Expanding

Athena was oververmoeid. Niks was beter te beschrijven dan dat. Nochtans was dit totaal niet op te merken. De wolf Hades was de enige die het opmerkte. Het wezen was veel te slim. Het beest dat zo weinig zei maar zoveel duidelijk kon maken. Een zacht klein glimlachje sierde haar lippen bij het kijken naar de timber wolf. Met een diepe zucht stak ze enkele plukken rosse haren achter haar oor. "Let's go." mompelde ze tegen het grote beest. Hades was als hellhound nog jong, dit zorgde ervoor dat het wezen nog steeds groeide. Opzich geen probleem, moest het feit niet zijn dat hij in zijn wolf vorm wel ook groter werd. Tot nu toe reikte hij met zijn schouders iets hoger dan haar heup. Een natte neus werd tegen haar hand gedrukt om haar zo uit gedachten te trekken. "I don't know much either" was het antwoord dat ze aan het beest gaf. Ze had in Navarre een brief gekregen om met iemand af te spreken in Rhoynar. Ze kende niks van de man af en begreep dan ook niet waarom die persoon met haar wilt afspreken. Misschien om haar reputatie? Er zijn genoeg mensen die wisten waar ze toe in staat was. Door deze afspraak was ze ook zo vermoeid. De datum dat haar was gegeven had er voor gezorgt dat ze snel had moeten reizen. Hoe kon die man nu verwachten dat het haar zou lukken om in zo'n korte tijd van Navarre naar rhoynar kon geraken. Lichtjes grinnikte ze, het was haar dan toch wel gelukt

Hier zat ze dan. In een bar vol met onbeschofte en vuile mannen die in het begin dachten haar aandacht te krijgen. De grote wolf naast haar leek de mannen zelf niet af te schrikken. Een van de mannen was op haar af gekomen. Denkend dat ze een makkelijk meegaand meisje was. wat dacht mannen ook weer? Dat vrouwen met rost haar goed in bed waren? Iets dat waar is maar ze zijn ook net zo vurig als hun haar. Voor dat de man ook maar een iets kon aanraken van haar had ze zijn hand gegrepen, op haar tafel legde en er zonder pardon in een fractie van een seconde haar eigen dolk door boorde. Het geschreeuw kwam van de man door de onverwachte pijn. Met een grijns keek ze toe hoe de man de dolk er wou gaan uittrekken. Dus voor hij dat kon doen trok ze met een ruk aan zijn hand waar de dolk in vastzat. Met nog steeds de grijns op haar gezicht keek ze toe hoe ze zijn hand in twee had gesneden. " look what you did" sprak ze berispens met haar zwaar iers accent. De man had geluk dat hij genoeg verstand had, hij trok zich meteen terug om te kijken wat er aan zijn misvormde hand nog te redden was. Voor de rest van de tijd werd ze met rust gelaten. Zo kon ze in stilte wachten op de man waar ze hoorde mee af te spreken.

Valdimárr Guðfriðr