Blindfolded

Het was eindelijk zover. Vanaf het moment dat de schepen van de roversgroep vertrokken waren, was de tijd voor haar ingegaan. Ze had exact een week de tijd om alles, waar ze zich op voorhand over verdiept had, in orde te brengen. Ze was thuis en had en had haar deur op slot gedaan. Haar kamenier wist van niets en dat moest ook zo blijven. In een geheim hoekje in haar kast haalde ze haar nieuwe tenue. Het was echter geen splinternieuwe stof zoals ze meestal wel had. Nee. Deze was versleten en had hier en daar scheuren. Deze trok ze zelf aan waarna ze voor de spiegel ging staan. Haar haren had ze los gemaakt en nonchalant opgestoken. Vaarwel netjes opgestoken haar. Haar kamenier had er eerder deze dag zoveel tijd in gestoken, waardoor ze zich toch even schuldig voelde. Ze stond nu muisstil voor haar spiegel en ademde even diep in. Nu moest ze enkel nog het moeilijkste gedeelte doen: haar ogen. Ze ging haar ogen niet schminken , nee, dat was niet haar plan. Ze legde haar handen op haar ogen en focuste zich er volledig op. Ze ging haar magie gebruiken, gebruiken om zich te camoufleren, maar niet op de manier die men zou denken. Voorzichtig haalde ze haar handen van haar ogen en opende deze. Nu ze in de spiegel keek, was de kleur uit haar ogen weg, net als haar pupil. Ze zag eruit alsof ze niets meer kon zien, blind was, maar dat was juist een illusie. Ze kon zelf namelijk alles zien. Ze haalde kort haar mondhoek op en trok haar kap over haar hoofd. Ze liep naar haar raam en opende deze. In de goot lag haar 'wandelstok' die ze tijdens één van haar ritten gevonden had. Via het raam vond ze ook haar weg naar buiten. Niemand in haar huis zou afweten van haar nachtelijk avontuur. Het avontuur was nog maar net begonnen.

De nacht was gevallen en het nachtleven begon op te leven. In tegenstelling tot anders, viel Penelope niet op tussen de andere mensen. Er was niemand die haar nakeek. Iedereen ging zijn eigen gang en was met zichzelf bezig. Penelope had haar tempo geminderd en schoof haar wandelstok, haar blindengeleider voor zich uit. Ze zag er niet alleen blind uit, maar gedroeg zich ook. Toch kon ze op deze manier alles om zich heen in de gaten houden. Ze had met iemand afgesproken in één van de donkerste café's in de stad. Echte namen hadden ze niet uitgewisseld, ze hadden schuilnamen gebruikt om zichzelf niet te verraden moest één van hen undercover werken voor het koningshuis. Het verhandelen van gif was namelijk verboden en vaak was het de doodstraf die te wachten stond. Toch waren er amper zulke wachters hier in Roynar, zij zaten namelijk allemaal in het binnenland en hadden liever niets te maken met deze havenstad.

Ondertussen was Penelope er. Ze was aangekomen in het café en had zich achteraan aan een tafeltje gezet dat in de schaduw viel. Haar hoofd had zich naar beneden gericht, op de tafel. Ze staarde zelfs naar de tafel, iets wat bijna typisch was voor een blinde. Ze keek geen moment op en wachtte tot haar contact persoon zou aankomen. Ze zou vandaag het voorschot betalen, om later het gif te ontvangen en het laatste gedeelte te betalen. Haar contact persoon wist dat ze geld bezat, maar haar identiteit was een ander verhaal. Haar vader had haar goed opgeleid, ze kende de do's en don'ts uit haar hoofd.

Marvelynn