Brand new

De sterke geur van zware drank hing in de kamer als een dikke mist in de ochtend. Jasper had niet kunnen slapen die nacht – het was de eerste keer in maanden geweest dat hij thuis was nadat hij door het hele land had gereisd, de eerste keer in maanden dat hij in zijn eigen bed had kunnen slapen in plaats van in de kajuit aan boord van zijn boot. Pas midden in de nacht, na een cocktail van likeur en de Goden mochten weten wat nog meer, had hij eindelijk zijn slaap kunnen vatten.

Het was slechts een klop op de deur die hem had doen ontwaken – aan het licht dat de kleine ruimte binnen scheen kon hij zien dat het al ochtend was. Normaal gesproken had Jasper niet opengedaan tot de persoon aan de deur door het sleutelgat zijn naam had geschreeuwd – maar nu was het menens. Jaspers bloed kookte, zijn ochtendhumeur buiten alle staten.

Met een snelle beweging trok hij de deur open. In de eerste instantie wilde hij de jongeman aanvliegen, bij zijn keel grijpen als de verstoorder van zijn o zo broodnodige nachtrust. Jaspers adem stokte echter in zijn keel terwijl hij een scheldwoord bedacht om de man toe te schreeuwen – de jongeman kwam hem bekend voor. Het sprankje herkenning kwam pas toen hij de tijd nam om hem van top tot teen te bekijken. De tatoeages in zijn gezicht, zijn donkere haren… Het was Romeo. De jongen die hij van straat had geplukt, in de eerste instantie uit schuldgevoel naar zijn eigen vader toe. Hij had hem de basis van het zeilen bijgebracht samen met zijn eigen bemanning, toen nog. Hoe lang was geleden? Vijf jaar, zes, misschien zelfs zeven of langer?

‘Romeo?’ Jaspers gezicht klaarde op en hij grijnsde, duidelijk verbaasd. ‘Look at you, all grown up and everything now, eh?’ Hij klopte de jongen hard op zijn schouder bij wijze van een begroeting. ’Come in.’

Romeo, oh Romeo. The one and only, zoals hij zelf al gezegd had. Van alle mensen die op dit tijdstip aan zijn deur konden staan, was hij wel de laatste die Jasper in gedachten had. Het was dan ook zo lang geleden – Romeo was nog maar een tiener toen hun wegen scheidden, Jasper zelf pas een twintiger – jong en roekeloos met alle gevolgen van dien.

De jongeman mocht dan nu wel officieel volwassen zijn, die brede grijns op zijn gezicht was hij in ieder geval niet verleerd. Jasper schonk hem net zo’n brede grijns toe voordat hij hem binnenliet en hij de deur achter hem sloot. Het verbaasde hem dat de jongen hem had gevonden – dat hij zelfs nog wist waar zijn oude mentor woonde. Jasper mocht dan zowel qua uiterlijk als innerlijk veranderd zijn na al die jaren dat ze elkaar niet gezien hadden, zijn kleine huis bij de haven van Brightwater Keep was echter al die tijd een stabiele baken van rust gebleven. Hij liet Romeo even ‘achter’ in de kleine woonkamer, terwijl hij zelf in een stel kisten rommelde, op zoek naar nog iets sterkers om de dag mee te beginnen. Liquid breakfast – het was de enige manier waarop hij ook maar een beetje wakker kon worden. ’It’s been such a long time,’ merkte Romeo op, en Jasper kon niet anders dan hem gelijk geven. Meer dan eens had hij nagedacht over hoe het met zijn oude leerling en crewmaatje zou gaan. ’Way too long, my boy,’ riep hij hem toe vanuit de voorraadkamer in het huis, gevolgd door een plagerig lachje.

Teruggekomen uit de kamer zag Jasper dat Romeo al had plaatsgenomen op één van de stoelen bij de tafel. ’Want a glass as well?’ Vroeg hij hem, nadat hij zijn uiteindelijk gekozen fles van zijn kurk had ontdaan met zijn tanden. Jasper ging zelf zitten op de stoel tegenover Romeo en schonk alvast zijn eigen glas in, dat nog op de tafel stond van de avond ervoor. ’What have you been up to then? While I was growing up and stuff,’ vroeg hij hem. Terwijl hij nadacht over een goed antwoord op Romeo’s vraag, nam Jasper een slok – hij fronste zijn wenkbrauwen lichtjes door de bittere smaak van de alcohol – misschien toch iets te sterk voor de vroege ochtend?

’I fired my entire crew, got meself a boat,’ Jasper lachte zachtjes, zijn zware accent duidelijk doorschemerend in zijn woorden. ’Traveled a bit, smuggled a bit…’ Het goede leven. Hij tuitte zijn lippen. ’And what about you? What made you come back to your old mentor, hmm?’