Cage me like an animal

De afgelopen weken waren voor de brunette de rustigste in maanden geweest. De villa van Asher was een aangenamere plaats om te verblijven dan het schip van de slavenhandelaren die haar uit Falkreath hadden geplukt. Hij had haar de eerste dag beloofd om haar met geen vinger aan te raken, zolang ze zich niet tegen hem zou verzetten. In het begin was ze van plan geweest om zijn woorden compleet te negeren, maar na een bepaald voorval had hij op een vreemde manier haar oppervlakkige vertrouwen weten te winnen. Diepgewortelde haat jegens mannen was er nog altijd, maar op de één of andere manier was het anders. Natuurlijk was ze nog altijd haar vurige zelf, maar ze verzorgde de wond van zijn been dagelijks en spendeerde het merendeel van haar tijd in zijn aanwezigheid. Zo nu en dan ging ze in de richting van de havens om zijn geld uit te geven aan bepaalde zaken, immers kon hij zelf nog altijd moeilijk lopen met die stok waar hij mee rond hinkte. Verder had ze ook fatsoenlijke kleding gekregen, had ze zijn bed in de villa geclaimd als haar eigen en gaf hij haar eten en drinken. Op zich had ze het zo slecht nog niet, als je het feit er buiten liet dat hij een schip met complete bemanning voor haar had betaald en ze zijn eigendom was.

Het was iets wat ze in Falkreath ook altijd had gedaan, alleen was ze daar de natuur ingetrokken om bepaalde kruiden in te slaan. Nu deed ze het echter op een markt, waar mensen deze verkochten. Niet alles groeide op het tropische eiland. Ze was een kruidenkenner en wist wat ze nodig had voor de wond van Asher, en kon het niet laten om nog wat andere kruiden mee te pakken. En zo slenterde ze over de markt heen. Er waren voornamelijk mannen. Zeelui, piraten, handelaren. Zo hier en daar zag je een vrouw, maar ze wist dat dat ook geen vrije zielen waren. Skaði merkte op dat er zo hier en daar ogen waren die haar volgde. Op de gezichten van sommige mannen leek ze een blik van enige herkenning te zien. Toen ze aan was gekomen op Isla de Juegas had ze immers een aardige scene neergezet in de haven.

In haar mand had ze meerdere kruiden verzameld, maar dat was niet alles waarvoor ze die hele heuvel vanaf de villa naar de stad was afgedaald. Er waren nog een aantal andere dingetjes die ze moest halen, zoals wat verse stukken fruit en andere etenswaren. Ook had ze in haar hoofd dat ze misschien wat meer kledingstukken zou moeten hebben, dus wie weet kon ze daar ook nog wel iets mee vandaag. Echter had ze nog nooit echt kleding gekocht op een markt, gezien dat in het noorden gewoon onderling gemaakt en verkocht werd. Sowieso was ze nog niet vaak op markten geweest, en al helemaal niet met een redelijke zak geld om uit te geven. Niet dat het haar geld was, maar ze mocht het wel mooi uitgeven.

Echt lang had ze niet nodig gehad om erachter te komen wat voor een eiland Isla de Juegas was. Eigenlijk had ze het op haar eerste dag al gemerkt, toen ze als kersverse slavin op de kade had gestaan en ze een redelijke scene neer had gezet voor het hele eiland om te zien. En dat hadden ze zeker, ze had een redelijk groot publiek getrokken die dag. Bijna alleen maar mannen. De gedachten over die eerste dag werden weggedrukt toen ze plots een stem hoorde. Iet was gedesoriënteerd keek ze op, om een andere jonge vrouw te zien staan die haar gevraagd had of ze haar ergens mee kon helpen. “No, not really, I guess,” mompelde ze terwijl ze kort haar hoofd schudde. Het was een vaste reactie geworden om hulp meteen weg te gooien, maar toen schoot haar iets te binnen. “Actually, I’m not that familiar here. Any idea where I can buy some clothing?” vroeg ze vervolgens maar. Er was niets mis met de simpele witte onderjurk die ze nu alleen droeg, maar het zou niet erg zijn om wat meer kledingstukken in haar bezit te hebben.

In het noorden was ze dit soort markten niet gewend geweest. Daar gingen de mensen naar hun buren toe om een vis voor een stuk vlees te ruilen. Het was een stuk eenvoudiger en overleven was daar meer de setting dan leven, wat hier in het zuiden veel meer ter spraken kwam. Luxere producten werden overal en nergens aangeboden en de brunette zag door de bomen het bos niet meer. Ergens was ze dan ook wel opgelucht dat ze werd aangesproken door een andere dame – gezien vrouwen zeldzaam leken te zijn op dit eiland. Iet wat onhandig wist ze deze te meldde dat ze op zoek was naar kleding. De andere vrouw vroeg of ze op zoek was naar een bepaald soort kleding. “Just something easy. A simple white underdress would be perfectly fine.” Hier in het zuiden was het geen must om vele lagen kleding te dragen, het was er warm genoeg en er was vast niemand op tegen wanneer de vrouwen luchtig gekleed buiten rondwandelde. Het was iets wat ze zelf niet zo snel zou doen, maar goed. Skaði wist een voorzichtige glimlach op haar gezicht te persen terwijl ze de ander een beetje hulpeloos aankeek. Ze was hier duidelijk nieuw, had geen idee wat een beetje een fatsoenlijke prijs was voor een kledingstuk en had al helemaal geen idee waar ze die in de eerste plaats moest gaan vinden. Er waren genoeg kraampjes die stoffen verkochten, maar ze was nooit goed geweest in het zelf maken van haar kleding. Het kostte teveel tijd en ze had simpelweg niet genoeg geduld voor het priegelige klusje.