Drown me out

Een onderdrukte gil gleed over haar lippen, toen de bruinharige vrouw recht omhoog schoot in haar bed. Het duurde even voordat haar ademhaling weer tot rust kwam en ze realiseerde dat ze niet op die verschrikkelijke plek was geweest in haar verleden, dat ze in haar kamer lag. Alleen. Ze liet zichzelf weer achterover vallen in haar bed, bijna verzonken in de kussens die eroverheen lagen en in een poging weer te gaan slapen, trok ze het deken nog wat verder over haar heen. Maar de slaap kwam niet meer terug. Want iedere keer wanneer ze haar ogen sloot, zag ze hem. Haar Alexander. Soms waren het goede herinneringen, maar.. veel vaker was het die ene herinnering die haar als een spook bleef achtervolgen en haar niet uit zijn houdgreep los wilde laten: Alexander's dood. Een gefrustreerde zucht rolde over haar lippen, toen ze het deken van zich afsloeg en opstond op haar bed, om warmere kleding aan te trekken en haar kamer vervolgens net zo snel te verlaten. Ze had frisse lucht nodig, dat hielp. Misschien was wat beweging goed ook, daar werd ze vast moe van. Alles om de herinneringen uit haar hoofd te verbannen. Alles om dat beknelde gevoel dat je kreeg vlak voordat je in huilen uitbarstte, weg te werken.

Afwezig brachten haar voeten haar naar de trainingsplekken, waar ze haar pas staakte en haar blik wierp over de lege plaats. Zo in het midden van de nacht, zag de plek er bijna spookachtig uit. Zo rustig, zo stil. De maan gaf het een bijna mysterieuze gloed en even waande ze zich compleet alleen. De brunette sloot haar ogen en liet zich langs een muur op de grond zakken. De koude wind die langs haar kleding gleed, prikte zowat in haar huid, maar voor even genoot ze van de complete stilte, van de frisse buitenlucht. Ze wist niet hoe lang ze daar in stilte had gezeten, maar toen ze haar ogen weer opende, vielen deze op een vrouw met donker haar. Zo in het maanlicht had ze er bijna uitgezien als een geest, met haar blanke huid en donkerzwarte haren. Maar Naveena herkende haar bijna direct. Ze zou haar oma uit duizenden kunnen herkennen, al had Willow alles behalve het uiterlijk van een oma. Door de jaren heen was zij immers gegroeid, maar Willow was precies gebleven zoals ze was geweest de dag dat Naveena ter wereld kwam. Zachtjes stond de brunette op. "Grandmother?" Sprak ze zacht. Bijna alsof ze bang was de stilte te verbreken, bang dat haar momentje van rust dan over zou zijn. Willow's uitdrukking leek haast droevig. Was er iets gebeurd? Of was Naveena niet de enige die door haar verleden was geteisterd deze nacht? "Are you alright?" Een zorgelijke frons verscheen op het gezicht van de jonge vrouw. Niet zeker of er iets aan de hand was, aangezien het zachte maanlicht de traan die over haar oma's wang gleed, niet toonde.

De frons op haar gelaat bleef nog even aanwezig, nadat haar oma zich met een glimlach naar haar had omgedraaid en had gezegd dat ze alleen een beetje in haar eigen gedachten verzonken was. Hmm. Naveena had toch bijna gedacht dat er een ietwat droevige blik in haar oma's ogen te zien was geweest, maar die was nu ook weg, nu ze naar haar glimlachte. Naveena besloot dan uiteindelijk ook terug te glimlachen, want haar oma's glimlach was natuurlijk zo aanstekelijk als dat maar kon. Nadat haar moeder was overleden, had Willow die taak deels op haar genomen. Je kon Willow zeker beschrijven als de zorgzame oma en ook nu liet de donkerharige vrouw dat duidelijk merken. Er werd gevraagd waarom ze buiten was, er werd zelfs gezegd dat het koud was en way past bedtime. Iets wat de glimlach op Naveena's lippen alleen maar groter maakte voor een kort moment. "I needed some fresh air," besloot ze dan ook maar te zeggen met een glimlach rond haar lippen, maar de glimlach leek niet helemaal haar ogen te bereiken. Die waren nog steeds dof van de herinneringen die haar deze nacht weer hadden besloten te achtervolgen. Ze had immers niet alleen maar wat frisse lucht nodig gehad, ze had de herinneringen proberen te ontvluchten. En voor een of andere reden.. had dat haar naar hetzelfde plein gebracht, waar ze Alexander had zien sterven.

Bij de volgende vraag knikte Naveena duidelijk. Ze had het koud gekregen van de gure wind die door de trainingsplek heen blies en daarbovenop kon ze wel wat thee gebruiken. Bij het drinken van thee voelde ze zich vaker ook gewoon een stuk kalmer, het was een fijn middel om je tot rust te maken, volgens haar. "I would love some tea." Ze zette een paar aarzelende stappen richting de ingang, haar zeeblauwe ogen op haar oma richtend. Misschien zou ze daarna nog wat slaap kunnen krijgen, voordat de zon weer op begon te komen en ze weer moest beginnen aan een dag vol training. Op zijn minst was ze dan bezig, nam ze geen tijd om herinneringen op te halen.. maar in de nacht was het de stilte die haar aan het denken zette. Wat als ze eerder daar was geweest? Wat als ze Alexander nooit ervan had overtuigd nog één dag langer te blijven omdat ze gedag wilde zeggen tegen haar familie?

Gelukkig nam haar oma het voortouw, zodat Naveena haar gewoon rustig door de gangen van het gebouw kon volgen. Natuurlijk kon ze deze gangen haast blindelings doorlopen naar wie weet welke kamer, maar helder nadenken was niet zo haar ding, zo laat in de avond. Niet nu haar gedachtes haar nog steeds wat wazig maakten. Uiteindelijk, na wie weet hoeveel gangen en trappen op te zijn gegaan, kwamen ze aan bij de kamer die al zo lang van haar oma was. Ze liet haar blik door de ruimte glijden, om even kort haar zeeblauwe ogen op haar oma te richten. Die er alles behalve als een echte oma uitzag; Willow werd immers niet echt ouder. Waar zij en haar broers allemaal ouder werden, bleef Willow's uiterlijk onveranderd. Zo hoorde dat immers, bij vampieren. Alhoewel ze het een vreemd soort vond, een gevaarlijk soort, had ze dat gevoel nooit bij haar oma gehad. Ze had zich altijd veilig gevoeld bij Willow, om de een of andere reden. Zachtjes stapte ze door de kamer naar de stoelen, haar hand even kort over de randen van de boeken glijdend, een blik werpend op de titels. Lezen deed ze de afgelopen jaren veel vaker dan normaal, dat zorgde ervoor dat ze toch wat meer afgeleid was in de avonden.

Uiteindelijk kwam de vraag welke thee ze wilde. Naveena glimlachte naar haar oma. "Fresh mint would be great," Cinnamon hielp wellicht tegen het slapen, maar ze vond mint toch nog altijd veel lekkerder. Dat gaf haar een fijner gevoel. Een frisser gevoel. Ze zakte neer in een van de stoelen en liet haar blik nog een keer door de kamer glijden, voordat ze de bezorgde blik van Willow ontmoette. "Do I have any other choice?" Sprak ze, zwakjes glimlachend. Hoe graag ze Alexander ook terug wilde zien, hij was er nu eenmaal niet meer; dus ja, ze moest wel doorgaan met haar leven, doen alsof alles oké was. Ooit zou het overgaan, toch? Ooit zou de pijn en het verdriet stoppen, en dan zou haar slaap ook weer terugkeren.

Haar kijkers waren gericht op de vlammen van het vuur, die met de lucht mee leken te dansen en daarbij een goede poging deden tot het verlichten van de ruimte. Haar gedachten dwaalden ondertussen af, terwijl ze onbewust met een bijna duistere, droevige blik naar de dansende vlammen staarde. Pas toen Willow sprak, werd ze uit haar gedachten getrokken en richtte ze haar zeeblauwe ogen op haar oma. Die haar bijna de les leek te lezen over het feit dat het af en toe goed was om eens adem te halen, dat het niet goed was om dingen op te kroppen. Ze glimlachte licht en nam de kop thee aan die haar oma aanbood, om er vervolgens een berekende slok van te nemen, aangezien het water immers nog intens heet was. Zachtjes zuchtte ze, nadat haar oma klaar was met spreken. "Don't worry, I'll be fine." Sprak ze, waarna ze zachtjes naar haar oma glimlachte. Niet helemaal overtuigd van haar eigen woorden, echter. Want kon dat nog wel? Nu de persoon die licht in haar leven had gebracht, haar vrolijk had gemaakt, niet langer meer in haar bijzijn was? Nu ze iedere dag enkel en alleen opstond om te gaan trainen, trainingen te geven en vervolgens weer terug haar bed in dook? Wellicht niet, wellicht wel. Enkel de toekomst kon het weten.

Haar blik volgde de blik van haar oma vervolgens, die haar blik nu op de vlammen had gericht. Bij de vlammen lagen nog net een paar stukjes papier, wachtend om verbrand te worden. "I didn't know you still got letters." Sprak ze. "Someone of our family?" Ze liet haar blik hoopvol op Willow vallen. Wellicht hadden ze ergens nog een tante, een oom, of neven en nichten? Wist Willow daar meer over? Haar wellicht waren het gewoon losse blaadjes geweest, die ze had gebruikt om het vuur wat beter aan te wakkeren. Wellicht was Naveena wel gewoon te moe om te kunnen zien dat het geen brieven waren geweest. Ze nam nog een slok van haar thee, die heerlijk naar munt smaakte. De warme vloeistof van de thee, gaf haar een veilig en rustgevend gevoel. Ze moest toegeven dat thee haar inderdaad goed deed op het moment.