Welcome to the madness

In de tijd dat ze opgehaald was uit het huis in de bossen van Falkreath, tot nu dat ze vanaf het schip de haven van Brightwater Keep kon zien, had ze meer onbekenden ontmoet dan ze voor haar gevoel had gedaan sinds ze bij Allison was komen wonen. De brief die haar was gestuurd, dat ze al haar spullen moest pakken, omdat ze de zee zou gaan zien, was een totale verrassing geweest. Ondanks dat ze zich verheugde op het feit om Allison te zien, dat dit op zich al een geweldig avontuur leek, was ze ook nerveus. Aangezien haar was verteld dat het vrienden waren die haar zouden komen halen, had ze zich mee laten nemen, maar echt vertrouwen in de vreemdelingen hier had ze niet echt. Bovendien had ze de kelder achter moeten laten, de enige echt vertrouwde plek voor haar.

Ze was gelijk begonnen met haar spullen pakken toen de inhoud van de brief was binnengedrongen. Een aantal van haar vriendjes uit de kelder had ze in een koffer gestopt, Juno zat beneden samen met Gwynn de wolf en al de belangrijkste spullen waren bij haar op de boot. Er waren nog dingen die later pas aan zouden komen, maar Elayne was er zeker van dat ze alles had dat voor nu belangrijk was. De twee brieven die ze gekregen had, had ze weggestopt in haar jurk, om ze dichtbij te houden en soms opnieuw te lezen wat Allison haar had geschreven. Wat haar was beloofd en wat ze moest onthouden. Het was momenteel het enige beetje zekerheid dat ze had, naast de aanwezigheid van haar vrienden dan. Hopelijk zou daar snel een eind aan komen.

Elayne's ogen werden groot bij het zien van de haven. De witte stranden verderop. De palmbomen. De mensen die in grote getale over de kades liepen. Het water was blauw, zo blauw als dat ze het zich kon herinneren, heel ver, heel wazig. Hoewel het waarschijnlijk logischer was geweest dat ze zich thuis had gevoeld, werden haar zenuwen enkel nog erger door de vage beelden die door haar gedachten zweefde. Allison was hier, ze had haar hier laten komen, dus het moest allemaal wel goed komen. Dat was wat ze zichzelf voor hield.

Bij het eindelijk voet aan land zetten, bleef ze staan en keek ze toe hoe de mensen die ook mee waren op de reis hun weg vervolgde. Het leek alsof iedereen precies wist waar hij moest zijn, behalve zij. Haar koffers werden bij haar neer gezet en Gwynn en Juno werden bij haar gebracht. Elayne slikte even, niet zo goed wetende wat er nu zou komen. Waarschijnlijk zou iemand haar ophalen, zoals was gebeurd in Falkreath, maar toen was ze nog op bekend terrein geweest. Eens alle reizigers van de kade waren verdwenen, kwam er iemand op haar af gelopen. De man had een aantal anderen bij zich en hield ietsje van haar af stil om haar met een glimlach aan te spreken.

"Elayne," verbeterde ze hem, toen hij haar Ellie noemde. Alleen Allison en haar vrienden noemde haar Ellie, deze Dante kende ze niet. Het liet echter wel weten dat hij was gestuurd door Allison, anders zou hij haar naam en zeker haar bijnaam niet gekend hebben. "Nice to meet you, Dante," zei ze met een kleine formele buiging, duidelijk nog niet helemaal op haar gemak. Het was haar bijna ontgaan dat hij het over een kasteel had gehad. "Castle?" vroeg ze vervolgens. Het woord was haar mond al uit voor ze er erg in had. Allison had niks gezegd over een kasteel, maar ze wist sowieso nog niet veel over haar verhuizing.

Toen de man, Dante, zijn excuses aanbood voor het verkeerd zeggen van haar naam en hij daarbij niet vijandig klonk, voelde ze zich lichtelijk schuldig dat ze zo snel van zich af had gebeten. Het was inderdaad vroeg en het had haar wel laten weten dat hij echt met Allison in contact was geweest. "I'm used to only Allison calling me that, so that's why, sorry," legde ze uit. Ondanks dat ze zich absoluut out of place voelde, was het misschien beter om nieuwe vrienden te maken, in plaats mensen van zich af te duwen, hoe lastig dat op het moment ook leek te zijn. Hij gaf tevens aan dat haar formaliteiten niet nodig waren. "That will be up to Allison, I think," merkte ze op nadat hij gezegd had dat ze elkaar de volgende keer beter op een normaal tijdstip zouden zien. Zij had ook niet uitgekozen om welke tijd de boot aan zou komen natuurlijk.

Elayne was even stil toen hij zei dat hij ook niets wist over het kasteel en waarom ze daarheen zouden gaan. "I guess we'll have to see. Trystane Bayard is the Duke of Rhoynar, right?" Ze had wat simpele kennis over wie elk gebied leidde in Fallen Skies en welke grote namen er belangrijke posities bezaten, maar het fijne wist ze er niet van. Waarom zouden ze naar het kasteel gaan? Om de Duke te ontmoeten? Ze wist niet of haar zenuwen dat wel aan konden.

Tijdens het lopen was haar aandacht verloren geraakt in haar omgeving. Elayne keek haar ogen uit naar de huizen, de mensen, het water. Alles was zo anders dan Falkreath, zo anders dan het huisje waar ze gewoond had met Allison. Er was zoveel meer kleur. De vraag van Dante deed haar even opschrikken. Ze keek even naar de hond en de wolf die met hen mee kwamen. "The dog is called Juno, and the wolf is Gwynn," legde ze uit. "I rescued Gwynn in the woods so we became friends. Allison is the one who brought Juno into the house," vervolgde ze. Dat deed haar op een eigen vraag komen. "How do you know Allison?"

Haar excuses waren niet nodig geweest. Hij leek haar geen slecht persoon, ondanks dat ze hem niet goed kende en alles wat nieuw was toch ook een bepaalde spanning mee bracht. Zeker als zij zelf niet degene was die op iemand af stapte, maar als iemand naar haar toe kwam. Dan leek de controle eraf te zijn. Het was echter Allison geweest die deze ontmoeting in gang had gezet, dus dan zou het ook wel goed moeten komen. Daar hoopte ze in ieder geval op. "Allison is often the one to introduce me to new friends," vertelde ze toen Dante had uitgelegd dat de vrouw meestal niet degene was die voor hem besloot wie hij ontmoette. Voor haar was dat bijna het omgekeerde. Zeker in Falkreath, bij het afgelegen huis waar niemand zomaar kwam, tenzij ze wel heel erg verdwaald waren.

Elayne bleek gelijk te hebben over de naam van de Duke van Rhoynar. Dante legde ook uit dat de man zich niet bepaald mengde onder het gewone volk en dat hij zijn kasteel nauwelijks uit kwam. Het was haar een raadsel waarom ze daar op bezoek zouden moeten, ze kende hem niet, ze wist enkel dat ze hier zou komen wonen met Allison. Misschien was het simpelweg een handige plek om elkaar te vinden? "I don't know him, the Duke I mean. I wonder why Allison wants to meet me there." Het was vreemd, maar tot ze Allison zouden vinden zouden ze er waarschijnlijk geen antwoord op krijgen. Ze vond het eigenlijk nog gekker dat hij het ook niet leek te weten, aangezien hij was gevraagd haar daarheen te brengen.

De schrik was al snel weg toen hij de namen van de twee herhaalde en opmerkte dat ze Maxen eens zouden moeten ontmoeten. "Is Maxen your friend? I think they would love to make some new friends," zei ze enthousiast. Juno misschien iets meer dan Gwynn, maar ze zou er wel voor zorgen dat hij niet teveel op zichzelf was. Er waren nooit andere honden geweest bij hun huis, dus waarschijnlijk zou dit een welkome verandering zijn. Dante vertelde vervolgens dat hij voor Allison werkte, waarna hij vroeg hoe zij haar kende. "Allison is my best friend, she saved my life," antwoordde ze met een glimlach. "She took me in because I had no home to return to."

Volgens Dante was het een beetje vreemd dat ze haar vrienden vooral liet introduceren door Allison en ze eigenlijk niet zoveel mensen zelf ontmoette. Ze had er eigenlijk nooit over nagedacht of het misschien gebruikelijk was of niet. In haar wereld klopte het en dus was het normaal. Bovendien had Allison haar nog nooit in de steek gelaten wat dat betrof, dus had ze er niets over te klagen al was het misschien ongewoon in de ogen van een ander.

Zijn vermoeden was dat het kasteel simpelweg was uitgekozen omdat het een handige plek was om elkaar te ontmoeten. Elayne moest eerlijk toegeven dat de meeste van de sociale plekken hier er niet al te uitnodigend uitzagen, voor haar dan. Niet dat ze sowieso graag een bar vol vreemdelingen in wandelde. Dat bracht herinneringen terug van de mensen die ze ontmoet had toen ze was weggerend van huis. "Are there many pirates here? I've read stories about pirates," vroeg ze aan Dante. Elayne had altijd een voorkeur gehad voor boeken die over Rhoynar gingen en over de zee, ondanks dat het haar een raadsel was waarom precies. Haar eigen verklaring ervoor was iets in de trant dat je ook niet helemaal uit kon leggen waarom een bepaalde kleur je lievelingskleur was, maar toch was het zo. Hetzelfde gold voor haar bewondering voor de zee.

Ze vond het geweldig om te zien hoe de man die naast haar liep breder glimlachte toen hij het over zijn vriend Maxen had. "I would love to meet him sometime and we can arrange for him to meet Juno and Gwynn as well," merkte ze vrolijk op, de nervositeit al een klein beetje gezakt door het onderwerp waar ze zich gemakkelijk bij voelde. Het kasteel was ondertussen een stuk dichterbij gekomen en Elayne hief haar hoofd wat op, om omhoog te kijken naar de torens die boven hen uit rezen. Het gebouw was reusachtig, zeker in vergelijking met de huisvesting die ze gewend was in het gebied waar zij hadden gewoond in het verre noorden. Dante merkte op dat ze er bijna waren, waarop ze haar blik weer van de torens weg scheurde, om vervolgens om zich heen te kijken of ze heel misschien Allison al zag. Er was echter niemand hier buiten het kasteel die op haar leek.

Het stond hier bekend om de piraten en er werd haar alvast op het hart gedrukt dat ze er waarschijnlijk wel eentje tegen zou komen vroeg of laat. Dat boezemde haar zowel angst in als dat het spannend klonk. Nee, liever kwam ze niet in contact met zulk soort mensen, maar er waren vast wel heel veel mensen hier met goede verhalen. Verhalen waar ze maar al te graag naar luisterde, maar wel verteld door de juiste persoon. Dante vroeg haar vervolgens of de piraten in haar verhalen goed of slecht waren. "Most of the times they are not, but it depends a bit on the kind of story. The stories are always very adventurous, although I can't say I'm dying to meet one. They're kinda scary," vertelde ze hem eerlijk.

"That would be lovely!" Het idee dat er nog een hond bij hen langs zou komen had haar gelijk weer enthousiast. Niet alleen was het leuk voor Juno, maar vrienden maken met dieren ging haar altijd veel beter af dan mensen, ondanks dat ze ze eigenlijk op dezelfde manier behandelde in veel gevallen. Haar aandacht werd uiteindelijk getrokken door de poort zonder wachters, waardoor ze weer stil viel. Elayne was er niet bepaald op voorbereid dat ze een kasteel binnen zouden gaan. Al helemaal niet op een ontmoeting met belangrijke personen. Als ze een fout zou maken, zouden ze haar dan alsnog van Allison vandaan brengen, zoals een paar jaar terug bijna was gebeurd? De gedachte alleen al zorgde voor een rilling over haar rug.

Het feit dat Dante ook nog eens zei dat ze dichtbij hem moest blijven bevestigde alleen maar dat het niet klopte dat het hier zo stil en leeg was. Elayne was dan ook gelijk op haar hoedde en wandelde vlak achter de man aan, dichtbij genoeg om hem bij zijn arm te pakken als ze ergens van zou schrikken. Bovendien waren ze beide helemaal stil gevallen en was de glimlach die eerst nog op haar lippen had gestaan vanwege het gesprek over de honden ook verdwenen. De deur was open, binnen leek het al net zo stil als buiten. "Are you sure it's a good idea to go inside?" vroeg ze op zachte toon aan Dante. Het werd enkel maar meer verwarrend hoe verder ze kwamen. Allison die met hen bij het kasteel af zou spreken, het kasteel dat leeg was en doodstil.

Het duurde even voordat het klikte, toen de brunette op hen af gelopen kwam. Het maakte echter niet uit dat haar haren een andere kleur hadden, uiteindelijk zou Elayne haar altijd herkennen. Allison begroette haar en sprak uit dat ze haar had gemist. In eerste instantie was Elayne stijfjes op haar plaats blijven staan gezien de vreemde situatie en het onbehagelijke gevoel dat haar zonet nog had bekropen bij het betreden van het verlaten kasteel. Ze wist zich echter los te trekken uit die staat toen het eenmaal duidelijk was dat haar vriendin uit Falkreath toch echt voor haar stond. "Allison!" bracht ze enthousiast uit terwijl ze haar armen om de vrouw heen sloeg uit blijdschap. "I've missed you as well. A lot," zei ze, waarna ze de ander losliet en glimlachte.