The bear and the maiden fair

Het was, zoals gewoonlijk hier in Valyria, een warme dag. Alysanne kon goed tegen de hitte, om eerlijk te zijn, het deed haar niet veel. Om er nog een schepje boven op te doen kon ze vuur besturen. Kortom, hitte en Alysanne konden gemakkelijk samen door één deur heen. Een voordeel van prinses zijn was dat ze niet naar haar werk hoefde, dat had ze namelijk niet. Natuurlijk deed ze dingen voor haar land, maar vandaag was ze vrij om te doen wat ze wilde, tot op redelijke hoogte. Het nadeel was dat ze op dagen als deze niet zomaar kon gaan waar ze wilde. In het paleis kon ze vrij rondlopen, zodra ze voet zette buiten het paleis niet meer.

Terwijl ze door het paleis liep werd haar aandacht getrokken door hetgeen wat op de binnenplaats aan de gang was. Alysanne bevond zich op een van de galerijen van de eerste verdieping, waarbij je uitkeek op de binnenplaats. Ze plaatste haar handen op de rand van de galerij, en keek gefascineerd toe. Tyraevor, een van de kingsguards, was een jongen aan het trainen, wat niet erg goed ging. Zelfs Alysanne kon beter overweg met een zwaard. Niet dat ze vaak een zwaard vast had gehouden, maar wat de jongen uitvoerde was echt een ramp. En ook enigszins amusant. Een klein glimlachje lag op haar gezicht toen de beer van een man zei dat ze pauze zouden houden. Ze zag hoe de guard zich zuchtend tegen een muurtje liet zakken en een hand door zijn lange haar haalde. Alysanne kwam in beweging, verliet haar veilige plaats op het balkon, en liep sierlijk over de trap naar beneden.
Haar witte jurk viel perfect over haar lichaam, en was op de juiste plaatsen ietwat doorschijnend. Ze plaatste gracieus haar ene been voor het andere, en schreed zo langs de jongere leden van de guard. Ze merkte hoe de blikken op haar gericht waren, en zonder aarzeling wierp ze een blik naar rechts, waarbij ze de jongens in verlegenheid bracht. De prinses liep naar Tyraevor toe, en bleef voor hem stilstaan. "Are you having a hard time?" Vroeg ze speels terwijl ze haar haar naar achter schudde waardoor haar schouders ontbloot werden. "Who told you you could have a rest?" Ging ze verder met een klein grijnsje op haar gezicht. Er was altijd wel wat speels geflirt tussen hun heen en weer gegaan, vandaag zou geen uitzondering zijn.

Dress

Om eerlijk te zijn was het op dagen als deze misschien ietwat wreed om de jonge potentiële kingsguards zo op de proef te stellen. De temperatuur lag abnormaal hoog vandaag, en in de kledij die ze aanhadden moest het als een soort plaatselijke hittegolf voelen. Maar het was de realiteit, en Alysanne kon niet ontkennen dat de jongens nog veel te leren hadden. Als ze haar en de rest van haar familie wilden beschermen konden ze maar beter al hun aandacht op hun opleiding vestigen, wilden ze zelf ook blijven leven. Voor heel het volk en de koninklijke familie was het namelijk duidelijk: de kingsguard zouden hun leven geven voor de familie Laendaerys en Akesh, of ze het nou wilden of niet.

Met een klein grijnsje op haar gezicht was Alysanne gracieus naar Tyraevor toegelopen, terwijl hij tegen een muurtje aanhing. Ook hij had het warm, maar in tegenstelling tot de jonge knapen leek hij er goed tegen te kunnen. "Are you having a hard time?" Sprak ze ietwat speels, en keek hem benieuwd aan. Ze zag hoe zijn ogen even over haar heen waren gegleden, en onbeschaamd deed ze hetzelfde bij hem. Wat hij zo kon, kon zij ook. "Oh, you can't even imagine," Antwoordde hij, en ze trok haar wenkbrauwen even op. "Hmm.. disappointing. I will see the queen about this. I hope you get yourself together before that." Zei ze heel serieus, alsof het echt twijfelachtig was of de man de koninklijke familie kon verdedigen. Ze had haar haren naar achter geslagen, en daarbij haar schouders ontbloot. "Who told you you could have a rest?" Ging ze verder, zelf ook wel wetend dat Tyraevor niet degene was die de rust nodig had. "I'm sorry, I know you like to see me in action." Grijnsde hij breed, en er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht toen hij overeind kwam, om vervolgens nét iets te dicht bij haar te gaan staan.

"The poor boy was tired, my princess." Sprak hij, nu wat zachter doordat hij dichterbij haar stond. Een kleine zucht van zogenaamde teleurstelling verliet haar mond. "I don't care about the boy, or any of them. Right now, they don't stand a chance, not even against me." Sprak ze op hetzelfde volume, waarbij ze op zoek ging naar zijn ogen. Toen ze die had gevonden, en een kleine tijd even stil was geweest, zei ze zachtjes, ietwat uitdagend: "I would however, like to see them fight, let's see if you trained them well enough." Een klein grijnsje verscheen op haar gezicht, en ze liep weg van de man, waarbij de sleep van haar jurk kort langs hem streek.

"You there, gather around." Sprak ze, nu een stuk autoritairder dan ze zojuist met Tyraevor had staan praten. "I want to see if you are capable of anything, so I made up a small exercise." Zei ze rustig terwijl de jongens aan kwamen hobbelen en op een niet zo nette lijn voor haar gingen staan. Er waren een stuk of zes jongens, dat zou genoeg moeten zijn. "We'll be pretending mister Rahgaris here is an intruder, who is trying to attack me. I want you six to defend me, and make sure he can't get to me, or who knows what will happen." Ze keek de jongens -die half in verbazing stonden te staren naar haar door de plotselinge opdracht- aan en trok haar wenkbrauwen even kort op. "So, what are you waiting for?" Sprak ze ietwat ongeduldig, waarna de jongens snel in beweging kwamen en om haar heen gingen staan. Haar ogen vonden die van Tyraevor en het was bijna of ze hem uitdaagden zo snel mogelijk naar haar toe te komen, en zich door de zes kansloze jongens te vechten.

Dress

De training bekijken was hoogstwaarschijnlijk het spannendste wat ze vandaag zou doen. Maar ook hiervan had ze al snel genoeg. De jongens die getraind werden konden er overduidelijk niets van, en Alysanne vroeg zich enigszins bezorgd af hoe de jochies in godsnaam haar en haar familie gingen verdedigen. Ze keek toe hoe de jongens gemakkelijk aan de kant werden geduwd door Tyraevor, de beer van een kingsguard. De man leek de jochies net zo hopeloos te vinden als Alysanne en lastte een pauze in, wat het moment was dat Alysanne naar de man toe liep. Ze was wat spottend het gesprek begonnen, maar al snel was duidelijk dat ze niet echt meende wat ze zei over naar de koningin, haar halfzus, toe gaan over de prestaties van de man. "Do whatever you want, my princess." Antwoordde hij, en ze trok haar wenkbrauwen even op. De wachters behoorden niet zo te spreken tot de koninklijke familie. Als het aan haar nichtjes of halfzus had gelegen was Tyraevor nu al lang weg gestuurd, of erger. Maar tussen hem en Alysanne was het altijd anders geweest, de prinses was altijd lakser als ze met hem aan de praat was. "Maybe I will. You can kiss your job goodbye." Zei ze grijnzend, serieus was ze al lang niet meer.

De man was opgestaan, en stond nu net iets te dicht bij haar. Vanbinnen glimlachte ze hierbij, aangezien ze dit altijd bij elkaar deden. Vanbuiten gaf ze hem enkel een kleine zucht van teleurstelling. De jongens waren praktisch gezien een schande, was het niet door het feit dat ze nog in training waren. In Alysanne's ogen zouden ze het niet lang uithouden op het slagveld, dus gaf ze niet veel om hen. Het was nu eenmaal de harde waarheid. "I would however, like to see them fight, let's see if you trained them well enough." Stelde ze uitdagend voor. "Would you like to see them fight or me," sprak Tyraevor, en ze keek hem grijnzend aan. Het was wel duidelijk wie ze wilde zien vechten, en dat wist hij ook. Ze antwoordde niet op de opmerking, maar liep weg, richting de andere jongens.

"You there, gather around." Sprak ze autoritair en met weinig emotie in haar stem. Snel legde ze hen de opdracht uit, luid en duidelijk zou het moeten zijn. Toen ze geen reactie kreeg zuchtte ze geërgerd, en vroeg ze nog eens om beweging in het zooitje wat de kingsguards moest voorstellen.
Het zogezegde gevecht begon, en al snel had Tyraevor de overhand. Precies zoals Alysanne al verwacht had. Gemakkelijk sloeg en beukte de man de jongens aan de kant, waarvan de meesten vervolgens ook op de grond bleven liggen. Zuchtend keek ze toe hiernaar, maar was vervolgens weer gefascineerd door de man die in zijn eentje zes knapen aan kon. Al snel was hij bij de laatste, die hij gemakkelijk uit schakelde. Al die tijd had Alysanne rustig toegekeken, en alles in zich opgenomen. "So, you all failed me." Sprak ze geïrriteerd. "Considering your miserable performance just now I think you could do with some extra training." Ging ze verder, en bij enkelen zag ze een scheut van verdriet toen ze deze woorden sprak. "You can go to your officer, and report my words and disappointment in you there. He will know what to do." Eindigde ze, en ze maakte een gebaar dat de jongens gelijk weg moesten gaan, wat ze gelukkig ook deden.
Alysanne liep naar Tyraevor toe en bleef voor hem stilstaan, nu was het aan haar om te dicht bij hem te gaan staan, en hem met een speelse blik aan te kijken. "So, what do we do now?" Wat was het toch jammer dat hij nu de rest van de middag vrij had zeg, dan moest hij maar bij haar blijven.

Dress

Het was al lang duidelijk dat Alysanne hier niet was gekomen om de training te volgen, nee zeg, wat had ze daar aan? Dat was een taak voor Larethian, mocht er zo nodig iemand zijn die de wachters in de gaten wilde houden. Alysanne had normaal gezien genoeg aan haar hoofd, genoeg dingen die ze kon doen. Ze was oud en wijs genoeg om zichzelf te betrekken bij het actievere leven van het koningshuis, zichzelf te betrekken met het volk. Het was enkel op dagen als deze, de nog warmere dagen voor de winter kwam, dat ze zichzelf wel eens kon vervelen. Aan de ene kant was het oneerlijk voor de arbeiders die moesten ploeteren om de winter door te komen, aan de andere kant had Alysanne zelf genoeg meegemaakt. Dingen waar ze met niemand over sprak, enkel Dacosta tot nu toe. Het was algemeen bekend wat er met de prinses was gebeurd, maar men diende er niet met haar over te spreken.

Met een klein grijnsje had ze toegekeken hoe Tyraevor alle jongens aan de kant had geslagen, één voor één. Ze wist ook wel dat hij haar taak zou volbrengen, hij was en bleef een van de beste wachters. Dat ze zijn naam kende zei heel wat, want van de andere sulletjes hier wist ze niet eens wat ze hier deden. Ze had de jongens met een geïrriteerde en autoritaire stem weg gestuurd, waarna ze zich uit de voeten hadden gemaakt.
Het was nu haar beurt om naar de guard te lopen, en dicht bij hem stil te gaan staan. Ze had een ondeugende grijns op haar gezicht, waarvan de ondeugendheid ook in haar ogen te zien was. "So, what do we do now?" Zei ze zacht, bijna fluisterend, zodat hij wel dichtbij móést gaan staan om haar te kunnen horen. "We can do whatever you wish, my princes." Zei hij, en ze knikte even glimlachend. Hij was en bleef een kingsguard, dus alles wat ze voorstelde zou hij tot op zekere hoogte moeten opvolgen. Al was bij de man wel gebleken dat hij zijn eigen wil zeker ook zou volgen, iets wat haar wel beviel. "We can walk around here, we can take some horses, you'll only have to say it." Even dacht ze een moment kort na, en besloot toen al snel dat het beter was om hier te blijven. "Let's stay here, I'd like to visit the gardens." Stelde ze voor, en ze wachtte even kort zijn antwoord af. Het was algemeen bekend dat de tuinen van het paleis haar favoriete plek waren, en dat ze er veel tijd door bracht.

Terwijl ze begon met lopen bewoog haar lange jurk soepel met haar mee, en gracieus schreed ze door de tuinen, leidde de man naar een wat rustiger plekje. Ze was zo vaak in de tuin te vinden dat ze precies wist waar ze heen moest, en dat was ook wel te zien. Bij een klein vijvertje stopte ze en gebaarde ze Tyraevor om naast haar te komen staan. "Don't you just adore this?" Sprak ze genietend, terwijl ze kort haar ogen sloot en de zonnestralen op haar perfecte huid liet vallen. Ze opende haar ogen, en keek hem aan, nu met een wat kalmere blik. "So, tell me what you plan on doing if you ever get a holiday?" Vroeg ze glimlachend, terwijl ze even met haar hand over zijn arm gleed. Ze kon het niet helpen, spelletjes spelen met hem was een van haar favoriete bezigheden, ook al zou het nooit iets kunnen worden tussen hen.

Dress

De man liet haar de keus wat ze zouden gaan doen, dat had ze eigenlijk ook wel moeten verwachten. Zij was de prinses, hij de guard, het was voor hem gewoonte om de keuze aan haar te laten. De kingsguard werd gerespecteerd, enorm, maar de koninklijke familie bleef belangrijker en machtiger.  "We can walk around here, we can take some horses, you'll only have to say it."  Bedenkelijk keek ze de man aan bij zijn voorstel. Het duurde niet lang voordat ze besloot dat ze naar de tuinen wilde. De grote tuinen gelegen aan het paleis waren algemeen bekend als haar favoriete plek. Soms leek het alsof ze speciaal voor haar zo mooi werden gehouden, omdat ze er zo vaak was.  

Gracieus liep ze voor hem uit, en schreed als de ware prinses die ze was over de vele paden. Ze was niet bang om te verdwalen, ze kende deze plek op haar duim van alle uren dat ze hier was geweest. Uiteindelijk stopte ze bij een klein vijvertje, wat verder van het paleis gelegen. "Don't you just adore this?" Vroeg ze glimlachend toen hij naast haar was gaan staan. Kort sloot ze haar ogen en liet de warme zonnestralen haar huid verwarmen terwijl zij genoot van het moment stilte. “It is certainly a stunning view,” hoorde ze hem zeggen, en een klein lachje verliet haar lippen terwijl ze haar ogen weer opende en hem aankeek.  
Ze vroeg hem wat hij zou doen als hij ooit vakantie zou krijgen. “A holiday?” Vroeg hij spottend, en ze keek de man lachend aan en knikte. “Actually, I don’t know, I’ve seen most places here in Fallen Skies already.” Ze trok haar wenkbrauwen op en keek hem verbaasd aan. Bijna alles? Dan moest hij wel heel veel gereisd hebben. "Everything?" Vroeg ze ongelovig. "What did you like most? I don't suppose it's Valyria." Concludeerde ze zachtjes. De meeste mensen die de wereld hadden gezien, of nou ja, meer dan alleen Valyria hielden meer van andere plaatsen. Valyria was simpelweg te ruw voor ze. Alysanne daarintegen hield van haar thuis, en de warmte kon ze zeker aan. “You?” Ze werd plots uit haar gedachten getrokken, en keek hem even wat verward aan voordat ze begreep waar hij het over had. "That would be Rhoynar. The pace, the places. I love it there. Even though I've only been there once." Vertelde ze glimlachend met een klein zuchtje. "On the other side, I wouldn't want to leave Valyria. I adore this place. It's my home, and I care about the people." Toen ze het over de mensen had hield ze even stil en keek de Tyraevor aan. Ja, de mensen waren zeker fijn om hier te hebben, sommige in het speciaal. "Tell me some more about your journeys." Sprak ze, terwijl ze haar handen over elkaar sloeg en hem verwachtingsvol aan keek.

Dress

De tuinen waren altijd al haar favoriete plek geweest van heel het paleis. Het gaf haar de rust die ze nodig had om door haar dagen heen te komen en het bood een totaal andere wereld dan die waar ze in leefde. Vaak genoeg dwaalde ze hier rond, en ze kende ieder paadje en vijvertje op haar duim na al die jaren dat ze hier bijna iedere dag was gekomen. Zodra ze voet zette in de tuin wist iedereen dat ze haar met rust moesten laten tot ze weer terug was, dit waren momenten die ze voor zichzelf nam.

Of, momenten om te delen met iemand. Haar blik gleed even kort naar Tyraevor die naast haar stond, en een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Hij was anders dan de meeste guards in het paleis. Er was iets aan hem, iets intrigetrends wat ervoor zorgde dat ze hier nu zo met haar stond. Ze reageerde wat verbaasd toen hij vertelde dat hij alles al gezien had, dat kon bijna niet voor iemand van zijn leeftijd. Aan de andere kant, ze wist weinig over hem en zijn leven voor de garde. “I have to say I have a love for Valyria that will never fade, it is my home after all. But the jungles of Nymmerwell are actually quite impressive.” Antwoordde hij op haar vraag, en een klein zuchtje verliet haar lippen. "I can't even imagine the jungles, and how a place so wild could make a person happy." Sprak ze bedenkelijk, maar veel tijd om erover na te denken kreeg ze niet doordat de wedervraag aan haar werd gesteld. Ze vertelde kort dat ze graag nog eens naar Rhoynar wilde, de enige plek waar ze was geweest buiten Valyria. Gelijk maakte ze ook duidelijk dat ze Valyria niet zou willen verlaten, het was en bleef haar thuis. Kort kruisten hun blikken even, en wist ze even niets meer te zeggen, tot hij zijn blik afwendde, en ze los werd gelaten uit zijn ogen.

"Tell me some more about your journeys." Sprak ze glimlachend en verwachtingsvol. Ze was oprecht benieuwd, zeker omdat ze zich realiseerde hoe weinig ze over de man wist. “I’ve made quite a few, we’d probably be still here next year if I tell you about them.” Sprak hij mysterieus, waarna ze haar lip sipjes tuitte. Alysanne was dol op verhalen over de andere plaatsen dan Valyria, zeker als het van hem zou komen. "That's why you only have to tell one. Tell me something about Rhoynar." Zei ze terwijl ze hem liefelijk aankeek. "Or tell me something about yourself." Vervolgde ze met een grijnsje terwijl ze zich naar hem toe had gekeerd en nu wat naar hem toe leunde. Zij hoefde niet braaf te zijn, alles behalve zelfs.

Dress

Alysanne nam niet vaak interesse in een lid van de koninklijke garde, laat staan dat ze volle gesprekken met diegene zou voeren. Maar Tyraevor was altijd al een uitzondering geweest, al vanaf het moment dat ze hem had leren kennen was het gemakkelijk geweest om met hem om te gaan. En ook al was het niet iets voor iemand van haar positie, ze had wel degelijk plezier in hun gesprekken, of de wandelingen die ze zo nu en dan maakten. De man had een zekere wijsheid om zich hangen, een kalmte die ze niet bij de andere guards opmerkte. Het was iets wat haar altijd erg op haar gemak liet voelen, vandaar dat ze graag met hem om ging.

Eerlijk vertelde ze hoe ze niet snapte hoe iemand zich thuis kon voelen in de dichte jungle in Nymmerwell. Zelf was ze er nooit geweest, maar alleen al de gedachte van de donkere wouden met weinig zon en dichte begroeiing gaf een rilling over haar rug. Alysanne was na haar gevangenschap gevoelig geworden voor plekken waar weinig zonlicht kwam en ze geen uitweg zou kunnen vinden, of in dit geval met dichte begroeiing die maar niet zou stoppen. Ze sprak er liever niet over, maar ze ging er vanuit dat hij wel wist dat ze het er niet graag over had.

Ze wilde graag iets horen over zijn vele reizen, en was oprecht benieuwd ernaar. Waar hij eerst haar vraag afsloeg, zou hij haar de tweede keer niet nog een keer af kunnen wijzen. Terwijl ze wat naar hem toe stond geleund gaf ze hem een keuze: of hij zou vertellen over Rhoynar, of hij zou iets over zichzelf vertellen. Het duurde even voordat hij begon te vertellen, waarbij ze zich begon te verliezen in zijn donkere ogen. “Alright then,” stemde hij in, en een grijns verscheen op haar gezicht. Het type grijns wat het ijs in Falkreath zou kunnen laten smelten. “I once travaled from Brightwater Keep to Seere. It had been raining for a few days and the whole crew knew there was a big storm coming.” Haar ogen glinsterden van de pret, en het was duidelijk dat de prinses al compleet in het verhaal was met haar gedachten. "Do continue," sprak ze glimlachend. "I've never been in a storm at sea, but I find it fascinating to see what great power the ocean has." Zei ze half vragend, ergens op zoek naar bevestiging, en duidelijk geïnteresseerd in zijn verhaal.

Dress