Communication is key

Communicatie… was niet altijd zijn sterkste eigenschap, zowel verbaal als in schrift. Voornamelijk het laatste. Zonder vaste woonplaats en met een flexibel karakter, was het moeilijk vast te pinnen waar Ezra zich precies in de wereld bevond. Vrienden werden daarom snel gemaakt, maar ook weer verloren. Contacten aangegaan en weer verwaterd. Het was om deze reden dat hij zich had voorgenomen enkele vaste posten na te lopen en hier zijn tijdelijke adressen van te maken voor briefpost en andere belangrijke boodschappen. Inmiddels was hij daardoor een bekend gezicht in vele streken waar hij om de zoveel maanden ineens weer opdook, om even later weer net zo plotseling voor weken, maanden of jaren te verdwijnen. Zijn vaste hostel in Navarre was één van dergelijke plekken waar zich inmiddels een flinke stapel perkament voor hem had opgebouwd door zijn langere periode van afwezigheid in deze specifieke contreien. Met een beleefde glimlach om zijn lippen had hij het van de oudere dame die de balie bemande aangenomen en scande vlug over de pagina’s heen. Eens zien… Een verzoek voor een proefles voor een groep jonge alchemisten, een nieuwe vondst van een collega (waar ze in geuren en kleuren over uitweidde in maar liefst vier pagina’s tekst), een verloren rekening van een kroeg… (Oh, die had hij nou net even niet gezien. Weg ermee.) en tenslotte… De glimlach verbreedde ongemerkt voor een moment bij het zien van de initialen: A.M. Dat kon er maar één zijn… Haast met kinderlijk enthousiasme haalde hij zijn vingers langs de randen van de envelop om deze met een zekere haast open te scheuren. Iets wat wellicht niet geheel gepast was bij het vermoedelijke bericht dat zijn assistentie welkom zou zijn bij een gedane misdaad… Desalniettemin brak het zo heerlijk de dagelijkse sleur en was een samenwerking met de schrijfster in kwestie hoogstens interessant te noemen. In sneltreinvaart scanden zijn diepbruine ogen de boodschap. Ah…
“Will you be staying here tonight, professor?” Een licht schokje trok door hem heen bij het abrupt verbreken van zijn concentratie. Ietwat verstrooid had hij opgekeken, maar schudde zijn hoofd. “ ’Fraid not. It seems I have an important appointment in D’auvignon…tonight.” Als hij nu vertrok, zou hij misschien nog net op tijd komen. Om van puur toeval te spreken. Al… zou Agatha hem inmiddels wellicht al genoeg kennen te weten dat een afgesproken tijd inhield dat hij standaard keurig exact een half uur te laat kwam (of soms helemaal niet op kwam dagen als haar brief hem niet of te laat had bereikt…).
Zijn beste been voorzettend, had hij zich daarom in redelijk rap tempo naar zijn boerse strijdros met wagen gehaast, sprong er met twee benen tegelijkertijd op… en overschreed waarschijnlijk een snelheidslimiet terwijl hij het kleine dorpje uit scheurde, op weg naar de grote stad.

Het was pas tegen het vallen van de avond dat de contouren van het machtige bouwwerk aan de horizon zichtbaar werden. Het luid briesen van het paard gaf aan dat de reis ook niet veel langer had moeten duren… Terwijl hij de wagen zo vlug maar ook veilig mogelijk door de straten stuurde, had hij de brief er nog eens bij gepakt om het adres van de herberg op te zoeken waar ze als het goed was sinds twintig minuten geleden op hem zou zitten wachten.
Toen de klok het halve uur aangaf, bracht hij zijn rollend huis op wielen tenslotte tot stilstand en spoedde zich de overvolle plek in. Het was een vrijdagavond, waardoor menig harde arbeider zijn loon aan de bar verbraste en drukke conversaties de achtergrondmuziek nagenoeg overstemden. Het tijdstip was nog vroeg genoeg om weinig dubbele tongen te horen en de sfeer eerder knus dan bedrukkend te laten zijn. De geur van bier vermengd met in veel vet gebakken maaltijden was onmiskenbaar. Altijd onderweg, reizend van plaats naar plaats, voelde het haast als thuiskomen.
Zijn lange, breedgeschouderde lijf behendig tussen de eikenhouten tafels door manoeuvrerend, zochten zijn vriendelijke ogen naar het bekende gezicht. De warrige, gitzwarte krullen -waarvan enkele, speelse plukken ietwat voor zijn gezicht vielen- onthulden dat hij zojuist pas gearriveerd. Hm… Misschien zou hij één van de andere gasten kunnen vragen een poging tot stelen te veinzen, zodat hij haar sneller kon spotten...
Dit idee maar al te zeer overwegend, had zijn priemende blik haar plots gespot ergens achterin de ruimte. Een uitnodigende, aangename grijns sierde zijn zongebruinde gezicht als vanzelf. Witte, rechte tanden ontblootten zich even. Zijn hand opstekend bij wijze van begroeting en om zijn aanwezigheid kenbaar te maken, overbrugde hij de laatste afstand naar haar. “Sheriff. A pleasure seeing you again, although one might wish it were under different circumstances…” groette hij haar hartelijk.

& Agatha Morstan

Nog voor ze haar begroeting volledig had kunnen afmaken, had hij al tegenover haar plaatsgenomen. Door de grootte van de tafel, zat hij verder voorover gebogen in haar richting. Zijn armen sloegen zich innig over elkaar, alsof ze op het punt stond hem een geweldig verhaal te vertellen. Haar houding sloot hier feilloos bij aan door de vluchtige blik in het rond. Terwijl de karamelbruine ogen zich in de innemende, donkere ogen voor hem boorden, hing hij dan ook werkelijk aan haar lippen toen ze begon te vertellen. Onderwijl had hij hier en daar enthousiast geknikt, als bij het uitleggen van een nieuw recept waarbij je handen nu al jeukten om het uit te proberen. “Fascinating!” Professor… “I mean… how dreadful. Awful. The poor man.” Oké, dat was wel weer voldoende medeleven om je ware fascinatie te maskeren… Schuldig had hij een seconde gegrijnsd. Hij klemde zijn lippen braaf weer op elkaar toen Agatha er nog iets aan toe te voegen had. Door haar voorover buigen, werd de afstand tussen hen even drastisch verkleind, waardoor de beste man een enkele keer net een seconde vlugger knipperde.
“Hm… I see.” bromde hij tenslotte bijna onverstaanbaar, ten teken dat zijn brein direct overuren maakte. “I think I can work with this.” concludeerde hij tenslotte waarop zijn vriendelijke ogen terug gingen naar haar. “But it would require me taking a look at the body of the victim and perhaps you and I both could talk to the wife, see what she has to say about possible clues…” Langzaam boog hij weer iets terug. “And last but not least…” Een zeer ernstige blik sierde zijn gelaat… “I need a drink. I’ve been travelling for hours. Do you want anything?” …ennn was in één klap weer verdwenen… Met een ietwat gekanteld hoofd en jongensachtige grijns keek hij haar aan.