Drown

Toen ze zich had voorgenomen om te gaan reizen had ze iets anders voor ogen gehad dan de situatie waarin ze zich op dit moment bevond. Een stukje zee oversteken had er dan ook makkelijker uitgezien in haar hoofd dan hoe het daadwerkelijk was. Misschien was het ietwat gammele bootje waarin ze haar reis had gepland dan ook niet het beste idee geweest, maar wat moest ze anders? Een schip kapen, in haar eentje? Nah, dat zou hem niet worden. Ze kon zichzelf af en toe wat overschatten, maar realistisch was ze wel. Niet dat het haar wat had gebracht. In tegendeel. Door dit geniale plan zat ze nu vast op een of ander piratenschip met een dweil in haar hand en een emmer water naast zich. Niet een erg groot schip, though. Wat een amateurs. Ze hadden haar van de zee geplukt en nu werd er verwacht dat ze hier zou blijven werken. Surprise, no way in hell dat dat ging gebeuren. Tijdens het schrobben van het dek wierp ze zo nu en dan een vieze blik naar de overige bemanningsleden, die haar geen enkel moment uit het oog leken te verliezen. Als ze gewoon haar werk bleef doen liep ze eigenlijk niet eens zo'n gevaar, behalve als ze erachter zouden komen dat ze een meisje was. Ze wilde niet eens weten wat haar dan allemaal zou kunnen overkomen, vandaar dat ze zo snel mogelijk een weg van dit schip af zou moeten vinden. Haar enige ontsnappingsplan tot nu toe was overboord springen, maar dat zou toch wat beter uitgedacht moeten worden wilde ze zichzelf ook daadwerkelijk in leven houden. Ze wachtte dan ook geduldig af tot er ook maar iets van land in zicht kwam. In ieder geval dichtbij genoeg om dan ook maar een kans te maken. Alles beter dan de rest van haar leven met een dweil in haar handen staan samen met alle risico's die dat met zich meebracht, toch?  

Zo gezegd zo gedaan. Ze wachtte geduldig af tot het juiste moment, en zodra dat stukje land waar ze zo lang op had gewacht in zicht kwam bereidde ze zich voor op haar ontsnapping. Ze zouden er straks langs varen en dan moest ze het kunnen halen. Hoe graag ze hier ook weg wilde, ze wachtte af tot het juiste moment. Zodra deze daar was en het aantal bemanningsleden op het deck minimaal was nam ze haar kans. Zodra ze de eerste meter had afgelegd hoorde ze een hoop geschreeuw en gedoe, maar ze liet zich niet tegenhouden. Met de dweil voor zich uitgestoken als het meest kansloze wapen in de geschiedenis van wapens stormde ze naar de overkant van het deck, om zich vervolgens af te zetten tegen de grond en zich over de rand van het schip wierp. Het lukte, haar plan leek geslaagd. Op het moment dat haar beide haar voeten van de grond kwamen voelde ze iets met een noodgang tegen haar hoofd knallen. Was het een stok? Was het een verroeste haak? Who knows. Het enige wat ze ervan mee kreeg was de harde klap tegen haar hoofd en haar zicht dat vervolgens zwart werd terwijl ze van het schip af dook.

Dat ze niet gestorven was was een wonder. Karma leek dan toch eens aan haar kant te staan. Hoeveel tijd er verstreken was, was niet duidelijk. Inmiddels lag ze als een hulpeloze, aangespoelde walvis op een strand, nog steeds bewusteloos van de harde klap. Geweldig idee, Nyx. Moet je nog eens doen.

Ze had zichzelf al zo vaak in de nesten gewerkt, maar nog nooit eerder was ze zo dicht bij de dood geweest als vandaag. Tot ieders grote verbazing schoten haar donkerbruine ogen weer open en kwam ze proestend overeind. Het duurde even voor ze zich wist te oriënteren en degene die zojuist haar leven had gered opmerkte. Naast haar zat een vreemde man vol tattoo's en een stel doordringende ogen. Zonder iets uit te kunnen brengen staarde ze hem aan. "Bedankt." Kwam er uiteindelijk verward uit. Wat moest je in hemels naam zeggen tegen een vreemdeling die zonder enige reden je leven redde? Over redden gesproken, wat was er eigenlijk gebeurd? Ze deed haar best om de situatie terug te halen, en langzaam maar zeker herinnerde ze zich de harde klap tegen haar hoofd. Meteen schoot haar hand naar haar achterhoofd, maar al snel trok ze deze terug gepaard met een korte kreun. Het genezen ervan zou zeker nog een tijdje duren.
Ze vestigde haar aandacht weer op de vreemdeling. "Mag ik vragen waarom u mij gered heeft?" Vroeg ze hem na een korte stilte. Haar stem klonk nog wat zwakjes. Hopelijk begreep hij haar niet verkeerd. Ze was hem heel dankbaar, maar hij zag er niet echt uit of levens redden zijn roeping was. Misschien had ze het fout, maar ze was oprecht benieuwd.

De vreemdeling leek de grootsheid van zijn daad niet echt in te zien, wat haar verwarde. Ze besloot er maar niet te veel bij na te denken en  ging wat rechter op zitten waarbij ze haar knieën tegen haar borst trok. Haar blik was gericht op de man, die zich niet veel van haar aanwezigheid aan leek te trekken en genoot van een peuk. Zijn antwoord op haar eerdere vraag riep enkel nog meer vraagtekens bij haar op. Ze opende haar mond om te ontkennen, maar besloot daar even mee te wachten. Deze wereld zat vol onverklaarbare gebeurtenissen. Om deze man nu voor gek te gaan verklaren was daarom dan ook niet helemaal eerlijk. "Oh, eh, bedank hem of haar dan maar namens mij.'' Besloot ze uiteindelijk maar te antwoorden. Heel soepel kwam het er niet uit, maar dit waren dan ook niet echt gesprekken die ze dagelijks voerde. Toch hield zijn antwoord haar bezig. Waarom zou een god genade schenken aan iemand zoals zij, in plaats van iemand met meer macht?
Ze werd uit haar gedachten getrokken door de stem van de vreemdeling, die Romeo bleek te heten. "Nyx.'' Antwoordde ze terwijl ze haar hand uitstak naar de man naast zich. "Redt deze god vaker mensen?'' Vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. Eigenlijk was ze wel heel benieuwd naar zijn ''God'.

Haar vraag leek zijn aandacht te hebben getrokken, waar ze eigenlijk wel blij om was. Ze was dan ook best nieuwsgierig naar wie de persoon die zojuist haar leven had gered was, en zijn god hoorde daar ook bij. Daarbij leek zijn hele houding te veranderen nu hij over deze god sprak. Hoe meer ze erover na begon te denken, hoe nieuwsgierig het haar maakte. Natuurlijk was zij gewoon opgegroeid met het geloof wat ze mee had gekregen in haar jaren in Nymmerwell, maar dat betekende niet dat een ander's geloof 'fake' was. Tenminste, in haar ogen dan. "The Drowned God?" Mompelde ze zachtjes in zichzelf. Aparte naam voor een god. "Ik ben benieuwd waar ik die tweede kans aan verdiend heb dan." Grinnikte ze nonchalant terwijl ze een van haar handen door het zand naast zich liet glijden. Het kwam er misschien uit als een grapje, maar ze wist het oprecht niet. Zoveel prestaties had ze tot nu toe nog niet geleverd in haar twintig jaar in Nymmerwell. "Zou je me misschien meer kunnen vertellen over deze god?" Aan de toon van haar stem was duidelijk te merken dat ze best wel geïnteresseerd was. Een god die mensen een tweede kans gunde was dan ook niet zomaar iets in haar ogen.

Zijn antwoord bracht haar enkel meer in de verwarring. Ergens had ze altijd wel geloofd in dat alles wat er gebeurde gebeurde met een reden, maar nu iemand anders iets soortgelijks zei klonk het toch wel vreemd. In haar ogen was dit namelijk nog steeds een ongeluk geweest en had ze geluk gehad dat deze man toevallig in de buurt was en besloot haar leven te redden. Aan de andere kant stelde zijn woorden haar ook enigszins gerust. Ze bevond zich nu immers ergens waar ze nooit eerder was geweest, maar ze kreeg het gevoel dat dankzij deze ontmoeting ze er niet alleen voor zou staan. In ieder geval deze avond niet.
Met een glimlach pakte ze dan ook zijn hand aan en hees zichzelf omhoog. Het ging echter niet zo soepel als ze verwachtte, maar ze begreep wel dat ze na dit 'avontuur' dan ook niet op haar sterkst was. Haar lichaam zou zeker eventjes moeten herstellen. "Dat lijkt mij een prachtig plan.'' Antwoordde ze met een tevreden blik in haar ogen. "Lead the way.'' Vervolgde ze waarna ze wat zand van haar broek klopte. Ze was benieuwd waar hij van plan was naar toe te gaan. Zou hij hier ergens een huisje hebben? Misschien was hij wel van plan in een herberg te overnachten. Het maakte haar in ieder geval niet zoveel uit. Ondanks dat ze deze man nog maar net had leren kennen was er toch al een sprankje vertrouwen te vinden. Iets wat haar niet vaak overkwam.

Nieuwsgierig naar waar hij haar heen zou brengen slenterde ze achter hem aan. Haar doorweekte kleding liet een spoor achter op het droge, lichte zand en haar natte haren plakte tegen haar gezicht. Toch mocht ze niet klagen. Deze man had zojuist haar leven gered en wilde haar zelfs meenemen om op te warmen. Hij had haar ook gewoon op het strand kunnen laten liggen na haar weer bij bewustzijn te hebben gebracht. De man stak nog zo'n ding op en bood haar eentje aan. Was dat iets wat alle coole mensen hier deden of zo? Zonder er verder over na te denken pakte ze de peuk aan en volgde zijn voorbeeld, waarna ze enkele keren hoestte voor ze doorkreeg wat ze hier precies mee moest. Gênant weer dit.
Inmiddels leek ze ook de aandacht te hebben getrokken van enkele anderen, die Romeo leek te kennen. Na een opmerking te hebben gemaakt over het aanstaren beval hij ze om twee bekers rum te halen, en tot haar verbazing sprong een van de jongens op om dit te doen. Zouden al deze mannen naar hem luisteren, en waarom dan? Misschien zou ze hem dat later nog wel vragen, of kwam ze er vanzelf wel achter.
Ze werd uit haar gedachten getrokken bij zijn vraag. Tja, wat wilde ze eigenlijk precies weten. Het liefst alles wel. "Zullen we eerst eens plaatsnemen?" Grijnsde ze rillend waarna ze zich voor het kampvuur op de grond liet zakken. Nu de avond viel zorgde die natte kleding toch wel voor een onaangename temperatuur. Eenmaal comfortabel stak ze haar handen uit richting het vuur. De warmte deed haar goed, en meteen voelde ze zich al iets minder ellendig. Haar kleren zouden zo ook wel wat sneller opdrogen. "Dat is beter.'' Mompelde ze zachtjes in zichzelf. "Ik dacht dat men in Rhoynar niet echt gelovig was, maar zijn er meer die in deze god geloven?" Begon ze uiteindelijk nieuwsgierig. Ze had wel honderden vragen, maar ze moest een beetje afremmen voor ze die arme man overspoelde met eindeloze vragen. "Want eh, we zijn op dit moment in Rhoynar, toch?" Vervolgde ze. Dat was in ieder geval wel haar bestemming geweest voor al dit drama. Erg ver kon ze er niet vandaan zijn.