Skeletons

De laatste maanden was The Night Jewel vooral te vinden in de wateren van Rhoynar. Ze waren verschillende steden afgegaan, hadden ingeslagen wat nodig was om vervolgens weer terug te keren naar zee en hier hun ding te doen. Er was vrede tussen de koninkrijken van Fallen Skies, maar dat betekende nog niet dat mensen zoals Midas van de aardbodem verdwenen waren. Ze waren geen onderdeel van een van een groter iets, wat ervoor zorgde dat hij de hoogste in rang was. Hij deed waar hij zin in had, wanneer hij er zin in had. Zijn bemanning ging er eigenlijk altijd wel in mee, zolang ze maar eens in de zoveel tijd hun goud kregen wat ze konden besteden op het vaste land. De meeste van zijn bemanning leefde in principe op zijn schip, hadden geen ander thuis dan op zijn juweeltje.

Vandaag zouden ze aanmeren in de haven van Isla de Juegas. De plaats waar mensen zoals hij schaamteloos rond konden lopen, eerder een groot piratenhol dan een echte stad. De bemanning was de laatste paar dagen wat opgewekter, wat ervoor zorgde dat alles soepel was verlopen. Midas gooide de deur van zijn kajuit open om nog wat bemanningsleden rond te commanderen voordat ze de haven in zouden varen. Het was altijd een moment dat iedereen gefocust moest zijn, immers wenste hij wel om zijn juweeltje zo heel mogelijk te maken. Het schip was niet bepaald de jongste meer, desalniettemin voer ze nog steeds nieuwere schepen voorbij. Met een redelijke vaart kwam het donkere schip de haven binnenzetten, waarbij hij zich een trappetje omhoog trok om plaats te nemen achter het roer. “Captain!” riep één van zijn bemanningsleden alarmerend, terwijl deze naar een schip wees wat bijna tegelijkertijd met hen de haven binnen voer. Midas knikte een keer met zijn hoofd als teken dat hij het had gezien, maar gezien zij als eerst naar binnen waren gegaan had hij niet het gevoel dat hij er rekening mee moest houden tijdens het aanmeren van zijn schip. Ondertussen was de bemanning bezig met het bijstellen van de zeilen, zodat ze die konden laten zakken zodra het schip in de buurt van de kade kwam.

Ergens vond hij het jammer dat ze niet het hele jaar door op zee konden blijven. De zoute lucht was thuis, de krakende planken van het oude schip waren thuis, het klapperende geluid van de versleten zeilen waren thuis. Toch moesten ze om de zoveel tijd aanmeren. Om voorraden in te slaan, om de bemanning tevreden te houden en goederen die ze hadden verkregen op zee kwijt te spelen op de markten. Het was een onmogelijke wens, al was hij natuurlijk wel blij dat de voorraad rum op deze manier steeds weer werd aangevuld. Als er iets was waar hij namelijk niet zo goed zonder kon, dan waren het wel zijn dagelijkse flessen rum.  


Een bemanningslid had hem gewaarschuwd voor een schip wat zowat tegelijkertijd met hen de haven binnen voer. Hij vond echter dat hij hier als eerste was geweest, dus zag hij geen reden om vaart te minderen en het schip met de rode zeilen voor te laten gaan. Midas verstevigde zijn greep op het roer een beetje en hield het andere schip vanuit zijn ooghoek in de gaten, die regelrecht op hen af kwam zetten nu. Hij zou uit kunnen wijken om een confrontatie te voorkomen, maar hij stuurde zijn juweeltje gewoon rechtdoor in de richting van de kade van Isla de Juegas. Zijn ego was net iets te groot om uit te wijken voor een ander schip. De bemanningsleden begonnen nu te schreeuwen naar de bemanning van het andere schip. Hij hoorde een paar dreigende woorden van zijn kant en grijnsde lichtjes. Midas draaide zijn hoofd een beetje naar de zijkant om een vaag figuur achter het roer te zien staan op het andere schip. Een ginger, dat kon hij van veraf zien.

Het was een domme beslissing van de kapitein om zijn schip niet aan de kant te sturen. Ondanks dat hij er vrij zeker van was geweest dat hij de persoon was die voorrang had verdiend, zag het er niet naar uit dat de andere kapitein van plan was diens schip te laten wachten. Daarbij zag het andere schip er vele malen steviger uit dan het zijne, maar dat was iets wat hij nooit in zijn leven toe zou geven. De Night Jewel was, zoals de naam al zei, zijn juweeltje waar niemand anders aan mocht komen. Midas klemde zijn kaken op elkaar toen beide schepen op elkaar af kwamen zetten. Hij verplaatste zijn voeten een beetje zodat hij steviger achter het roer stond en blikte een aantal keer naar het andere schip, wat nog altijd niet van koers leek te veranderen. Zijn bemanning begon dingen te roepen naar het andere schip, terwijl ze boos met hun vuisten door de lucht heen maalden en bedreigingen riepen voor wanneer iedereen weer aan de kade zou staan. Zijn crew bestond uit dieven, moordenaars, mensen die niets te verliezen hadden. Hij was dan misschien wel hun kapitein, maar wat ze verder aan de wal uitvoerde waren zijn zaken niet. Vechtpartijen onder crewleden van verschillende schepen waren niet zeldzaam en hij zou geen risico nemen door ze te vertellen dat ze hun handen braafjes thuis moesten houden. Hijzelf was immers ook geen lieverdje, waarom zou hij zoiets dan wel verwachten van zijn crew?

In zijn ooghoek zag hij hoe het rode schip in een kleine, subtiele beweging naar hun kant toe zwenkte. Een zachte grom verliet zijn mond terwijl hij een rukje aan het roer gaf en het zwarte schip ook een klein beetje uit koers raakte. Het was een onvermeidelijk feit dat de schepen met de stevens tegen elkaar aan zouden knallen, het was alleen nog een kwestie van tijd. Het leek erop dat de andere kapitein hoopte de schade aan diens schip te beperken tot het minimum, wat onbetwijfeld ten kosten van zijn eigen schip zou gaan. Midas was een redelijk goede kapitein en hij had genoeg ervaring met zijn juweeltje om te weten hoeveel tijd hij nodig had voor bepaalde manouvres. Tot zijn grote onvrede kwamen de berekeningen in zijn hoofd uit op één uitkomst: een frontale botsing die waarschijnlijk aardig wat schade voor hem zou betekenen. Om nu nog weg te sturen was geen optie meer, de schade zou er alleen nog maar groter van worden. Hij zette zijn vingers steviger in het roer en keek hoe de schepen op elkaar af kwamen zetten. In zijn hoofd telde hij af tot de klap. De planken onder zijn voeten trilden hevig, het geluid van hout dat versplinterde was niet te missen en het water wat tussen de schepen in klotste spatte omhoog aan de relingen. Zo hier en daar was er een bemanningslid omgeslingerd door de impact. De masten bewogen een beetje gevaarlijk heen en weer en de zeilen klapperden omdat ze hun wind verloren. “Scumbag!” klonk zijn woedende stem over het dek heen. “You’re going to pay for this!” In de chaos kon hij het gezicht van de roodharige kapitein niet goed zien. Al snel was hij weer bezig met zijn eigen schip, terwijl hij toekeek hoe een aantal van zijn mannen heen en weer rende om de schade te bekijken. Langzaam maar zeker dreven de schepen weer een beetje uit elkaar. Oh, dit verhaal ging vast en zeker nog een staartje krijgen wanneer ze beide waren aangemeerd. Aan de geluiden van zijn crew te horen was het niet al te best, iets wat hij ook kon zien aan de zwarte planken die in het water dreven.