the underdog

Rose was die avond laat op pad. Allicht waren er twee mannen bij haar die van haar vader ten alle tijden bij haar moesten zijn als ze doorheen het bos of de stad ging. Een veiligheidsmaatregel, die net zo veel weg had van een dictator die zijn vrouw ten allen tijden onder bescherming wilde hebben omdat hij bang was dat ze vreemd zou gaan. Niet dat het bij haar het geval was, maar evengoed was het wel een veiligheidsmaatregel van haar vader. Eentje die ze vaak genoeg wist te omzeilen, maar waar ze uiteraard ook vaak genoeg gebruik van maakte. De mannen die haar moesten vergezellen waren niet de meest lelijke knullen, zeker niet. Dus ja, daar kon ze uiteraard nog van genieten. Toch ging Rosalie zelf ook nooit buiten zonder het zwaard dat op haar heup hing, haar eigen veiligheidsmaatregel die ze tot nu toe nog niet had moeten gebruiken.

Ergens op het pad tussen d’Auvignon en een van de kleinere dorpen wandelde het drietal in alle rust en stilte. Rosalie had zin gehad in een avondwandeling en was nu terug op weg naar het huis waarin ze verbleven ergens net buiten de stad. Voor de jonge vrouw het goed en wel door had was een van haar beschermers al half voor haar neus gaan staan. Van achter hem kon ze nog net een blik werpen op een jongen die duidelijk niet in goede gezondheid verkeerde. Meteen nam ze de knul in haar op, merkte ook meteen de wonde op aan zijn been. De frons op haar voorhoofd werd iets groter. Was deze nu gebeten? ‘Let me pass.’ Kort verhief ze haar stem waarop de man plichtgetrouw meteen aan de kant ging. Meteen schoot ze de jongen die inmiddels op de grond was gezakt te hulp. Rosalie knielde bij haar neer. ‘What happened to you?’ Prevelde ze vol ongeloof. Hij leek nog zo jong, hoe had dit kunnen gebeuren?

De jongen zag er helemaal niet goed uit. Rose kon al wel raden wat er met hem gebeurd was, er was jammer genoeg maar heel weinig wat ze voor hem kon gaan betekenen. Het verhaal dat hij vertelde waren slechts vage flarden die ze ontving. Maar het was duidelijk genoeg zeker het einde van zijn beschrijving van de feiten. Een diepe zucht rolde over haar lippen waarop ze haar donkere ogen even richtte op de twee breedgeschouderde mannen die iets verder van hun twee stonden. Ze kon hem hier niet laten liggen, dat kon ze niet over haar hart krijgen. ‘You managed because you’re a brave one. Not all humans can punch a werewolf in the face and life after it.’ Glimlachte ze zacht, in de hoop dat toch een klein lichtpuntje kon zijn voor hem. ‘The pain is going to get worse, i’m sorry.’ Prevelde ze vervolgens waarop ze teken deed naar de mannen om dichterbij te komen. ‘They are going to take you to where I live, you can rest there and I will try to help you as much as I can.’ Daarmee hoopte ze dat het duidelijk genoeg was da teen van de mannen hem ging dragen, er was nu eenmaal geen andere oplossing. Een van de mannen, de oudste van de twee, legde zijn ene arm om de jongen zijn schouders heen en de andere arm plaatste hij onder de benen van de knul om hem zo heel simpel op te tillen. Stomme man met zijn kracht.

De tocht naar het huis duurde niet heel lang. Daar aangekomen gaf Rose het bevel dat ze hem maar naar een van de slaapkamers moesten brengen. ‘I will be right with you.’ Stelde ze hem nog gerust voor ze even afstand nam. De weerwolf die hem dit had aangedaan zou ze niet vinden dat wist ze goed genoeg, maar dat wilde ze uiteindelijk ook niet. Wanneer ze in haar slaapkamer was trok ze een van de deuren van de kast open en vond daar meteen enkele middeltjes. Middeltjes die de pijn iets zouden verzachten, maar evengoed middeltjes die er voor zouden zorgen dat de jongen zou kunnen slapen door alles heen. Met enkele flesjes in haar handen wandelde ze terug naar de kamer waar de jongen inmiddels op het bed was neergelegd. ‘You know what is going to happen to you right?’

Stom, dat was ook een andere manier om te zeggen wat de jongen was. Maar dan had zij het toch net iets beschaafder aangepakt. Maar ze liet hem maar in zijn waan. Kort haalde ze een hand door haar donkere haren en luisterde vervolgens naar wat hij zei tegen de man die hem had opgepakt. Zachtjes moest ze lachen. ‘Trust me, walking will only become harder.’ Ze kon snappen dat de jongen zijn ego het liefst in tact wilde houden, maar voor heel even moest hij haar vertrouwen meer vroeg ze niet. Al was vertrouwen al best een vrij groot ding om te vragen van een wildvreemde, maar in deze situatie kon het niet anders.

Terug in de kamer had ze gevraagd of hij wist wat er zou gaan gebeuren. Het antwoord dat ze kreeg deed haar kort een wenkbrauw optrekken. Hem vergiftigen, natuurlijk daarom had ze hem naar hun huis gebracht. Dat zou haar vader leuk vinden, een lijk vinden in een van de bedden. Zou nog wel een leuk grapje zijn, maar nee dat was zeker niet het geval. Kort beet ze op haar onderlip, oh man. Moest zij nu echt dat nieuws gaan geven dat het ook met hem zou gaan gebeuren bij de volgende maan. Rose gebaarde naar de twee mannen die nog altijd in de ruimte stonden dat ze wel konden gaan. Veel kon deze knul haar niet doen op dit moment, en zelfs als hij iets deed kon ze dat nog wel aan. ‘First of all, I’m going to help you get through this.’ Stelde ze hem gerust waarna ze de flesjes op het nachttafeltje uit stalde. ‘I need you to understand that you got bitten by a werewolf and not some crazy guy that your imagination portrayed as a wolf. This is real, you are bitten and there is nothing you can do about it. You just have to accept it.’  Klonk het klaar en duidelijk. De jongen moest het echt snappen, want ze had geen zin om het honderd keer aan hem uit te leggen. ‘There isn’t any good news I can break to you. What’s happening right now is that there is an infection spreading through your body. At the moment it is only your leg, but soon enough it will be everything and you will get a fever I think.’ Voor even hield ze zich stil zodat de jongen dat idee in zich kon opnemen. Man, wat had ze medelijden met hem. Zijn leven zoals hij het kende zou volledig veranderen. ‘Eventually the infection will pass and you wound will be all healed up in a few days. Yet, you will become a werewolf the next time when there is a full moon.’ Er was geen goede manier om dit te zeggen tegen iemand. Het kwam nogal bot over, maar Rose bedoelde het echt goed. Gelukkig had ze hier wel enkele zaken over geleerd, vooral uit boeken natuurlijk maar dit was zover haar kennis hier over ging.

De opmerking die hij maakte zou haar op eender ander moment aan het lachen hebben gebracht. Maar dit was te serieus om zo maar grapjes over te maken. Hoewel ze graag genoeg de ander ervan wilde verzekeren dat alles uiteindelijk wel goed zou komen, had ze er geen flauw benul van. ‘I’m sorry.’ Mompelde ze zachtjes terwijl ze luisterde naar zijn verdere woorden. Daar had hij echter wel een punt. Rose had gehoord over iemand die er mee bezig was. Hoever de persoon in kwestie stond wist ze helemaal niet, maar er was iemand mee bezig dat was al iets. ‘I have heard of someone who is researching it yes. I will contact her.’ Voor een moment keek ze hem recht in de ogen aan. Probeerde zijn gevoelens te peilen maar verder dan de angst voor het veranderen in een monster kwam ze niet. ‘Pain relief, and something that will help you sleep through most of it. Most of it I made myself, it will help you but it won’t take away everything.’ Legde ze kalm aan hem uit waarop ze even kort haar blik richtte op zijn been.

Dat moest nog verzorgd worden. Iemand van het personeel, die ze eerder had aangesproken om verband te brengen en water, kwam vervolgens binnen om na dat ze het verband en het water had neergezet weer te vertrekken. ‘We need to take care of this before you can sleep.’ Glimlachte ze kort naar de vreemdeling. Nadat ze een doek in het water had gedopt ontfermde ze zich over de wonde. Als het goed was zou deze morgen toch al dicht zijn, maar misschien was het voor de jongen wel beter dat ze er even een verband rond deed. Iets wat ze ook vervolgens deed nadat de wonde volledig schoon was. ‘My name is Rosalie by the way.’

‘You’re not going anywhere yet. Not before your healed up. I will head out and see her as soon as I can.’ Sprak Rosalie op een rustige toon. De vrouw over wie ze het had was Allison, iemand die ze nog nooit eerder had ontmoet maar zeker niet iemand die onvindbaar was. Maar ze zou haar gaan opzoeken koste wat het kost. Als ze daarmee de jongen hier vooruit kon helpen was het al helemaal een pluspunt. ‘I will do my best.’ Grijnsde ze speels waarna ze aan de slag ging met de wonde proper te maken. Wat haar vooral verbaasde aan de beet was dat er niet al te veel schade was dan de gebruikelijke. Om een of andere reden had de wolf die Finley gebeten had zich in gehouden, alsof hij niet wilde. Interessant. ‘You don’t need to thank me for that Finley. I couldn’t leave you out there, not like this.’ Stelde ze hem gerust. Voorzichtig plaatste ze het verband rond zijn been, om daarna haar handen in de kom met water te steken om het bloed er af te wassen. ‘He held back, the werewolf. Otherwise you wouldn’t have made it out alive.’ Bijna alsof de werewolf bewust was geweest van wat hij deed, alsof hij zichzelf tegenhield. Rosalie wende zich tot de flesjes en pikte er eentje uit met een licht gekleurde vloeistof in, een slaapmiddel waar ook de nodige pijnstilling in verwerkt zat. ‘Tell me when you want to go to bed alright?’