First Crack in the Porcelain Vase

ma apr 30, 2018 8:50 pm

Freyja was langer weggeweest dan hij voorzien had. Ze was pas deze middag toegekomen in Hillerød, wat juist op tijd was om haar te overtuigen om met hem mee te gaan. Hij was eerder wat nerveus geweest, niet wetend of ze wel op tijd hier zou komen zodat zijn gemaakte afspraak door kon gaan, maar nu ze eindelijk thuis was, waren de zenuwen verdwenen. Athelstan stond op het binnenplein, waar hij Freyja tegemoet liep. "Aha, klaar om je training verder te zetten?" Zij hij op zijn typische manier. Hij vroeg niet meteen naar wat ze allemaal gezien had en welke mensen ze ontmoet had, dat kwam nog. Dat zou hij nog aanhalen om haar verder te overtuigen, moest ze zijn eerste voorstel afwijzen. Hij had verschillende plannen om haar mee te nemen, maar of hij die moest aanhalen was nog af te wachten. Athelstan had hun paarden al laten klaarmaken, wetend dat ze niet veel tijd meer konden verliezen. Het was nu een kwestie van geduld om zijn zuster mee te krijgen. Een glimlach stond op zijn gezicht. "Ik hoop dat je het een beetje naar je zin hebt gehad in de warmere oorden?" vroeg hij dan ook oprecht geïnteresseerd. Hij wilde haar op deze manier geruststellen, maar natuurlijk ook gewoon haar verhaal horen van de reis. Freyja deelde wel vaker haar verhalen met hem, iets wat hij wel apprecieerde. "Misschien is trainen wel niet zo een heel goed idee na zo'n lange reis," dacht hij hardop na. "Wat dacht je van een tochtje te paard, net zoals vroeger? Dan kan je me alles vertellen."

Eerst Freyja

wo mei 02, 2018 10:27 am

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Haar reis had langer geduurd dan verwacht, maar eindelijk was ze weer terug in het hoge noorden. Deze middag had haar schip aangemeerd in de haven van Hillerød en ietwat vermoeid had ze haar weg over de loopplank gemaakt. Ze mistte de warme zon van het zuiden nu al. Toch kwam er al snel weer een kleine glimlach rond haar lippen toen ze de stad zag, haar stad. Voor het eerst in een lange tijd droeg ze het wolvenbond weer op haar schouders, want naast dat het lente was, was het in Falkreath nog altijd te koud om zonder te kunnen. Vergezeld met wat van haar guards vond ze haar weg naar het kasteel, begroette zo hier en daar wat gezichten die haar bekend voorkwamen en kwam uiteindelijk aan op het binnenplein. En daar stond hij dan, één van de personen waar ze misschien wel het meest naar had uitgekeken om deze terug te zien. Bij zijn woorden kwam er een kleine grijns rond haar lippen. “Nice seeing you too, Athelstan,” begroette ze haar halfbroer geamuseerd, waarna ze naar voren stapte en haar armen om zijn nek sloeg. Ze had zich altijd veilig gevoeld bij haar broers en ook nu ontspande ze volledig door zijn aanwezigheid. Haar gezicht begroef ze in zijn nek, terwijl ze nog even zo bleef staan. “I missed you.” Na een paar seconde liet ze hem weer los en deed een stap terug. “The south was wonderful, you should come with me the next time.” De glimlach leek niet van haar gezicht af te kunnen komen. Haar helderblauwe ogen gleden naar het kasteel, het liefst was ze vandaag binnen gebleven, maar ze had haar witte merrie Rannveig ook erg gemist. Athelstan merkte zelf al op dat trainen misschien geen goed idee was, waarop ze bevestigend knikte. Ze was best moe na de lange reis terug. “I actually wanted to pay Morton a visit first,” merkte ze op terwijl ze hem aankeek, “or isn’t he in the castle at the moment?” Het zou kunnen dat hij zich ergens buiten de muren bevond, iets wat hij wel vaker deed.

notes: Outfit

∎ ◣ ◥

ma mei 07, 2018 10:21 pm

Hij werd al snel begroet met een warme omhelzing. Athelstan legde automatisch zijn armen om haar heen, zoals hij altijd al gedaan had. Zijn hart sloeg bij deze actie toch even een slag over, wetende dat dit misschien de laatste keer zou zijn. Hij hield van haar, maar hij moest dit gewoon doen. Hij wilde haar beschermen, wetend dat ze op deze manier ooit ten val zou worden gebracht en dat ze daarmee de stad in gevaar zou brengen. Hij had even zijn ogen gesloten, maar opende deze bij het horen van haar stem. I missed you. Hij keek even voor zich uit, maar besloot uiteindelijk hier niet op te antwoorden. Met dat ze een stap naar achteren zetten, liet hij terug een glimlach op zijn gezicht pronken. “The south was wonderful, you should come with me the next time.” "That would be really nice!" zei hij warm op haar voorstel. Athelstan kon gelukkig zijn emoties onder controle houden, als leider van de Vikingships, was dat vanzelfsprekend. Emoties en rooftochten gingen natuurlijk niet samen. Toen ze achter Morton vroeg, schudde hij kort zijn hoofd. "He went hunting by Myrkviðr. We can surprise him with your appearance!" stelde hij voor. De omgeving waar de grote bossen over gingen in de bergen was een eindje verder en zou zeker een tochtje te paard uitlokken. Wat natuurlijk niet geweten was, was dat Morton daar niet zou zijn. Ze zouden opgewacht worden door iets helemaal anders. Hij glimlachte opgewekt naar haar om te laten zien dat hij zin had in een momentje met z'n tweeën. Zulke momenten hadden ze vroeger veel vaker. Sinds haar rol als Lady, was daar nog amper tijd voor geweest.

do mei 10, 2018 12:15 am

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Zodra ze haar armen om hem heen had geslagen en ze die van hem ook voelde, sloot ze haar ogen en genoot ze van het moment. In al die weken dat ze weg was geweest had ze haar twee broers toch wel het meest gemist. De zon van Valyria had ervoor gezorgd dat haar huid niet meer zo bleek was, al zou het waarschijnlijk niet al te lang duren voordat deze weer zou verdwijnen. Het voelde vreemd om de brandende zon niet meer constant te voelen en ze moest eveneens wennen aan het gewicht van de wolvenbond die nu weer op haar schouders rustte. Freyja verwachtte niet dat het heel lang zou duren voordat ze zich weer als een vis in het water voelde in Hillerød. Het was immers haar thuis, zelfs de hitte van de woestijn kon dat niet uit haar krijgen. De roodharige lady trok zich weer iets terug, haar blauwe ogen weer op Athelstan gericht. Deze stemde in met haar voorstel om de volgende keer mee te komen, waarna ze een overstap naar Morton maakte. Voor even leek ze teleurgesteld om te horen dat haar broer niet in het kasteel was, maar het idee om hem op te zoeken stond haar wel aan. “Alright then.” Het was niet al te ver weg van de stad en daarna zou ze zichzelf weer op kunnen warmen voor het vertrouwde haardvuur in haar kamer. “I did miss my horse, though. Did you took her out a few times, as I asked?” Freyja bezat een grote, witte merrie die de naam Rannveig droeg. Het was een cadeau van haar vader geweest toen ze nog een meisje was geweest en de merrie was het standaard paard wat voor de lady werd opgezadeld. “Let’s go, I want to be home before dark.” Even twijfelde ze of het nodig was om nog een guard mee te vragen, maar ze was vermoeid en wilde het liefst zo snel mogelijk weer terug binnen de muren zijn.

notes: Outfit

∎ ◣ ◥

do mei 10, 2018 5:33 pm

Hij was opgelucht toen ze toestemde bij zijn voorstel. Met een kort signaal liet hij de stalknechten weten dat ze hun paarden moesten halen. HIj had de paarden eerder al laten opzadelen om tijd te besparen, dus dat was mooi meegenomen. “I did miss my horse, though. Did you took her out a few times, as I asked?” Hij knikte met een geruststellende glimlach op zijn gezicht. "Multiple times." bevestigde hij haar. Dat hij met haar paard op pad ging, was een reden, een excuus, geweest om alleen op pad te gaan. Het was tijdens één die tochtjes dat hij de deal gesloten had. “Let’s go, I want to be home before dark.” Het duurde niet lang voordat hun paarden tot bij hen gebracht werden en ze de poort van de burcht verlieten. Eenmaal buiten de drukke stadskern, minderde hij zijn tempo wat en keek hij achterom naar Freyja. Dit moment liet hem terug denken aan vroeger, de tijd waarin ze vaker alleen op pad waren. Als kinderen werden ze dan wel van op een afstand gevolgd, maar nu ze ouder waren, was daar geen sprake meer van. "I hope that Morton is still there. We might catch him on his way back." Zei hij om de, toch wel zalige, stilte te doorbreken. De zon was zienderogen aan het zakken. Als ze dit tempo aanhielden, zouden ze net op tijd aankomen op de afgesproken plaats, waar de 'hinderlaag' zou plaatsvinden. "Besides, when you were gone, some citizins came to our stronghold to complain about the rivers in our region. Apparently the water has risen." Ondanks wat er zo meteen kon gebeuren, bracht hij haar toch even op de hoogte, zoals hij altijd al gedaan had. Als oudste (half)broer en als leader van de Vikingships vond hij wel dat hij dit als zijn verantwoordelijkheid mocht nemen. De plek waar hij afgesproken had, was in de verte al te zien. Het zou niet meer lang duren voordat er iets gebeuren zou. Athelstan liet zijn blik naar Freyja gaan, in een poging om zichzelf af te leiden. Hij zou ook verrast moeten worden, zodat Freyja verder geen vermoedens kon krijgen.

do mei 10, 2018 8:04 pm

First Crack in the Porcelain Vase Vald_by_ladyperfume-dc9s5jr

Ragnvald Stækar
"FATE WHISPERS TO THE VIKING, 'YOU CANNOT WITHSTAND THE STORM' AND THE VIKING WHISPERS BACK 'I AM THE STORM

“ Eindelijk was het zo ver. De afspraak met Athelstan was gemaakt en er was geen weg meer terug. De dag waarop hij zo lang had gehoopt was eindelijk aangebroken. Iets wat hem de laatste weken zo had bezig gehouden dat hij slaap bijna niet meer kon vatten. Zijn lichaam werd op dit moment voortgedreven door de adrenaline die door zijn aderen gierde. Adrenaline voor wat er zou gebeuren en voor wat er nog komen kwam. Nu stond hij hier in de schaduwen van het bos waar ze hadden afgesproken. Met Baelon aan zijn zijde en een handjevol vikings om de klus te klaren. De grote donkerbruine hengst onder hem. Het zou niet moeilijk worden. De afspraak stond vast dat ze de lady niets aan zouden doen en Athelstan op zo’n manier zouden verwonden dat hij nog nét weg zou kunnen rijden op zijn paard. Bij die gedachte haalt hij kort zijn schouders op. Wellicht zou de lady wel iets van verwondingen oplopen.. als ze zou tegenspartelen.. wat hij ergens wel verwachte. Er trok een grimas over zijn gelaat terwijl hij zijn plannen nog eens door zijn hoofd liet gaan. Het zou nu niet lang meer duren voordat ze het tweetal aan de horizon zouden zien verschijnen.

Myrkviðr, ook wel het donkere woud genoemd. Het was een woud waar de meeste bizarre wezens zich in schuil wisten te houden. Sommige vikings geloofden zelfs dat de grote wolf Fenrir in de bossen rond dwaalde en de grenzen van het bos bewaakte. Iets wat Ragnvald maar al te graag wilde geloven, Iets waar hij ook in leek te geloven aangezien hij zijn hele leven en zijn ziel zou geven voor de goden. Alles wat hij deed was in dienst van hen en dat zou altijd zo blijven.

En lang duurde het ook niet, want nog voordat hij de tijd had om zijn blik weg te laten dwalen ziet hij twee wazige schimmen aan de horizon verschijnen. Zijn ogen knijpt hij iets toe tot spleetjes. Het tweetal kwam dichterbij en leken geen erg te hebben in de groep die zich op hielden in de bossen. góður (good) mompelde hij terwijl zijn blik kort naar Baelon ging. þú veist hvað ég á að gera (You know what to do.) en met een korte knik van zijn kant liet hij weten dat het tijd was.

HERE COMES THE THUNDER

vr mei 11, 2018 10:23 pm

Zijn grijze ogen stonden emotieloos en koeltjes terwijl hij voor zich uit staarde. Het hele plan had hij in stilte gevolgd. Geen commentaar op gegeven zoals zijn taak dan ook altijd was geweest aan Ragnvalds zijde. Al moest hij toegeven dat hij maar wat genoot van de gedachten aan wat er te komen stond. Hij kon de wanhopige schreeuwen om hulp bijna al horen en bij Odin. Wat genoot hij van de gedachte. Misschien moest hij Vald nog maar eens overtuigen over wat er vervolgens werkelijk met de lady van Hillerod zou gebeuren. Zijn zoon was slechts een kind en Baelon had zelf nageslacht nodig. Het was nog nieteens zo'n gek idee.

De grijns rond zijn lippen verdween langzaam toen zijn Jarl sprak en langzaam knikte de man. Zijn hood van z'n cape over z'n hoofd trekkende en langzaam uit de schaduwen stappende. voorover geleund over zijn paard alsof hij er ieder moment vanaf kon vallen. Hij ging veel liever direct op een aanval over, maar het toneelstukje moest realistisch blijven. Beter maar als er ook nog wat verrassing voor hun grote vriend in zat.

langzaam hief hij zijn hoofd nog ietsje op om tussen de oren van zijn hengst door te staren naar het tweetal. Zijn ogen focussend op alles wat hij kon gebruiken en dan vooral tegen hen kon gebruiken. Het zou eerst lijken op een overval, tot Athelstan ver genoeg de grond in was geslagen om geen 'bescherming' te bieden voor de lady. Vervolgens zouden de andere mannen haar onderscheppen en meenemen. Als hij niet eerst zelf zijn handen op d'r kreeg..

And now death has followed you home,
come to live in your house.

zo mei 20, 2018 7:53 pm

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Freyja merkte dat ze wat afweziger was dan normaal. Ze nam het gebied in zich op, maar toch leek het alsof ze de omgeving niet echt in zich op leek te nemen. De kale velden en de weinige begroeïng waren een contrast met wat ze de afgelopen weken in Archeon had gezien. Net nu de kou weer uit haar botten was gesmolten kreeg ze deze weer terug. Op zijn woorden dat hij hoopte dat ze Morton tegen zouden komen knikte ze dan ook alleen, iet wat in gedachten verzonken. Ze mistte het zuiden, iets wat eigenlijk niet helemaal correct was. “The water has risen?” vroeg ze met een kleine frons terwijl ze haar merrie wat bijstuurde. Ze was nog altijd moe van de reis en had niet verwacht dat er nu alweer problemen op haar bord zouden worden gegooid. “That means that the north is getting warmer then usually this spring.” De rivieren stegen nooit in dit gedeelte van Falkreath, het moest jaren geleden zijn geweest dat er klachten van stijgende waterspiegels waren geweest. Een verontrustend probleem waar ze niet veel aan konden doen, behalve nog wat extra naar de goden bidden. “We should have a meeting about that, first thing in the morning.” Vanavond zou er niets meer van komen, gezien ze na dit ritje waarschijnlijk helemaal versleten zou zijn. Ze waren niet alleen. Haar blauwe ogen gingen naar de ruiter die hen tegemoet kwam. Freyja hield haar merrie enigszins in, die haar hoofd omhoog bewoog en naar hun tegenligger keek. “Athelstan?” mompelde ze terwijl ze haar paard in de richting van die van haar broer stuurde. “That’s not Morton.” Ze kon aan de ineengedoken gestalte zien dat het niet hun andere broer was, en ook het paard kwam haar niet bekend voor.

notes: Outfit

∎ ◣ ◥

wo mei 30, 2018 11:41 pm

Athelstan knikte instemmend bij de woorden van Freyja, het water was inderdaad gestegen. “That means that the north is getting warmer then usually this spring.” Athelstan had zijn blik op haar gericht, waarna hij zijn paard kot bijstuurde. Ze hadden een aangenaam tempo aangenomen en even leek het alsof hij al zijn zorgen kon vergeten, wat natuurlijk niet helemaal het geval was, zeker niet met wat komen zou. “We should have a meeting about that, first thing in the morning.” "That's a splendid idead, sister." beaamde hij haar voorstel. Dit was iets wat inderdaad zou plaatsvinden, maar wel zonder haar. Voor hen was een paard verschenen met een ineengedoken ruiter. Het oogde als een gewonde man. "I see him." zei hij snel en was vervolgens even stil. Zijn hart bonsde in zijn keel, wetende wat dit te betekenen had, wetende wat er ging gebeuren met hem. "Sir, is everything okay?" Athelstan sprak luid en zelfzeker, zoals hij altijd al gedaan had. Hij keek kort naar Freyja en knikte geruststellend naar haar, waarna hij zijn paard verder liet stappen. Morton was het inderdaad niet, dat wist hij ook wel. Athelstan had zijn hand op zijn wapen gelegd, voor de show, terwijl hij het paard van de andere naderde.

wo jun 27, 2018 9:28 pm

Ragnvald Stækar
"FATE WHISPERS TO THE VIKING, 'YOU CANNOT WITHSTAND THE STORM' AND THE VIKING WHISPERS BACK 'I AM THE STORM

Het was zo dichtbij. De stap naar meer macht leek voor zijn voeten geworpen te worden en het enige wat hij ervoor hoefde te doen was de lady van haar paard sleuren en met zich mee trekken naar Skørravir. Het leek een vrij makkelijke klus te worden. Al helemaal nu Athelstan haar op een presenteerblaadje voor hem had uitgestald. Helaas bleek het vangen van de lady een hele andere klus te zijn. Voor de zoveelste keer zou hij dingen weer alleen op moeten knappen. Hij had een aantal van zijn mannen op het tweetal afgestuurd, maar dit bleek niet genoeg. Hoe moeilijk kon het ook zijn om één viking en een lady van een paard te trekken en mee te sleuren. Zijn geduld raakte op en hij wilde actie, en wel nu. Valds blik vertrok naar en stemming die niet veel goeds leek te betekenen. Zijn grip rond de teugels verstrakte en met een schop in de flanken van de hengst zet hij het dier aan in een rengalop. Het dier liet zijn benen het werk doen terwijl Vald zichzelf iets naar voren leek te buigen. Zijn ogen gefocust op dat geen wat voor hen lag. In eerste instantie Athelstan die hij het eerst van zijn paard wilde stoten, maar zijn blik dwaalde al snel af naar de lady die vrijwel onbewaakt voor het grijpen lag. Wellicht dat hij zijn afspraak niet eens meer na zou komen en hen beide naar de hoofdstad zou sleuren, met de ideeën die hij in zijn hoofd had wist je het maar nooit.

HERE COMES THE THUNDER

First Crack in the Porcelain Vase

First Crack in the Porcelain Vase

Re: First Crack in the Porcelain Vase

Re: First Crack in the Porcelain Vase

Re: First Crack in the Porcelain Vase

Re: First Crack in the Porcelain Vase

Re: First Crack in the Porcelain Vase

Re: First Crack in the Porcelain Vase

Re: First Crack in the Porcelain Vase

Re: First Crack in the Porcelain Vase

Re: First Crack in the Porcelain Vase

Re: First Crack in the Porcelain Vase