Dit was niet het tijdstip waarop ze rond hoorde te dwalen door de gangen van het paleis. Een aantal uur had ze wat doelloos in haar kamer gezeten, op de één of andere manier had ze niet het gevoel gehad dat ze zou kunnen slapen vannacht. Misschien dat ze het erop zou wagen om een korte wandeling door de tuinen te maken, ondanks dat het toch best wel donker was geworden en ze geen idee had of het verstandig was.. waarschijnlijk niet. Ondanks dat er genoeg guards rondliepen in het paleis, dacht ze niet dat er veel in de tuinen rond zouden sluipen. Want wie begaf zich rond dit tijdstip dan ook nog buiten. Voor nu besloot ze eerst wat andere gangen in te slaan, hopende dat ze de moed zou krijgen om later alsnog de donkere nacht in te stappen en wat frisse lucht te halen, maar voor nu begaf ze zich maar door de met toortsen verlichte gangen van het gebouw. Haar voetstappen klonken door de lege gang heen, totdat ze een schaduw had zien bewegen op de muur. Het had een guard kunnen zijn, maar die slopen meestal niet rond. De roodharige lady stopte dan ook met lopen, twijfelend of ze verder moest gaan. “Someone there?” Onbewust werd er toch iets in haar aangewakkerd wat haar op haar hoedde liet zijn. Vluchtig keek ze over haar schouder, om zich vervolgens te realiseren dat ze nog niet eerder in dit gedeelte van het paleis was geweest.

Haar gedachten waren bij genoeg andere zaken geweest en hierdoor was ze ook wat andere gangen ingeslagen dan ze eerder had gedaan, iets wat niet zo verstandig was zo laat op de avond, wanneer de meeste mensen zich al in bed bevonden. De kans dat je iemand tegen het lijf liep was kleiner en daarmee ook de kans om je eigen kamer weer terug te vinden. Als ze nu de weg terug zou nemen zou ze waarschijnlijk alsnog verdwaald raken. Het paleis was dan ook immens groot, veel groter dan haar kasteel in het hoge noorden, waarvan ze elke baksteen en elke scheur in de muur kende.

De schaduw die door de toortsen op de muur te zien was, was haar dan weer niet ontgaan. Freyja had iets in haar ooghoek zien bewegen en toen ze had opgekeken had ze de figuur op de muur gezien. Het geluid van voetstappen of het getik van een stok was haar compleet voorbij gegaan, zo diep in haar gedachten was ze geweest. Iet wat verward keek ze dan ook op, geen idee hebbende in welk deel van het kasteel ze zich nu bevond. De persoon kwam de hoek om en gaf antwoord op haar vraag.

“You kind of scared me,” merkte de vrouw op terwijl haar mondhoeken wat opgelaten omhoog trokken, “but I probably wasn’t paying enough attention.” Haar helderblauwe ogen gingen naar de onbekende, om hem vervolgens kort in zich op te nemen. Hij zag eruit alsof hij hier thuishoorde, iets waar zeker de rode kleding die hij droeg voor zorgde. Echter had ze hem nog niet eerder gezien, terwijl ze hier toch alweer een tijdje verbleef nu. Ook was de stok haar niet ontgaan, waardoor er meteen wat vragen omhoog kwamen borrelen, maar ze besloot zich voor nu in te houden. “Couldn’t sleep?” vroeg ze hem vervolgens maar.

Haar mondhoeken trokken zwakjes omhoog bij de lichte buiging die voor haar werd gemaakt. Ze moest toegeven dat het zuiden meer charmes had wat betreft zekere formaliteiten. In het noorden werden deze voor het gemak nog wel eens overgeslagen. "It's alright," zei ze vervolgens terwijl haar aandacht kort werd getrokken door het knetterende geluid wat de toorts aan de muur maakte. Het gaf het gebouw een bepaalde sfeer die haar aan thuis deed denken. Dit was inderdaad niet het tijdstip waarop de meeste mensen erg scherp waren, dus dat was haar vergeven. Behalve als je een echt nachtmens was, natuurlijk.

Hij kwam wat uit de schaduwen waardoor ze hem beter kon zien. Het was hem allemaal een beetje te warm hier, iets waarin ze zich maar al te goed kon verplaatsen. Zijn woorden waren een indicatie dat hij niet van hier was, net zoals zijzelf. Toch leken beide op een bepaalde manier in het totaalplaatje te passen. Wat een outfit wel niet met een mens kon doen. "I was hoping to lose some of my late night thoughts in these hallways." Het zou niet de eerste keer zijn dat ze geen slaap kon vatten door de grote hoeveelheid aan zorgen in haar hoofd.

Ze vertelde hem de reden van haar nachtelijke wandeling en hij bevestigde haar woorden. Ergens voelde het goed om te weten dat ze niet de enige was die dit had. Het eindeloze woelen in haar bed was nog frustrerender, vandaar dat ze besloten had een wandeling te maken en te hopen hierbij haar gedachten weer op een rijtje te krijgen. Wat afwezig had ze de gangen in zich opgenomen, met doel voor ogen om ergens uit te komen in de tuinen, maar ze was in een gedeelte terecht gekomen waar ze nog niet eerder was beland. Gelukkig voor haar was ze deze man tegengekomen, die haar misschien de goede richting kon wijzen zodat ze haar weg kon vervolgen. Voor nu vond ze het echter prima, want ze was benieuwd naar wat hij allemaal te zeggen had.

“I was actually just on my way going there, but I think I got a little lost.” Een onschuldige glimlach speelde rond haar lippen terwijl ze de zwartharige man aankeek. Hij had haar nieuwsgierigheid aangewakkerd, want eigenlijk had ze er niet bij stilgestaan dat er ook nog andere mensen in dit gebouw waren die hun roots niet hier hadden liggen. Bij de één was het duidelijker dan bij de ander. Freyja had natuurlijk haar uiterlijk, maar ook haar stem met het noordelijke accent verklapte waar ze vandaan kwam.

Het aanbod van zijn gezelschap werd met twee handen aangenomen. Nu hoefde ze niet alleen verder door het paleis te dwalen als een verloren lammetje, maar ook had ze een grotere kans om haar gedachten naar iets anders te verzetten. “Of course not,” zei ze terwijl haar mondhoeken omhoog trokken in een vriendelijke glimlach. Het was er eentje die harten kon laten smelten, zowel bewust als onbewust. Op dit moment was ze veels te moe om zich met dat soort dingen bezig te houden. Het leek erop dat hij de weg ook nog eens wist. “Lead the way, sir..” Afwachtend keek ze hem aan, een stukje in haar zin open gelaten zodat hij daar zijn eigen naam in kon vullen. Voordat ze hem zou volgen was het toch wel fijn om een naam te weten. Dat maakte niet alleen het gesprek wat makkelijker, ook hier in het zuiden, binnen de muren van het grote gebouw, moest ze voorzichtig zijn met wie ze sprak.

Het leek haar verstandig om eerst een naam te vragen voordat ze zich door een wildvreemde de weg liet leiden. Hij leek niet iets van een status te dragen, maar was gewoon Kaz. Haar mondhoek trok lichtjes omhoog en ze knikte een keer. Natuurlijk werd er ook naar haar naam gevraagd. Ze twijfelde kort of ze haar hele benaming moest geven, maar besloot zijn voorbeeld te volgen. “Freyja.” Om eerlijk te zijn had ze er weinig zin in om zichzelf boven een ander te stellen met haar titels, niet op dit moment in elk geval. Het leek erop dat ze gingen vertrekken, maar net toen ze een pas naar voren zette om hem te volgen stopte hij al met lopen. Er verscheen een vragende blik in haar ogen, al begreep ze al snel waar hij op hoopte. “But of course,” zei ze terwijl ze een stapje naar hem toezette en haar arm in die van hem haakte, om zo enige ondersteuning te kunnen bieden. Freyja kon het niet helpen om nieuwsgierig te zijn naar de reden van vervelende been, maar ze hield de vraag nog netjes voor zichzelf.

De naam was haar onbekend, maar ze wist dan ook niet heel veel van het zuiden. Hij had zich niet bepaald voorgedaan als een belangrijk persoon, maar zijn kleding straalde toch wel enige klasse uit. “A pleasure meeting you as well, Kaz.” Haar kenmerkende zachte glimlach verscheen rond haar lippen terwijl ze hem aankeek. Sinds ze in Archeon ronddwaalde was haar liefde voor de ingewikkelde jurken gegroeid. Het was iets wat ze in het noorden niet kende, gezien de meeste outfits daar gericht waren het praktisch zijn.

Freyja had er geen moeite mee om hem te helpen door haar arm in de zijne te haken. Hij bevond zich in het paleis en dat betekende dat hij geen gevaar voor haar was. Ze had niet het gevoel alsof de koning dat soort mensen in zijn thuis zou tolereren. Hij maakte een opmerking over haar kleding en ze draaide haar hoofd een kwartslag zodat ze hem kort aan kon kijken. “I didn’t feel like changing it, knowing I probably wasn’t planning on sleeping already anyways.” Ze was wat blijven hangen in de comfortabele stoel die zich op haar kamer begaf. “From the north of Falkreath. You?” vroeg ze hem nieuwsgierig. Hij had geen accent waaraan ze zijn afkomst kon herkennen, iets wat bij haar wel het geval was.