Reborn of the She-King

Het was ochtend. Ze was zeeziek. De dag begon goed.

Er werd hard op de vrouw haar deur gebonsd. Ze schoot recht overeind en kwam met haar hoofd tegen het schuine dak terecht. Het hout weergalmde door haar hersenen. Kreunend bracht ze haar hand naar haar hoofd. Auw. Het voelde alsof er elk moment een bult kon ontstaan. "Madam, get dressed, we are there." De vrouw kreunde als antwoord en ging terug liggen. Het bed was vrij geïmproviseerd. Het matras was van hooi en lag op een paar houten paletten. Het kussen was om een mysterieuze manier verdwenen. Ze hunkerde naar haar eigen bed, met een deken van wolvenhuid en gevuld met ganzendons, en het kussen was haar man. Een steek ging door haar buik. Ze draaide zich om en wenste iets om vast te houden. Al was het maar een dweil ofzo. Er werd weer op de deur gebonsd, iets dringender nu. Een zucht rolde over haar bleke lippen. Ze ging recht zitten, proberend om niet op het lage plafond te mikken. Ze sliep naakt. Een oude gewoonte. De vrouw keek rond en zag haar kledij over de leuning van een houten stoel hangen. Haar voeten maakten krakende geluiden toen ze over de houten vloer liep. Ze nam eerst het doek waarmee ze haar borsten afspande. Niet dat er geen bloed meer door kon, maar als ze vaster zaten was het makkelijker om bijvoorbeeld te rennen. Daarna liet ze een wijde tuniek over haar hoofd heen glijden. Het was gemaakt op haar maat en dus perfect. Ze haalde de leren riem van de leuning en deed die aan om de tuniek niet te wijd te maken. Daarna liet ze een soort poncho over zich heen glijden die haar ook perfect paste. Het was heel licht en wijd. De stof was in het midden iets minder doorschijnend. Het hele kledingstuk was zwart en hoewel het er mooi uitzag, leek het ook onhandig. Dit was niet zo, met onmerkbare gespjes kon ze haar kledij aanpassen aan waar ze was. In het bos bijvoorbeeld kon het makkelijk scheuren of kon een dier het irritant vinden dat ze er stond te waaien en wegrennen. Toen ze eenmaal aangekleed was, zonder schoenen weliswaar, duwde ze de deur open. Ontbijten was geen optie, want vanaf ze was gaan staan was ze al zeeziek geworden van het geschommel van de boot. Dan maar naar voren aan de boot. De vrouw wandelde naar de voorkant van het dek. De kapitein had gelijk, land was in zicht. Ze waren nu officieel in The Bay of Fire, als ze de naam nog juist had. Het was dan ook 13 jaar geleden toen ze daaruit vertrok. Ze had gedacht Fallen Skies nooit meer terug te zien, maar toch stond ze hier.

t i m e s k i p

De boot was aangemeerd en lag nu eindelijk rustig te dobberen. De jonge vrouw rook eindelijk terug de lucht van land, de lucht van kust en van bos. Ze kon niet snel genoeg af die vreselijke boot zijn. Dat bleek dan maar weer een eigenschap te zijn die ze niet van haar vader had gekregen. Ze bedankte de kapiteit, gruwelde stilletjes om hem en liep het loopdek af. Ze had niets moeten betalen, maar wel zeg maar in natura. Het leven was makkelijker met een ding tussen je benen zeg maar. Haar voeten begroeven zich in het witte zand. Ze had niet veel bij, alles was opgebrand. Het enige wat was overgebleven waren haar herinneringen en daarmee trok ze door het land. Het was gelukkig niet ver, minstens een dag lopen. Dat betekende dat ze in de avond zou aankomen in haar stad. Ze had de laatste tijd ook niet veel Engels meer gesproken vermits Godrun zijn eigen taal had gehad, wat ze geestestaal noemden en ze dat in combinatie met Faroese had gesproken. Nu sprak ze officieel vier talen en was haar dialect waarschijnlijk erg hoorbaar.

+ Lexa + Open (je mag ook in het Engels antwoorden ;D)

Ze stond nog steeds op het strand, haar gezicht was in de wind gekeerd. Ze haalde de knot uit haar haar en liet het over haar schouders vallen. Het was wit, weer een zeer noordelijk kenmerk. Soms verlangde ze naar bruin haar. De donkere, verzadigde kleur had iets opwindends, beter dan het saaie witte haar allesins. Of rood, rood was ook leuk. Haar gedachten werden ruw onderbroken door “Are you okay?”. Haar hoofd schoot naar opzij. Ze haalde opgelucht adem toen het een meisje bleek te zijn. Vooral het jonge ervan, als ze voor een meer volwassen vrouw had gestaan had haar hoofd misschien naast haar voeten gelegen. Haar blik ging naar het paard dat aan een pol gras in het zand knabbelde. Valdís knikte op de vraag, of eerder bevestiging van de jonge vrouw. Ze bekeek haar wat beter. Haar manier van doen en spreken waren duidelijk Vanaheims, haar klederdracht ook. De noorse vrouw liet haar ogen alles opnemen, tot ze bij een soort riem kwam. Haar adem stokte in haar keel. Ze keek terug naar het gezicht. Valdís haar ogen werden groter. Natuurlijk! Het kind dat ze herinnerde schoot voor haar ogen. Feitelijk was ze nog niet zo veel veranderd, alleen barser, misschien meedogenlozer. "I am okay... thank you!", sprak ze aarzelend. Ze moest een beetje zoeken op de woorden omdat ze Engels zo lang niet meer had gesproken. Haar benen trilden toen ze door haar knieën ging. Niet omdat ze bang was, maar eerder omdat ze dat al lang niet meer gedaan had. "You've grown Lexa, it is nice to see you again." Ze hield een pauze voor de naam omdat ze die even moest herinneren. Het was dan ook lang geleden dat ze Vanaheim had achtergelaten en toen was zij nog in training.