Welcome to my crib

Om eerlijk te zijn, was hij de dagen al aan het aftellen voor hij weer weg zou kunnen uit Brightwater Keep. De hoofdstad had hem maar weinig te bieden en zijn eigen thuis nog minder. Het verduren van zijn eigen vrouw was zo’n beetje een fulltimebaan geworden, wat ook de reden was dat hij altijd op zoek was naar een excuus om er vandoor te gaan. Hij bezocht de taveernes, spendeerde iets te veel tijd op de havens en sleepte Cres mee naar allerlei plekken, omdat zij de enige was die hij wél wilde zien. Ondertussen dronk hij zich op een bijna-dagelijkse basis helemaal lam, wat dan ook de reden was dat hij vandaag weer opnieuw getergd werd door een hevige kater.

Vandaag zou hij er echter niet aan kunnen ontkomen. Hij had een ontmoeting met de lady van Sundarin, Daelorian Rahaeris. Natuurlijk had hij het een en ander van haar gehoord, maar echt kennen deed hij haar niet. Hij was sowieso niet ontzettend bekend met Valyria. Daar zou vandaag schijnbaar verandering in komen. Een van zijn bedienden had hem op de hoogte gesteld van het feit dat zijn gasten aan waren gekomen en gelukkig hadden ze diezelfde gasten al enigszins voorzien van een drankje en wat te eten. Als hij zijn bedienden ook niet had gehad. Hij probeerde zijn voorkomen nog enigszins te verbeteren in de hoop er iets minder brak uit te zien, maar tevergeefs. Onder begeleiding van twee mannen van zijn crew liep hij de kamer in, waar de dame en haar gezelschap al zaten te wachten. "Milady," groette hij haar. Hij keek haar even op en neer. Oh shit, ze was ook nog eens mooi om te zien. "Sorry voor het wachten." Hij nam plaats op een van de stoelen en schonk vervolgens wat water voor zichzelf in, in de hoop op een redelijk herstel.

Het was vaak wel duidelijk dat hij niet een typische Lord was. Nooit was hij voorbereid op het feit dat hij überhaupt stadhouder zou worden. Zijn vader was geen stadhouder geweest en hij had ook nooit geweten dat hij er een zou worden. Tot voor kort was Isla de Juegas dan ook niet eens een stad geweest, maar gewoon een verlaten eiland. Met zijn vloot had hij het omgezet in een kleine handelsstad, die uitgegroeid was tot een gehucht voor piraten en dubieuze handelaren. Het was dan ook wel duidelijk dat hij enige regels en manieren miste die alom bekend waren bij de hoge adel. Nou ja, hij deed zijn best. Soms. Ergens had hij verwacht dat ze beledigd zou zijn om het feit dat hij even had laten wachten, of het feit dat hij er niet bepaald nuchter uitzag, maar dat soort dingen leken haar niet te deren. In tegenstelling, ze kwam meteen ter zake. Hij nam een slok van zijn water, alsof hij daardoor helderder zou worden. “Zeker,” mompelde hij, met een rauwe stem. Sundarin was een belangrijke locatie, ze vormde immers de doorstroom richting Navarre. Als ze de rivier niet zouden kunnen benutten, zou de reistijd naar D’Auvignon bijna verdriedubbelen. Haar eerste vraag was hoe het met hun arbeidskrachten zat. “Het kan altijd beter,” liet hij haar weten. Het uitbreiden van de vloot was een constant doel, en daarvoor hadden ze altijd meer bemanningsleden nodig. “De handel heeft enorm geprofiteerd van de vrede in Fallen Skies en de vloot vraagt om uitbreiding. Mannen die gezond zijn van lijf en leden zijn nooit weg,” vertelde hij, waarop hij nog een slok water nam. Sundarin was gelegen in de woestijn en had niet bar veel natuurlijke middelen om mee te handelen. Wat ze wel hadden, waren kennis, de doorgang tot Navarre en boven alles, slaven. Nu was het moreel gezien vrij zwart-wit, maar lucratief was het wel.

De vrede bevorderde ongetwijfeld de handel. Met zijn vloot kon hij uit alle hoeken van Fallen Skies het een en ander halen, om het vervolgens weer door te verkopen aan alle gebieden die er vraag naar hadden. Het leverde zeker wat geld op, al was het soms wat langdradig. Je spendeerde de meeste dagen op zee, die over het algemeen vrij rustig was in tijden van vrede, en de rest van je tijd werd verdeeld aan het verhandelen van goederen en het maken van formele praatjes met de lokale stadhouders. Hij kon wel wat leukers verzinnen, maar wat moest, dat moest. Om eerlijk te zijn, kon hij bijna niet wachten tot er enige vorm van conflict ontstond tussen de verschillende provincies. Hij zou zijn vloot weer in kunnen zetten om schepen te kapen. Piraterij was nou eenmaal stukken interessanter dan handel. En een stuk lucratiever, als je het goed deed. Daelorian liet hem weten dat ze wel kon helpen met het bemannen van zijn vloot en natuurlijk wist hij meteen waar ze op doelde. Nou wist hij niet helemaal zeker hoe goed het zou zijn voor de sfeer op een schip om een stel slaven aan te stellen, maar een stijging in manschappen was hard nodig. Hij keek haar even aan en knikte toen bedenkelijk. “Dan is de vraag wat ik voor jou kan doen,” zei hij toen. Met zijn vloot plukte hij goederen mee vanuit de verste hoeken van Fallen Skies. Er zou vast wel iets zijn dat ze nodig had, kruiden, fruit, edelstenen, goud. Het was allemaal wel te verkrijgen, voor een prijs, natuurlijk.

Rhoynar had zijn welvarende economie voornamelijk te danken aan de scheepvaart. Deze zorgde ervoor dat de producten overal naar geëxporteerd konden worden. De man die zij nu voor zich had speelde daar een grote rol in. Hij bezat over een grote vloot die handel bedreef met zowat elk gebied in Fallen Skies. Toen ze min of meer voorgesteld had om hem te voorzien van slaven, vroeg de Lord wat hij voor haar kon betekenen. Vanzelfsprekend had ze daar allang over nagedacht. Sundarin was rijk en welvarend, maar bleef op sommige punten wat achter met Archeon en daar mocht best wel wat verandering in komen. ”Goud. Dat ten eerste.” Want wat moest je zonder goud of silver. ”Daarnaast zouden we het ook erg op prijs stellen als er regelmatig een boot met wijn langs zou komen uit Rhoynar. Ik heb gehoord dat jullie hier goede wijnen hebben.” Er ging niets boven een goed wijntje.

Valyria was niet bepaald een land waar hij graag kwam. Het was er droog, snikheet, dor en de woestijnen stikten van de roofdieren. Hij waagde zich dan ook bijna nooit buiten Archeon of Sundarin, moest hij het land bezoeken. Er was daarbij natuurlijk niks dat boven Rhoynar ging. Zijn thuisland stond nog altijd op de eerste plek. Toen hij Daelorian vroeg wat hij voor haar kon doen, had ze haar antwoord vrij snel klaarstaan: goud. Hij knikte. Een redelijk verzoek. Nummer twee was iets minder verwacht. Wijn uit Rhoynar. Zijn mondhoek krulde even omhoog toen ze zei dat ze had gehoord dat de wijn hier behoorlijk goed was. “Gehoord?” herhaalde hij, enigszins geamuseerd. Hij wenkte naar een van de bedienden. “Haal wijn voor de dame. Die uit Sunfall.” Want het prachtige, zonovergoten Sunfall had ongetwijfeld de beste wijn uit heel Fallen Skies. “Dat moet geen probleem zijn,” reageerde hij vervolgens. “Mits de tol voor doorvaart naar Navarre wat omlaag zou gaan,” ging hij nonchalant verder, terwijl hij nog een slok van zijn water nam. De brand die het grootste deel van Navarre niet al te lang geleden had verwoest, had ervoor gezorgd dat het land een stuk minder natuurlijke grondstoffen had dan voorheen, wat ze grotendeels afhankelijk maakte van de import. Natuurlijk wilde hij zo’n groot mogelijk aandeel in die import. D’Auvignon zat vol verwende rijkeluiskindjes die maar al te graag dubbel betaalden voor wat het ook was dat ze op dat moment nodig hadden.  

Goede wijn op voorraad hebben was van groter belang dan de meeste mensen dachten. Wijn kon een onderhandeling maken of kraken. Het laatste wat je wilde is je gasten slechte en smaakloze wijn aanbieden. Door velen werd dit toch wel gezien als een belediging. Rhoynar stond bekend om zijn wijn en er waren ook steden die hun rijkdom voornamelijk aan het druivensapje te danken hadden. Toen ze het woord wijn had laten vallen werd er meteen voor haar een beker geregeld. De lord stelde dat het geen probleem zou moeten zijn. Wel legde hij meteen een ander voorstel voor; de doorvaart naar Navarre zou omlaag moeten. Een gevoelig puntje, want juist op deze tol werd veel verdient in Sundarin. ”Daar vraag je me wat.” Natuurlijk was het nu de vraag of het goud wat ze zou verdienen aan de slavenhandel meer waard was dan ze zou verliezen door het opheffen van de tol. ”Toch denk ik dat wij wel een regeling kunnen treffen,” concludeerde ze uiteindelijk. Ze zou dit voorstel ook eerst moeten voorleggen aan haar muntmeester. Ondertussen had ze een beker met wijn ontvangen. Ze hief het op en draaide een aantal keren met de beker om de aroma’s vrij te laten komen. De wijn was rood en donker en had een sterke maar aangename geur. ”Zullen we dan maar proosten om misschien wel een nieuwe succesvolle deal.” Ze moest namelijk eerst nog vaststellen of de wijn wel aan haar eisen voldeed, maar een wijn uit Sunfall was vrijwel altijd een goede keus.

Alcohol hield de wereld voor een groot deel draaiende. Geen zakelijke ontmoeting was compleet zonder wijn. Ale was het goedje dat het gewone volk afleidde van de rest van hun ellendige levens. Iedere persoon in Rhoynar vergreep zich zo’n beetje dagelijks aan de rum. Het was dan ook niet gek voor Daelorian om wijn als handelsverzoek in te dienen. Gelukkig was dat ook meteen iets waar Asher voor kon zorgen. Een tripje langs Sunfall en het kon geregeld worden. Het lag zo goed als op de weg naar Sundarin. Het enige probleem was dat men goed uit moest kijken voor kapers daar. Seere lag immers niet ver uit de richting en die plek krioelde van de kansloze criminelen, die alles probeerde te grijpen waar ze maar bij konden. Meestal lieten ze grote vloten echter wel met rust. Het risico was immers te groot. Toen hij een daling van de tol voorstelde, bleef een concreet antwoord echter uit. Vervolgens gaf ze aan te denken wel een regeling te kunnen treffen. Waarschijnlijk ging daar wat overleg met de penningmeester aan vooraf. “Prima,” liet hij haar weten. Hij sloeg haar gade terwijl ze de wijn inspecteerde. Alleen de manier waarop liet hem weten dat ze een chronische wijndrinker was. Zelf verkoos hij andere soorten alcohol boven wijn, en dronk het dan ook alleen als er geen andere optie was. Lady Daelorian stelde voor om op hun potentiële overeenkomst te proosten, wat hij allemaal prima vond. Als compromis liet hij zijn beker ook maar met wijn vullen, want proosten met water was ook zo onofficieel. “Op ons wederzijds voordeel,” zei hij, terwijl hij haar rechtstreeks aankeek en zijn beker omhoog hief. Vervolgens zette hij het ding aan zijn lippen en nam een slok. Hij zou binnenkort wel een tripje naar Sundarin maken.

De slavenhandel was toch de grootste inkomstenbron van Sundarin. Dit niet alleen in de kleinere steden en dorpen rondom de stad, maar ook naar andere gebieden die interesse hadden in meer mankrachten. Het zelfde gold dus nu voor Rhoynar. Zij hadden mankrachten nodig op hun schepen en Daelorian kon die mankrachten aanbieden in de vorm van slaven. De lord stemde in met een toost en hief ook zijn glas op. Nadat de twee de proost hadden uitgebracht zette ze haar lippen op het glas en nam ze een slok van de donkerrode wijn. Dit was er zeker eentje van goede kwaliteit. Daarover was geen twijfel mogelijk. Nadat ze nog enkele slokken had genomen zette ze het glas weer neer op het tafeltje voor haar. ”Ik zal dit zodra ik terug ben in Sundarin bespreken met mijn adviseurs en muntmeester en dan zullen we zo snel mogelijk een schip gereedmaken met werklustige dienaren.” Ze wilde het woord slaaf vermijden, want dat had in bepaalde streken nogal een gevoelige lading. Ze meende dat Rhoynar nogal wat geschiedenis had in de slavenhandel, maar daar was niet veel meer van over. Dienaar klonk bovendien al een stuk beter. ”Ik heb vernomen dat je nog niet zo lang geleden terug bent gekomen van Falkreath. Vertel mij eens, hoe was het daar in het koude noorden?” Als het even kon dan vermeed ze Falkreath. Het was er koud, de mensen waren nogal stug en er was gewoon geen zak te beleven. Toch was ze wel geïnteresseerd in stand van zaken in deze gebieden. Wie weet kwam dat wel ooit van pas.

Slavenhandel was een controversiële onderneming, op zijn minst gezegd. Ondanks het feit dat de meeste mannen in Rhoynar ongelooflijk veel waarde hechtten aan hun vrijheid, strekte die vaak niet verder uit dan hun eigen persoon. Slavernij was over het algemeen niet echt iets waar ze problemen mee hadden, dus veel terugslag van de lokale bevolking zou hij waarschijnlijk niet krijgen. Vooral niet wanneer het vrouwelijke slaven betrof. Er waren genoeg zieke mannen die wel raad wisten met een jong meisje dat hun persoonlijk eigendom zou zijn. Het was een onsmakelijke gedachte, maar het betaalde goed. Daelorian gaf aan dat ze het allemaal zou bespreken met haar adviseurs, penningmeester en dat soort dingen. Asher knikte wat afwezig, hij wilde eigenlijk gewoon van die tol af. Even dacht hij aan Sierra. Hij vroeg zich af wat ze ervan zou denken als er ineens een schip vol slaven aanmeerde in Isla de Juegas. Ze was zelfs immers ook in de slavernij geboren en hij kon het volstrekt begrijpen als ze er niet zo’n optimistische kijk op had als menig ander. Hij keek Daelorian licht verbaasd aan toen ze hem naar het noorden vroeg. Ze had haar huiswerk in ieder geval gedaan. Zijn gedachten gleden onbewust naar Freyja, iets dat hij absoluut niet moest hebben. "Sinds Lord Halldor en zijn zoons zijn omgekomen, heeft zijn dochter de touwtjes in handen," vertelde hij. Wat er met Lord Halldor's vrouw aan de hand was, wist hij eigenlijk nog steeds niet echt. "Tot nu toe lijkt het allemaal wel goed te gaan." Maar wellicht was hij ook enigszins subjectief.

Vreemd genoeg was er redelijk wat handel te drijven met de noordelingen. Er kwam steeds meer vraag naar producten uit het zuiden en die wilde zij met liefde leveren. Vooral in Hillerod leken ze erg geïnteresseerd te zijn in specerijen, stoffen en andere waren uit de zuidelijkere landen. De man die ze nu tegenover haar had zitten zou daar ook wel baat bij hebben. Rhoynar had immers veel te bieden en dat was dan waarschijnlijk ook de reden geweest dat hij het een bezoekje had geschonken. Hij liet weten dat de dochter van Lord Halldor op dit moment aan de macht was en dat dat tot nu toe allemaal goed leek te gaan. Het was, zover Dae het zich kon herinneren, nog niet vaak voorgekomen dat een vrouw aan de macht kwam, maar het was iets wat ze graag zag. ”Dat is goed om te horen, want daar profiteren wij uiteindelijk allemaal van,” concludeerde ze. Falkreath stond naast Rhoynar en Navarre toch wel op het lijstje van belangrijke handelspartners. Nymmerwell en Vanaheim waren minder in trek, maar dat waren in haar ogen de ietwat vreemdere oorden. ”Wat zijn je volgende reisplannen?” vroeg ze semi-geïnteresseerd. Ze zou nu op kunnen gaan staan en vertrekken naar haar onderkomen, maar ze zat hier nu toch met een goed gevuld glas wijn.

Vooral wanneer de winter naderde was de handel met de noorderlingen wel lucratief. Nergens vond je mensen die zo goed dierenhuiden konden verwerken, iets waar meer vraag naar was nu de temperatuur daalde. Vooral in Navarre kon hij dat soort dingen nu goed kwijt. Om maar niet te spreken over de smederij in het noorden, die ongetwijfeld superieur was aan de rest van de wereld. Wapens, werktuigen en ook scheepsonderdelen waren dingen die je beter in Falkreath kon halen. Daarbij vormde het ook een prima afzetmarkt voor zuidelijke producten zoals specerijen. Helaas kon hij niet zeggen dat hij er graag was. IJs, sneeuw en kou waren niets voor hem, iets dat hij elke keer weer opnieuw moest ondervinden wanneer hij naar het noorden voer. Daelorian liet hem weten dat ze blij was te horen dat het daarboven allemaal goed ging, terwijl hij nog enigszins in gedachten was verzonken wat Lady Freyja betrof. "Dat is de bedoeling," mompelde hij dan ook als respons, op een afwezige toon. De volgende vraag was wat zijn volgende reisplannen waren. "Hoogstwaarschijnlijk Isla de Juegas, daarna via Sundarin naar D'Auvignon," liet hij haar vervolgens weten. Een reis die op zich weer maanden zou gaan duren. "En jij? Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige reden ben dat je hierheen bent gekomen," vroeg hij haar toen. Stadhouders verlieten hun thuisoord niet bijzonder vaak, al was hij dan weer een uitzondering. Hij wilde wel weten wat haar hier gebracht had.