New residence

Nonchalant stond ze een praatje te maken met de bewaker die buiten de deur stond. Zoals gewoonlijk stond ze klaar terwijl ze wachtte op een order van de koning of koningin, om deze vervolgens op hun wenken te bedienen. Gezien het nu even rustig was, knoopte ze maar een gesprek aan met de bewaker, die haar vervolgens liet weten dat de koning binnen was en aan het praten was met een of andere hofnar. Ophelia fronste even, ze had immers niet verwacht dat de koning zich bezighield met dat soort triviale zaken. Enkele woorden waren te verstaan door de dikke deuren, al was het lang niet genoeg om het volledige verhaal mee te kunnen krijgen. Er waren vast genoeg mensen die klauwen met geld over hadden voor de dingen die hier doorgaans werden besproken, maar Ophelia stelde haar integriteit daarboven. Het liefst verwikkelde ze zich helemaal niet in het politieke spelletje dat iedereen hier leek te spelen. Enkele minuten later ging de deur dan toch open en een onbekende, blondharige man stapte de kamer uit. Wat hij hier ook deed, hij leek behoorlijk zeker van zijn zaak. Ophelia hoopte voor hem dat die zekerheid niet misplaatst was. De man stapte op haar af en even kreeg ze de kans om hem van iets dichterbij te bekijken. Ze schatte hem niet veel ouder dan zij. Zijn kleding wekte niet bepaald het gevoel dat hij van hoge komaf was, iets dat alleen nog maar meer vraagtekens bij haar opwierp. Hij liet haar weten dat hij klaar was om zijn kamer te zien, waarop Ophelia knikte. “If you’d follow me, please, Lord-?” zei ze, met haar standaard vriendelijke glimlach, en op een vragende toon. Ze wilde immers zijn naam wel weten. Vervolgens draaide zich om, om hem richting de gastenkamers van het paleis te leiden.

Outfit

De blonde man volgde haar op de voet en wierp een kleine grijns op zijn gezicht toen ze hem aansprak als Lord. Blijkbaar gaf het hem redelijk wat zelfvertrouwen, ondanks het feit dat het niet waar was. Ophelia kende alle steden van Fallen Skies en hun bijbehorende regering uit haar hoofd en ze wist dan ook dat hij niet een van hen was. De enige reden dat ze hem met de titel had aangesproken, was in de hoop dat hij haar zou verbeteren met een titel die wel bij hem paste, al had hij deze waarschijnlijk niet. Het bleek dat hij arrogant genoeg was om zichzelf in de waan te laten dat hij enige macht had. Hij stelde zich voor als Adrian, waarop ze even knikte. Ergens klonk de naam bekend, al wist ze deze niet direct te plaatsen. Terwijl ze hem naar zijn kamer begeleidde, vroeg hij naar haar naam. “It’s Ophelia, my Lord,” reageerde ze. Voor nu besloot ze hem maar in de illusie te laten dat ze dacht dat hij hooggeplaatst was. Ze had immers geen idee wat hij wél was, maar wat het ook was, hij was een gast van de koning en die dienden hoe dan ook met respect behandeld te worden. Toen ze zijn stem opnieuw hoorde, keek ze even over haar schouder heen. Hij had zich ondertussen al van zijn vest ontdaan, die hij op nonchalante wijze over zijn schouder droeg. Een andere Lord of Lady had haar waarschijnlijk al met dat soort extra bagage opgezadeld. Adrian liet haar weten dat de koning hem had uitgenodigd voor het avondeten, waarop ze even een wenkbrauw omhoogtrok. “You must be very important then,” reageerde ze. Het was niet elke dag dat de koning iemand uitnodigde voor dat soort gelegenheden, zeker niet iemand die er bijliep zoals deze man. Ze was nu dan ook redelijk benieuwd naar wat hij hier eigenlijk deed. “How do you two know each other?” besloot ze toen maar te vragen. Bij iemand van adel had ze uitgekeken met wat ze zei. Nieuwsgierigheid werd meestal niet op prijs gesteld. Maar Adrian was niet van adel, dus liet ze zichzelf voor deze keer maar gaan.

Outfit

Hoewel ze nog relatief nieuw was, kende ze het paleis zo onderhand al wel op haar duimpje. In de eerste instantie was ze doodsbang geweest om van d’Auvignon naar Archeon te verhuizen, maar tot haar eigen verbazing was ze zich hier toch behoorlijk thuis gaan voelen. Het paleis en diens tuinen waren adembenemend om te zien en ze vond het dan ook absoluut niet erg om hier te mogen wonen. Daarbij stelde ze zich vaak gerust met het feit dat het paleis ook de hele dag bewaakt werd, waardoor ze zich een stuk veiliger voelde dan ze in Navarre ooit had gedaan. De mensen spraken haar ook meer aan. Ze waren beleefder, deelden dezelfde interesses als zij. Ergens voelde ze zich nu al een echte Valyriër. Terwijl ze hem door de gangen van het paleis leidde, besloot ze haar eigen nieuwsgierigheid even de ruimte te geven en hem te vragen hoe hij de koning dan wel niet kende. Het antwoord verbaasde haar enigszins. Schijnbaar was Adrian een zanger en had Larethian interesse om hem daarvoor in te huren. “A singer? Really?” herhaalde ze met een glimlach rond haar lippen. Vreemd genoeg geloofde ze hem meteen. “I’d love to hear it someday.” Om een of andere reden werd ze er bijzonder enthousiast van. Uiteindelijk kwamen ze bij het gedeelte aan waar de gastenkamers zich bevonden. Ook deze waren, net zoals de rest van het paleis, bijzonder luxueus ingericht. Ophelia opende de deur van een van de vrije kamers en gebaarde dat hij naar binnen kon gaan. “This is where you'll be staying, sir.” Ze had de 'my lord' zo onderhand uit haar vocabulair gewerkt, nu het wel duidelijk was dat hij geen heer was. “Let me know if you need anything.” Ze knikte even vriendelijk naar hem, zoals haar geleerd was. Beleefdheid was er nou eenmaal van jongs af aan bij haar ingestampt.

Outfit

Dat hij wellicht zou liegen over het feit dat hij een zanger was, kwam eigenlijk niet eens meer in haar op. Zo naïef was ze immers wel. Toch zou ze beter moeten weten. Larethian zou hoogstwaarschijnlijk niet zo veel tijd steken in iemand die slechts moest zingen op feesten en meetings. Met de positie van koning kwamen er toch wel belangrijkere zaken langs dan dat. Die redenaties gingen echter volledig langs haar heen en op dit moment dacht ze alleen nog maar aan hoe het zou zijn om hem te horen op een van de feesten die de koning gaf. Ze keek er nu al naar uit. Eenmaal bij de kamer aangekomen, opende ze de deur naar zijn vertrek en liet hem naar binnen lopen. Het was iets dat ze ondertussen al ontelbare keren had moeten doen en alle woorden kwamen er dan ook een beetje automatisch uit. Adrian leek ondertussen vrij afgeleid zijn door de kamer, iets dat niet ongewoon was voor een bezoeker van lagere afkomst. Ze gaf hem de tijd, liet hem vervolgens weten dat ze klaarstond als hij iets nodig had en vervolgens bedankte hij haar. “No problem,” zei ze, glimlachend. “I’ll leave you to it then.” Ze trok de deur zachtjes dicht, waarna ze weer terugliep om te zoeken naar haar volgende opdracht.

Outfit

Topic uit