Al gapend staarde hij naar zijn eigen spiegelbeeld, dat vervolgens compleet onenthousiast naar hem terugkeek. Vandaag zou zijn aanstaande schoonzus op bezoek komen en heel veel zin in dat soort betekenisloze formaliteiten had hij eigenlijk niet. Hij had namelijk wel een aantal ideeën van hoe hij zijn middag beter kon spenderen dan met een of ander verwend nest dat uitgehuwelijkt was aan zijn broer. In bed, bijvoorbeeld. Elke dag was het weer bijzonder zwaar om afstand te doen van zijn gigantische bed en diens satijnen dekens. Gelukkig had hij een heel hof aan slaven dat hem daarbij hielp.

Ongeduldig wachtte hij tot een tweetal van zijn slavinnen eindelijk klaar was met het corrigeren van zijn kleding, voordat hij zich omdraaide en de kamer uitliep. Overal waar hij ging stonden ze voor hem klaar. Deuren werden voor hem opengehouden en met een knip van zijn vingers kwam er een willekeurige dienaar aanzetten met een nieuw glas wijn, mocht hij daar zin in hebben. Natuurlijk nam hij het allemaal maar voor lief. Op een langzaam tempo liep hij de gangen van het gigantische huis door, waarop hij uiteindelijk terecht kwam in een van de vele woonkamers. Eenmaal daar werd hem direct een glas wijn ingeschonken en zijn recente post werd hem voorgelegd. Tengiz ging zitten en haalde de eerste beste slavin aan. “I’m expecting company, make sure she’s received well.” De slavin knikte en ging er meteen vandoor. Maëlys was er vandaag niet, dus hij zou het alleen moeten doen. Ondanks dat Ivy zijn toekomstige schoonzus was, boeide het hem bijzonder weinig wat ze van hem dacht, al was hij wel volledig van plan haar in de watten te leggen. Hij wilde haar laten zien wat hij had, wat zijn familie had. Puur en alleen omdat het kon.

& Ivy 

Alles zag er smetteloos uit. Het was iets dat Tengiz met de jaren voor lief was gaan nemen. Alles, maar dan ook echt alles, werd voor hem gedaan. Zo nu en dan vroeg hij zich af wat hij in hemelsnaam moest als hij dit luxe leventje plotseling kwijt zou raken. Hij begreep niet hoe andere mensen het deden. De arme zielen die ronddwaalden in de grote steden, bedelend om geld zodat ze wat afdankertjes van de slagers en boeren konden kopen. Nee, zo’n leven was niet voor hem weggelegd. Hij zou liever rijk sterven dan arm moeten leven.

Terwijl hij op zijn allerliefste schoonzusje wachtte, opende hij de bovenste brief van de stapel die hem aangereikt werd. Even voelde hij zijn hard in zijn keel kloppen terwijl hij het zegel verbrak. Hij liet zijn ogen over de regels glijden en al snel werd hij belaagd door een gigantische golf van teleurstelling. Ze hadden haar nog steeds niet gevonden. Met een lichte frons op zijn gezicht legde hij de brief weer op de bijzettafel, al verdween deze expressie al snel toen Ivy de woonkamer binnenwandelde. Tengiz zette even een glimlach op zijn gezicht bij het zien van de rode verschijning. Ze had tenminste gevoel voor stijl. “Ivy,” groette hij haar, terwijl hij overeind kwam en naar haar toe liep. “How wonderful to meet you.” Hij trok haar even mee in een omhelzing en plaatste vervolgens twee vluchtige kussen op weerskanten van haar gezicht. “Can I offer you anything to drink?” Ze zou wel dorst hebben nu. De woestijn was niet bepaald een fantastisch klimaat om in te reizen.