Public Sinner

De zwartharige man strekte zich voor een kort moment uit en bekeek zichzelf in de spiegel. Ondanks de kou van hun koude gebied droeg hij weinig kleding. Hij hielt er gewoon niet van, zijn vereeuwigde mooie lichaam, onaangetast door de jaren en elementen heen. De dood had hem enkel goed gedaan. Hij was altijd al een plaatje geweest maar dankzij vampier zijn was het enkel beter geworden. Zijn huid glad en helder, al wat aan de bleke kant zelfs voor dit gedeelte van de wereld. Dit liet dan ook zijn helder oranje, bijna dierlijke ogen uitkomen, die nu half verborgen lagen onder zijn raafzwarte haar. Zijn lichaam was niet zoals de meeste krijgers, hij was dun, getekend en sierlijk in zijn manier van doen. Hij kon zeker vechten maar zijn kracht zat hem meer in zijn praten en het feit dat hij mensen beter kende dan wie dan ook. Echt veel keuze had hij niet, het leven zonder mensen om hem heen was een levende kwelling. De enige manier hoe hij echt pijn kon leiden. Fysieke pijn was voor hem enkel een lachertje, hij vond het grappig, leuk. Goed, ondood zijn bracht misschien niet het beste uit iedereen naar voren. De jongen grijnsde even naar zichzelf in de spiegel en maakte zijn haar tot het acceptabel zat, om zichzelf hierna half aan te kleden. De meerderheid van zijn borst was nog altijd te zien maar tja, mensen mochten ook een mooi uitzicht hebben. Toen alles op zijn plek zat liep hij de trappen af naar de begaande grond, waar hij zijn personeel de bar al zag klaarmaken. De nacht begon net, wat betekende dat de bezoekers ook wel zouden komen. Zijn dierlijke blik gleed langs de vrouwen die met elkaar smoesden over klanten en hun werk. Het was een laag bestaan voor hun, ze verkochten hun lichaam aan de nacht, maar hij zou alles voor ze doen. Deze meiden waren van hem en hij zou ze beschermen, zelfs al mochten de meeste dit niet eens realiseren. Zodra hij opgemerkt werd vielen ze ook stil, hun ogen nerveus naar beneden glijdende. Hij had ze ieder zelf ook... uitgeprobeerd, en velen waren nerveus voor een vervolging. Gebruik makende van hun emoties liep hij langs ze en streelde rustig door hun net gekamde haren. "It's almost time ladies. Half of you go outside, half of you stay in" Toen hij ze zag knikken en naar hun plek zag gaan liep hij pas weg naar de barman, om te vertellen dat hij zelf ook naar buiten ging. Het jochie knikte en gaf hem tevens een glas donkerrode vloeistof, bijna zwart in het weinige licht. Einar hier was geboren van een van de dames en een klant. De moeder was er zeker van geweest dat ze haar kind wilde houden, dus had hij het toegelaten. Nu werkte de jongen voor hem als barman en uitsmijter, samen met de andere bastaards die hier geboren werden. Hij kende ze al vanaf dag een en de helft zag er al ouder uit als hijzelf. Deels zag hij deze ook als zijn eigen kinderen en liet ze de vrije wereld in mochten ze hier een behoefte naar voelen. Jammer genoeg was Einar hier niet de slimste nog sterkste, dus zou zijn lot waarschijnlijk hier eindigen. Hm. In ieder geval wisten ze wat hij wilde. Zo bracht hij ook zijn lippen naar het glas en genoot van de metaal smakende vloeistof. Hij kocht zijn bloed van andere die het wel konden maken, een groep waar hij zelf niet bij behoorde. Ja, de brothel had alles wat hij maar wilde en voor kon vragen, en toch was dit niet genoeg voor hem. Hij was zo enorm verveeld. Hij wilde wat spannende mensen tegenkomen, dingen van hun horen en leren. Als eigenaar van een brothel kwam je de vreemdste wezens tegen, want laten we eerlijk zijn, iedereen voelde lust. En domme, lustende wezens gaven vaak informatie vrij, en dat was pas interessant te noemen. De vampier zette hierna ook het glas op de tafel en liep de koude avond in, al voelde hij weinig van de kilte. Hij speurde even rond en bij het eerste persoon die hij zag; gotcha, dat werd hem. Met simpele stappen liep hij naar de ander toe en gooide een arm rond zijn middel, om charmant te grijnzen. "Hello handsome, what are you doing here all alone?" Hati grinnikte even en nam de tijd de ander te bekijken, hm, deze kende hij. Al was kennen ook een groot woord, herkende paste beter. Zo herkende hij de meeste bevolking van dit stadje. "Morton, wasn't it? Either way, pleasure to meet you"

[Morton Svartsson first]