Shimmering lake

Het was nacht toen een jonge vrouw vertrok uit haar winkel. Ze had het te koop gezet en was nu iets rijker. Daar deed ze het er echter niet voor. Geld en macht waren leuk, maar voor een tijdje. Dat wist ze uit ervaring. Ze had zich machtig gevoeld naast haar Viking en kijk wat er was overgebleven. Niets, ze had haar lief meisje moeten afstaan. Elke keer als ze aan het ronde babygezichtje dacht ging er een steek door haar lichaam. Ze kneep haar ogen dicht en duwde haar nagels in het hout van de rand van de boot. Haar knokels zagen wit.

“Ziek mevrouw?” Ze keek om naar de zachte mannelijke stem. Nu pas voelde ze pijnlijke prikken onder haar nagels en in haar palmen. Ze liet los en schudde haar hoofd. “Nee, ik ben quasi geboren op een schip.” Haar stem was zacht en diep. De man trok zijn wenkbrauwen op. Dat had hij duidelijk niet verwacht. Hij zette een stap dichterbij met een ietwat bezorgde blik. Dit kende ze, of wist ze te kennen dus gaf ze hem een vernietigende blik terug. Toen het onschuldig jong weg was gekropen draaide ze zich weer om, om haar ogen te richten op de eindeloze zee. Het geluid van de golven liet haar niet los. Ze was thuis, althans bijna. De boot deinde zachtjes op de golven en liet zich voortglijden door de wind. Hoe zo’n groot schip door wind werd voortgeduwd was haar altijd blijven intrigeren. Als ze niet van Yellow Toad Alchemy had geleerd, dan had ze zeker sierwerk geprobeerd op boten. Nu was ze er niet behendig genoeg in. Haar vingers waren gewend aan kleine stoppen af flesjes te trekken of een druppeltje van iets afwegen. Ook kon ze nu patronen vlechten zonder te kijken en na te denken. Alda sloot haar ogen, zoals ze altijd deed tijdens het werken. Haar hand ging naar haar buik en ze voelde zich weer zwanger. Alleen had het ongeboren kindje nu een gezicht.

Ze wist niet hoe lang ze daar had gestaan, maar een schok door de hele boot deed haar weer bij zinnen komen. De negendertig jarige vrouw stapte naar de eerste de beste man die ze tegen kwam. Hij richtte zijn hoofd op en zij drukte hem de hand, verliet het schip en zette voet aan haar thuis. Haar voeten wroetten zich in het witte zand en een glimlach schemerde door. Ze was thuis. Alda bleef even staan, maar de opwinding werd te groot. Voor ze het wist vloog ze over het zand, naar de heide waar ze als kind zo vaak was van af gerold. Het had net geregend of het was net vloed geweest. Alleszins werd haar lange tuniek erg nat en plakte nat zand aan haar blote voeten. Ze was altijd blootvoets, het lag haar gewoon meer. Contact met alles vond ze belangrijk. Maar niet zoals ze nu contact had met de persoon waar tegen ze was gebotst. Natuurlijk, de beste manier om binnen een kring te vallen… door gewoon te vallen. De vrouw lag op haar buik en veegde het bruine, lange haar uit haar gezicht. Ze duwde de lok achter haar oor en hief zich op haar ellebogen. Alda schoof haar knieën onder zich en drukte zich met haar handen op. Ze klopte het zand en gras van haar handen af aan haar schoot. Zonder haar ogen op te slaan van haar weg mompelde ze een excuus. “Het spijt me vreselijk, ik… ik… Het is lang geleden dat ik hier ben geweest.” Haar stem klonk bijna opgelucht. Ze was thuis, eindelijk.

+ Skaði Vöggurdóttir

Het was een vrouw die Alda had omvergelopen. Op haar knieën zittend keek ze naar de jongere versie die wat in een mand aan het rommelen was. Naast haar voeten, haar eigen voeten lag een rijp stuk fruit. Waarschijnlijk van de markt. Ze pakte het ovale fruit vast en legde het in de mand. Daar zag ze nog wat meer mango’s en een klein, maar lang flesje. Er zat een doorzichtige vloeistof in. Hmmm het zou water kunnen zijn, maar dat zou toch handiger te vervoeren zijn in een kruik? Ze pakte het vast en haar behendige vingers rukte het stopje er af. De vrouw moest haar neus niet bij het flesje houden, want de geur was sterk. Ze duwde de kleine kurkenstop er weer op en legde het terug. “Was je van plan om een liefdesdrankje te maken of om mensen met een depressie te helpen?”, vroeg ze nieuwsgierig. Alda klopte het zand van haar handen en zag nu pas iets glinsteren dichtbij de mand en het meisje. Stukjes scherf en het zand zag een beetje blauw. Nu kon ze helemaal raden wat de vrouw ging maken. Ook een Alchemy liefhebber, daar was ze hoogst verbaasd om. Daarom stak ze haar hand ook uit over de mand en keek ze het meisje nu pas in de ogen. “Ik ben Alda Ragnheiðurdóttir, maar dat is lang dus zeg maar gewoon Alda Ragnheiður of Alda.”

Nadat Alda de laatste mango in de mand had geholpen nam ze het meisje in haar op. Ze was jong, maar wel al volwassen. Waarschijnlijk rond de twintig. Hoewel hun leeftijden niet veel van elkaar verschilden, voelde de brunette het aan alsof een heel leven tussen hen lag. Wat ze mee had gemaakt was niet min en had haar direct een stuk volwassener gemaakt. Haar fonkelende ogen, door toedoen van een drankje, richtte zich op de mand. In zo’n mand had ze Skaði gewassen, maar dan een waterdichte. Het was heel makkelijk te maken, je vlocht dicht op een en smeerde hem daarna in met ossenvet en, gek genoeg, urine en… haar hart stond stil. De vrouw keek met een ruk op. Had ze dat goed gehoord? Bij de volledige naam werd haar mond kurkdroog, haar mooie ogen werden groter en haar pupillen werden wijder ondanks het overvloedige licht van de zon. Het gezicht van het meisje flitste terug naar de met bloed bevlekte baby die ze nieuw in haar armen hield. Ze knipperde en zag een schijn van het eenjarige meisje dat ze had moeten achterlaten. Alda snikte of proestte, het werd alleszins gedempt door de trillende hand die ze voor haar mond en neus hield. Spontane tranen rolden over haar wangen terwijl ze naar het gezicht van haar dochtertje keek. Ze was zó gegroeid en waar was haar vader? Alda knikte snel. “Sorry I... Yes I am an alchemist, but I never saw one. Or in a long time.” Ooh wat leek haar dochter op haar en wat wou ze zo graag haar vasthouden, haar wiegen en kusjes geven en bezingen, toezingen. Met de brug van haar hand veegde ze de tranen weg en drukte haar wilde lokken weer achter haar oren. Ze wou haar dochters haar aanraken en strelen en kammen en vlechten. Van binnen huilde ze, maar ze wist ook dat Skaði haar nooit had gekend en dan zou het maar raar zijn als ze al dat deed.

De vrouw knikte zachtjes. Ze schraapte haar keel en stond op. Nu ze er bijna zeker van was kon ze er niet meer naast kijken. Ze hadden dezelfde lengte, dezelfde bouw, dezelfde lange, sierlijke nek en dezelfde charmes. Alleen was het meisje jonger. Ze greep de mand vast en overhandigde die weer aan... Alda schudde haar hoofd. "I'm sorry... about the mango's and..." Ze zuchtte en keek naar haar meisje. "My name is Alda, Alda Ragnheiður and I am kinda... new here." Ze breidde er een glimlachje aan. Het was vreemd, dit gesprek en haar gedachten. Die waren onordelijk, slordig, ze kon niet meer helder denken en dat was niet van haar gewoonte.