Völuspá

Hij was zeer onrustig. Alles had er goed uitgezien: hij had nieuwe mensen ontmoet, had zijn gang kunnen gaan, zijn familie was gezond en dat gold ook voor zijn hond, maar sinds de droom die hij gehad had, de nacht voor hij Tyrr aan het meer ontmoette, leek alles anders. Hij had gedroomd dat Loki Hodr weer Baldr deed vermoorden. Hij vroeg zich af of hij dit op zijn eigen leven moest toepassen. Wie weet niet, maar hij voelde zich wel erg oncomfortabel en keek (haha ironisch) continu over zijn schouder tijdens het reizen. Werd hij gestraft omdat zijn broer overleden was bij de geboorte? Was hij nog niet genoeg gestraft door blind te zijn? Was er iets anders gebeurd? De jongeman voelde zich verloren. Hij durfde zijn stad haast niet meer verlaten. Hij voelde zich hier ook wel alleen, omdat zijn familie niet in Skørravir woonde, maar hier had hij zijn beelden wel nog waar hij zich veilig bij kon voelen. De priester trok zijn mantel aan en floot naar Fenrir, die zijn wandelstok ging halen. Daarna verlieten de twee het nederige huisje van de blonde jongen.

Hij bewoog zijn hoofd rond en probeerde de aanwezigheid van de dieren die vastgehouden werden in kooitjes naast de kraampjes rond hem hen op te vangen. Vandaag was een marktdag, en die vond hij erg fijn. Hij kocht dan kruiden en stenen en allerlei voorwerpen waarmee hij zijn wicca colletie mee kon uitbreiden. Hij hield ook van kaarsen, maar die durfde hij niet aan te steken. Hij was bang dat hij niet zou merken dat zijn huis in brand schoot dan. Zijn wolfshond liep braaf naast zijn been en grommelde nu en dan wat naar andere dieren die hij zag. Hodr begaf zich naar een kraampe omdat hij de stem van de vrouw herkende. Hij glimlachte. "Goedemorgen, mijn beste. Mag ik was gedroogde salie, als dat u past? De vorige vind ik niet meer terug." Hij lachte een beetje, omdat hij met de laatste zin een grapje maakte over zijn blind zijn. Hij gaf haar geld, maar toen hij zijn hand terugtrok kreeg hij een rilling over zijn ruggengraad. Iets voelde verkeerd aan. Mijn persoonlijke Loki, schoot door zijn hoofd heen, en hij draaide zich om. Was het zover? Zou hij vinden wat er aan de hand was?

OOC: Vidar

De rillingen over zijn rug jaagden hem chrik aan. Hij klemde de salie in zijn hand en wist dat hij er deze kwelgeest niet mee kon verjagen, maar hij kon zijn hoop er maar op vestigen. ALs hij thuis kwam zou hij zijn huis cleansen. Hodr draaide zich om. Hij wist dat hij niet kon zien, dus gelukkig zou zijn gezichtsuitdrukking niet veel vertellen over hoe hij zich voelde. Hij kon niet schrikken van mensen hun uiterlijk. Soms was hij er triest over dat hij niet kon zien. Het zou voor hem zoveel makkelijker zijn om mensen in te schatten, als hij ze aan het helpen was. Er werd hem nonchalant gevraagd of er iets mis was. Hodr overwoog even zijn opties, en kwam al gauw tot de conclusie dat zich afwachtend opstellen hier geen effect zou hebben. Door de dromen die hij gehad had en door hoe hij zich voelde, werd hij een persoon die hij normaal niet zou worden. De jonge priester deed enkele stappen naar voren tot hij enorm kort op de andere persoon stond. "You tell me", kaatste hij terug, even nonchalant als de ander gedaan had. "Ik heb het gevoel dat ik de eer heb met iemand wiens naam ik al lang geleden had moeten weten." De laatste woorden siste hij bijna. Hij voelde de aanwezigheid van Fenrir schuinachter zich. Hodr gebaarde achter zijn rug naar de hond dat die braaf moest gaan zitten en moest afwachten. Wie weet wat dit nog zou worden.