegwuivend gebaar stuurde hij de wachter weg en maakte aanstalten om op te staan van het bureau om zijn collega-stadhouder te begroeten.

Ieder ander zou hem waarschijnlijk voor gek verklaren dat hij uitgerekend Valdimárr Guðfriðr had uitgenodigd voor een eerste kennismaking. De Chief van Seere was een man met een reputatie die waarschijnlijk tot ver buiten Rhoynar reikte – en geen goede. Hij zou een soort bruut zijn, duivelsgebroed – Jasper had de oneindige theorieën over de leider van de duistere stad al vele malen mogen aanhoren. Roddels dat er een schip van Seere in de haven van Sunfall was aangemeerd en dat de Chief op uitnodiging van de gouverneur in de stad was, zouden waarschijnlijk als een lopend vuurtje het eiland overgaan. Waarschijnlijk zouden de geruchten ook Hathor bereiken – schattige, naïeve Hathor. Zou Seere, de stad waar de priesters eeuwen geleden vandaan waren gevlucht, de nieuwe Sol Invictus nog steeds angstig maken? Niet dat ze hem kon tegenhouden om op het eiland uit te nodigen wie hij wilde, natuurlijk – hij zou zich bezighouden met de politieke banden van de stad (het échte werk) terwijl zij zich naar hartenlust kon bekommeren om, wel ja, de makke schaapjes die haar geloof rijk was.

De wachters aarzelden echter even toen hij ze wegstuurde – één van hen leek verbaasd zijn mond open te doen om iets te zeggen, maar luisterde toch naar zijn bevel om de ruimte uit te gaan. Wat een prachtig gezicht was het om met een simpele zwaai van zijn hand dingen gedaan te krijgen; waarschijnlijk zouden ze toch buiten de deur blijven wachten. Jasper liet zijn ogen even over de Chief gaan – hij leek net zo ruw en verwilderd als de roddels deden vermoeden, maar hij leek geen… Complete barbaar. Tot nu toe, tenminste. ’How was your journey? Short but sweet, I presume?’ Jasper sprak de zin uit met een lichte glimlach. Het was geen geheim dat Seere en Sunfall zo dicht bij elkaar lagen dat er bijna een brug tussen de twee eilanden gebouwd kon worden – op een goede, zonnige dag kon hij het eiland zien liggen vanuit het balkon van de villa.

Valdimárr kwam echter meteen ter zake: waarom hij hem had uitgenodigd. Jaspers vermoeden leek meteen bevestigd te worden: de Chief was waarschijnlijk geen graag geziene gast in de hogere kringen van Rhoynar. ’A bit of small talk with a fellow city ruler can’t hurt, can it?’ Hij gebaarde hem ondertussen te gaan zitten op één van de twee stoelen aan het bureau – als hij dat zou willen, natuurlijk.  ’I mean… Especially since we’re, you know, neighbours, basically.’ Beter een goede buur dan een verre vriend, nietwaar? Jasper accepteerde de… Eigenzinnige felicitatie van Valdimárr met een grijns en een knikje. ’Thank you,’ zei hij hem, terwijl hij iets aarzelde over het vervolg van zijn zin. ’Do you want anything to drink, perhaps?’