Lady in the north

vr sep 29, 2017 10:08 am

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

Een paar dagen geleden was de eerste echte sneeuw gevallen. Door het hele jaar heen was het wel eens koud en waren de daken van de huizen bedekt met een laagje ijs. Maar de zachte sneeuw was nu echt gevallen, winter was in aantocht. Dat zou betekenen dat ze binnenkort rekening moesten gaan houden met de haven. Ze moesten ervoor zorgen dat niet alles dicht zou vriezen, en dat was een moeilijk werk. Hun meeste gasten kwamen via het water, want door het land heen was voor de meeste veel te ruig.

De noorderlingen waren echter sterk. Ze waren bestand tegen de kou en niemand was er bang voor. Elk jaar werden rond deze tijd grootste voorbereidingen getroffen. Graan, brandhout, vlees, alles werd opgeslagen onder de stad zodat ze geen voedseltekort zouden hebben tijdens de winter. Het zou weer eens een strenge gaan worden, zo had ze het gevoel.

In de havens was het rustig vandaag, er zouden niet veel schepen aankomen en dat betekende dat er niet enorm veel gebeurde in dit gedeelte van de stad. Toch maakte de roodharige lady haar dagelijkse rondje. Het was goed dat ze zich regelmatig liet zien aan haar mensen, ze was niet één of andere godin die ze hoefde te vereren. Haar aandacht werd getrokken door iemand die er niet bepaald uitzag als een noorderling. "In deze streken kan je beter iets warmers aantrekken," zei de jonge vrouw terwijl ze een aantal meter zijn kant op liep. Waarschijnlijk was hij iemand die naar haar stad kwam om zaken te doen, immers hadden ze hier genoeg te bieden. Zelf was ze wel uitgerust, met het wolvenbond op haar schouders wat redelijk warm was.

notes: tony first post!

∎ ◣ ◥

vr sep 29, 2017 7:25 pm

Zijn gebruinde gelaat stak fel af tegen de ijzige omgeving. Het was vrij duidelijk dat hij hier niet thuishoorde, dat hij een woestijnbewoner was en geen noordelijke ziel. Dat werd nog maar eens extra benadrukt door het dunne gewaad waarin hij liep. Het was van zijde, het chicste van het chicste, de allérnieuwste mode uit Archeon - maar het was niet bepaald tegen de sneeuw bestand. Hij klemde zijn kaken op elkaar om zijn tanden te doen stoppen met klapperen en glimlachte als een boer met kiespijn naar de jongedame die hem aansprak. Als hij hier niet moest zijn voor zaken in naam van zijn vader, had hij hier geen voet aan wal gezet. Geen wonder dat de ouwe man dit klusje liever door hem deed opknappen. Anthony was hierheen gereisd per boot. Dat was nooit bijzonder fijn; in het begin voelde hij zich altijd onzeker op het dek, zijn evenwicht was moeilijk te bewaren en hij stond vaker wel dan niet over een reling gebogen terwijl hij heel hard probeerde om het te doen lijken alsof hij gewoon van het uitzicht genoot. Hij wende echter meestal vrij snel, en tegen dat hij weer voet op het land moest zetten had hij zo'n erg geval van zeebenen dat hij meteen het eerste het beste café zocht om de alcohol zijn systeem weer wat te rechten. Van alcohol werd je immers wankel, en als je al wankel was voor je alcohol dronk konden de effecten elkaar alleen maar uitwissen. Het hielp naar het schijnt ook om het weer warm te krijgen. Dat effect was ondertussen echter al weer uitgewerkt - hij was hier vrij vroeg in de ochtend al aangekomen, wat het meteen heel moeilijk had gemaakt om een café te vinden dat al - of nog - open was. "De naam is Anthony, Anthony Orlando. Ik ben hier voor zaken." Als zij degene was voor wie hij hier was, zou ze zijn naam wel herkennen - al dacht hij van niet, ze zag er zo jong uit en was waarschijnlijk maar een ronddwalend meisje, al zeiden haar met wolvenvacht bedekte schouders iets anders. Misschien kwam zijn naam hem ook wel bekend voor als zij niet degene was met wie hij zaken moest doen, Anthony was immers nog altijd niet geheel op de hoogte van hoe ver zijn vader's reputatie reikte. Rijk zijn liet de tongen nogal bewegen, blijkbaar. Al hadden de roddels waarschijnlijk meer te maken met zijn lange lijst aan ex-vrouwen.

za sep 30, 2017 3:32 pm

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

De persoon had kleding aan die hier niet bepaald handig waren. Ze wist niet zeker wat voor stof het was - het leek op zijde - maar warm was het in elk geval niet. Dat kon zelfs een kind zien. Zijn gebruinde huid was nog iets waaraan je kon zien dat hij geen noorderling was. Het was vast één van de vele handelaren die wisten dat er hier in Hillerød aardig wat te halen viel. En dan voornamelijk dierenhuiden, wapens en edelmetalen. Nu waren ze wel heel zuinig met hun echte bron van inkomen, immers was nog maar een klein stukje van de diamantmijnen bereikbaar. Niemand kwam er überhaupt aan zonder haar persoonlijke toestemming.

De man stelde zich voor als Anthony Orlando, en hij was hier om zaken te doen. Freyja knikte een keer, precies wat ze had gedacht. "Freyja Skarsgård, lady of Hillerød." Voor een moment keek ze hem recht in de ogen aan, puur om zijn reactie te kunnen zien nu ze bekend had gemaakt tegen wie hij werkelijk stond te praten. "We're happy to have you here, but it would be smart if you would adapt your clothing to this weather. If, ofcourse, you do not want leave our city without your hands and feet." De kou kon verraderlijk zijn, zeker nu de winter voor de deur stond.

notes: none

∎ ◣ ◥

za sep 30, 2017 4:39 pm

Anthony weerde zijn blik niet af toen ze hem recht in de ogen keek. Zijn wenkbrauwen gingen lichtjes omhoog toen ze vermeldde dat zij de lady van dit gat was, een beetje verbaasd omdat ze nog zo jong was - maar verder bewoog er geen spier in zijn gezicht. Nja, buiten de klapperende tanden dan, maar dat telde niet. Hij wreef zijn handen nog wat over zijn armen. De sloffen aan zijn voeten hielpen niks om zijn voeten droog en warm te houden en ergens kreeg hij de kriebels als hij eraan dacht dat hij misschien zonder voeten terug zou moeten keren. Wie zou er nu een man willen zonder voeten? Of zonder handen, nog erger. Dan kon hij de vrouwtjes niet eens meer verwennen. Gelukkig wist Anthony beter. Het was een vloek, soms, maar op momenten zoals deze stelde het hem gerust. Hoewel hij het nog zo koud zou hebben zou de vloek er altijd voor zorgen dat alle delen van zijn lichaam het warm genoeg hadden. Hij was geen vampier, hij was niet onsterfelijk - maar een beetje kou zou hem niet de das omdoen. Dat had hij al eens uitgetest. Freyja mocht en zou dat echter niet weten. Niemand wist het en niemand zou het ooit weten. Anthony haalde zijn schouders lichtjes op. "Ik ga straks wel een nieuwe outfit kopen.", antwoordde hij, schijnbaar op zijn dooie gemak al was hij innerlijk veel meer op zijn hoede. Hij was hier niet graag, hij wou zo snel mogelijk weer terug naar de woestijn. Waar het zand niet weg te schrobben was maar waar je tenminste geen last had van ijskoude sneeuw in je schoenen.

zo okt 01, 2017 12:29 pm

if I'm going to die, let it happen

while there is still some of me left

De woorden over het verliezen van handen en voeten werden gevolgd door een kleine glimlach. Ja, het was wel eens voorgevallen dat handelaren uit het zuiden klappertandend in een steegje waren gevonden. De kou moest niet onderschat worden, maar het leek erop dat mannen zoals deze Anthony hun zuiderse zijde verkozen boven het noordelijke bond. Zijn eigen keus, natuurlijk, maar ze wees hem er wel op dat er risico's aan zaten. Hij zou later wel nieuwe kleding halen - als hij dan nog in staat was om dat te doen, natuurlijk.

"I hope you will, it would'nt be good for our reputation if the merchants here would return home as little ice cubes." Ergens vond ze de gedachte wel grappig, eigenwijze mannen uit het zuiden toch ook. "Let me take you to the market, I can show you our finest clothing." Anders was het toch maar een saaie dag geworden, nu had ze nog wat gezelschap en misschien had hij nog wel interessante nieuwtjes uit het zuiden.

notes: none

∎ ◣ ◥

Lady in the north

Lady in the north

Re: Lady in the north

Re: Lady in the north

Re: Lady in the north

Re: Lady in the north

Re: Lady in the north