The hunter's path

wo sep 27, 2017 8:53 pm

De zon was nog niet eens op. Mist trok op vanaf de grond. Ergens in de bossen van Falkreath klonk het ritmische geluid van enorme poten die dreunend op de grond kwamen en de versnelde ademhaling die erbij gepaard ging. Een enorme grijze wolf die net zo groot was als het gemiddelde kind van acht jaar oud baande zich een weg door de bossen. Hij was iets op het spoor. Gwynn wist wanneer hij op jacht moest, vroeg in de ochtend als de kuddes nog niet vertrokken waren. Hij had al twee dagen geen eten meer gehad omdat het hem niet gelukt was om een succesvolle jacht in zijn eentje te doen. Elke keer gebeurde er wel iets. Gisteren een roedel wolven die hij niet eens ging proberen te bevechten. Gwynnbleid was niet zwak, maar hij wist wanneer het zijn tijd was om terug te stappen.
Zijn ogen vernauwde zich toen hij in de verte de bomen dunner zag worden, de geuren van de reeën werden dikker. De mist had zijn dikke, grijze vacht nat en plakkerig gemaakt. Zijn gele ogen tuurde in de verte; hij kon ze zien staan. Dit keer ging het hem lukken, hij zou er een aan de grond trekken. Nog even liep hij in zijn hoofd zijn strategie door. Toen spande hij alles aan, zette zich af en stoof naar voren toe. In een oogwenk waren alle reeën die er hadden gestaan opgesplitst. Hij koos snel, want hij kon er nu maar achter eentje aan. Dat was toevallig een van de jonge mannetje die dicht bij hem was. Zijn grote poten draaide iets bij en drukte de grond steeds harder onder hem weg. Dit werd het. Dit ging lu- Een klap tegen zijn hoofd aan. Gwynn had een behoorlijk dikke kop maar de uitgeschoten poot van het hert tegen zijn kop deed wel zeer. Maar hij moest zich snel herpakken en zette de sprint weer in, als hij dit hert kwijt raakte moest hij naar een van de dorpjes afreizen en die waren zeker allemaal twee dagen weg van zijn hut, dat ging hij niet redden.

Hij had maar één kans nu. Hij zette zich af met zijn achterpoten en sloeg zijn nagels uit. Hij had nooit gedacht dat hij het zou redden, maar zijn nagels haakte zich al snel in de huid van het beest. Met alle kracht die hij nog had trok hij het dier terug naar zich toe, die uit balans raakte en op zijn zij terecht kwam. Poten maaiden wild om zich heen terwijl Gwynn probeerde de nek van het beest te grijpen. Hij kreeg een stoot in zijn ribben, maar dat hield hem niet tegen. Al zijn kracht ging in de laatste haal naar voren, hij zonk zijn tanden in de nek van het hert en beet. Hopend dat het genoeg was, want anders zou hij het beest moeten laten gaan. Hij was zo moe, de adem die hij wild uit zijn neus drukte kwam in wolkjes langs zijn ogen. Maar het was genoeg. Het hert blies zijn laatste adem uit en Gwynn had gewonnen. De grote wolf keek kort en trots naar zijn vangst voordat hij zich naast het beest op de koude grond liet vallen. Die trap had pijn gedaan en hij was dood op. Hij kon wel even zo blijven liggen, dacht hij..

I got a brain-tricked hunger and you're pulling me in