Excelsis Deo

Van alle dagen dat er geen wolkje aan de hemel te vinden was, moest het net die ene dag zijn waarop Helios het besluit had genomen de woestijn van Valyria te doorkruisen. En het moest net een dag zijn waarop hij ernstig prikkelbaar was voor het felle licht dat de zon uitscheen, wat een niet zo vrolijke uitdrukking op de man zijn gezicht had gebracht. Uiteindelijk had het hem er zover toe gebracht dat, toen hij een andere reiziger met een hoed tegen was gekomen, hij deze had afgenomen. De ander had dit natuurlijk niet zo'n leuk en goed idee gevonden en probeerde tegen te stribbelen, waardoor de niet-zo-goedgezinde Helios zijn nek had omgedraaid. Want dan was de hele heisa voorbij en kon hij gewoon verder met zijn dag - nu mét hoed die zijn ogen enigszins beschermden tegen het felle licht van de zon. In de verte zag hij een man zitten bij een stel rotsen en alhoewel dat even zijn aandacht trok, leek de donkerharige jongeman er niet veel interesse in te hebben om naar de vent toe te stappen - totdat iets in de zon weerkaatste wat daar eerst nog niet had gestaan. Een wenkbrauw schoot rap omhoog, terwijl de man zijn blik nu goed op de ander richtte en zijn ogen iets vernauwde om beter te kunnen zien. Achter de vent stond nu iets wat er eerder nog niet had gestaan, eens summon? Dat moest haast wel. En nu pas zag hij de koppen van de roofdieren. Oh, dit kon nog eens best wel leuk zijn om te bekijken? Helios besloot langzaam aan in de richting van het spektakel te lopen, hopende dat hij het niet.. zozeer zou onderbreken.

Geïnteresseerd waren zijn ogen gericht op de man en het wezen dat hij tevoorschijn had geroepen. Een lichte grjins vormde zich rond de lippen van Helios toen hij zag hoe de leeuwinnen geen kans maakten tegen de creatie die de man op deze wereld had geroepen. Het was pas toen de man zich naar Helios toedraaide en hem toesprak, dat Helios van de leeuwinnen opkeek naar de persoon zelve. Een wenkbrauw werd licht opgeheven bij de woorden die werden uitgesproken, waarna een van zijn mondhoeken weer verder opkrulde. "There is nothing wrong with a bit of fury, don't you think?" A bit of fury, a bit of madness; hell, dat maakte het leven juist leuk, niet waar? Hij zette een paar stappen in de richting van de vreemdeling. "You seem to have called upon quite an interesting creature, if I must say." Hij liet zijn blik op het wezen vallen; uiterst nieuwsgierig natuurlijk. Zijn hellhound was ook ergens in de buurt, maar hield zich bewust heel erg afzijdig. Agira kwam meestal pas tevoorschijn wanneer Helios echt in het nauw werd gewerkt, dan pas vond de Hellhound het een goed idee om ook toe te slaan. Iets wat hij wel waardeerde, eigenlijk.