Distant rhythm of the drum

Vanaf het moment dat hij van de boot afstapte wist Jasper weer waarom hij nooit naar Isla de Juegas ging. Het was duister, het leek alsof de zon nooit haar stralen op de stad liet schijnen – en de stad had er alle schijn van dat er alleen zaken gebeurden die het daglicht simpelweg niet konden verdragen. Isla had echter één gigantisch voordeel – hun vloot.

Het idee was zo simpel tot hem gekomen. Jasper had geruchten opgevangen over de lady van Sunfall die wilde aftreden, of ze werd gedwongen om af te treden; de man had niet álles helemaal begrepen. Maar de essentie was eenvoudig: Sunfall zat zeer binnenkort zonder leider, de oude familie die het eiland jaren lang bestuurd had door alle baantjes door te schuiven naar de volgende eerstgeborene of een verre achterneef die ze ergens hadden opgeduikeld, zou geen macht meer hebben.

Hoogmoed maakte zich meester van Jasper. Wat nou als hij… Het klonk bijna te goed om waar te zijn. Hij kende het eiland, was er nota bene geboren en opgegroeid en kende daardoor het stadscentrum en Sunfall zelf als zijn broekzak. De man wist echter dat hij zelf amper iets kon uitvoeren – zijn oude crew was door hem eigenhandig ontslagen en de vele vage illustere kennissen die hij had zag hij nou ook niet meteen op de bres springen om hem het eiland te helpen veroveren en bijna op een presenteerblaadje te bezorgen.
Hij had een vloot nodig. Iets sterks, iets georganiseerd, geen mishmash van scheepjes en huurlingen. En waar zou hij die beter kunnen vinden dan op Isla de Juegas? Het eiland was beroemd – of wellicht zelfs berucht – om haar vloot, geleid door Asher Morrigan.

En wat had Jasper hem te bieden? Handelscontracten. Sunfall was rijk geworden door de handel, en het had de man altijd al verbaasd dat de eilanden van Rhoynar zich nooit écht hadden kunnen verenigen. Dat ze nooit echt één front hadden kunnen vormen. Wellicht kon hij de Lord overhalen?

Voordat Jasper zich nog meer megalomane gedachten in zijn hoofd had kunnen halen, was hij al een willekeurige bar binnengestapt – die waren er hier immers genoeg. Nóg een pluspuntje aan Isla. Loom bestelde hij wijn, waarna hij de barvrouw zo vriendelijk als hij op tijdstip kon een bedankje toeknikte en aan de eerste de beste tafel ging zitten die vrij was. Zijn tafelpartner voor de avond was een jongedame, die zo geconcentreerd naar haar rum leek te kijken dat het Jasper maar beter leek om haar niet te storen. Hij was zelf ook moe van de reis – de zee was onrustig geweest, ook al leek de tocht van Brightwater Keep naar Isla de Juegas maar een kleine afstand te zijn. Jasper wilde net achterover gezakt een slok van zijn wijn nemen toen hij een mannenstem afkomstig van de tafel achter hen iets hoorde roepen.  

’Your new prey?’ De man zei het met een brede grijns op zijn gezicht en extra nadruk op het laatste woord, duidelijk beïnvloed door de hoeveelheid alcohol die hij ongetwijfeld naar binnen had gegoten. De man kreeg bijval van zijn tafelgenoten, die hard lachend opmerkingen met ongeveer dezelfde strekking maakten. Jasper fronste zijn wenkbrauwen terwijl hij zich terug omdraaide naar zijn eigen tafel en naar de brunette naast hem keek, voor wie de opmerkingen ongetwijfeld bedoeld waren. Isla de Juegas beloofde nu al een avontuur te worden.

Wat voor naam zou hij zichzelf eens geven, mocht zijn plan lukken? Lord, emperor, admiral? Hij kon het toch niet laten om de mogelijkheid nog eens door zijn hoofd te laten spelen. Het bracht bijna een glimlach op Jaspers gezicht terwijl hij er aan dacht, maar wist zijn gelaat toch in de plooi te houden. Het was bijna absurd, een zoon van een eenvoudige koopman en een huisvrouw, een ervaren smokkelaar nota bene, die de mogelijkheid had om zich stadhouder van Sunfall te kunnen noemen. Maar was dat niet al eens eerder gebeurd? De heerser van Seere was ook geen man met een adellijke bloedlijn, voor zover hij wist.

Lord Ethelwin. Jasper herhaalde die naam nog eens in zijn gedachten. Lord Ethelwin. Het klonk prachtig.

Zijn dagdroom en wat als-gedachtes waren abrupt verstoord door de schreeuwende mannen aan de tafel achter hem. Op het eerste gezicht leken ze niets meer dan gewoon een groep dronken idioten in een bar – zoals die o zo vaak voorkwamen in Rhoynar. Het gezelschap leek het echter duidelijk gemunt te hebben op zijn tafelgenote, een brunette met een glas sterke drank voor zich dat bijna groter was dan zijzelf. Your new prey, hadden ze haar smalend toegeroepen. Een opmerking die haar bijna tot een dier degradeerde. Voordat Jasper ook maar iets kon zeggen of denken had de jongedame hem al monddood gemaakt – ’Don’t even think about it.’ Ze sprak de zin zo vastberaden uit dat Jasper niet anders kon dan geloven dat ze blijkbaar een of andere reputatie had, zo niet binnen de muren van de bar zelf, dan wel op het eiland. Ze was in ieder geval een goede drinker – het gigantische glas rum was inmiddels al bijna leeg – behoorlijk indrukwekkend, moest hij toegeven.

’Trust me miss, I wasn’t even planning to do anything,’ Jasper eindigde zijn zin met een lach terwijl hij een slok van zijn wijn nam. Hij had meer dan één glas alcohol nodig om het in zijn hoofd te halen om met een vrouw te flirten – daar waren minimaal tien volle flessen wijn voor nodig, zo schatte hij. ’They do seem to like pissing you off though, for some reason?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen voordat hij zich opnieuw omdraaide naar de mannen, die maar bleven lachen en wijzen – alsof ze twee dieren in een kooi waren. ’Oh, fuck off,’ gromde hij ze toe, totaal geen zin hebbend in het bijna puberale gedrag van de groep, al leek zijn reactie juist het tegenovergestelde effect te hebben. De man die hen de prooi-opmerking had toegeschreeuwd, duidelijk de leider van het stel, was inmiddels opgestaan van de tafel en liep al zwalkend naar hen toe.

Jasper zuchtte, niet onder de indruk van de show die de man leek op te voeren – hij wist dat ladderzatte mannen meer schreeuwden dan echt een bedreiging vormden - en liet zijn blik naar de brunette glijden. ’Do you know them?’ Vroeg hij haar, naar de mannen wenkend. Wellicht waren ze vrienden van haar ex-vriendje, of de goden mocht weten uit wie het groepje onderkruipsels bestond.