No One

Normaal gezien bracht de man zijn dagen ver weg van de Lady van Sundarin door, aangezien hij perfect was om bepaald zwaar, fysiek werk te doen, zoals het tillen en verplaatsen van de dozen die vol zaten met waren, zoals eten. Zijn werk begon al vrij vroeg in de ochtend, al voordat de zon omhoog kwam; aangezien er in de ochtenden altijd een hoop voorbereid moest worden, zoals het ontbijt van de Lady zelve. Met een grote doos in zijn handen, stapte de man richting de opslagruimte van de keuken, waar hij de doos zorgvuldig neerzette zodat de personen die aan de slag waren met het uitpakken van de waren, het van hem konden overnemen. Toen de grote man zich omdraaide, van plan een nieuwe doos te gaan halen, werd hij tot stilstand geroepen. De man zocht voorzichtig de persoon die hem toesprak, wetende dat hij zijn ogen niet al te ver omhoog moest laten glijden, want oogcontact was niet vaak gewenst. "You! You are coming with me, we need replacement for service today." Zonder enige tegenspraak, volgde Seth de man die hem zojuist had aangesproken. Het was immers geen vraag geweest en als hem niks werd gevraagd, dan werd ook niet van hem verwacht dat hij zou spreken. Alles verliep vervolgens vrij vlot; het werd Seth ondertussen erg duidelijk dat een van de slaven uit het niets vandaag niet was kunnen komen opdagen, want aan de manier waarop hij door de procedure werd gerushed, bevestigde als maar dat de vrouw redelijk snel aan haar ontbijt zou beginnen. Hij werd ietwat presentabel gemaakt, want een man onder de stof van het dragen en tillen van dozen, was natuurlijk niet iets waar Lady Rahaeris op zat te wachten bij haar ontbijt. Hij kreeg kleding toegeworpen om aan te doen en deed dit ook binnen een vrij korte tijd - hij was het immers gewend om alles zo snel mogelijk te doen, want voor je het wist werden mensen ongeduldig. De trui die hem aangeboden was, was wellicht iets te klein voor de man van redelijk stevig postuur, maar hij moest het er maar mee doen, want de man die hem had weggekaapt van zijn eigenlijke taken voor de dag, had besloten dat het zo helemaal prima was.

Zo snel mogelijk werd hem verteld waar hij moest zijn en waar hij zijn positie moest innemen en de jongeman luisterde en deed precies wat hem verteld was. Hij ging in een van de hoeken van de kamer staan en liet zijn blik vlugjes door de ruimte glijden. Er stonden nog anderen, maar blijkbaar had de man die hem hierheen had gebracht, niet gevonden dat er genoeg mensen waren om de Lady van Sundarin te bedienen tijdens haar ontbijt. En boy, wat had ze een ontbijt. Maar hij mocht er geen oordeel over scheppen, waardoor de man uiteindelijk zijn blik wat naar beneden richtte, zodat hij met niemand oogcontact hoefde te maken. Hij kon aan de naderende voetstappen al horen dat Lady Rahaeris haar aantocht maakte en de zaal binnenstapte, waarna ze plaats nam aan haar tafel. En natuurlijk was het weer eens zijn geluk dat de vrouw hem haar kant op wuifde. Hij stapte direct naar haar toe en wachtte in stilte af naar haar vraag. Ze sprak over het feit dat ze vandaag niet naar haar kamer zou gaan en dat ze wilde dat haar brieven hier naar haar toe gebracht zouden worden, de man knikte als een teken van dat hij de opdracht had begrepen en was net van plan om weg te stappen, toen ze hem opeens een vraag stelde. Met zijn ogen naar beneden gericht en zijn handen achter zijn rug geslagen, antwoordde de man vrijwel direct: "No, my lady. I've been here for many years, but I've been told to replace someone today." Alhoewel hij een goede poging deed de woorden zo goed mogelijk in haar taal uit te spreken, scheen zijn accent duidelijk door. Een accent die niet van hier kwam. Aangezien de vrouw hem een vraag had gesteld en hij zojuist had geantwoord, wachtte hij nu natuurlijk af op een nieuw commando. Mocht hij de brieven voor haar gaan halen of was er nog een vervolgvraag die ze eraan vast wilde plakken?

Het was overduidelijk dat de man lichtelijk buiten de boot viel. Wellicht hadden de paar die hem dit opgedragen hadden, geen andere keuze gehad dan de taak aan hem te geven; het was immers zo dat iedere slaaf, iedere dag vrij druk bezig was en er maar weinig speling was in de meeste taken van de slaven. Zijn taak was gemakkelijker op te nemen door een ander (want voor het tillen en brengen van dozen, had je immers niet veel nodig dan gewoon brute kracht), maar de taak van de service van een Lady was een lastigere. En enkel bedoeld voor degenen die haar niet van streek zouden maken en geen heisa zouden veroorzaken. En aangezien Seth onder de leiding toch wel bekend stond als een redelijk rustige jongeman, was hij wellicht de beste optie geweest. Hij had echter gehoopt onopgemerkt te kunnen blijven staan, wetende dat Daelorian hem waarschijnlijk nog absoluut niet zo goed kende en dat er vragen zouden kunnen komen, onvermijdelijke vragen. Helaas was het aan hem echter de taak geweest om naar voren te komen, toen ze overduidelijk naar hem had gewuifd. Hij kon de uitdrukking op haar gezicht niet zien toen ze opkeek, aangezien hij zijn ogen aan de grond genageld had gehouden, wetende dat het ontmoeten van de Lady haar blik wellicht niet geaccepteerd zou worden. Bij de El Jaouhari's had hij dat immers zo geleerd. Op zijn woorden werd geantwoord dat ze dan liever een ander de brieven voor haar liet halen. Duidelijk knikte de man. "Absolutely, my lady." Sprak hij, totaal instemmend, zoals ieder persoon in zijn positie zou moeten doen bij een vrouw van haar rang.

Aan het horen van de voetstappen van een ander, wist de man dat een ander de taak van hem had overgenomen en nu op weg was gegaan om de brieven te gaan halen. Al snel werd alle aandacht van de vrouw weer op hem gericht en hij had gedacht dat ze hem terug naar zijn plek zou sturen, maar integendeel daarvan, besloot ze een nieuwe vraag te stellen. Hij nam kort de tijd om de juiste woorden te vinden voor een antwoord; "From an island far away, my lady. I don't think we had a name for it. I've never been able to get accostumed to the Valyrian accent." Of dat kon hij zich in ieder geval niet herinneren. Eigenlijk kon hij zich vrij weinig herinneren van die tijd. Zijn oude naam, de namen van zijn ouders of de gezichten ervan.. nee, hij kon zich bijna niks herinneren. Dat alles was over de jaren uit zijn geheugen verdwenen en hij vroeg zich af of hij dat deel van zijn jeugd ooit nog terug zou vinden. Echt veel moeite was er overigens ook niet gedaan om hem een beter accent aan te leren. Het was immers niet vaak nodig geweest voor hem te spreken en hij mocht alleen spreken wanneer hem een vraag werd gesteld en zelfs dan waren het vaak korte zinnen, die genoeg informatie verschaften aan de persoon die een vraag had gesteld, maar ook niet verder erop in gingen. Mensen hadden hun antwoorden vaak graag zo kort en krachtig mogelijk, immers.

De man was dit soort gesprekken niet gewend en het maakte hem licht zenuwachtig, al deed hij zijn best daar niks van door te laten schemeren. Mukhtar had hem goed geleerd enkel te spreken wanneer hem dat gevraagd werd en dat deed hij in dit geval ook. Het was een eenzijdig gesprek; zij stelde de vragen en hij antwoordde. Gebruikelijk. Al had hij al in een hele tijd geen echt gesprek meer gehad met zijn leidinggevende, het was blijkbaar zelfs zo dat de vrouw voor hem, hem nog niet goed kende. Iets wat hij ergens wel begreep; hij werkte meestal buiten de schijnwerpers, waar zij nooit of zelden bij was. Het tillen van de dozen wanneer nieuwe goederen geleverd werden voor het huis of voor Sundarin en veel klusjes waar men vaak fysiek sterk genoeg voor moest zijn. Al werd hij soms wel eens ingezet om mee te helpen in de stallen of dingen te repairen, iets wat hij eerder liever deed dan dingen van A naar B rondsjouwen. Maargoed, hij had niet veel zeggenschap in de dingen waarvoor hij werd ingezet en vandaag bewees dat wederom. Waarom ze hem als juiste optie hadden gezien om hier vandaag bij het ontbijt van de Lady te staan, was voor hem een raadsel - en waarschijnlijk ook voor haar - maar hij had er geen vragen over gesteld. Dat zou hij nooit doen.

Hij knikte toen de vrouw vertelde dat hij haar op zijn minst kon begrjipen. Begrijpen kon hij goed. Spreken kon hij redelijk, al weerhield zijn nog steeds redelijk sterk aanwezige accent er soms van om bepaalde woorden juist uit te spreken. Niemand het hem ooit proberen af te leren, dus ja, dat viel te verwachten. "I usually take care of the physical work, my lady. Carrying supplies, repairing things that break around here.. stuff like that." Was zijn directe antwoord, nadat ze hem vroeg wat hij normaal voor werk deed. Hij had geen flauw idee of hij na vandaag daar weer mee door moest gaan, of dat de mannen hem voor onbepaald lange tijd hadden ingesteld voor deze plek: het kon immers zo zijn dat de voormalige persoon die hier had gestaan, ziek was geworden of wellicht was komen te overlijden. Diep van binnen vroeg Seth zich af of het de vrouw was opgevallen en of het haar überhaupt uitmaakte, dat deze persoon mistte.