Happy family

Ze kon haar oren niet geloven toen haar moeder deze ochtend tegen haar sprak dat ze straks naar iemand toe gingen om haar verloofde te ontmoeten... Verloofde?! Haar blauwe ogen waren groot en keken haar moeder ongelovig aan. Hoe kon zij, haar dit aan doen?! Natuurlijk wist ze de echte reden hiervan wel en was de reden legit genoeg om ermee door te moeten gaan, ze had geen keuze, maar serieus? Haar moeder had haar enkele weken geleden, laten weten dat de zaken niet goed gingen. Het kwam erop neer dat ze snel geld nodig zouden moeten hebben als ze hun paarden en dus bedrijf wilde houden. Rós wist heel goed dat dit bedrijf haar moeders alles was, maar dat gold ook voor haar. Geen haar op haar hoofd dat zij dit alles kon opgeven en haar paarden moest gaan achterlaten om te kunnen overleven. No way.... Echter kwam het nu wel hierop aan. Het feit dat ze moest gaan trouwen met iemand.... iemand die zij absoluut, totaal niet kende, moest het nog nadrukkelijker? Ze moest gaan trouwens voor geld... Was ze nu een ho... Nee laat maar. Zo moest ze het niet zien. Ze kon zich beter zorgen gaan maken over het feit met wie ze ging trouwen. Haar moeder had haar een naam kunnen geven en een lichtelijke beschrijving van de persoon, maar veel wijzer werd ze er niet uit. Het was dus nog maar de vraag aan wat voor een man ze gekoppeld zou worden. Het was een man toch? Ja, haar moeder had genoemd dat het een zoon was van een meneer met nogal veel macht en geld. Aangezien ze dus geen keuze had en alles wilde redden wat ze hadden, ging ze zich maar klaar maken. Ze had zichzelf dan ook zo netjes mogelijk gekleed en verzorgd, maar niet te heftig. Straks zou hij nog denken dat ze moeite had gedaan voor de persoon in kwestie. Trouwen haar best, maar alles wat erbij hoorde? No way, in geen mogelijkheid.

Ze waren eindelijk beland bij het adres waar ze moesten zijn. De plek was gigantisch, zoals eigenlijk wel een beetje verwacht, maar ook weer niet. Naja Rós was gewoon geen rijkdom gewend, dus het was gigantisch in haar ogen en misschien zelfs een beetje onnodig allemaal, maar ja als je geld had moest je het ergens aan besteden, toch? De roodharige keek even naar haar moeder die vastberaden naar de deur toe liep en gelijk op de deur klopte. Oke, de zenuwen begonnen nu wel te komen. Ze stond dan ook wat half schuin achter haar moeder. Niet veel later hoorde ze een stem en werd de deur geopend. Een jongeman verscheen in de deur opening en wat voor ee.... Oke, blijf met je gedachten erbij alstublieft. De roodharige liet even haar blik naar haar moeder glijden die enthousiast wat terug zei op de nogal kleine begroeting van de jongeman, zichzelf ook gelijk voorstellend als de moeder van Þyrnirós. Rós zag hoe ze vervolgens aandringend aan werd gekeken door haar moeder. Ah ja oke... ze keek de jongeman weer aan en sprak met een beetje een geforceerde glimlach ook haar begroeting "Nice to meet you, my name is Þyrnirós Jónsdóttir, but you can call me Rós" sprak ze zo formeel als mogelijk. Al had ze het idee dat de jongeman niet bepaald formeel was, hij zat er zo te zien echt op te wachten, not. Aangezien haar moeder al met zijn vader had gesproken en ze wist dat hij ook aanwezig zou zijn, was het geen moeite om haarzelf binnen te vragen. De vrouw liep dan ook naast de jongeman naar binnen richting de woonkamer. Rós aarzelde even, maar snelde toch achter haar moeder aan, terwijl ze langs de jongeman liep, bleven haar blauwe ogen voor even bij hem hangen, maar ze keek al snel voor haar zodat ze zou kunnen zien waar ze heen gingen. Niet veel later waren ze dan ook beland waar ze moesten zijn en begroette haar moeder de vader van de jongeman uitgebreid. Oh ja, hij zou haar schoonvader worden.

@ Hot damn

Hun blikken waren gekruist, maar wat ze nou van hem moest vinden? Het was voor haar gewoon een vreemde. Oke, hij was niet lelijk, daar was ze eigenlijk best wel blij mee zijn. Ze kon zich niet voorstellen dat ze samen moest leven met iemand die ze totaal niet aantrekkelijk vond en dat was hij wel, maar goed dan was je er nog niet. Karakter was ook een belangrijk iets en voor nu kon ze dat nog niet bepalen na elkaar 3 seconden te 'kennen'. Hij had zich simpel voorgesteld als Chris, wat betekende dat hij dat formele gedoe allemaal niet echt deed, tenminste niet op dit moment. Ze was haar moeder gevolgd naar de kamer, in dit geval de eetkamer. Toen ze binnen kwam, ging haar blik de kamer rond. Oke, dit was wel heel wat anders dan ze gewend was. Het was niet iets waar ze niet aan kon wennen, maar goed. De roodharige keek naar haar moeder die ondertussen al een stoel had gevonden, zo brutaal als ze was, maar goed ze leek dit allemaal heel graag te willen en het leek ook wel te klikken. Of naja tussen haar en zijn vader zoals het eruit zag. Ze werd echter uit haar gedachten getrokken.

Chris hield een stoel voor haar naar achteren en sprak nu ineens wel heel formeel dat ze alsjeblieft mocht gaan zitten. Ze knikte lichtjes en deed maar wat haar gevraagd werd "Thank you" sprak ze met een glimlach toen ze plaats nam. Ze haalde haar hand door haar rode haren heen en keek even naar haar moeder, die haar terug aan keek met een brede glimlach. Ze moest zich inhouden om niet met haar ogen te gaan rollen en glimlachte dan ook wat geforceerd terug waarna haar blik naar Chris ging, die sprak dat zijn moeder voor eten had gezorgd, een zelf gemaakt diner. Haar moeder reageerde gelijk enthousiast "That's so kind of her!" sprak ze "We're very happy to be here" ging ze enthousiast verder. Een gesprek proberen aan te knopen natuurlijk. Rós knikte instemmend met haar moeders woorden "I agree" sprak ze wat onzeker. Ooff dat had er beter wat anders uit kunnen komen, geweldig. Ze deed nu ook maar braaf mee, maar zo leuk en gezellig zal het misschien niet voor lang blijven. Tenminste de meid zag een hoop dingen voor haar en ze wist niet goed hoe ze daarmee ging dealen. Ze kon er nu helemaal niks meer aan doen immers. Haar blauwe ogen gleden weer de kamer rond en daarna keek ze haar uh schoonvader rond, ugh dat klonk zo raar en daarna weer Chris. Oke hij heette Chris... meer wist ze niet van hem, maar hij werd wel haar man, oh god hoe ging ze dit overleven. Omdat ze dan ook zo in gedachten was, kwamen er niet veel woorden uit haar, goed begin, not.

@ Hot damn

Haar moeder had haar mond open getrokken en was enthousiast een gesprek aan gegaan. Het zou awkward zijn als ze hier met zijn allen stil zouden zijn, nee dat ging helemaal niet werken. Al zou dat nooit gebeuren, want haar moeder praatte graag met alles en iedereen en de vader van Chris leek ook niet het type die zijn mond graag hield om het zo maar even te zeggen. Hij begon dan ook dat hen ook blij waren dat ze er waren en begon gelijk met een compliment. Sprekend dat ze mooi was en dat hij wel wist waar ze het vandaan had. Ze hield dan ook geforceerd een glimlach op haar gezicht, want het zou niet goed zijn als ze nu tegengas zou bieden. Al wist ze dat haar moeder absoluut niet de lelijkste was, zeker niet voor haar leeftijd, maar het was zo'n typisch, glad compliment. De vrouw begon dan ook te lachen en wuifde het wat weg, maar bedankte natuurlijk voor het compliment en gaf een soort gelijk compliment terug. Zo te horen moest ze hiermee gaan leven, kans was groot dat de jongeman die nu tegenover haar zat niet ver van de boom viel. Haar blauwe ogen gleden naar haar toekomstige man.. omg het idee ook. Hij had haar aandacht getrokken, omdat hij overduidelijk iets tegen haar ging zeggen. Hierdoor verscheen er een soort ruimte tussen hen en hun ouders. Haar moeder merkte het op en kon niet anders dan lichtelijk glimlachen erom, maar haar aandacht ging terug naar de vader en begon vervolgens maar enthousiast over van alles en nog wat te praten, waar ze goed in was. Rós luisterde naar Chris' woorden, de vraag wat ze deed, waarschijnlijk haar werk of wat ze deed in het dagelijkse leven. "My mother and I have a stable" begon ze heel simpel "We train and sell horses for a living" sprak ze ondertussen met een glimlach. Het was een passie dus dat kwam sowieso bij haar naar boven. Rós was niet het 'blijf thuis en de man werkt' type, no way, in geen honderd jaar. "What about you?" kaatste de vraag terug.

@ Hot damn