Murdering beauty

De roodharige was in de lange reis wat naar achteren gaan leunen, met haar rug tegen de borst van de man achter haar aan. In het begin van de rit had ze haar groot gehouden, hem niet proberen aan te raken maar met de zon die begon te zakken moest ze toegeven dat de vermoeidheid had gewonnen. Het felle licht was zwaar op haar ogen en het comfort van de rugleuning die Lucian heette kon ze niet afweren. Ze moest toegeven dat haar aandacht op de omgeving ook al was verdwenen toen het erop begon te lijken dat ze geen steek vooruit kwamen. Toen de diepe stem van de ander haar wakker schudde leunde ze haar hoofd tegen hem aan, om zo omhoog te kijken. Haar pigmentloze ogen groot en afvragend. “Shouldn’t we have reached a city already?” ze onderdrukte een geeuw “Hm but sounds like a good plan” voorzichtig klom ze uit het zadel en keek omhoog naar de nomad, ze kon het erger treffen dan met hem gestrand zijn. “What will you do when we reach the traderout? When you're rid of your extra baggage” een klein grijnsje speelde rond haar lippen hierbij, natuurlijk verwijzend naar haarzelf.

De grijns die de jongen op zijn kop kreeg zorgde ervoor dat de roodharige haar vragen kreeg over zijn onschuld. Niet dat ze het erg vond, maar dat hoefde de ander niet te weten. Haar blik bleef in de warm gekleurde ogen van de man terwijl deze naar beneden sprong. Al moest ze toegeven dat ze nog altijd een flinke stuk omhoog moest kijken, ze scheelde veel in formaat. Lucian begon te vertellen over wat er zou gebeuren mochten ze ooit weer de bewoonde wereld bereiken. “That’s a shame, I kind of like being someone else their bagage” Een klein grijnsje danste rond haar lippen terwijl ze zich omdraaide. Haar vuurrode haren zwierde over haar schouder heen terwijl ze naar de plek liep die de man haar had aangewezen. Ze had zelf weinig verstand van dit leven in het wild, ze was opgegroeid met iemand die alle keuzes voor haar maakte. Het was geen verkeerde verandering, dat was zeker, al was ze blij dat ze iemand anders bij zich had die haar kon helpen. Een ding wat ze wel kon was vuur maken, iets wat precies haar taak was terwijl Lucian zijn knol vastbond. Ze maakte een kleine vuurpit met droog hout en stenen, al stak ze hem nog niet aan. “We should hunt before it gets dark, it has been a while since we had fresh dinner” ze liep naar de ander toe en porde hem in zijn maag “And I would love to see if the big fat bear can sneak around” haar toon was een mix van plagend en uitdagend.