Sick as a dog

zo okt 22, 2017 7:01 pm

Ragya was eindelijk weg van het rottige gebied en was nu….. ergens anders. Ze had serieus geen idee waar ze eigenlijk was maar dat was maar een detail, toch? Hoewel het hier nog altijd warm was vond ze dit alles een pure verbetering. Het vorige gebied was net wat te warm en leeg geweest naar haar smaak. Hier voelde ze de nog de bries van de zee en de koelte die deze mee bracht. Het zou niet haar favoriet zijn maar het was de moeite waard om hier even te blijven. Daarbij waren er hier mensen die geen mes op haar keel drukte. Serieus ze was twee mensen tegen gekomen in Vanaheim en beiden hadden haar iets dichter bij een mes gebracht dan dat ze wilde. Stomme mensen ook. Gr. Hier had ze haar eerste dagen doorgebracht door wat eten te stelen en weer op krachten te komen. Ze zou altijd dun en fragiel blijven, dat was nu eenmaal hoe ze in elkaar zat, toch hielp het al wel dat ze weer iets in haar lichaam had.

Iets wat haar verder was opgevallen was hoe druk deze omgeving was. Schepen komen en gaan, mensen waren overal aanwezig en constant was er geluid om haar heen. Lachende dronken, vele vrouwen die hun lichaam verhandelen of juist mensen die meer voorkomende waren werkte. Het was zo verschillend van de leegte en stilte van haar vorige locatie dat ze niet goed wist was ze ermee aan moest. Vandaar dat ze zich had teruggetrokken naar haar dierlijke vorm. Dit was voor haar het meest natuurlijke. Ze was als dier een vrij jong beest, net op de leeftijd dat ze van pup naar volwassen zou gaan. Dit zorgde dat ze op het moment een mix was van beiden. Haar poten waren lang en klunzig, haar bruin met zwarte pels enorm pluizig met alleen haar staart en de puntjes van haar spitse oren die dit kon doorbreken. Ze was een lopend pluisje met grote, onschuldige oogjes die geen pigment in zich droegen. Rag had nog hoop dat deze vorm onderhand wat zou uitgroeien naar die van een werkelijke hond, maar dat kon nog even duren. In deze vorm leven was gewoon.. makkelijker. Haar manier van denken verschilde ook. Het menselijk alles op een rijtje zetten werd vaker vervangen door instinctief handelen en de vooruitgang van tijd leek ook anders te lopen. Het ging langzamer op een manier, dagen konden in elkaar overlopen en vaak onthielt ze enkel dingen zoals geuren en geluiden. Ze kon nog wel menselijk denken maar met haar weinig controle over deze vorm werd dit gewoon onderdrukt. Vaak zou ze wensen dat ze haar hele leven zo kon doorbrengen, al was dit niet realistisch. Haar menselijke vorm was functioneler en ze had daar het geschenk van duimen. Iets wat ze nu nog wel miste. Toch was deze kleine vorm handiger voor haar huidige doel: eten vinden. Ze kwam op het moment nog niet eens tot mensen hun knieën en vele negeerde dit pluisje gewoon met hun dagelijkse bezigheden. Daarbij was ze nu in staat meer te eten. Dingen zoals rauw vlees was makkelijker te verteren in deze vorm, als mens zou ze er nog ziek van kunnen worden en stond het idee haar een hoop minder aan. Zo sloop ze ook nu achter een waterrat aan. Haar passen waren nog klunzig en haar pose maakte duidelijk hoeveel moeite ze had met deze lange poten. Maar na enkele keren vallen kreeg ze het toch voor elkaar om achter de rat aan te rennen. Ze drukte haar kleine pootjes tegen het grijze beest en beet onhandig in diens nek, om hierna agressief met haar kop te schudden om het diertje te beëindigen. Een hoog, onbedreigend gegrom was op gekomen vanuit haar keel waarna ze tevreden en trots met haar staart kwispelde. Dinner was served.

Eerste post Achilles
danks bob for code

ma okt 23, 2017 1:53 am

Only in their last moments

one shows his true nature

Hij kon soms aangezien worden als standbeeld. Stond stil in de schaduwen, zijn witte ogen starend naar de mensen om hem heen. Zoekende naar of zijn volgende prooi. Of iets om zijn eeuwigheid van verveeldheid mee te vullen.

Als je eeuwig leefde werdt het zo ondertussen vrij saai. Er was niets meer te doen. Hij had al oorlogen gestart, gevochten en gewonnen. Er was zo ondertussen geen avontuur meer ontgaan voor hem en zelfs de diepste geheimen verstopt in boeken had de bijna reusachtige man onderzocht. Maar nooit had hij iets gevonden over het behouden van de enige die hem iets uitmaakte in zijn leven. Of het stoppen van deze vloek van diegene constant van hem afnemen.

Het was natuurlijk uiteindelijk zijn eigen schuld. Hij sloopte haar keer op keer. Vernietigde haar voor ze kon leven. Maar hij was uiteindelijk een man. En gaf graag andere dingen de schuld.

Vandaag was het echter niet de dag om dingen de schuld te geven of boos te zijn over zijn gehele bestaan. Zijn emotieloze ogen lagen gefocust op een jonge hond. Nauwelijks zou ze tot zijn knieeën komen. Maar het diertje probeerde wanhopig naar eten te zoeken. Ze deed hem denken aan hoe hij was zijn eerste nachten als ondood wezen. Hongerig op een zoektocht naar alles dat hij in zijn handen tepakken kon krijgen.

Hij kon dan ook niet ontkennen dat hij voor haar wou klappen het moment dat ze een zielige waterrat wist te vangen. Inplaats daarvan besloot Achilles iets dat uiterst 'out of character' voor hem was. Hij wou het guppie helpen. Ze was duidelijk hier nie op haar plaats. In een stad vol met mensen hoorde een hond niet te leven, tenzij het een eigenaar had. Er waren genoeg idioten die een dier iets wouden aandoen.

En waar Ach nou een ontzettende hekel had aan elk levende mens, het liefste de gehele mensheid wou uitroeien en wou baden in hen bloed. Had hij niets tegen dieren. Ze waren onschuldig en leefde puur op instinct. Vergelijkbaar met hem in vele gevallen. Dit kleintje ook, het had niets in haar leven behalve haar zielige kleine waterrat.

Dus wat deed Achiles. Hij liep naar haar toe en trok de waterrat uit haar bekje op aan het beest zijn staart. Even onderzoekend naar het dode ding kijkende voor hij zich terugdraaide naar de hond. "Je kan wel wat beters krijgen dan dit." Momepelde hij meer in zichzelf, wetende dat honden hem alsnog niet zouden kunnen verstaan. Met een simpele gooi over zijn schouder belandde het dode beest in een gracht en kwam omhoog. "Kom op. Ik geef je een maaltijd waar je tenminste wat groter van kan worden." Nogmaals gaf hij een knikje met zijn hoofd en liep weg van de straat. Hij had gisteren toevallig een uiterst interrestant diner gehad. En tja. Er lag nu een lijk in zijn kamer, hij was van plan om het vanavond op te ruimen. Maar als de hond nog wat intresse er in had, had zijn goede dode vriend tenminste meer blijdschap bezorgd dan alleen bij hem. Wat een goed persoon was hij nou toch weer. Zomaar nadenkende over de zwerfhondjes. Hij zou zichzelf een schouderklopje moeten geven.

ty ek

ma okt 23, 2017 2:01 pm

Ragya verscheelde niet veel van menselijk of dierlijke vorm. Ze bleef immers hetzelfde, enkel het lichaam veranderde zich. Toch kon ze veel gelijkenis ermee vinden. Als mens was ze zelf ook klein. Ze zou bij vele maar tot hun borst komen. Iets wat enkel vreemder was als je naging dat haar moeder een elf was. De vrouw was lang geweest, sierlijk en beeldschoon. Ragya daarentegen leek meer op haar vader. Een mens, zelfs nog kleiner dan haar en breedgebouwd. Hij leek op een dwarf met zijn rommelige rossige baard en wilde haren. En hij gedroeg zich nog erger. De man had om niemand gegeven behalve hemzelf en had een enorm kort lontje. Hoe haar moeder en vader het bij elkaar hadden kunnen vinden wist ze niet te zeggen. Maar ze wist wel dat ze de slechtste kant van de deal had gehad. Er was weinig sierlijk aan haar te noemen en haar vuurrode haren kregen weinig kans iets anders dan een mess te zijn. Wild.. dat was hoe de man in de bergen haar had genoemd. En dat klopte, moest ze bitter toegeven. Haar lichaam was vol met littekens, iets wat je zelfs nog kon zien in haar huidige vorm. Bij haar borst zat een steekwond en brandwonden liepen vanaf haar nek, over haar schouder en borst tot aan haar linkerarm. Daar stond een merk van iemand ingekerft, iets wat duidelijk snel met een mes was gedaan zonder interesse hoe het eruit zou komen te zien. Het was allemaal meer zichtbaar in haar menselijke vorm, al kon je de restanten van deze littekens nog altijd terug vinden op de pup. Veel last had ze er niet van. Sommige littekens waren nog gevoelig bij aanraking maar verder was het alleen de kou die haar er nog aan zou kunnen herinneren. Vooral als hond had ze er weinig interesse in, haar manier van denken liet het simpelweg niet toe. Het voornaamste in haar kop was nu eten. Ze had het nodig, ze was dun, verhongerd. Het was vrij simpel om te bedenken waarom. Ze mocht dan wel een dief zijn maar ze was alles behalve een goede, en haar manier van iets pakken en hierna heel hard wegrennen zorgde ervoor dat ze meer energie opmaakte dan dat ze terug kon krijgen met een gestolen hapje voedsel. Jagen als een kleine pup was ook moeilijk, vooral als niemand je iets wilde leren.. Vandaar dat ze enorm tevreden was met het feit dat ze ook maar iets had kunnen vangen.

Nog voor ze een hap van het verse vlees had kunnen nemen kwam er iemand naar haar toe. Ze schrok wat weg van het grote gestalte en begon te luid te grommen, al was het hoge en nog jonge stemmetje allesbehalve dreigend. Ze moest het een poging geven right? Rag was immers een vrij pittig ding zonder enige vorm van gevaar schatten. Hell, ze was zo impulsief als maar kon. Daarbij was ze er helemaal niet van gediend dat een enorme hand zomaar haar rat afpakte. Ze had deze natuurlijk niet zomaar afgegeven, maar ze had weinig keuze… Vandaar dat ze hapte naar de hand die haar maaltje had afgenomen. Zelfs al zou het raken was het nauwelijks genoeg geweest pijn te doen. De woorden van de ander kwamen maar half tot haar door. Het was meer een algemeen begrijpen dan echt te realiseren wat hij vertelde. Onhoorbaar voor de ander, of hij moest spontaan meertalig in hond zijn, begon ze te blaffen en grommen. Jij hebt makkelijk praten. Weet je wel hoelang het duurt voor je zo’n beest hebt gevangen? Weet je wel hoe onbeleefd het is? Ik ga toch ook niet jouw huis binnen om dan je bord uit het raam te gooien. Maar haar geklaag werd gestopt toen de man zonder veel moeite verder ging met zijn woorden. Een natuurlijk hondachtige instinct om naar andere te luisteren zorgde ervoor dat ze stil hielt en de woorden in zich op probeerde te nemen. Haar pigmentloze ogen keken in de koudgekleurde van de ander terwijl ze de opties afwoog. Hij zei iets over eten, dat kreeg ze mee. En echt gevaarlijk leek hij op het moment niet, hij had behalve haar rat afpakken niks verkeerds gedaan. Een natuurlijk wantrouwen borrelde op. Ze had stranger danger geleerd en meelopen met vreemde mannen was nu eenmaal een no go voor de meeste. Maar het idee dat hij misschien eten tot zijn beschikking zou kunnen hebben was ergens al genoeg om haar over te halen. Echt veel put om zelf nog iets te vangen had ze niet, dus haar opties hielden hierbij op. Het donkere beest bleef nog een seconde langer wachten waarna ze zichzelf afzette op de natte stenen. Met een klein sprintje had ze de man weer ingehaald en liep zo naast hem. Ze nam zijn geur in haar op en concludeerde dat hij echt enorm vreemd was.. man die moest niet veel vrienden hebben. Hij rook dood. Niet onaangenaam dood, maar gewoon… dood. Alsof hij even de vriezer had gelegen. Het was wel makkelijk te onthouden en te volgen, niet veel mensen roken zo vreemd als deze man. Of misschien moest hij gewoon een douche hebben, ze zou niet judgen. Zolang ze eten kreeg was alles goed. ...Waar gaan we eigenlijk naar toe? Haar nieuwsgierige ogen zochten weer ver.. ver omhoog naar die van de ander.

danks bob for code

di nov 21, 2017 11:56 am

Only in their last moments

one shows his true nature

Na wat twijfelen leek de hond het toch met hem eens te zijn en besloot met hem mee te gaan. Een grijns vormde zich rond zijn lippen zodra hij haar intresse zag. Nieuwsgierig klein beestje dat het was. Wie weet zou hij nog eens meer aan haar kunnen hebben. Als hij dan wat meer vet rond haar botten zou kunnen krijgen that is. Voor nu zag ze er uit als een scharminkel dat geen jaar vol zou houden in haar eentje.

Haar 'vriendelijke' gedrag tegenover hem wees er duidelijk op dat ze eerder van mensen was geweest. Een gevoelige spot voor Ach. En mensen noemde hem een monster. Dit arme beest was aan haar lot overgelaten en werdt maar van verwacht dat ze zou overleven. Zichzelf voedende op miezerige ratten en afval van ieder die zich te goed voelde om hun troep op te ruimen.

Ach maakte er een mentale notitie van om te vinden waar dit beestje had thuisgehoord en die mensen een speciaal bezoekje te brengen. Wezens zoals dat hoorde niet thuis op deze wereld. En zelfs hij wist dat met 90% van zijn ziel verkocht aan de duivel zelve.

Langzaam schudde de man zijn hoofd terwijl hij de deur naar zijn 'woning' opende. Een krot, weggestopt in de achterstraten van Brightwater Keep. Maar het was goed genoeg om niet gestoord te worden door nieuwsgierige ogen. En de straten waren nog druk genoeg dat er nooit 1 paar ogen te lang op zijn gestalte zouden blijven hangen.

De ruimte binnen was klam en donker. Het was atijd donker, hij had de ramem afgeschermd voor zover hij ramen had. Daarnaast had hij elke mogelijke kaars verbannen naar een hoek van de kamer en moest hij zichzelf een weg door de gehel kamer bannen om bij de kaarsen te komen, wou hij ze aanzetten. Maar zijn ogen waren gewend aan jaren van duisternis en werkte zelfs in deze barre omstandigheden optimaal. Honden hadden ook een beter zicht. Dus hij zag geen nut in een licht aansteken. Inplaats daarvan sloot hij de deur achter het dier en knikte in de richting van het midden van de woonkamer. Zelf zag hij het open karkas van een oudere man al liggen. Het was een makkelijke prooi geweest laat op de avond. Niet dat het zo heerlijk gesmaakt had. Maar zeker voor de hond zou het een prima maaltje zijn.

Haar aan haar voedsel latende zakte Achilles zelf in op de bank en leunde achterover onderzoekend naar het dier kijkende. Zich afvragend of ze ooit mens had gegeten en hoe ze zou reageren op deze maaltijd.

ty ek

(i'm very sorry but this was my inspiration: https://www.youtube.com/watch?v=SRcnnId15BA )

vr nov 24, 2017 4:05 pm

Het was voor haar bijna natuurlijk ingebouwd om naar mensen te luisteren. Ze was een hond, en hoewel een vuilnisbakken ras kon je duidelijk erin zien dat ze door mensen gemaakt moest zijn. Ze had niet de harde trekken van een wolf of wilde hond, alles behalve. Ze was fijntjes, pluizig, met rode pigmentloze ogen die de wereld met een wonder bekeken. En hoewel ze het zelf haatte was ze helemaal gebouwd en afgericht om naar andere te luisteren. Ze was zo goed als opgevoed als iemands bezit, in de hoop later een vechthond te worden. Behandeld als een hond, een dier sinds haar jeugd en dit bleef hangen. Nog altijd had ze een instinct om te doen wat andere commandeerde en om mensen… tevreden te stellen. Ze had er een hekel aan, haar menselijk kant vond het verschrikkelijk maar wat kon je er nu aan veranderen? Niks. Vandaar dat ze haar trots opzij moest gooien en de hond die ze was de vrije gang liet gaan. Deze man was al minder erg dan Valdimárr… Die had haar pijn gedaan, hard behandeld en eten was nauwelijks van pas geweest. Net genoeg om te blijven leven, meer niet. En als de woorden van de zwartharige hier juist waren dan zou hij al pluspunten krijgen. Eten was nooit verkeerd.

Ze liepen zo naar de achterstraten en stopte bij iets wat zichzelf nauwelijks een woning kon noemen. Een schuur misschien, kartonnen doos deluxe. Het was wel beter dan de straat dat was toe te geven. Rustig bekeek ze alles even ze de ander naar binnen volgde, wantrouwig als ze was met ruimtes en vast te komen zitten. De helft van je leven in een kooi besteden doet je vertrouwen aan huizen niet echt ten goede. Het duurde even voor ze aangepast was aan de duisternis, al was het minder lang dan een normaal mens nodig zou hebben. Kleuren begonnen weg te vagen voor haar en wat overbleef was een zicht van grijs en groentinten, enkel rond bepaalde plekken een hint van blauw te vinden. Sommige kleuren vond ze vrij moeilijk om uit elkaar te houden, maar het was genoeg om het lijk in het midden van de kamer te zien. Ehemmm… hier had ze de memo niet van gehad? Met pure onzekerheid ging haar blik naar de man, die het zich blijkbaar comfortabel had gemaakt. Vond hij dit niet vreemd? Blijkbaar niet…

Na een moment simpelweg naar de man te hebben gestaart in verwarring keek ze weer terug naar de man. Ze kon geen mens eten, ze was er zelf een. Dat was gewoon niet mogelijk… maar aan de andere kant was mens vet vlees, en zelf zou ze nooit zo iets te pakken kunnen krijgen. Ze kon niet op groot prooi jagen, dus wanneer kreeg ze anders de kans zo voedzaam te eten als dit? Een twijfel schoot door haar lichaam heen. Ze was vrij vreemd voedsel gewend van haar tijd in de kooien… misschien dat ze toen wel mens had gegeten… ze zou het niet kunnen zeggen. En zelfs al niet, de man was al dood, het zou verspilling zijn het te laten liggen. Nog niet overtuigd van haar zaak liep ze dichterbij, om twijfelend een poot op het lichaam te zetten, alsof ze wilde checken dat hij echt dood was… Toen de man niet bleek te bewegen keek ze het lichaam in. Honger overtrof haar bij het ruiken van het vrij verse vlees en zonder ook maar de kans te krijgen haar moreel erbij te pakken begon ze te eten. Ze ging instinctief naar de long, aangezien dit het lekkerste en voedzaamste was. Dankzij haar formaat kon ze niet al te veel op, al kon ze zich niet meer herinneren wat de laatste keer was dat ze zichzelf vol had gevoeld. Ze klom uit het karkas en likte het bloed van haar poten en mond. Haar blik gleed weer naar de man en met een simpel sprongetje vergezelde ze hem op de bank. Ze snuffelde nogmaals aan zijn hand en klom hierna op zijn schoot, om hier te gaan liggen. In haar vreemde manier van denken was dit logisch, hij had haar niet bezeerd en juist voedsel gegeven. Dus hij moest wel vriendelijk zijn. Het zwarte pluisje likte kort aan diens arm en legde toen haar kop neer, om omhoog naar hem te kijken, niet wetende hoe hij hierop zou reageren.

danks bob for code

Sick as a dog

Sick as a dog

Re: Sick as a dog

Re: Sick as a dog

Re: Sick as a dog

Re: Sick as a dog

Re: Sick as a dog