Honey Whiskey

For those who dare to hope

De vrouw slaakte een diepe zucht, terwijl ze zachtjes aan de teugels trok om het paard tot stilstand te brengen. Haar blauwe ogen scanden het gebied; het gebied dat ondertussen steeds meer bekend begon te worden. "May the gods be with me." Weerklonk haar stem zacht, alhoewel er niemand in de buurt was om het te horen. De zon was al een tijdje geleden onder gegaan, waardoor enkel het licht van de maan haar pad nog verhulde. Uiteindelijk spoorde de vrouw haar paard weer aan om verder te stappen, ze wist immers precies waar ze zich bevond. Het duurde niet meer dan een minuut, of ze sloeg een bocht om en een huis verscheen in haar zicht. Haar thuis. Na zo'n lange tijd voelde het bijna vertrouwd om weer op het terrein te komen, maar.. angst schemerde in haar ogen. Ze was lang weggeweest, te lang in de ogen van haar grote broer. En ze had hem wellicht kwaad gemaakt door een bepaalde opmerking. Streep dat 'wellicht' maar weg, ze wist maar al te goed dat hij kwaad was geweest om die opmerking. Zou hij die woede nog steeds voelen?

Bovendien was ze te laat. Ze wist niet hoeveel dagen, maar het waren er maar een paar, dus ze hoopte dat Enzo de tel niet had bijgehouden. Ze zuchtte, een blik achter zich werpend om te zien of de mensen die haar terug naar huis hadden begeleid, ook ondertussen waren aangekomen. Ze was immers even vooruit gegaan, gezien ze even tijd voor zichzelf nodig had gehad, om de moed bijeen te kunnen sparen om het huis weer binnen te stappen. Ze gaf haar paard af aan de stallen, waar een staljongen nog steeds braafjes aanwezig was. Ze bedankte hem met een glimlach voor zijn aanwezigheid, blij dat hij haar paard nu voor haar kon afzadelen en zij dit niet hoefde te doen.

Toen ze de woonkamer instapte, had ze niet verwacht dat er nog iemand van het gezin wakker zou zijn. Het kwam dan dus als een lichte schok aan toen ze licht zag branden en iemand zag zitten. Haar grote broer. "Oh.. I didn't think anyone would still be awake." Sprak ze, een beetje zenuwachtig. "Hi brother." Ze glimlachte nerveus naar haar broer, zichzelf licht vervloekend dat ze niet direct door naar haar slaapkamer was gegaan. Ze had hem tot in de ochtend willen ontwijken, eigenlijk.