Our reckoning has just begun

Rose kwam niet graag naar de stad. Ze wist niet bepaald waarom maar er hing altijd een vreemde sfeer in de hoofdstad, een sfeer die haar vader ook geen goed deed uiteindelijk. Ooit ging ze hem er wel eens naar vragen, gewoon om te kijken of er werkelijk een reden achter zat maar voor nu moest ze zorgen dat ze fatsoenlijk voor de dag ging komen bij de afspraak die zijn vader had. Het was dat er werkelijk iemand van belang voor de zaak kwam, anders had Enzo het kunnen schudden. Als er een ding was wat Rose altijd deed dan was het fatsoenlijk voor de dag komen, dat hoefde haar vader haar recht niet te vertellen. Om eerlijk te zijn kon ze niet wachten om terug naar huis te gaan, in de hoop dat haar tantes ook weer terug zouden zijn van hun avontuur waar zij niet op mee mocht. Erg gemeen van ze.

Bedenkelijk keek Rose naar de jurken die uitgespreid lagen op het bed. Eerder die dag had ze enkele mensen naar de stad gestuurd, nadat ze natuurlijk van haar vader te horen had gekregen wat hij ging aan doen. Dat gaf haar dan weer de kans om enerzijds te clashen met haar vader of alles in harmonie te laten over vloeien. Om hem gelukkig te houden had ze verscheidene bordeaux jurken laten aanrukken en was het nu enkel een kwestie van kiezen. Met haar vinger op haar lip geplaatst bekeek ze de jurken grondig. Een aantal waren er te kort, dat waren er die ze mee zou nemen naar huis, maar het was zeker niet goed voor de bespreking die later zou volgen. De keuze viel uiteindelijk op een korte jurk, al hoorde er bij die jurk wel een doorzichtige sleep van zijde bij. Perfect voor deze gelegenheid.

Rosalie was uiteindelijk na haar haar te fatsoeneren en de laatste toetsen op haar jurk, zoals een klein goud riempje dat ze om haar middel had gedaan, uit haar kamer gewandeld. Haar donkere ogen gleden kort door de met zonlicht verlichte gang. Het was een mooi huis, een imposant huis. Maar vooral een huis dat uiteindelijk leeg stond als ze niet in de stad waren. Het miste een beetje ziel. Met een charmante glimlach wandelde ze de trap af, beneden vond ze haar vader die aan het wachten was op oftewel haar of de gasten die spoedig zouden komen. ‘Is this decent enough for you?’ Sprak ze luchtig, waarop ze toch een warme glimlach op haar gezicht liet tevoorschijn komen.

Natuurlijk vond ze haar vader met een glas whiskey. Dat was het beeld waarmee ze was opgegroeid. Elke keer wanneer ze iemand van de familie had gesproken had die andere wel altijd een glas van de drank in hun handen. Rose was er mee opgegroeid, als ze niet beter wist dan zou ze nog geloven dat haar bloed uit het goedje zou bestaan. Maar goed, ze wist goed genoeg dat er dus wel bloed in haar aderen zat en geen whiskey maar dat nam zeker niet weg dat ze vroeger wel eens had gewenst niet in de buurt te zijn van mensen die onder invloed waren, haar hele familie dus. Daar had ze zich snel genoeg over gezet tho, dus het deed er uiteindelijk helemaal niet meer toe. Haar vader wist goed genoeg hoe hij haar moest behandelen, dat was de reden van het compliment. Want ja, zij wist dat hij er uiteindelijk ook wel anders over dacht maar wat kon de man doen? Al haar kleren verbranden en er nieuwe laten bestellen zodat ze zich als een non moest gaan kleden? Dan was het drama hoor. Rose haar blik ging kort over haar vader. ‘Well, you look decent enough.’ Sprak ze met een kleine grijns. Haar vader was een man die bewust was van de mode dat moest ze hem meegeven. Alleen was hij zich niet zo bewust van zichzelf want het leek wel alsof de man vergeten was om in de spiegel te kijken. De kraag van het zwarte hemd dat hij aan had zat echt helemaal niet goed. Ze wandelde hem even voorbij om vlak achter hem halt te houden. Haar handen bracht ze even naar haar vaders nek waarna ze zorgvuldig de stof tussen haar vingers nam en deze uiteindelijk ook goed trok. ‘Decent has increased to better.’ Sprak ze met een hint van uitdaging in haar stem terwijl ze weer voor hem ging staan en toch even de tijd nam om haar armen om de man heen te slaan.

‘How ready do you need me to be exactly?’ Vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Rose moest immers wel weten wat er van haar verwacht werd. Ze was niet het soort persoon dat problemen zou veroorzaken tijdens iets wat belangrijk was voor Enzo, maar evengoed moest ze wel even te horen krijgen waarover het juist ging.