These violents delights have violent ends [OPEN]

Geruisloos baande de donkerharige man zich een weg door de dichtbevolkte straten, zijn doelwit daarbij geen seconde uit het oog verliezend. Elke stap die zijn geoefende ledematen zetten, bracht hem dichterbij weer een geslaagde missie. Hoewel zijn opdrachtgevers vrijwel altijd in de anonimiteit bleven, betaalden ze hem flink voor zijn acties. Als en alleen, Ragnar, in dit geval een moord, zonder sporen achter te laten volbracht. It was as simple as that.

De eerste ontmoeting die zijn groene kijkers met haar hadden, was de uitwisseling van een secondelange blik. Een eerste indruk. Ze keek hem nietsvermoedend aan; hij was slechts de zoveelste vreemdeling die vandaag haar ogen kruiste. Naïef, noemde hij dat. De mensheid was door de eeuwen heen steeds minder haar instinct gaan volgen. Het instinct dat haar had moeten vertellen dat er op haar gejaagd werd. Maar nee, ze was het zoveelste, onwetende lam dat met haar ogen wijd open in de val van de almachtige leeuw trapte. Ragnar was net als de leeuw – een subliem jager, een grandioos roofdier aan de top van de voedselketen. Het enige verschil dat zich tussen de donkerharige man en de leeuw tekende, was het feit dat de mens tijdens de evolutie verstand had meegekregen daar waar de leeuw was blijven steken. Hij was in staat om tot in het uiterste detail na te denken over mijn jacht strategieën. Of hij haar eerst een tijdje op zou jagen, het instinct om te vluchten in haar zenuwstelsel aan het werk zou zetten. Of dat hij meteen tot actie over zou gaan en zijn trofee direct zou toe-eigenen.

Zijn hersenspinsels kozen voor de laatste optie. Nadat hij haar in ongezien richting een duistere, nauwe steeg had weten te drijven, sloeg de jager toe. Vanonder zijn lange cape toverde hij een klein handmesje tevoorschijn en drukte die in haar onderrug. Zijn stem naar haar gehoorgang brengend, fluisterde hij, “Doe alsof er niks aan de hand is en maak geen geluid.” Ze leek naar zijn opdracht te luisteren, want gewillig liet ze zich leiden naar het smalle steegje. Als een herder dreef Ragnar het angstige schaap naar het uiterste puntje van de steeg – dat zo goed als compleet afgesloten lag van de straat. Daar liet hij haar los, maar verloor haar voor geen seconde uit het oog, wetende dat een in het nauw gedreven prooi rare fratsen kon uithalen.

Hij zou er niet langer omheen blijven draaien, dat was nooit zijn stijl geweest. Hij zag het veel liever snel en geruisloos gebeuren, zonder al te veel bloedvergiet. De bruinharige man verplaatste zijn gespierde lijf tot achter dat van de dame en bracht het mes aan haar porseleinen keel. “Any last words?” Hij gaf haar niet de kans om te antwoorden, maar sneed met een snelle, krachtige beweging de halsslagader doormidden.

Alsof er nooit wat gebeurd was, liep hij uit het steegje en voegde zich weer in menigte, niet wetende dat iemand meer had gezien dan dat hij had gewild.

Het gespierde lichaam van de donkerharige bastaardzoon bewoog elegant en geruisloos door de sluimerende, nietsvermoedende menigte. Bijna dansend ontweek hij de ledematen van voorbijgaande inwoners van de grote, drukke hoofdstad. Vrijwel altijd vonden zijn opdrachten plaats buiten de landgrenzen van Valance. Hij kon het simpelweg niet riskeren om ontmaskerd te worden binnen het koninkrijk van zijn vader. Het zou ten eerste zijn claim op de troon ongeldig verklaren, maar nog belangrijker, het zou de man zijn hoofd kosten. Moord zou bevochten worden met moord. Ragnar’s hoofd zou hangen voor de vreselijke daden die hij was begaan, als ze hem dan ooit te pakken zouden krijgen. Tot op de dag van vandaag was hij nog nooit in de handen van de autoriteiten gevallen.

Geen enkele, argwanende blik werd ooit zijn kant opgeworpen toen hij uit het smalle steegje sprong en zich voor de miljoenste keer met de menigte verenigde. Niemand had zich ooit afgevraagd waarom de jonge, bruinharige man met de intense blik in zijn groene kijkers en zweet badend op zijn voorhoofd steeds zo onopvallend mogelijk de menigte mensen inslipte. Wat dat betreft had Ragnar het goed voor elkaar dat hij zo gemakkelijk in een stad als d’Auvignon kon opereren zonder achterdochtig aangekeken te worden. Men had al teveel gezien om hem nog vreemd te vinden.
En toch, ondanks het feit dat hij een geboren moordenaar was, erg secuur en voorzichtig in zijn acties, nooit een spoor achterlatend, was zijn opvallende hereniging met de mensen iemand niet ontgaan, sinds het eerst sinds de start van zijn carriere.

Een schim, gehuld in paarse kledij, leek hem al enige tijd te volgen. Misschien had diegene het zelf nog niet in de gaten, maar aangezien Ragnar een ervaren jager was, wist hij wanneer er zelf jacht op hem gemaakt werd. Van de flarden aan pixels die zijn netvlies waren binnengedrongen, kon hij opmaken dat het waarschijnlijk een vrouw betrof. Ze viel op door de paarse tinten van haar kledingdracht. De man kon nu twee dingen doen. Hij zou haar met gemak kunnen afschudden door de markt op te snellen, of hij kon haar naar een verlaten steegje lokken en haar daar exact vragen wat ze met deze gemeende achtervolging probeerde te bereiken. Ragnar besloot voor de laatste optie te gaan.
Zo onopvallend mogelijk bewoog hij zijn gespierde gedaante in de richting van het eerste beste steegje dat zijn intens groene ogen konden lokaliseren. Instinctief wetend dat de vrouw hem gevolgd was, draaide hij zich abrupt om en keek recht in een paar kijkers. “Tell me, did you have fun schadowing me?” begon Ragnar terwijl een smerige grijns zijn lippen sierde. Rustig wachtte de donkerharige man in stilte af wat haar volgende stap zou zijn.